Sommige dagen zijn betrekkelijk saai en zonder noemenswaardige gebeurtenissen. En één zo'n dag is de dag van vandaag waar ik nauwelijks iets wetenswaardigs over vermelden kan. De route is tot nu toe weer bijna een kopie als afgelopen week. Vanmorgen begon ik om met die dikke vijftig ton naar Enschede te rijden waar ik voor zevenen de oplegger tegen de losramp neerzette en om half acht haalden ze met een grote heftruck de drie tons zware paletten er uit. De oplegger, een luchtgeveerde uiteraard, want tegenwoordig is nagenoeg alles op de weg wat lading vervoerd luchtgeveerd, (in tegenstelling tot vroeger toen men nog veel met bladgeveerde voertuigen werkte en bladgeveerd wil zeggen een pak over elkaar liggende gebogen ijzeren stroken die als "veer" diende en elke oplegger en truck had er bij elk wiel wel ééntje), pufte bij het in- en uitrijden van de heftruck hevig, maar wat wil je ook met zoveel gewicht! En nadat ik daar gelost had over Lonneker naar Oldenzaal gereden waar ik bij een klantje nog eens vier kleine pelletjes bracht en toen was ik leeg. Vanuit Oldenzaal even langs Frans, Frans op de Bult, gegaan, al sinds onheugelijke tijden een voortreffelijk chauffeursrestaurant in Deuringen en zo geheten omdat het etablissement op een nagenoeg onzichtbare hoogte ligt en waar ik mij eens ouderwets te goed deed aan een balletje gehakt, maar wel met een spa-tje rood in plaats van koffie. Vandaar en daarna naar Emst, weer laden, en toen weer via Venlo, Maastricht en Liege de Ardennen door, Bastogne, de stad bekend om zijn "koek de Bastogne", in de volksmond dennenkoeken geheten, maar ook is Bastogne bekend om zijn hammen en niet in de laatste plaats om het ardennenoffisief van 1944 waar deze stad, toen reeds in geallieerde handen, enige tijd omsingeld is geweest. Vandaar naar één van de, misschien wel de, oudste stad van het Koninkrijk België, Arlon, en dat sinds enige tijd, officieel erkend door de waalse regering, als voertaal Letzeburgisch heeft en zelfs de straatnaamborden in die taal zijn aangebracht. België is hiermee, samen met Zwitserland, ook een vier-talenland geworden. Na Arlon over longwy, jawel, net als de afgelopen week, naar Metz, maar ditmaal kwam ik vanwege het urentotaal reeds voor Nancy stil te staan. Tegenover mij een korenveld en boven mij regenwolken die zo nu en dan wat druppels laten vallen. Morgen weer bijtijds op en dan eerst langs de stad over wie ik op de lagere school van ene juffrouw Engel leerde dat daar de Zwitsers voor het laatst (CA 1475, ik ben niet zo goed in jaartallen) oorlog voerden en in welker oorlog Karel de Stoute sneuvelde, Nancy. En daarna zien we wel weer.
Aldus schreef ome Willem.
---
