Neen het!
Zo ben ik deze week andere deuren aan het uitzoeken geweest, niet bij een bouwmarkt of een meubelboulevard, maar bij een mooi Chateau dat midden in Beesd ligt.
Het is het Chateau Deux Cheveaux en de baron daarvan heeft daar een enorme handel, in tegenstelling tot de naam doet vermoeden, niet in paarden of in tweelingpaarden, maar in eenden, eenden van divers pluimage.
En voor één van deze voertuigen had ik nieuwe achterdeurtjes nodig, en zo toog ik naar beesd, en daarna met de baron de enorme zolder op, een zolder die vol ligt met een gigantische hoeveelheid ledematen, eend-ledematen wel te verstaan.
Deurtjes, klepjes, stangetjes, lichtjes, spatbordjes, motorretjes, ja, hele complete koetsen, je kunt het zo gek niet bedenken, de hele ratteplan ligt er, al zou hier eendenplan beter op zijn plaats zijn. Allemaal voorwerpen van verleden eenden die aan de baron hun organen hebben gedoneerd en afgestaan om ooit weer in een nog levende en rondtoerende soortgenoot verder te kunnen leven.
Voor onze nog steeds dolende eend nam ik tegen geringe betaling een aantal van deze organen mee die de komende week in haar zullen worden geïmplanteerd zodat ze weer voornaam verder kan rollen.
Daarna nog even naar Amsterdam geweest waar ik zag dat de middenberm van de Apollolaan een grappige hoeveelheid kunstwerken herbergt waarvan ik er aan aantal kiekte en in de avond met een, nee, dé honderdjarige, gezellig naar de schaakclub geweest.
Wellicht overbodig te schrijven dat het afgelopen dinsdagavond was, want alleen dan is de club open.
Toen ik terug naar huis reed, regende het ontzettend, hier en daar leek de weg een brede rivier. Even dacht ik dat ik met de eend via het Amsterdam-Rijnkanaal naar huis aan het rijden was en door de kieren het plaatwerk gutste het water binnen, vooral bij de deurtjes die nog vervangen gaan worden.
En toch is dit nu net weer weer waar een eend zich wel wel bij voelt.
Aldus schreef ome Willem.
---
