Uiteindelijk eindigt elk leven op de één of andere manier in een drama simpelweg omdat we allemaal ingehaald worden door Magere Hein, tenzij je van het leven een tragedie weet te maken.
Het was koud vrijdagmorgen, want toen ik wakker werd gaf e temperatuurmeter minus vier aan en in het Zwarte Woud was hier en daar zeer goed de rijp op de akkers waar te nemen.
De grieken Sophoklos en Euripides noemt met wel de eerste tragedie-dichters, maar Euripides heeft de tragedie in al zijn facetten laten zie, zoals in de Bachanten en Iphignea in Tauris.
Op de velden na Haguanau en bij Saarbrücken is weer het blokkenmotief te zien: gele akkers met koolzaad met tussen groen-ogende akkers en ook daar geniet ik elk jaar weer opnieuw van.
Ook de Tenach bevat een tragedie, Iob genaamd, meer bekend als het bijbelse boek Job. De Idioot, Hosanna en de gebroeders Kamazarov van Fjodor Dostojevski, het lijdensverhaal mèt de opstanding, Fidelio van Beethoven zijn tragedies in optima forma.
Na een lange dag kwam ik in de avonduren weer thuis. Zaterdag nog even van lading gewisseld voor de reis die ik komende week ga maken.
In tegenstelling tot het drama is er bij een tragedie uiteindelijk altijd een keer in het menselijke lot, het menselijk noodlot, vaak, of eigenlijk altijd, door onmogelijkheden heen.
Het heeft er veel van weg dat de tragedies, van wie ze dan ook zijn, ons iets te zeggen hebben. En als ik bij alles wat ik waarneem telkens weer een hernieuwing zie, een terugkeer van seizoenen, een opnieuw bloeien van bloemen, krijg is steeds meer hoop en verwachting.
Dan zal blijken dat het leven niet op een drama uitloopt, maar op een tragedie.
Hoe hebben joodse slachtoffers die tijdens de holocaust vlak voordat ze zouden worden vermoord kunnen zingen van verlossing, anders dan dat ze weet hadden dat het "hiermee" niet afgelopen was, tegen alle onmogelijkheid in.
Het leven niet als uittocht, maar als doortocht.
Aldus schreef ome Willem.
---
