Nadat ik vanmorgen vroeg tijdens diepe duisternis de stad Lyon, waar ik in 1971 een kort poosje heb gewoond, passeerde en achter mij liet hield ik om half negen halt in het stadje Montelimar dat bekend staat om zijn noga-fabriekjes. Dit is in een grijs verleden tot ontwikkeling gekomen doordat de streek rond Montelimar de enige streek was waar amandelen zeer goed konden gedijen en amandelen een uitermate belangrijk onderdeel voor goede noga is wat verder nog bestaat uit honing en suiker mitsgaders nog diverse andere kleine ingrediënten. Nadat ik aldaar een koffie geserveerd met wat blokjes noga tot mij nam vervolgde ik mijn weg naar Nimes waar ik voor de middag aankwam en de dienstdoende ontvangstgoederenmedewerker mij mee deelde dat ik rond vijf uur wel eens aan de beurt zou kunnen zijn wat mij bewoog te vertrekken naar Mas Tibert, een 50 kilometer verder, midden in de Camargue, oftewel de Rhone-delta, gelegen oord om aldaar maar vast een palet wijn op te halen. Betrokken wijnboer heeft nog zeer oude stokken staan van nog voor de druifluisepidemie welker epidemie alle wijnstokken had aangetast behoudens die stokken die op zand groeiden en dat was nu net hier. De wijngaard loopt zelfs bij hoog Rhone-water een of twee keer per jaar onder zodat de inhoud van de wijn water kan bevatten dat daarvoor als sneeuw neerdaalde op de Simplon, de Simplon, waar de Rhone ontspringt. Daarna weer terug gereden en inderdaad om vijf uur van mijn spullen afgekomen en koers gezet naar Saint Saturnin de Lucian een aangezien het spitstijd was en dan Nimes zowel Montpellier dan nauwelijks is door te komen reed ik naar hier via Sommieres, Buzignarges, Saint Martin de Londres, Aniane en tot slot via Gignac, een weg dat een fascinerend schouwspel wat natuurschoon betreft opleverde al zullen de medeweggebruikers het wel vervelend gevonden hebben dat ik met zo'n grote kar over de smalle wegen reed. Morgen wat wijnklanten ophalen en dan reeds een stuk naar het noorden reizen.
Ome Willem.
---
