Het was toch nog mistig, vanmorgen, en zeker toen ik de Po overstak, maar bij Vercelli was er plotseling niets meer dan alleen een klare sterrenhemel boven mij die al dra door de dageraad aan mijn oog werd onttrokken.
Bij Vercelli sloeg ik af en reed via Novara verder, via allerlei kleine dorpjes, Galliata, Turbigo, Robecchetto en kwam zo nog dik voor achten aan in Buscate waar de eerste vandaag er al weer uit ging. Daarna volgden nog Marnate en Concorezzo, allen rondom Milaan.
Aan Concorezzo heb ik nog talloze herinneringen omdat daar het voormalige douaneterrein is (het is er nog steeds, maar niet voor de lidstaten die geen douane meer nodig hebben) en wij daar soms twee of meer dagen stonden "vrij" te maken, hetgeen wil zeggen dat het neerlands goed italiaans werd. De keren dat ik daar met collega's de maaltijd gebruikte bij opa, net om de hoek, of bij de duitser of bij Laura, twee tentjes even verder in het dorp, zijn nauwelijks meer te tellen, net als de lire's die we hebben besteed.
Een jaar of tien geleden ben ik nog eens wezen kijken, maar toen was er al niet één meer te vinden.
Vervolgens had ik er nog ééntje in voor Bolzano Vicentino, vlak bij Vicenza en even na twee uur had ik die er ook uit.
En daarna begon ik aan de teruglaadronde en ik koos het dorpje Prun, ten noorden van Verona, uit als eerste laadadres omdat ik voorzag dat ik daar nogal wat tijd mee kwijt zou zijn.
In Vicenza scheen nog de zon, maar bij het naderen van Verona kwam ik onder een dik wolkendek terecht. Via Verona-Noord kwam ik in San-Pietro-in-Cariano waar ik links af sloeg en zette de CD-speler aan. De vierde symfonie van Beethoven zat er nog in en ik reed Negrare door op het moment dat het machtige Crescendo na het langzame begin uit de speakers kwam.
Vanaf dat moment reed ik, omdat ik steeds hoger kwam, in dichte mist en ik hoorde hoe de dwarsfluit eigenwijs een andere toonladder speelde dan het orkest.
Een protesterende pauk probeerde de fluit in het gareel te brengen en ik trachtte het gevaarte op de smalle bergweg te houden. De weg was bijna niet te zien en hoger, steeds hoger ging het, minuten lang.
Op zeker moment kwam ik na een forse klim aan in het dorpje met de onitaliaanse naam Prun, juist toen de dwarsfluit wederom een andere toonladder wilde beklimmen, maar de pauk met heftig tegensputteren wist te voorkomen dat ze weer de fout in ging hetgeen resulteerde dat de fluit terugkeerde van haar wederspannen dwarsheid.
Inmiddels reed ik plotseling de wolken uit en stond in een heerlijk warme zon en het schouwspel wat ik toen zag zal ik niet snel vergeten, want links en recht van mij zag ik een paar pittoreske dorpjes en onder mij, richting Verona, zo ver het oog reikte, een enorme wolkenzee, de zee waar ik net uit kwam rijden.
Even later vond ik het adres waar ik mijn handel kon laden, zes paletten. Eieren voor Nederland, het moet toch niet gekker worden. Het blijkt dus nogal wat impact te hebben als er in Duitsland een paar ei-bedrijven dicht gaan.
Met de bergeieren dus maar weer de bult weer af, ruim drie kwartier avonturen en toen nog even een uurtje verder. Even na Mantova, in het dorpje Borgoforte, in koele mistige omstandigheden, aan de oever van de Po, dacht ik wat aardigs te zien. Dat is het ook. Eenvoudig, gezellig en druk met allemaal decibellen voortbrengende italianen om mij heen terwijl ik vanuit het raam het snelstromende water van de Po voorbij zie stromen.
De Po, onwillekeurig denk ik even aan afgelopen week. Polen, en nu Po. Grappig eigenlijk.
Teloops bedenk ik dat misschien nu een gebakken eitje wel zou smaken.
Aldus schreef ome Willem.
---
