Precies om half zes kwam ik langs de bushalte en ome Leo stond, met echtgenote en zoon, reeds bij de bushalte op mij te wachten, gekleed in een dikke jopperse jas. Vrouw Dondy had voor mij een verse warme croissant, een pain chocolat en een fles hete thee meegenomen zodat ik mijn ontbijt weer veilig had gesteld.
Het pakje verdween op het bovenste bed en voor mij de verantwoording de goederen op de plaats van bestemming te brengen. Daarna verder, naar Albon waar ik even over zevenen aan kwam. Ik toonde er mijn vrachtbrief en de portier tikte de gegevens in de computer waarna hij zei dat ik een afspraak had om drie uur in de middag.
Altijd leuk en gezellig dat er buiten chauffeur en planning iemand afspraken maakt voor dit soort vrachten. En gelukkig maar dat ik mij vanmorgen haastte op het moment dat ik tijd had want daardoor was men genegen de vracht reeds om acht uur aan te pakken zodat ik weer verder kon, naar Romans sur Isere waar ik de volgende klant in mum van tijd kwijt was.
Daarna naar Vendargues, even voor Montpellier waar zich een nieuwe verassing aandiende, want toen ik aankwam op het losadres stonden de werknemers bij een houtvuur buiten de poort te hangen en er hingen overal rode vlaggetjes aan de ingang. Het was mij al meteen duidelijk dat hier een staking aan de gang was en ja, wat doe je dan met je lading.
Daarbij was het net tegen twaalven, zodat dit euvel het gevolg had dat ik tot wel drie uur in de middag heb gewacht voordat er knopen konden worden doorgehakt. Dat resulteerde uiteindelijk dat ik met spoed naar Perpignan moest afreizen omdat ik daar de handel kwijt kon, maar ik nam de tijd, want juist nu had ik immers geen haast.
Het bijzondere van haasten als je de tijd hebt is, dat je tijd hebt als je je onverwachts moet haasten. En zo kon ik de deellading in Perpignan kwijt waarna ik weer verder ging.
Onderweg bleef het vandaag maar fris, min in lyon, min in Romans en pas na Bollene kwam de temperatuur langzaam boven de nul uit. Maar vooral na Beziers woei het enorm! Rechts van mij zag ik asgrijze wolken die door een storm vanuit de bergen naar de zee werden gedreven, maar het was of er een onzichtbare hand uit zee de wolken tegen hield, want ze kwamen de kustlijn niet over.
Op een laat moment ontwaarde ik de witte klederdracht van bergtoppen, de toppen van de Pyreneeën, en niet lang daarna tufte ik het land van de Pata Negra en de tortillas in. Net over de grens bleef ik staan want naast een paar goede smikkelschuren heb je hier ook een voordelige supermarkt.
Dus haastte ik mij naar de winkel en nam de tijd voor de boodschappen en toen ik met mijn winkelwagentje naar het DAFje ging woeien de schappen bijna uit het karretje, dus nam ik zorgvuldig de tijd het karretje te legen.
Aldus schreef ome Willem.
---
