Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 10 november 2010

Gijvelde

Ze waren al flink in de weer, vanmorgen, maar ja, ik moest wel even negen uur stilstaan. Maar even over achten gaf ik de papieren vast aan de expeditiechef die verrassend opkeek toen hij mij weer eens zag. Ik was hier al een lange tijd niet geweest.

Eerst natuurlijk het formele handenschudden, een praatje en kort daarna waren de pallets er uit. Normaal laden we hier altijd, maar vandaag bracht ik wat retour.

Vervolgens reed ik de kilometerslange Rue de Dunkerque uit tot aan de doorgaande weg en vervolgde mijn weg in zuidelijke richting. Vandaag een voor deze streek typerend weertype. Plotselinge regenbuien, afgewisseld met soms klare zonneschijn, alles vanwege de invloed van de kust.

Zo ging ik dwars door de oude mijnstreek. Meer dan een kwart van de bevolking zit hier zonder werk en aan het onderhoud van huizen en wegen is dat ook wel te zien. In Auchel had ik een tweede losadres en toen die er uit was, reed ik via Bethune en Saint Omer naar Duinkerken. Er zijn geschiedkundigen die menen dat de noormannen in plaats van Wijk bij Duurstede, Saint Omer hebben verwoest en dat de geschiedenis die met situeert rond de Rijn en Wijk bij Duurstede zich afgespeeld zou hebben in deze streek. Dat alles zou komen vanwege een verschrijving van een monnik waardoor Nijmegen en Noyon, die beide dezelfde latijnse naam bezitten, namelijk Noviomagus, met elkaar werden verward en dat zou dan de rede zijn dat de hele geschiedenis een paar honderd kilometer naar het noorden opschoof.

Even boven Duinkerke laad ik nog net voor de middag lading voor Rotselaar, bij Brussel, ook weer bij oude bekenden, in Teteghem en het weerzien is weer erg gezellig. Daarna zet ik een melancholieke Symfonie van Mozart op, nummer 39, en rij naar de grens, een weg die ik honderden keren eerder reed. Het was toen ook de enige weg en het is nu net zo druk als toen, maar nu gaat het doorgaande verkeer over de nevengelegen snelweg heen.
Deze weg gaat nog over Ghivelde naar Adinkerke, de franse en belgische grensplaats, die komt langs Suzanne, zo noemden we het restaurant waar we destijds uren aan het wachten waren totdat de grensformaliteiten afgewikkeld waren. Die tent is er nog steeds, maar Suzanne is al jaren met pensioen en een personeelslid zette het voort.

Nog weinig chauffeurs komen hier nog want de meesten zitten liever tussen de vangrail der snelweg, een twee kilometer meer naar het oosten.

Hoewel ik hier zeker drie jaar niet meer kwam, werd ik gelijk herkend! Ik pauzeerde een driekwart stonde en vertrok daarna. Rond een uur of drie was ik in Rootselaar en na een kwartiertje weer weg, waarna ik, om mij alle fileleed te besparen, via Tremelo, Heist op den Berg, Lier, Zoersel en Rijkenvorsel naar Nederland reed.

Ondertussen mijmerde ik, mede onder invloed van symfonie 39, nog na, groef talloze herinneringen op aan al die keren dat ik de grens bij Ghivelde (vlaams: Gijvelde) passeerde.

Aldus schreef ome Willem.
---