Balthasar, Melchior en Pollux zouden de drie koningen zijn die op zes januari met hun geschenken, wierook, mirre en goud, in de stal te Bethlehem aankwamen om het kerstkind te aanbidden omdat een grote ster hun de weg wees en dertien dagen na kerst kwamen ze aan wat wijst op de twaalf sterrenbeelden van de dierenriem voorbij. Het waren per slot van rekening sterrenwichelaars, of niet soms? Toch wel een vreemde traditie, want er is nergens sprake van een stal, nergens van koningen en al helemaal niet van een datum, alleen dat al eeuwen voor onze jaartelling de Perzen op 25 december de geboortedag van de zonnegod Mithras vierden. En hier in Italië is het vooral een feest van en voor "befana", heksen, aan het worden waarbij het verband mij al helemaal gaat ontgaan. Al met al een hele stapel oneigenlijke argumenten om van deze dag maar een feestdag te maken waar een hele beroepsgroep voor moet wijken en het maar, als ze onderweg zijn, zelf uit moet zoeken.
Welaan, dus de vrije dag dictatuur zorgt er voor dat ik mijn voertuig geen meter mag verzetten op straffe van een vette bekeuring alsmede intrekking van rijbewijs voor drie maanden. Daarom heb ik van de "nood" maar een deugd gemaakt en besloot, toen ik vanmorgen vroeg voor het ingaan van het rijverbod vertrok uit Ravenna en door een besneeuwd duister vlak landschap via Cesena naar San Marino reed en vooraan in het land bleef staan, de twaalf kilometer verderop en achthonderd meter hoog gelegen burcht te gaan bezoeken. Dat viel eigenlijk helemaal niet mee want vanwege de feestdag reed de bus niet (de logica van een tuinkabouter) zodat ik maar eerst eens even zelf flink de pas er in zette. Met veel improvisatie bereikte ik na twee uur de besneeuwde burcht om daar tot de conclusie te komen dat er in de talloze winkeltjes werkelijk niets bijzonders te koop was en voornamelijk in kitch werd gehandeld. Gelukkig was de temperatuur aangenaam en mijn warme ADIDAS-jas en mijn klompen zorgde er voor dat ik het geen moment koud had. Het enige wat werkelijk de moeite waard was, was het uitzicht, zeker nu! De hele omgeving was schitterend vooral vanwege de neergedaalde sneeuw en ik denk dat ik daarmee wel het voorrecht heb genoten San Marino in deze winterse omstandigheden te hebben waargenomen. Immers zal het gros van de bezoekers dit oord voornamelijk zomers, in warme, vaak te warme, omstandigheden, bezoeken. Ook de terugweg was een onderneming, ik begon maar vast de berg af te lopen en terwijl ik de geur van italiaanse sneeuwhellingen inademde hield ik mijn duim omhoog. Het was een tijd geleden dat ik had gelift maar door mijn betrouwbare voorkomen kreeg ik zowaar na vier kilometer een lift van een jonge dame die mij op boogschuts afstand van mijn voertuig afzette. Na nog wat in de omgeving rondgebanjerd te hebben, trok ik mij weer terug in mijn schulp. Het was toch wel de moeite waard en ik had het niet willen missen, al heb ik bij elkaar meer dan tien kilometers gelopen. Reeds vijf keer eerder was ik in dit land, maar kwam nimmer verder dan de eerste kilometer, maar deze keer ben ik boven in de hoofdstad geweest. Alleen al vanwege het uitzicht dat op mij een geweldige indruk maakte en paradijsherinneringen in mij wakker maakten is het de moeite waard geweest terwijl de meerwaarde zat in het totaal afwezig zijn van toeristen. Met andere woorden; op deze drie koningen voelde ik mij een vorst in San Marino.
Aldus schreef ome Willem.
---
