Een mooie dag vandaag, met daarbij een al meerdere keren beschreven route van huis naar Romanshorn gereden, met drie kleine varianten want de eerste klant zat in Niedernhausen ten noorden van Frankfurt en omdat ik nog Zwitserland in wilde komen via Villingen-Schwenningen en Blumberg gegaan zodat ik nog op tijd in Bargen de douaneformaliteiten kon af laten handelen en vandaar langs Rijn en Bodensee weer naar Romanshorn.
Weer sta ik vlak langs de oever, net als enige weken geleden, en weer kijk ik uit over het meer en blik in gedachten de dag terug. Boven het meer is het heiig en ik zie aan de overkant de straatverlichting van Friedrichshaven twinkelen.
Onderweg stonden de prachtige voorjaarsgroene grasvelden er strak als een biljartlaken bij, sommigen enorm gevuld met gele paardenbloemen terwijl Magnolia's, fruitbomen en andere flora met hun bloezem en bloei mijn ogen zacht en met verrukking streelden, in tegenstelling tot het steeds weer repeterende en rappellerende nieuws dat voorbij kwam, dat Nederlandse nieuws waar iedereen zo verbijsterd over is.
De jeugd wil immers het "huis" uit om vrij te zijn, zelfstandig te worden.
Vrij! Vrij! Vrij!
Maar, zo zong reeds in de jaren zeventig van de vorige eeuw ene meneer De Groot: het werd een kale kamer voor veel te veel verhuurd.
Dat die overdreven verzelfstandiging je reinste kapitaalvernietiging is, ook woningnood en sociale isolatie in de hand werkt, daar moeten we het vooral niet over hebben.
Net als moleculen onder bepaalde omstandigheden hun hechtheid en samenhang verliezen en uit elkaar vallen, zo zijn er maatschappelijke ontwikkelingen die de intermenselijke relatie onder het mom van vrijheid en democratie en nog wel meer sociopolitiek gerelateerde termen welhaast tot op de grond toe hebben afgebroken en zijn we terechtgekomen in een biljartballenmaatschappij.
Het begint zachtjes te waaien en op het houten gazonbankje sluit ik even de ogen terwijl er een rilling door mij heen gaat; ik krijg slaap. Als ik weer kijk zie ik op het meer de lichten van de laatste naderende veerboot voor vandaag en achter mij hoor ik de geluiden van een naderende trein. Het valt ook niet mee als je opgroeit en in een tijd van de meer en meer verontmenselijking van het menselijk bestaan, van de ontvolking van het volk dat massa geworden is.
In deze huidige biljartballenmaatschappij rollen we immers op en door elkaar heen, raken elkaar even aan en roepen elkaar "Hallo! Hoe is het?" " Goed? Oh ja, geweldig" toe en vervolgens rollen we weer eenzaam verder. "Waarheen?". "Niet vragen, rollen!"
Nee, ik vind het niet vreemd als er zich dan Alphense drama,s plaatsvinden. Daar kun je dan bijna op wachten.
Absurdistan!
Aldus schreef ome Willem.
---
