Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 24 november 2010

De Ligurische Alpen.

De man keek mij verbaasd aan. (tegenwoordig kijken steeds meer mensen mij daarom ondervragend aan), toen ik hem de Via Umbria vroeg op deze vroege morgen in nog duistere Maurio, een buitenwijk van Turijn. Zo onderhand behoor ik al meer en meer tot een zeldzaam ras omdat ik sociale contacten, al zijn ze nog zo vluchtig, prefereer boven een "navi" en merkwaardiger wijs blijk dat de nog uiterst zeldzame collega's zonder "navi" beter de weg kennen dan die lui met. Kortom: de "navi" wijst je de weg, maar leert hem niet meer.

De klant zou er, volgens het opschrift van de deur, pas om half negen zijn, dus besloot ik met de laadklep de kleine pallet maar vast voor de deur neer te zetten. Echter nog voor achten kwam de eerste reeds aanlopen en deze zette toen, na de pallet te hebben aanschouwd, gelijk een krabbel zodat ik snel weer verder ging, naar het oosten, over Chivasso en Trino, langs de Po, naar Villanova Montferrato waar ik een eerste partij terugvracht in de kar liet zetten.

Vandaar zette ik de reis voort, eerst even een stukje terug, maar na Moreno sul Po naar links, via Montcalvo naar Asti. Onderweg genoot ik van het indrukwekkende schouwspel van de hagelwitte besneeuwde bergen die je dan ziet, links, rechts en voor je en ik bedenk mij dat de romeinen en in latere tijden weer andere mensen dit adembenemende schouwspel hebben aangezien. Mozart, Nietszche, Churchill, Clemens van Milaan en Napoleon, om maar een paar enkelingen te noemen.

Met oostelijk de zon en westelijk een nog steeds heldere maan die weigerde te verbleken reed ik verder met op de achtergrond de pastorale van Beethoven en kwam langs Asti, Alba, waar de Ferrero-fabriek staat en de eeuwenoude vestingstad Bra dat op een hoogte ligt.
Vanaf Fossano eventjes de snelweg op, maar niet lang, want ik sloeg er af bij Ceva en volgde vandaar de SS 28, over Ormea en de Collo di Nave naar Imperia. Een prachtige doortocht door de Ligurische Alpen volgde en bij het naar boven rijden lag er al behoorlijk wat sneeuw, maar hoe hoger ik kwam, hoe minder sneeuw en op de top niets meer terwijl ook de temperatuur met sprongen omhoog ging.

Naar beneden toe volgt dan een verrukkelijke slingerweg waarmee ik met het grote gevaarte tegenliggers de stuipen op het lijf joeg omdat de oplegger altijd de bochten afsnijd en het soms met millimeterwerk gepaard gaat om blikschade te voorkomen.

Even voor Imperia deed ik, bij een aangename 19 graden, nog wat laatste inkopen en toen ik om drie uur weg reed en uitrekende hoe ver het naar de volgende klant was, zette ik er eventjes goed de sokken in.

Pas reed ik hier nog in tegenovergestelde richting, trouwe lezers herinneren zich dat nog wel, de bloemensnelweg, langs San Remo, Ventimiglia en zo nog langs Monaco, Nice en Cannes en tot slot Saint Raphael waar ik afsloeg om in Roquebrune nog net op tijd aan te komen om zes pellets in ontvangst te nemen.

Toen ook dat gereed was, ging ik nog even verder. Niet veel meer, want bij Le Luc wist ik nog een goede knaagschuur en zo'n knaagschuur geeft geen enkele navi aan. Die moet je gewoon weten.

Met een collega van een Noord-Hollands bedrijf de wereldproblemen maar weer eens grondig doorgenomen, het over bazen, salarissen en plenners gehad terwijl ook even het item vervelende klanten en politiecontrole's aan bod zijn gekomen, maar toen was het weer tijd om hotel DAF weer op te zoeken.

Morgen gaan we weer vroeg op pad voor nieuwe avonturen.

Aldus schreef ome Willem.


---