Over de balie hingen een half dozijn chauffeurs waarvan ik de eerste was en precies om acht uur keerde een voor het computerscherm zittende meneer zich om waarna ik hem de laadbestemming en bijbehorend ordernummer gaf.
Tegenwoordig staan kantoorgebouwen barstens vol computerapparatuur en alles wordt geregistreerd, opgeteld, berekend en opgeslagen met als achterliggende gedachte dat men alles dan weet, zonder te weten, alles precies is en er nimmer meer iets fout kan gaan, maar na een minuutje keerde meneer zich om met de mededeling dat ordernummer noch bestemming bekend waren.
Na enig geheenenweergetelefoneer bleek de betrokken lading, die hier, onder de rook van Mulhousse moest staan, toch nog op de fabriek te staan waar ik gistermiddag om drie uur voorbij kwam, vlak bij Bad Sackingen, en dat snapte ik eerst niet.
Dus eerst maar een uurtje terug.
Het begon me te dagen toen ik het enorme fabrieksterrein op reed en om mij heen keek. Vermoedelijk een labyrint van honderd duizend instrumenten waren hier aan het werk, terwijl een waar buizendoolhof het fabrieksterrein beheerste. "Kon hier" zo bedacht ik mij "nu nog iemand zijn die van alles weet hoe het werkt en van elke pijp weet waarvoor die dient?"
Al snel hadden we het voertuig geladen, geladen met bestemming Wesseling, een stadje tussen Bonn en Keulen, zodat ik toch nog om elf uur vertrok.
Tijdens mijn reis over de doodstille weg (ik kwam tot Strassbourg hooguit vijf tegenliggers tegen) van Bazel naar Neu Lauterbourg waar ik altijd de weg via Neuf Brissach en Rhinau, dus langs de Rijn neem, piekerde ik nog verder na over de wirwar van metertjes, silo's, machines en buizenmassa, want dat gebeurt er dus als bedrijven groot, te groot worden.
De problematiek die ik vanmorgen ondervond enerzijds, en de enorme wirwar op die fabriek anderzijds, hadden iets met elkaar te maken en na het vorderen van de reis brak langzaam maar zeker een voortschrijdend inzicht in dubbele betekenis door.
Om acht uur kwam ik aan in Wesseling, aan de Rijn, een stadje waar het barstens vol staat met chemische fabrieken. Een ware lichtzee, van onder tot boven, alles krap op elkander gezet, en dan meteen de goede ingang gevonden.
De portier, een donkerblonde Duitser met een joekel van een snor, bekeek mijn papieren. De fabriek waar ik had geladen, trouwens ook gelegen aan de Rijn, had dezelfde naam als de fabriek waar ik nu was. Het was dus een soort intern transport. De snor begon rond te bellen en met enige inspanning kon hij mij vertellen waar ik de lading heen kon brengen en dat ik het nu nog kwijt kon.
En zo reed ik de tweede keer vandaag langs een buizenwiwar op, dank zij de snor die begreep. Die begreep dat het geen lolletje is om mogen vroeg in de file te staan, die begreep dat ik wel graag van de handel af wilde, die dus oog had voor detail, maar die natuurlijk nooit het overzicht van de hele fabriek had.
Dat was tevens het moment dat ik het plotseling allemaal begreep.
Want daaruit leerde ik dat, wie het overzicht heeft, nooit oog zal hebben voor het detail, het detail ook nimmer zal kunnen begrijpen, waardoor fouten, zoals verkeerde ordernummers, aan de orde van de dag zijn.
Nadat ik de buizenpartij verliet, het DAFje nog een flinke schop gegeven, Euskirchen, Blankenheim, Bitburg. Op een donkere parkeerplaats waar nog een twintigtal wegreuzen staan denk ik nog even terug aan de buizenmassa, het foute ordernummer, de hulpvaardige snor en het doorgebroken inzicht.
Als je weet dat je waarneemt, dan ga je vanzelf waarnemen wat je weet.
Aldus schreef ome Willem.
---
