Dat was weer een hele rit, vandaag, eerst weer eens na lange tijd de Simplon op wat bij het langzaam licht worden vanmorgen een aparte uitstraling gaf. Naar boven toe leek de top zich in nevelen te hebben gehuld, maar na het dorpje Simplon, vijf kilometer onder de top zelf, gepasseerd te hebben bleek het allemaal hele dunne sluierbewolking te zijn waardoor de zon zich langzaam maar zeker doorheen prangde. Er lag trouwens bijzonder veel sneeuw en dat begon eigenlijk al meteen onderaan, bij Isselle, boven een ruime meter en was pas goed verdwenen in Brig waar volop de zon scheen. Jawel, de lente is nu echt begonnen en de koude heeft zich definitief naar de polen en bergtoppen teruggetrokken. Het Lac Leman lag er ook schitterend bij met aan de overzijde, waar Evian en Thonon liggen, prachtig nog dik besneeuwde bergen terwijl over het meer een flinterdunne nevel hing doordat het water natuurlijk nog zeer koud is. Daarna volgde Vallorbe en Pontalier waar nog veel sneeuwresten in de akkers te zien was hetgeen mij wederom deed denken aan de eerste strofen van de Vier Jahreszeiten van Joseph Haydn waar gewag wordt gemaakt van snel smeltende sneeuw en aanstormende lenteboden. Na Pontalier de richting op gegaan naar de stad waar utopist Victor Hugo het levenslicht zag, utopist, omdat hij in de negentiende eeuw al het idee had opgevat voor de Verenigde Staten van Europa wat toen volstrekte onzin werd gedacht. Victor Hugo, ook de ontdekker van het kind en vanaf dat moment gaan er ook allerlei kinderzaken ontstaan zoals kinderkleding, kinderboeken, stripverhalen en nog veel meer wat met "kind" te maken heeft en nadien ontstond dan ook de zogenoemde puberteit, voordien een volstrekt onbekend verschijnsel. Maar 25 kilometer voordat ik bij die stad, Bescancon, kwam, sloeg ik af naar het noorden om via Lure, Metz en Luxemburg uiteindelijk weer eens in Weiswampach te eindigen waar ik deze nacht nog over sta en morgen dan om vijf uur vertrek om de partij uit te spelen. Dan ben een uur of negen thuis en dan is het weer welletjes deze week.
Nu ga ik nog even wat lekkers eten, het is ten slotte vrijdagavond, en de papieren play smet (hoe schrijf je dat??), mes en vork liggen reeds klaar. Vandaag is het ook druk hier. Voor mij een relatief jong echtpaar met een nauwelijks boven de tafel uitkomend kind van een jaar of twee, rechts daarvan een dito echtpaar waarvan echter de man een stuk ouder en de vrouw er een heel stuk jeugdiger uitzien met jochie van een jaar of zes, daarnaast weer twee oudjes, de man hangt achterover en de vrouw met afgrijselijk rood geverfd haar voorover en luisterend naar haar partners redeneringen. Aan de andere kant een alleenzittende meneer a la Kojac, grote bolle kale knar, die de spijskaart aan het bestuderen is. Achter al die mensen drie door hout in vlakjes verdeelde ramen en daardoor kan ik nog net de achterkant van mijn witte oplegger zien die beschenen wordt door de lantaarns van het nevenliggende tankstation.
Buiten was het twaalf graden, binnen komt de franstalige maar ook redelijk nederlands sprekende ober mijn maaltijd brengen.
Aldus schreef ome Willem
---
