Mont de Marsan was zeer koud, vanmorgen, minus zeven, en bij het laatste losadres vertelde de heftruckchauffeur dat hij dit nog nooit had meegemaakt. Hier, in Le Landes, daalt de temperatuur zelden onder nul en het staat hier bekend om zijn zeer zachte winters, maar thans is de koude wel erg zuidelijk doorgedrongen. Het werd ook weer erg laat licht deze morgen, maar ja, ik bevond (en bevind) mij, in tegenstelling tot de meeste lezers, ook op het westelijk halfrond, van uit gaande natuurlijk dat de aarde rond is en daar heb ik al lange tijd mijn grote twijfels over.
Natuurlijk, de meeste lezers uiten over deze mijn twijfel zoveel onbegrip dat ik soms moet oppassen dat men mij niet op laat sluiten, maar is het niet juist Rene Girard die schreef: In menswetenschappen is het altijd zo, dat de meest onzekere en twijfelachtige zaken dermate zeker worden voorgesteld, dat twijfel en niet of nauwelijks meer kan binnendringen. Ik bedoel maar.
Om kort te gaan: na een uurtje reed ik bij daglicht de poort weer uit, met voorin de geweigerde zending die natuurlijk weer naar Nederland terug gaat. Het mag allemaal wat kosten, nietwaar!
Na een uurtje rijden aangekomen bij een chemische fabriek vlak achter de duinen, de meest zuidelijke duinen, te Saint Girons. Duinen zijn te vinden vanaf Denenmarken, een beetje in Duitsland, Nederland, België en dan in Frankrijk, ongeveer tot Boulogne sur Mer, maar zetten zich vanaf Lacanau Ocean tot aan Biaritz voort, en daar, midden in die weelderige natuur, nu door de naaldbomen en xerofieten donkergoen en bruin gekleurd, staat een enorme fabriek waar wij op gezette tijden wat vaten heen brengen en nadat er wat "mee gedaan" is, weer op halen. Ook nu, 25 vaten, en hoewel ik hier vaak enkele uren mee bezig ben geweest, was het vandaag in nog geen uurtje gepiept.
Op het volgende adres zou ik, zo bleek later, een zeer bijzondere lading ophalen, maar omdat het rond twaalf uur was, het laadadres zich in Saint Jean de la Luz bevond en die fransen tussen de middag toch geen fluit uitvoeren, reed ik een tiental kilometers door, net de grens over naar Spanje om aldaar te tanken, scheelt 0,28 cent de liter, en bij 600 liter is dat al gauw 150 euro. Natuurlijk meteen even gesmikkeld van de spaanse tapas, stukje tortilla en een bocadilla calliente, maar toen terug, naar het laadadres.
Aangekomen bleek ik vijf tweedehands electrische aangedreven golfkarretjes te gaan laden. Eentje met een lekke band, een andere met gebarsten ruit en drie er van moesten naar binnen worden geduwd omdat ze het niet meer deden.
Zoals ik reeds opmerkte: een uitermate eigenaardige lading, maar goed, het kon er in en daarna, terug richting huis, de lange, drukke, saaie weg terug naar Bordeaux die ik, als het even kan, vermijd.
Rond zes uur, na een beetje file, de enorme pont de Aquitaine, die over de Gironde werd gebouwd, over en niet lang daarna de Dordogne, waarna ik na enkele kilometers de A-10 op dook, richting Angoleme.
Bij Barbizieux er af. Ooit liep de weg nog door dit stadje, en zo heel erg lang geleden is dat niet eens. Terwijl de vierbaans rondweg naar rechts afboog, kwam ik op de oude weg terecht en dacht aan al die keren dat ik hier, op dit stuk, door dit stadje, heen snorde. Even voor het centrum links af, de velden van de Charente in en in Archiac was de tijd weer op.
Vermoedelijk weten ook hier de mensen niet wat ze overkomt. Mijn meter geeft nu al min 12 aan, de wegen zijn doodstil, ongewoon. Nooit was het hier, bij mijn weten, zo koud.
Om mij heen wijngaarden, kaal, van het ras Ugni Blanc, en de streek waar ik hier sta behoort bij de grand campagne waar de duurste vandaan komt.
Boven mij een prachtige sterrenkoepel en de melkwegspiraal is duidelijk te zien en als ik het goed zie, komt ook de rode planeet boven de horizon uit.
Ugni Blanc, nee, daar wordt geen wijn van gemaakt. Rondom mij heen overal struiken die als grondstof dienen voor cognac en alleen de gedachte dat ik er middenin sta doet mij straks vast en zeker goed slapen.
Aldus schreef ome Willem.
---
