Nogal wat lezers stellen het zich zo voor, dat, als ik, zoals gisteren, het rijtje Verona Vicenza, Padova en Venetië, op noem, ik dan daadwerkelijk in de stad zelf ben, of wanen zich in gedachten met of zonder mij bij de romeinse arena te Verona of op het piazza di San Marco te Venetië. Nou, niet dus. Mijn meeste collega's zien tegenwoordig nauwelijks meer een stad van binnen en getroosten zich ook zelden de moeite er te gaan kijken, al komen ze er al tientallen jaren langs en kennen ze de stad alleen van naam boven de snelweg. Meestal beperkt zich dan de kennis van de stad tot de naastgelegen industrieterreinen en dat is het dan wel. Dus stelt u zich, als zo'n rijtje wordt opgesomd, er niet te veel van voor. Het is gewoon werk en het bezoeken van steden is enerzijds slecht mogelijk, anderzijds zou dat te veel tijd kosten. Maar anders is het met de wegen en dorpjes die tussen de steden liggen, maar ook hier zijn er steeds minder collega's die er nog maar iets van weten en ook dat heeft oorzaken. Ten eerste komen er meer en meer verboden voor vrachtverkeer op binnendoor wegen, ten tweede menen de meesten dat het "te veel" vertraging geeft en ten derde heeft de komst van de navi er voor gezorgd dat meer en meer chauffeurs de weg niet meer weten en derhalve gebeurt het dus dat er ook op dat gebied niet veel meer wordt genoten. Vier tot achtbanig asfalt gevangen tussen vangrail is hunner lot. Welaan, vanmorgen dan maar eerst naar de laatste losklant gesneld in San vendemiano, een dorpje bij Conegliano en daarna snel naar het teruglaadadres gegaan in een dorpje vlak bij Treviso, casale Sul Sile, waar ik heel snel de lading er in had. Nu op weg naar een adres om nog een laatste paletje op te halen en reed zo weer over een saaie snelweg, terwijl ik ter afleiding van de ondervonden saaiheid ben gaan genieten van het vioolconcert nummer drie van Mozart waarbij de viool werd bespeeld door een achttienjarige Yehudi Menuhin en de deskundige lezer weet dan dat dit een opname uit 1934 betreft, langs Venetië, Padova, de stad waar barthelomeus Christoforus, uitvinder van de piano, werd geboren, Vicenza en ging er af bij Verona en twintig kilometer ten zuiden daarvan zou een paletje voor mij klaar staan. Niet dus. Ondanks dat er reeds op 14 mei (!!) Een fax was verzonden en er enkele keren over heen en weer was gebeld, stond de palet niet klaar. Nadat een uur wachten, bellen, vragen en weet ik wat nog meer waarbij ik mij op mijn beste italiaans verontwaardigd heb getoond, heb ik de deuren van de oplegger maar weer toe gedaan en ben zonder palet vertrokken en dat terwijl ik er nog ruim honderd kilometer, dus anderhalf uur, voor om had gereden (anders was ik natuurlijk gelijk bij Treviso naar Bassano en Trento gekoerst). Vandaar richting de Brenner opgegaan en het traject Verona-trento, Egna-Bolzano sud en Brixen-Sterzing lekker over de "oude" weg gereisd met aan weerskanten weelderige wijn- en andere gaarden en wat noordelijker grote aarbeienvelden en intussen luisteren naar een sonate van Beethoven, wederom gespeeld door Yehudi, terwijl daarnaast nu zijn zusje, Hephzibah, de piano hanteerde, ook uit 1934. Daarna de Brennerpas overgegaan en bij Innsbruck naar het westen afgeslagen, Imst, Landeck, Arlberg en twintig kilometer voor Bregenz, een oude Keltische stad dat pas in het begin van onze jaartelling onder keizer Tiberias bij het romeinse rijk werd ingelijfd, ooit bij het koninkrijk Beieren behoorde en thans het enige stukje Oostenrijk is wat aan de Bodensee ligt, gestopt omdat de rijtijd op was en de slaaptijd begonnen is.
Aldus schreef ome Willem.
---
