Bijtijds weer weg, vanmorgen, de oude N-weg van Chaumont naar Langres en zo verder, zodat ik na Dijon op de grote weg kwam. Nadat ik eerst wat lekkers voor mijzelf haalde bij een chateau in de Beaujelais, kwam ik voor de middag aan in Villefrance, een voor mij bekend adres, maar wat een zeurpieten zijn dat daar geworden.
Voor hen had ik twee zware paletten en de overige lading is erg licht.
Zet je dus die twee paletten achterop, dan gaat de achterkant van de oplegger zwaaiend de weg over en sturen van het te veel contra-gewicht achterop is ook niet erg lekker. Kortom, voor de verkeersveiligheid had ik die twee zware jongens net even naar voren, op de achterassen, gezet en daar achter nog eens acht lichte paletten.
Die acht moesten er dus eerst even uit, maar omdat die fransen steeds meer met regeltjes te maken krijgen, wilden ze daar niet aan beginnen.
Een geluk dat ik zelf een laadklep heb, dus heb ik eerst die acht lichte paletten met de hand op straat gezet, vervolgens hebben ze die twee zware jongens er uit gehaald en ben ik die acht weer met de laadklep gaan laden. Moeilijk doen als het makkelijk kan, maar ja, zo zijn de hedendaagse fransen.
En zo gleed de dag voorbij, langs Lyon, vanaf Loriol over de oude N-weg die met zijn verlaten hotels en verruïneerde tankstations meer en meer op de route 66 gaat lijken. Helaas verdwijnen de N-wegen meer en meer en degraderen ze tot D-wegen waar steeds meer straatmeubilair en weghindernissen worden aangebracht en ze zo onrijdbaar worden.
Jammer.
Maar goed: Montelimar weer eens voorbij en zo via Bagnols naar Nimes en tot slot kwam ik uit in Sete waar ik zes lege paletten terug ga brengen van een door mijn collega eerder geladen vracht en die toen geen ruilpaletten bij zich had.
Jawel, u leest her goed. Zes lege plankjes terugbrengen.....
In de avonduren ruim een uur lang gewandeld door het stadje met zijn jachthaventjes en pittoreske bruggetjes. Één brug, een aparte ophaalbrug, sprong bijzonder in het oog, want aan één van de zijden zitten links en rechts van het rij-oppervlak twee grote bogen met daarop dikke noppen met boven in tussen de rondingen een contra-gewicht. Op de grond in het verlengde van de bogen een rail met grote gaten waarin de noppen zich voegen als zij als een soort reuzentandwiel zich opent. Vroeger zag je wel meer van deze bruggen, maar waar ik ze kon, verdwenen ze allen, behoudens deze hier, in Sete.
Inmiddels stroomt de regen in grote hoeveelheden neer, begrijpelijk, want toen ik terug liep zag ik vanuit de bergen inktzwarte wolken terwijl er uit zee een straffe wind op stak. Als dan de luchtstroom onder die inktzwarte wolken komt, drijven ze vanzelf richting kust en daalt de inhoud neer.
Een frans restaurant is in Sete niet meer te vinden. Pizza-tenten, kebabboeren, foei-lelijke MCD-s die als storende dissonanten de omgeving verwarren, smaakloze Texas-grill-rooms en Buffalo Bills, die stompzinnige tenten met een plastic bizon in het gazon, zijn, met heel veel "engels", in grote getale te vinden, maar een gewone franse eetschuur met een degelijke œf mayonaise en chateaubriant? Ho maar!
De buurtkroegen waar je vroeger overal het tafelvoetbal zag staan, zie je ook steeds minder. In die gelegenheden kon je ook vaak een potje schaken, maar dat zie je nauwelijks meer. Nee, niet dat die fransen ooit goed schaakten, want zelden of nooit betrapte ik ze op een elo van meer dan 1250, maar ze probeerden het, net als ik, tenminste! Toen.
Op ééntje na dan, één fransman. Lang geleden. Philidor, maar die vertrok al snel naar Rotterdam waar hij, juist in een tijd waarin koningen, keizers, graven en baronnen meer en meer plaats moesten maken voor de kleine luiden, zorgde voor een methabletisch verschijnsel, want sinds die tijd bewees hij met zijn Philidor-opening dat een schaakpartij niet zozeer gewonnen wordt met de "grote" stukken, maar juist meer en meer met de pion, met de gewone man, dus.
Maar de tegenwoordige fransen, die, alhoewel ze er een potje van maken, schaken niet meer. Vraag ze naar Philidor, maar ze weten het niet eens, niet eens wie hij is en ze staren je aan of je een buitenlands recept bedoelt. Het wordt hier zo een land zonder geschiedenis, een land zonder historie, een land zonder Frans, zonder N-wegen, zonder tollerance, een land zonder schaken, een land zonder bakermat, een land zonder mat...
Net Amerika.
Aldus schreef ome Willem.
---
