Eerst naar Amsterdam gereden, vanmorgen, lossen, en toen op weg naar Emst, nabij Vaassen en daar de kar weer vol gemaakt voor de op één na grootste stad van Frankrijk en toen via Maastricht, Verviers en Clerveaux die richting maar vast op gegaan. Ook Metz en Nancy reeds achter mij gelaten terwijl de gehele weg een enorm wolkendek voorkwam dat de zon doorbrak. Evenwel, in de avonduren werd het helderder, na Nancy nog een bleek restavondzonnetje terwijl ik links de contouren van de Elzas zag en uiterst links vóór mij, met de top in de wolken, Le Grand Ballon vermoedde.
Onlangs kreeg ik van iemand een "CD" (wat een vreselijke afkorting eigenlijk) met de opera Don Giovanni van Mozart, gedirigeerd door de onvergetelijke Bruno Walter, een opname uit 1937 (!) en bij het doorreizen van de Ardennen vond ik dit eigenlijk best toepasselijke muziek want ik reed toch wel weer een voor mij traditionele stille route die eigenlijk door niemand anders wordt gebruikt en diverse keren heb ik luid met Leporello meegezongen, vooral als hij het in de eerste akte heeft over dag en nacht maar doorwerken, en de weg, die ik reed, is ook een echte denkweg waar je niet alleen je voertuig, maar ook je gedachten de vrije loop kan laten.
Natuurlijk, nu, rond het begin van de zomer, is alles mooi rustgevend en oogzalvend groen, heel wat prettiger dan de donkere winterdagen met hun kaalheid, ook al heeft dat ook zijn charme.
Mijn gedachten verlaten de cabine, op weg, naar mijn andere Dafje waar ik zoveel kilometers mee reed en ik vroeg en vraag mij af of de daarin de door mij gedachte gedachten daar nog aanwezig zijn en of er wellicht iets is achtergebleven, zoals je dat beleeft in een oud kerkgebouw, waar de muren ruiken naar eeuwenoude gebeden, of een verlaten, oude, zilvermijn waar de wanden nog de tanige arbeid uitstralen.
Gedachten zijn wel iets merkwaardigs, althans, zo ervaar ik dat, ze worden gedacht en dan verdwijnen ze, voor het overgrote deel ergens in het niets. En zo heeft elk mens zo zijn gedachten en overpeinzingen die alleen die ene ziel en geest, dus de denker zelf, kent en er is niet zoiets als een externe harde schijf die al dat gedenk opslaat, of je moet aan een Eeuwige denken die al dat denken van verre kent.
Veel, misschien wel de meeste, gedachten herinneren we ons niet eens meer terwijl we nooit weten wat anderen denken en voor gedachten hebben. Hooguit vermoeden we soms wat een ander denkt, maar menigmaal bleken we er, achteraf, vies naast te zitten.
Zo dacht Zerlina dat Leporello Don Giovanni was terwijl Donna Elvira haar op andere gedachten probeerde te brengen, maar Donna Anna dacht daar met Masetto toch wel even anders over.
En daarom tot slot: deze meel, een samenvatting van enige overpeinzingen, gedachten en achtergedachten, verlaten deze melkwitte cabine als zelfreizend meel.
Een nieuw woord werd in deze kleine ruimte geboren.
En dat is toch weer een aardige gedachte.
Aldus schreef ome Willem.
---
