Het was rechtsmidden, die was aan flarden.
Voorzichtig reed ik de afslag af en bleef na 100 meter op de busbaan staan, richting Ede, nog voor half vijf, en belde de bandenservice.
Wat dat betreft is het wel een uitkomst dat we tegenwoordig geen reservebanden meer meevoeren: is er eentje stuk, dan wordt de bandenman uit bed gebeld en aldus geschiedde.
Na een klein uurtje was hij bij me en niet lang daarna kon ik verder. De drukte kwam al aardig op gang en bij het krieken reed ik bij Venlo het land van Bradwurst en Sauerkraut binnen.
Het was aardig aan het misten en aan de andere zijde was een ernstig ongeluk gebeurd waarachter een immense file van ruim dertig kilometer stond.
Toen ik bij het Ahrtal naar boven reed hield de nevel in en brak de zon door terwijl naast mij zich een schitterend schouwspel ontvouwde doordat de fijne mist tot aan de fijnste takjes toe een prachtig wit ijslaagje had aangebracht en de doorbrekende zonnestralen dit weer trachtte ongedaan te maken. De van donker-rood tot lichtgrijs gekleurde boomkruinen met hun ragfijne witte rijpafzetting brachten mij in een weemoedige stemming en daardoor tastte ik op gevoel door mijn CD-doos en vond er de vierde van Beethoven die hierbij best beluisterd kon worden: aan de langzame eerste maten tot aan het eerste crescendo kon je welhaast de witte nevelafzetting horen terwijl de zon na het crescendo steeds krachtiger werd, de afdwalende dwarsfluit mijn snelheid bepaalde en het tussentijdse paukengeroffel mijn inhaalpoging verijdelde.
De eerste klant zat in Hohr, net voorbij Koblenz, en een tweede volgde nog bij Darmstad waarna ik doorging tot het derde laadadres, Hunninge, tegen de Zwitserse grens, maar nog net in Frankrijk.
Het zal mijn eerste Franse nacht worden dit jaar. En maar hopen dat ik niet weer een klapper krijg deze week, want dan neig ik toch meer naar de zevende van Beethoven!
Aldus schreef ome Willem.
---
