Het begint weer en is voorbij, altijd het kantelpunt tussen vakantie en werken. Na Praag nog een dag lang de Moldau afgezakt en twee dagen bij het meer van Olrik vertoeft, het meer dat zeker voor zeer extreme dissonanten zou hebben gezorgd indien het zou hebben bestaan tijdens het gereed komen van de muzikale compositie van Smetana.
Ook nog steden bezocht, Pribram, met op de eerste r een omgekeerde "dakje" en daarom als en z wordt uitgesproken, dus, gesproken, pziebram, en Cheb, waarna we huiswaards keerden.
Dat was het zo ongeveer vorige week.
Oh, ja.
En daarna nog wat gezellige dingen gedaan: dagje Friesland waar ik ontdekte dat je ook dáár met euro's kan betalen en in de laatste vrije week ook nog een bezoek gebracht aan een knoflookkweker die er maar liefst honderd soorten op na hield.
Maar nu, nu is dat allemaal weer verleden tijd. Een mooie halve maan scheen helder aan de oostelijke hemel, zo vroeg, en meteen rechts daarvan de laatste heldere ster, maar welke dat was kon ik vanwege de afwezigheid van andere sterren niet meer zien, want het was al aardig aan het krieken.
Nadat ik het spul in beweging had gezet, op naar Apeldoorn en aldaar lading gekregen voor Zuid-Frankrijk. Eindelijk weer Frankrijk, na vier weken, maar waarom eigenlijk? Nadat ik België via Liége, Marche en Boullion passeerde reed ik er binnen terwijl een lichte euforie van mij meester maakte
Weer langs Vouziers, op weg naar Chalons, Saint Dizier en Chaumont, maar nu in de zomer.
Weer dezelfde route, dezelfde dorpjes en enkele stukken kwam ik al zoveel jaren. En zovele keren! Maar saai? Saai? Welnee!
Want de reis is weer anders omdat de natuur wederom anders is, de wolken, ja, enorme wolken die als enorme omgekeerde ijs- bergen en schotsen boven mij voorbij dreven terwijl het zonlicht het wit varieerde van donker naar licht waarbij de wolken zelf de stralen van de zon naar beneden toe dirigeerden.
Overal werd het Franse stokbrood van de velden gehaald en sommige akkers kleuren alweer lichtgroen omdat men dan voor een tweede oogst gaat.
Maar wat is het toch? Wat is het toch dat ik blij ben als ik dit land, dit land met zijn enorme hoeveelheid arrogante bewoners weer binnen reis? Het land met zijn veel te hoge prijzen, te dure koffie, met zijn norse gendarmes, met zijn te veel aan autoroutes, met het volk dat zijn eigen charmes niet eens kent, met zijn steeds smakelozere routiers en dat met oerlelijke koopcentra de omgeving verwalgt.
Het land waar de snoeverigheid en de zelfgenoegzaamheid tussen de terrastafels op de pleinen blijft hangen, waar de dame's zich teveel verven en waar schriele kereltjes met onuitstaanbare kapsels de macho uithangen.
Is het wellicht het aroma van de velden? Het nog steeds uitgestrekte? De betrekkelijke stilte? Het mafkezengedrag van de Franse automobilist?
Fransen zijn wel verschrikkelijk, maar zonder Fransen is het erger.
Aldus schreef ome Willem.
---
