De zon was inmiddels al lekker opgekomen en het beloofde een aangename dag te worden. Na het lossen werd het teruglaadadres bekend en daarvoor zou ik weer eens Parijs door moeten en derhalve nam ik die weg die wat mij betreft de best lopende weg van zuid naar noord is. Ik bevond mij een kilometer of 50 boven Orleans, op de N 20 in Rouvray en reed vandaar via Angerville naar Authon en aldaar linksaf, via Ablis en Ramboullet de N 10 af naar Parijs waarbij je net na de tunnel op de A 13 direct een mooi gezicht krijgt op de Eiffeltoren en zo snor je via de periferique interieur langs de westkant van de metropool en dan weer bij Port la Chapelle recht naar het noorden en zodoende was ik in mum van tijd dit grote dorp door.
Vervolgens via Senlis naar Compiegne en dan weer verder naar de geboortestad van Calvin, Noyon. Noyon, de stad die dezelfde latijnse naam heeft als Nijmegen en er wordt wel verondersteld dat de zetel van Karel de Grote door een schrijffout van een middeleeuwse monnik niet in Nijmegen, maar in Noyon stond, waardoor het verdere verloop van de geschiedenis een heel andere is: de Noormannen hebben dan niet Dorestad (Wijk bij Duurstede) verwoest, maar Saint Omer en in dat licht zouden de duinkerker kapers die prins Maurits en Michiel de Ruiter het leven probeerden zuur te maken nog afstammelingen zijn van de noormannen.
Na Noyon te hebben gepasseerd sloeg ik foutief de weg op naar Roye en na zeven kilometer had ik dat in de gaten. Via een autobrede smalle landweg en de gehuchtjes Catigny, Fretoy en Freniches kwam ik weer op de juiste weg, de 932 en aldaar ging in richting Ham.
Een kilometer voor dat stadje laadde ik, even na de middag en bij lekker zonnig weer, de kar weer vol waarna ik weer naar Nederland vertrok via Peronne en Bapaume waar ik de snelweg nam richting het land van Suske en Wiske. Inmiddels schoof ik langzaam onder een wolkendek en begon het hard te waaien en hoe verder ik naar het noorden opschoof, hoe dikker het dek werd. Zo passeerde ik Lille, Kortrijk en Gent en omdat de drukte aanzienlijk was reed ik niet naar Antwerpen want dat zou toch wachten in de file worden, maar naar de fileluwe weg via Zelzate waar ik een half uurtje belgische boodschappen deed, maar daarna de brug van het Kanaal van Gent naar Terneuzen over en toen rechts af. En alszo reed ik bij Sas Nederland binnen, volgde het kanaal en reed door de tunnel onder de Schelde door. Na Goes via de Zeelandbrug de andere Schelde over terwijl de wind steeds meer op een storm begon te lijken.
Na Rotterdam begon het te regenen en dat hield aan. In Gouda, Boskoop, Alphen aan de Rijn, regen regen en nog eens regen en ten slotte, op de ring van Amsterdam, een ware slagregen waardoor je, onder invloed van harde wind, het asfalt bijna niet meer zag. En zo kwam ik aan in mijn geboortestad waar ik weer eens de nacht ga doorbrengen.
Inmiddels is het mysterie van gisteren met betrekking tot het standbeeld van Jeanne d' Arc (gisteren schreef ik foutief Jean d' Arc) vermoedelijk opgelost. Een lezer berichtte mij dat er zeer vele beelden van onderhavige dame bestaat die her en der in Frankrijk staan. Het oude beeld in Domremy was op sommige plekken afgezet met bladgoud dat dreigde te verweren en daarom besloot men het oude beeld te ruilen met een ander standbeeld dat eerst binnen stond, maar niet was afgezet met bladgoud en zodoende kwam ik dus in 1982 een ander beeld op dezelfde plek tegen dan twintig jaar eerder. Nu ik dit belangrijke feit wereldkundig heb gemaakt sluit ik maar eens de gordijnen. De regen slaat nog steeds woest om mijn stuurhut heen.
Aldus schreef ome Willem.
---
