Vannacht werd ik wakker van een schurend en krakend geluid en ik dacht dat het schip ten onder zou gaan. Gelukkig had ik gisteravond nog aandachtig de reddingssloepen geinspecteerd: mij kon niets overkomen.
Ik keek, rond drie uur, door de patrijspoort naar buiten, de Oostzee op, en zag tot mijn verbazing de oorzaak van de vreemde geluiden, want we voeren dwars door een immens ijsschotsenveld. Toen ik zo naar dit schouwspel aan het staren was, doemde er schuin boven mij lichten op en niet veel later begreep ik dat we onder de brug over de Grote Belt voeren, de brug die ik afgelopen dinsdag nog over reed.
Na een half uur ging ik weer liggen en sliep en reisde verder.
Om zeven uur meldde ik me voor het vorstelijke scheepsontbijt en rond negen uur staken we in de Kielse haven aan wal waarna ik via Hamburg, over de B-75 en later over de B-213 terug reed en, heel ouderwets, bij Denekamp Nederland weer binnen reed.
De Zweedse rit was hiermee, een dag vroeger dan gepland, ten einde.
Morgen zien we wel weer.
Aldus schreef een vermoeide ome Willem.
---
