Vanmorgen vertrok ik vroeg, in het donker en al spoedig kwam ik, evenzo in het donker, aan in Eisenhüttenstadt, een stad zonder oude geschiedenis want na de tweede wereldoorlog is deze stad, toen nog heel gezellig Stalinstadt geheten, hier werkelijk uit de grond gestampt om woningen te bouwen voor de arbeiders die in de rondom gelegen en net opgezette staalfabriek konden werken. Zo kwam ik in de ochtondfile en donkerte aan en zocht de ingang, de juiste ingang van het immense terrein wat tegenwoordig een fabriek is van de multinational Arcelor. Daar had ik werkelijk geluk bij want ik sprak exact de persoon aan voor wie de handel bedoelt was en die was zo vriendelijk om mij voor te rijden naar de plaats van bestemming, een vier kilometer het terrein op en deze mazzel resulteerde er in dat ik nog aan het begin van het krieken de fabriek achter mij liet.
Met het langzaam lichter worden passeerde ik woonblok na woonblok in echte unieke DDR-stijl, indrukwekkend hoe ze dat in één decennia hebben opgebouwd.
Daarna reed ik de stad uit, richting Guben, dat, net als Frankfurt aan de Oder, ook een gedeelde stad is aan weerszijde van de grensrivier. Vanaf Eisenhüttenstadt wordt de grensrivier trouwens de Neisse omdat de Oder daar het poolse binnenland in gaat. En zo reed ik bij Guben de brug over en volgde de borden Zielona Gora, het voormalige Grünberg, maar van een berg is daar niet veel te merken, ongeveer hetzelfde als Heist op den Berg in Vlaanderen.
Na Zielona Gora de weg vervolgd, net als daarvoor, door immense in herfstooi bekleedde bossen, afgewisseld door zeer uitgestrekte vlakke velden, soms zonder zichtbaar einde en zeer geschikt om er de polka te dansen. Nadat ik wat poolse boodschappen deed kwam ik exact op tijd, na de stad, bekend om zijn stoom locomotiefs, Wolszyn, om 12 uur, aan in Rakonewiece voor de eerste poolse klant. Kennelijk werd mijn komst verwacht, want een half uurtje later snorde ik weer verder, niet lang, want na een minuut of tien stond ik, bij Grodzisk, ruim een uur stil omdat er op de niet al te brede tweebaansweg een ernstig ongeluk had plaatsgevonden. Daardoor kwam ik niet om twee, maar om drie uur aan in Poznan, in het duits ooit Posen geheten en dat de geboorteplaats van Paul von Hindenburg is geweest.
Overigens is Poznan maar zeer korte tijd in duitse handen geweest, vanaf ongeveer 1890, tot 1919, omdat bij het verdrag van Versailles Poznan door Polen werd geannexeerd. De vraag is dan ook of Hindenburg dan eigenlijk wel een duitser danwel een pool was, maar het antwoord hierop is niet zo belangrijk.
Nadat ik bij een aardige meneer in Poznan ook mijn laatste spullen uit de kar afleverde, kwam er een melding binnen voor een deel-terugvracht, precies op de plek waar ik een uur oponthoud had.
Gordysk Wielskopolska.
Hoewel om 15.00 uur officieel de laatste laadmogelijk was reed ik er op goed geluk heen en kennelijk vanwege mijn betrouwbare uiterlijk, natuurlijke overwicht alsmede professioneel toneelspel kreeg ik het voor elkaar dat de bullen er om over vijven nog werden geladen waarna ik mijn weg weer vervolgde, eerst even terugsteken naar Koscian en daarna via Leszno naar Rawice waar ik rechts af sloeg richting Lubin en toen was het klaar.
Want temidden van donkere haloweenachtige duistere bossen, in het gehucht Wasosz, vond ik deze bikschuur waar ik nu dit bericht beëindigd. Het was, net als de weg vandaag, alweer lang genoeg.
Aldus schreef ome Willem.
---
