De Elbe, (De Tsjechische Laba) stroomt vanuit het zuiden door Dresden en vandaar door een diepe kloof met aan weeszijden ik denk wel honderd meter hoge steile hellingen verder, en juist door dat gedeelte loopt ook de snelweg.
Vanuit het zuiden heeft men daarvoor door de bergen een tunnel geboord die zijn uitgang vindt ergens halverwege de rotswand en vervolgens heeft men een hoge brug over de rivier gebouwd naar de tegenoverliggende rotswand waar de weg dan weer een tunnel in gaat en zo rijdt je dan dus eerst een tunnel door, meteen een hoge brug op met diep daaronder de Elbe terwijl je zicht hebt op huizen onder als boven je en daarna schiet je weer een tunnel in, een alleraardigst hoogstaand stukje "Autobahnbau".
Daarna snorde ik een stukje richting Berlijn waarna ik na twee afslagen de snelweg verliet en via Grossenhain naar Bad Liebenswerda kachelde en ook weer aldaar wat materiaal ophaalde voor een adresje in het Noord-Hollandse Hem.
En omdat dit gehucht met nog zeer veel DDR-kenmerken ver verwijderd van snelwegen lag reed ik via Torgau terug. Torgau, ondermeer bekend als plaats aan de Elbe waar in 1945 de gevechtstroepen van de Amerikanen voor het eerst de Russische troepen tegenkwamen. Als ik dan zo weer eens over deze rivier terugrijd komt de gedachte wel eens op dat het wellicht wel eens de laatste keer zou kunnen zijn de ik deze rivier zie, of ik denk er tegenwoordig wel eens aan wanneer het toch de laatste keer zal zijn dat ik hier danwel ergens anders deze rivier passeer. Dertig jaar geleden had ik toch een stuk minder deze gedachten, maar naarmate de jaren verstrijken houdt je dat toch wel meer bezig: Was het voor het laatst Polen? Het Reuzengebergte? Dresden?
Omdat de weg naar Bad Düben al tijden is afgesloten en ik niet de veel te drukke omleiding over Leipzig nam (met de nadruk op de om van omleiding) ging ik richting Wittenberg en na een paar minuten verdween Torgau uit mijn rechterbuitenspiegel. Bij Dommitzsch hield ik Trossin aan en via zeer stille en niet al te brede wegen kwam ik via dorpjes als Kossa, Söllichau, Tornau en Schwemsal, door prachtige velden en uitgestrekte bossen, uit bij de meren van Bitterveld, ontstaan door dagbouwafgravingen van de zestiger jaren uit de vorige eeuw.
En na Bitterveld volgde Halle en daarmee kwam ik eigenlijk weer bij het begin van deze week, want van hieruit voerde de weg terug over de weg waar ik afgelopen maandag heen kwam.
Dus toen werd het weer een beetje saai en werd het ook een beetje afzien, zo'n mijnlenlange snelweg tot aan Nederland toe, links vangrail, rechts vangrail en in het midden vangrail die eindeloos met je meer deint.
Nadat ik gisteren, vrijdag, mijn pakjes had achtergelaten in Amsterdam en nieuwe meekreeg voor Nijkerk en ook die handel nog dezelfde dag wegbracht en vervolgens weer een volle bak bij Emst in Apeldoorn ophaalde brak voor mij het weekeinde door.
Erg vroeg, deze keer, maar dat had ik ook wel nodig na het afzien op zo veel duitse Autobahn.
Aldus schreef ome Willem.
---
