Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

zaterdag 29 mei 2010

Otto Nossan Klemperer.

De toch al volle parkeerplaats bleek nog voller geworden te zijn toen ik vrijdagmorgen opstond en ternauwernood mijn voertuig tussen de andere wegreuzen uit kon wurmen, maar na een minuut of tien kon ik de terugreis toch nog voortzetten en reeds voor zevenen reed ik langs de Bodensee waar de wijngaarden, in tegenstelling tot de italiaanse gaarden die al weelderig in het blad stonden, net begonnen waren met ontspruiten en derhalve nog een tamelijk kaal aanblik toonden waaruit je dan kunt opmaken dat de Bodensee een stuk noordelijker is dan de door mij gisteren doorkruiste Alto Adige. En zo ging ik verder, langs Singen, even de snelweg naar Rottweil, één van de weinige steden waar een hondenras naar werd vernoemd (Rottweiler), op en vandaar schoot ik weer het Zwarte Woud in en bij Offenburg weifelde ik of ik over Strassburg-Hagenau-Trier danwel maar meteen over de "61", de snelweg via Koblenz, de geboortestad van Valery Giscard d'Estaing, ooit president van Frankrijk, naar huis te gaan. Om achteraf onbegrijpelijke en duistere redenen besloot ik tot het laatste en dat moet een moment van verstandsverbijstering zijn geweest, want eerst tot Karlsruhe was het langzaam rijdend verkeer, later bij Ludwigshafen, dan weer bij Bingen, bij Stromberg, bij Ahrtal en voor en na keulen iedere keer weer oponthoud gehad dewelker irritatie ik onderving door vanaf autobahnkreuz Walldorf Fidelio van Beethoven, gedirigeerd door de fameuze Otto Klemperer (alweer z'n oude opname, en wel uit 1964), in zijn geheel te beluisteren en dat door de vertragingen zelfs tot twee keer kon doen! En ja. Nu weet ik weer waarom ik bijna nooit over de "61" naar huis ga!! Van Otto Klemerer, die vanwege zijn jood-zijn tijdens het Nazi-regime naar de VS was uitgeweken, maar daarna bijna uit een soort wraak direct naar Europa terugkeerde, is nog die aardige anekdote dat vanwege de mooie uitvoering van een aria het publiek spontaan begon te applaudisseren, Klemperer zich gexefrriteerd omdraaide en toen hard "Frechheit" riep, de dirigentstok neergooide en de zaal verliet. Met mijn irritatie ten opzichte van het verkeer kon ik dat vanwege de aan weerszijden aangebrachte vangrail niet doen helaas. Maar goed. Toch ben ik nog heelhuids thuisgekomen de klanken van het ooit door een duitse schrijver genoemde "hintertreppenmusiek" van het quartet "Mit ist so wunderbar" klinkt nog door als een zalf in mijn oren. De dove Beethoven deed hier wat hij later met vierstemmige solozang en koor in het vierde deel van "de negende" nog eens dunnetjes overdeed en vaak is pas na een tien keer luisteren dat men dit mooi gaat vinden, kan begrijpen, het zich kan invoelen. Voor de liefhebber hier de tekst, waarbij men het volgende dient te weten. Jaquino is verliefd op Marzelinne. Marzelinne echter weer op Fidelio en haar vader, Rocco, ziet dat ook wel zitten. Fidelio is echter niet Fidelio, maar Leonore, een vrouw als man verkleed die daar om héél andere redenen is. Volgt u het nog? Welaan, dan hier de tekst en ga vooral eens een keer of tien naar de muziek luisteren en uw oren zullen op den duur worden gezalfd.

 MARZELLINE

Mir ist so wunderbar.

Es engt das Herz mir ein;

Er liebt mich, es ist klar,

Ich werde glxfccklich sein.

LEONORE

Wie gross ist die Gefahr,

Wie schwach der Hoffnung Schein!

Sie liebt mich, es ist klar,

O namenlose Pein!

ROCCO

Sie liebt ihn, es ist klar;

Ja, Mxe4dchen, er wird dein.

Ein gutes, junges Paar,

Sie werden glxfccklich sein.

JAQUINO

Mir strxe4ubt sich schon das Haar,

Der Vater willigt ein;

Mir wird so wunderbar,

Mir fxe4llt kein Mittel ein.


 Aldus schreef ome Willem.