Vannacht geslapen in een enorme storm die het DAFje op zijn grondvesten deed schudden en de temperatuur flink onder nul terugbracht maar wie hier toch de wind zaaide was mij onduidelijk.
En onder deze omstandigheden, om vijf uur, afgereisd, naar Terrassa, even opzij van Barcelona en daar, voor de file en om zeven uur, verblijde ik de eerste cliënt vandaag waarna ik me door een kleine file terug wurmde om in Sant Celoni, tussen Girona en Barcelona in, een tweede adres te lossen.
Toen was alles uit de kar hetgeen betekende dat we weer spullen gingen ophalen, de eerste in Figuras, vlak bij een woonwagenkamp waar ik vanaf het laadadres de armoedzaaiers kon waarnemen.
Maar is armoedzaaiers wel het juiste woord? Zaaien, zogezegd, arme mensen armoede of oogsten ze alleen?
Na een uurtje zat de handel er in en omdat alles op rolletjes was gelopen heb ik mij even later wat verpoost in een puebla, la Jonquera, vlak aan de grens en kocht daar een hoeveelheid Spaanse goederen in die ik, in tegenstelling tot armen, kán aanschaffen. De vraag rijst, wie is er nu eigenlijk arm en wie rijk?
Nadat ik nog een laatste bocadillo calliente con tortilla verorberde, scheerde ik mij weg, over de Pyreneeëngrens, het land van wijn en stokbrood weer in en na de wettelijk voorgeschreven uren te hebben volgereden ben ik stil gaan staan op een tamelijk verlaten plek, vlak langs de Rhone, een dertig kilometers onder Arles.
Dat gaf mij gelegenheid er eens even langs te wandelen, langs de Rhone, door een venijnige harde wind, storm wellicht, en er even stil te staan om te kijken naar de door de wind opgezwiepte golven die daardoor in de diepste hoeken en gaten van de rotsachtige wal kropen en daarna terugkeerden. Waren ze teleurgesteld? Als golven nieuwsgierig zijn en iets te ontdekken hebben, zullen ze ook wel iets verbergen.
En weer spatte een Rhonegolf van opwinding op en keerde weer terug, langzaam en langzaam kwam het inzicht.
Armoedzaaiers zijn lui met het te veel. Het te veel aan opgeslagen arbeid, geld. Voetballers en andere "top"sporters, bankgraaiers, corrupte regeringsleiders, kortom allen en iedereen die geld drinken als zout water en er dus nooit genoeg van (menen te) krijgen.
Een ruim drieduizend jaar oude spreuk uit Spreuken meldt: Een bloedzuiger heeft twee dochters: Geef en Geef! en geeft diepzinnig die eeuwige geldhonger, ook in stormachtig weer, weer.
Dat zijn de armoedzaaiers.
En het merkwaardige is, dat wat armoedzaaiers zaaien niet door hun zelf, maar door anderen wordt geoogst.
Aldus schreef ome Willem.
---
