Maar daar aangekomen bleek de lading uit 13.00 meter te bestaan zodat eigenlijk voor het meegebrachte palletje (120 X 120 CM) geen plaats meer was of ik zou een klein beetje van de grote lading moeten laten staan.
Dat had een enorm gemierkont tot gevolg, gebel en gediscusieer en al dat geneuzel had uiteindelijk tot gevolg dat ik, zoals in de lijn der verwachtingen, met achterlating van één palletje van de grote vracht én met mijn eigen palletje na drie (!!) uur wachten kon vertrekken.
En zo hopte ik via Oberhaussen naar Keulen en vandaar reed ik over een stukje snelweg dat ik, voor zover ik mij herinner, nog nooit had gereden, over Troisdorf en Bonn naar Meckenheim alwaar ik op de zogenoemde vlaaienbaan, de A 61, kwam, zo genoemd omdat op deze weg doorgaans veel Limburgers rijden.
Uiteindelijk via Landau naar Wissembourg en in Haguenau maar eens gestopt. U merkt het al, een tamelijk bekend traject zonder al te veel bijzonderheden.
De trouwe lezer heeft inmiddels al aardig in de gaten hoe mij het leven als een autobaanmijdende vrachtrijder vergaat en de ontdekkingstocht door snelwegvrije streken zal wellicht als inspiratiebron fungeren voor komende reizen overmits ik er ook aardig wat plaatjes bij deed wat zicht geeft op de bijzondere doorkijkjes.
Voor mij is het jarenlange zwerven over al die landwegen altijd een inspiratiebron geweest voor mijn gedachten.
En net als tijdens de door mij afgelegde trajecten, waar menigeen, ja, de overgrote meerderheid, nagenoeg exact dezelfde route van "A" naar "B" rijdt, en ik voortdurend op zoek ben naar sprankelende alternatieven, altijd en eeuwig wens af te wijken van de gangbare wegen, zo heeft zich ook bij mij een gedachtenwereld ontsponnen en om herhaling van zetten te voorkomen rijden we, indien een route inmiddels overbekend is en er geen bijzonderheden hebben plaatsgevonden, van tijd tot tijd eens door de wereld van mijn gedachten teneinde u ook deelgenoot te maken van mijn achtergedachtenreizen.
Het valt mij op dat veel mensen over het algemeen met hun denken en gedachten in de berm blijven steken en het gevaarlijk vinden om de oude vertrouwde gedachten te verlaten, verder van de snelweggedachten, de algemene gedachten, weg te lopen en de omgeving te verkennen, maar nog meer lef vraagt het om verder, steeds verder te gaan, zo ver, dat berm noch weg meer te zien is, zo ver, dat je meent te zijn verdwaalt.
Afgelopen zondag fietste ik langs een winkel waar schilderijen te koop stonden en op één schilderij in het bijzonder viel mij vluchtig het oog. Het schilderij stond prominent op de voorgrond en daarop waren enkele mensen geschilderd, maar van de gezichten was nauwelijks iets te zien. Vermoedelijk, of eigenlijk wel zeker, was het moderne kunst hetgeen wil zeggen dat niet elk detail werd weergegeven. U kent het vast wel, een paar verfstreken, meer silhouetten dan gezichten.
Kunstenaars schilderen de werkelijkheid, en de werkelijkheid is dat de mens in de loop der tijd eigenlijk niet meer in zijn lijf zit. We zijn leeg geworden, hebben ons lichaam verlaten en daarom zijn de gezichten steriel en zonder enige uitdrukking geschilderd.
Om echter collectief uit onszelf te treden, moet er een moment, een periode zijn geweest, dat wij werden geopend zodat we er uit traden. Daarover de volgende keer meer.
Aldus schreef ome Willem.
---
