Ver voor die tijd kwam ik hier soms weken achtereen, met gatenkaas voor het hier even verderop gelegen distributie-centrum van de Intermarche.
De cabine schud hevig heen en weer want een straffe wind daalt af van de bergen en het is al weer lang geleden dat ik hier een nachtje stond, in Croix Sud, zo geheten omdat deze plek aan ze zuidkant van Narbonne gelegen is en hier even verderop de autobaansplitsing (croix) Toulouse/Montpellier/Perpignan te vinden is.
Vanmorgen bleef het erg grijs door een uiterst dik wolkendek, maar neerslag bleef uit. Bij de eerste klant mijn hele lading omgezet omdat de goederen eigenlijk verkeerd om in de oplegger stonden en toen de klant zijn spullen had en ik de boel in de juiste los-volgorde had staan vertrok ik verder naar het zuiden. Dat de boel niet helemaal goed stond kwam doordat ik eerst geladen had in Amsterdam en de lading die ik gisteren in Venlo ophaalde als laatste ga lossen dus dan verkeerd in het voertuig komt.
Doordat ik op de franse radio hoorde dat er een grote file stond op de snelweg, sloop ik er maar snel af en reed oostelijk om Macon heen, reed bij Drace over een klein bruggetje de Saone, die ook op veel plaatsen de weilanden onder water zette, over en met een klein half uurtje omrijden kwam ik te Villefrance bij klant nummer twee, een oude bekende die mij supersnel van de boel afhielp.
Kort daarna nog verder naar het zuiden waar het wolkendek steeds dunner werd, behalve wanneer ik naar het oosten, naar de Alpen, keek, waar ik inktzwarte wolken ontwaarde. "Het zal daar wel spannend toeven zijn" zei ik zachtjes en ik stelde mij voor dat ik daar in een vermoedelijk verschrikkelijk nimmerweer zou rondrijden. Maar nee, waar ik heen ging waren geen wolken meer. Een beetje nog in Avignon terwijl de oude dame, de Mont Ventoux, in nevelen gehuld bleef als was zij moslim geworden.
Maar na Avignon ging ik juist de andere kant op en de zonnebril moest voor de dag komen. Door her Rhone-dal woei naar het zuiden toe met grote kracht de Mistral waardoor het leek dat de Rhone twee keer zo hard stroomde. Ondertussen probeerde ik het weer: Der Titan van Gustaf Mahler, maar tevergeefs.
En hier, in de Langedoc, waait het zowat nog sterker. Soms snellen grote stukken karton langs de stuurhut heen, dan weer slierten plastic-folie. Boven mij een boeiende sterrenhemel met een meer dan halfvolle, wassende, maan. Vanuit mijn voorruit heb ik zicht op de Grote Beer en de Orion. Andere sterrenbeelden herken ik, door de lichtvervuiling van de stad Narbonne, niet, hoewel ik nog iets zie van de tweeling en ik weet dat dan aan de andere kant de stier zou moeten staan. Vooral de Betelgeuze van de Orion is ontzettend helder en daarnet liep ik onder de pleiaden door de woest woeiende wind terug, vanuit daar, waar ik net wat gegeten had.
Het zag er maar verlopen uit, het voedsel was niet meer als voorheen en de wijn heb ik, om nare dromen te voorkomen, maar niet eens geprobeerd. De eens zo mooie douches zagen er niet meer uit en de deuren lagen zo hier en daar uit de sponningen. Bovendien stonden er ook aanmerkelijk minder vrachtwagens en ook dat is dan een veeg teken.
Op de nederlandse radio luister ik net even naar een friese uitvoering van Blowing in de wind van meneer Zimmerman, alias Bob Dylan, weliswaar ook, gelijk Mahler, klanken na Wagner, maar wel grappig.
Nee, Croix Sud is helaas geen aangename plek meer om te verpozen.
Aldus schreef ome Willem.
---
