Met geringe snelheid reed ik door Vendome en een tijd later kwam ik langs Chateaudun terwijl heel langzaam ander verkeer het ging proberen. Voor zevenen, met nog steeds slechte weg en aardedonker, passeerde ik Chartres. De weg werd langzaam beter berijdbaar en op de weg via Rambouillet naar Parijs was niet veel meer aan de hand. Het sneeuwde niet meer, doch andersoortig ongemak veroorzaakte nu vertraging, het veel te veel voertuigen dat nu de weg betrad.
Vanaf Louveciennes gaat er een grote brede weg dalend naar Parijs en vlak voor de Seine is er nog een tunnel met aan het einde, in een bocht, een afslag terwijl je daar direct een mooi gezicht krijgt op de Eifeltoren. Jaren geleden was ik hier nog getuige van een dodelijk ongeluk toen laat op de avond iemand niet ver voor mij met hoge snelheid door de tunnel raasde en aan het einde daarvan tussen de afslag en de doorgaande weg in de bocht tegen de vangrail smakte en daarbij het leven liet.
Altijd als ik daar langs kom word ik daar weer aan herinnerd. Ook deze keer weer.
Parijs kwam ik door zonder noemenswaardig oponthoud en aangezien men mijn vracht nog gaarne voor het weekeinde wenste te hebben, ging ik er eens extra voor zitten. Door de koude, mistige vlakte, langs Senlis, Roye, Peronne en na een paar uur reed ik boven Lille alweer België binnen. Inmiddels kon ik de nederlandse radio weer ontvangen en hoorde dat er weer, om te pogen de "euro" te redden, met miljarden werd geschoven. In Ierland wordt ruim 80.000.000.000 gepompt, dat is meer dan 16.000 euro per inwoner!!!
En zo zal straks met bulldozers miljarden geschoven moeten worden naar Spanje, Portugal, Italië en anderen, en die poen is er eenvoudigweg niet en daar geld opgeslagen arbeid is, gaat deze verkwisting uiteindelijk over arbeidersruggen heen hetgeen een ware schande is.
Met enige weemoed dacht ik aan de oude gulden terug en inmiddels kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat we met die met te veel tamtam en de door onze strot geduwde "euro" aardig in het "(eur)O"tje zijn genomen en dat dit avontuur geen lang leven meer beschoren lijkt.
Een kleine 500 jaar geleden, midden in de tachtigjarige oorlog, is er ook een periode geweest dat Nederland systematisch werd uitgemolken, toen niet door de Euro, maar door de spanjolen, en naar aanleiding daarvan schreef iemand een inspirerend gedicht in het jiddisch, welk ik thans aan u door wil geven terwijl ik spanjaard vervangen heb door euro.
Nichts tut mich arbermen
In mein groser not,
Den das ich sich vararmen
Des koenings land so gut;
Das nun di Euro's krenken
O Niderland so sut,
Wen ich daran gedenken,
Mein edel herz das blut!
En, overgezet in het nederlands, luidt dat als:
Niets doet mij meer erbarmen,
In mijnen wederspoed,
Dan dat men ziet verarmen,
Des konings landen goed
Dat u de euro's krenken,
O edel Neerland zoet,
Als ik dááraan gedenke,
Mijn edel hart, dat bloed.
En met deze dichtregels in het hoofd kwam ik aan op het losadres in Heinenoord. Daarna kwam het weekeinde, dat nu alweer voorbij is.
Aldus schreef ome Willem.
---
