Dus ik weer op de fiets het dorp in om een bakje koffie te scoren, maar hoe ik ook zocht, hier, in het noorden van Polen bleek alles nog dicht. Alleen de bakker bleek open, dus kon ik een volkoren bolletje op de kop tikken.
Zo goed als ik kon vroeg ik hier in het noorden aan een voorbij wandelende Pool (echt zo,n man hier uit het noorden, een raszuivere Mazurk), of hij soms iets wist, maar deze behulpzame meneer dacht diep na, maar wist niets. Wel hadden we even een aardig praatje: hij kon een weinig engels en ik een paar woorden pools.
Dus ik weer terug op de fiets en om acht uur begonnen ze, inderdaad, om half negen klaar, maar pas op over tienen ontving ik de vrachtpapieren. Dus werd het nog een hele reis, eerst naar Grudiadz en dan naar Chelmno, een klein berucht stadje aan de Wisła, berucht omdat hier de eerste slachtoffers van de holocaust vielen.
Vandaar naar Bydgoszcz, een stad waar een ware verzameling van voormalige communistische flatwoningen staat, dus snel er doorheen maar, en vervolgens naar Piła en Wałcz waarna een lange rechte stille weg mij bracht naar Gorzow Wielkopolska, het voormalige Landsberg an der Warte. Daarna was het niet ver meer naar de grens en nadat ik die bij Kostrzyn nad Odra gepasseerd was nog een uurtje doorgereden en net voor Berlijn maar eens gestopt. Het was me het dagje wel weer.
En in de avond denk ik terug, aan de enorme uitgestrekte wouden met bomen die er nog kaal bij stonden, maar waar de bodem bedekt was met fris gras en daartussen ontelbare witte margriet-achtige bloempjes wat in het zonnelicht een uitzonderlijk mooi gezicht was, aan de soms vreselijk slechte wegen waarbij je vreest alle schroeven van de DAF te verliezen benevens soms zeer gevaarlijke spoorvorming in het asfalt. En ik denk terug aan het gesprek van vanmorgen, u weet wel, dat praatje met de Noordpool.
Aldus schreef ome Willem.
