Een vierde kanteling

 Allang had ik hier een bericht willen plaatsen, maar het lijkt er veel op dat met het klimmen der jaren het er steeds minder van komt.  Vraag mij niet waarom...  Maar welnu, afgelopen tijd gebeurde er erg veel, we reisden ook een paar keer waarbij ook weer eens echt Italië, Toscana, werd bezocht.

Maar eerst: 

Een klein uitstapje met de fiets naar Bergen op Zoom, waarna we, ook weer met de fiets, in de haven van Antwerpen hebben rondgetrapt en daar een oude en prachtige brug tegenkwamen.

met op de voorgrond nog een echte kadebolder.   Ook bezochten we op de Koolkaai neen pand waar we zeer oude en bewogen herinneringen aan hebben.

En na zovele jaren doet je dat wel iets.  Het plein was aangepast aan de moderne tijd; het pand verlaten en na de laatste bewoner of uitbater, zo konden wij waarnemen,  nimmermeer in gebruik geweest.

Niet lang daarna, tijdens een lange bosrit, bereikte ik een mijlpaal, alhoewel kilometerpaal hier wellicht treffender klinkt. 

Juist ja, 20.000 kilometer in ruim twee jaar tijd.  Zo zie je maar; het kilometervreten ben ik nog niet verleerd.  Niet lang daarna snorde ik met dezelfde fiets over het eiland Il de Ré, waar we de kust en de zoutpannen bezochten.

en na een lange dwaaltocht waarbij we geen foto's namen rolden we in het nieuwe jaar 5786, dus ná Roshasjna, nog een keer naar Italië en ook Frankrijk werd niet overgeslagen.

Op de Julierpas.....

Engadin

Maloja

Met de fiets in Firenze....

in de avond even over de Iseran....

Terug in België, een straat waar een kennelijk parkeerverbod geldt... 

Inmiddels is de eerste sneeuw reeds gevallen; er heerst spanning in de lucht. Het is voelbaar dat er, al dan niet voor Chanoeka op 14 december, een kanteling, wederom een kanteling, gaat plaatsvinden. 

een vierde kanteling, maar welke kant op? 

Buiten is het koud.  En het regent

Aldus schreef ome Willem 

Sanwies fromage

 Destijds, mijmerend langs de Loire, bijvoorbeeld.  Zoiets als 40 á 50 jaar terug in de tijd. Of struinend door een heuvellandschap, de Morvan, of even buiten Lyon.  Wanneer de middag naderde stopte ik nogal eens bij een klein, pittoresk restaurantje om daar om een broodje kaas, een “sanwies”, met de a uitgesproken door de neus, fromage te bestellen en meestal kwam er camembert op, soms ook Franse Gruyère, Brie of Comté.  En ja, soms kon je zelfs kiezen; dat was een luxe in die tijd.

En nee; de Boulanger verkocht geen belegde broodjes in die jaren, die verkocht alleen brood, pain en als je op tijd was ook pain chocolat en croissants.

Dat was toen, een toen ver van nu.

De kleine restaurantjes verdwenen, grote ketens kwamen er voor in de plaats en de boulangers begonnen broodjes, belegde broodjes te verkopen, meestal aangeprezen op buitengeplaatste reclamezuiltjes.

Eins augustus heb ik het geprobeerd.  Een broodje, stokbroodje, dus een sanwies met kaas, maar er waren alleen sanwies met kaas én ham, met fromage en jambon en verder met jambon ennogwat, poulet en nog wat, maar ik wilde een eenvoudig broodje met kaas!

We fietsten zo ongeveer alle bakkers van Sète af, boulangerie, fromenterie, hoe ze ook mogen heten, maar een broodje kaas, hó maar.

Bij één was het wel komisch: we vroegen om een broodje kaas en die had hij wel, maar natuurlijk weer met ham.  Maar toch bleef de bakkersknecht er bij dat het toch echt een broodje kaas was.

Bij weer een ander, of hij dan niet gewoon een broodje kaas kon maken -er was immers jambon en fromage in huis- luidde het antwoord dat dat op zich wel mogelijk was, maar dat er in de kassa geen tarief bestond hoeveel er dan afgerekend moest worden.

Ach, de lezer snapt het wel.  Die dag geen broodje kaas, geen sanwies fromage voor ons. Frankrijk verarmt door zijn luxe met jambon.

 Rare jongens geworden, die Fransen…

Aldus schreef ome Willem 

 

20.000

 Alweer een paar weken terug; een mooi getal na iets meer dan twee jaar rondfietsen, voornamelijk in de omgeving.  Toch?

Nieuwe reis

Het komt vermoedelijk niet vaak voor. 

 In twee dagen tijd. Maar het was wel weer een bijzondere ervaring. 

Ach ja, weer op weg en onderweg geweest, eerst naar de oude havenstad La Rochelle waarbij we langs Amiens, Les Andelys, Le Mans en het oude Saumur reisden en de volgende dag het Île de Ré bezochten, een eiland voor de kust, tegenwoordig verbonden met een 4 kilometer lange brug. 

Na een ruim 100 kilometer lange fietstocht en een diepe verfrissende duik in de Atlantische Oceaan reisden we verder, over Cognac waar een flesje Baron kochten, langs Périgueux en Rodez om daarna te overnachten vlak bij de hoogste Franse brug, in Millau. Des anderen daags was het zover en wie kan het navertellen? Re3eds in de morgen poedelde ik in de Middellandse zee om er achter te komen dat de watertemperatuur van de oceaan, waar ik 48 uur tevoren nog in badderde, niet veel verschilde van het water nabij Sète en omdat het weer in de namiddag omsloeg besloten we wat boodschappen te gaan doen in La Jonquera, juist ja, net even over de grens in Spanje. 

Het deed ons goed, enkele dagen Sète met haar verlaten stranden; oude, welhaast jeugdherinneringen kwamen boven; met enige weemoed namen we afscheid en omdat we zin hadden in een goed bord met Spaghetti snorden we die nieuwe week verder onder het toeziend oog van de Mont Ventoux via Saint-Rémy-de-Provence en Cavaillon naar Apt, daar links de bocht om en bleven vele kilometers de Durance volgen tof we in Briançon aankwamen en aldaar over de Col du Mont Cenis Piëmonte binnenkwamen. 

 En ja, die avond aten we, eindelijk en na jaren, een echt bord met van die overheerlijke sliertjes die je eigenlijk alléén daar behoort te eten. En ook de dag daarna, na een heerlijke nachtrust in Ivrea, genoten we van alles wat Italiaans was; de zon, de pizza´s, de sfeer, het gekakel om tot slot over een 2474 meter hoge bergpas Zwitserland binnen te rijden waar we ook daar weer ons wat lekker veroorloofden om in de avond te eindigen in de Doubs, het voor mij bekende Pontarlier. Na uiteraard overheerlijke streekgebonden kaas het voertuig hadden binnengehaald vertrokken, via Luxemburg en Vielsalm naar huis gesnord; ruim 3500 kilometer ervaring rijker. 

Inderdaad, je hoort het niet vaak; een reisje naar Spanje én Italië en zwemmen in een zee én oceaan... 

 Aldus schreef ome Willem

Natuur is bloei

een enorme Berenklauw, met evenzo groot blad

ook het bos staat in bloei, het wolvenbos...

Ons Nederlands grimmige wolvenbos....

...en ook witte bloemen

...en ook zij zijn weergekeerd.... 

 

De dubbelwereld

 

Het is stil, windstil en de atmosfeer is drukkend; er hangt onweer in de lucht.

Een droefenis vult mijn ziel en geweten, met name om de vraag: “Waar gaat het, waar moet het heen?”

Alsof ik in steeds meer twee werelden leef waar de ene wereld geen flauw benul heeft wat er in deze nevenwereld plaats vindt.

Zo werd kort geleden een advocaat om volstrekt duistere redenen opgepakt en geblinddoekt afgevoerd en zit nu inéén van de strengst beve4iligde gevangenissen van Nederland, de EBI te Vugt en niemand weet precies waarom.

Wél dat deze advocaat, Arno van Kessel, voor zijn cliënten Mark Rutte, Elbert Bourla van Pfizer, Marion Koopman, Huge de Jonge, Bill Gates en meerdere personen verantwoordelijk voor de -te- verregaande maatregelen tijdens de, wat mij betreft, coronaleugen, heeft aangespannen en dat het proces een kleine 14 dagen na zijn aanhouding in stilte plaatsvond.  Nauwelijks enig mediabericht en juist dat is tekenend voor onze tijd.

Advocaat Arno van Kessel werd met grootschalige politie-inzet gearresteerd. Hij is bekend als vertegenwoordiger van stichting Recht Oprecht, die onder meer genoemde personen voor de rechter sleept vanwege vermeende schade veroorzaakt door coronavaccinaties. De stichting behartigt belangen van mensen die claimen vaccinatieschade te hebben opgelopen en stelt dat zij opzettelijk misleid zijn om COVID-19-injecties te accepteren.

En dat is merkwaardig. Eén van die twee werelden weet dit, wéét dit en is ernstig ontstemd én bezorgd dat dit in ons Nederland zomaar gebeurd, de andere helft weet van, nagenoeg, niets, en áls er al van wordt geweten, dan wordt het gebagatelliseerd dat het om een onnozele, rare advocaat gaat.

In welk een wereld leef ik eigenlijk?  Beide zijn stil, windstil, maar beide tegengesteld stil, totdat het onweer losbreekt. 

Aldus schreef ome Willem 

Dans van Demonen

 Op de achterkant schreef ik het reeds; een lezing van mij werd opgenomen, op internet geplaatst en vervolgens gecensureerd. Dat noopte mij tot actie....;

ik liet het verschijnen in een essay...

Al was het maar om de duisternis in het licht te zetten.

Aldus....

De brug

 Geheimzinnig weer; de laatste weken louter noorder- en oostenwind en dat klopt niet.

Kloppen doet het a; weken niet, meerdere jaren zelfs...

Afgelopen week staken we de Rijn over, of beter, Der Rhein, zomaar, op een middendagse week.

Op de achtergrond, in de betrekkelijke verte, een brug waar ik voor het eerst met de fiets rond 1966 overheen fietste, toen nog geen benul had dat het, relatief, nog zo kort na de oorlog was en dat nog maar een half jaar eerder voor verkeer werd opengesteld; de brug bij Rees, die tegelijkertijd gebouwd werd met de nog iets noordelijk gelegen brug bij Emmerich. 

Oude herinneringen kwamen weer boven; slechts pennenstreken wist ik me nog te herinneren.  Maar zeker, wél de brug terwijl wij dit keer de pont naar de overzijde namen. 

Aldus schreef ome Willem 

Het schaakboek

 

Het moest er ooit van komen; een schaakboek.  Inmiddels alweer bijna tien jaar geleden. Het werden 64 verhalen tussen mei en mei en over de 64 velden van het eeuwenoude bord.

Dit jaar, samengevoegd en in boekvorm uitgegeven; In één jaar over 64 velden, al zwervend door Europa, vanaf 13 juni 2016 t/m 15 mei 2017.

 

Een schaakboek dat eigenlijk niets met schaken van doen heeft, maar over schaakvelden gaat zodat zelfs dammers het een interessant boek vinden. 

 

Aldus schreef ome Willem.

De wereldmei

 

Een lange tocht, lang, twee keer reeds meer dan 100 kilometers, in mei, een mooie mei en mijn gedachten dwalen af. 

Dwalen af, steeds dieper en vraag me af hoeveel meien er nog volgen.

Hoeveel er nog resteren; de meien voor mij, de meien voor deze hopeloos verwarde aarde.

Niet alleen de temperatuur, maar ook de spanningen lopen op; hoe lang voordat de eerste, mensvernietigende, bom barst?

Een zieke wereld, een zieke wereld, ja, een steeds ziekere mensheid; sinds vijf jaar lijkt iedereen om mij heen ziek te worden en daarna, als ultieme consequentie, dood te gaan.  Ik huiver.

Strakblauwe lucht en frisgroene bomen; de natuur is verbijsterend mooi; de Eeuwige die ook hier niet laar varen wat Zijn hand ooit begon; ondanks allerlei stupide klimaatalarmen die gevuld zijn met omgekeerde waarheden. Immers, een leugen kan ook wel eens niet waar zijn.

Maar ’t verblind de zich rechtvaardig achtende mens; hoeveel onrecht en eigen onzin kan zij verdragen?

Het waait; oosterwind, soms noordoostelijk, al enige weken en regen blijft uit.

Steeds meer komen er; is dat de rekening die al ruim tachtig jaar open staat?  Ik weer het niet.

Ook niet of dit de laatste mei is. Een laatste mei voor mij, of wellicht een laatste wereldmei.

En intussen dwaal ik verder door het dikbeboomde bos; en mijmer over het toen en nu.

Aldus schreef ome Willem 

 

Voorjaar 2025

Heerlijke voorjaarskleuren

 

De glimlach

 

Langzaam. Langzaam dit jaar; traag vangt het nieuwe leven aan.  Door de koele lucht ontspruit het groen traag, ondanks stralende zonneschijn; de wereld is anders geworden, héél anders.

De afgelopen jaren hebben een sterke wissel getrokken; een absurde kanteling teweeg gebracht.

Overal schijnt duisternis, zelfs in het volste licht. Op schaamteloze wijze regeert er steeds meer onwaarheid en tegenkrachten lijken nauwelijks meer te werken. 

Het gif van de pertinente leugen, die als zogenaamde waarheid wordt verkondigd, is weerzinwekkend geworden.

Naar mensen met boerenverstand en een nuchtere kijk op de dingen wordt niet geluisterd: alles wordt beslist door academici die waarlijk nergens sjoege van hebben.

Tijdens mijn werk als vrachtrijder ervaarde ik het al: wetten die ons beroep betreffen worden uitgevaardigd door lui die kennelijk nooit een vrachtwagen van echt dichtbij zagen en daarnaast werd ons beroep uit “kostenoverwegingen” op listige wijze in Nederland de nek omgedraaid zodat “goedkope” chauffeurs het werk overnamen en overheden het vrachtverkeer met tol konden belaste.

Zo vergaat het thans de boerenstand; kapot moeten ze, stuk gaan ze door allerlei niet-bestaande problemen tevoorschijn te toveren en ze daarmee te verjagen.

Niet-bestaande problemen wordt de bevolking opgedrongen; de huidige staatspropaganda doet zodanig zijn werk dat een groot deel van de mensheid de leugens geloven; als ik de tijd die begon met Jerobeam, opgetekend in het oude Koningenboek waar de vele overheden het volk misleiden tot kunt hadden verheven.

 Edoch; ondertussen gaat de natuur zijn gang, zij het dit jaar traag.  Bomen worden weer groen het de zomer treedt ons met een glimlach tegemoet.

De weiden staan weer vol, geelgenopt, met paardenbloemen en dra volgen klaprozen en veel ander schoon.  En ik glimlach met de voorzomer mee.

 

Aldus schreef ome Willem

Midden in de bossen, traag ontluikend groen....  

De publicatie

 

Geschrokken.  Dát zeker… De dagen, de weken vliegen voorbij; de winter, ja ook de winter verdween.

En opeens, opeens is het midden April.  April 2025

Nee, niet dat ik mij verslapen heb in een winterslaap; de koude dagen werden goed besteed.

Zo verscheen mijn eerste boek, een boek over de voorgaande jaren, nu op "papier", een heus boek.

Daarom; er was veel werk voor nodig, maar dit boek is er dus toch gekomen.  Verkrijgbaar bij Bravenewbooks; een boek vol verhalen, compleet met ISBN-nummer 9 789465 201474. Ook in de reguliere boekhandel te bestellen, maar daar is het aanmerkelijk duurder....

..en op de achterkant van de cover staat wat informatie over dit boek, het moge duidelijk zijn dat ik er best trots op ben en realiseer me dat het alweer zo lang geleden is dat ik met verhaalschrijven begon

Tijdens het samenstellen van dit boek, het zo veel mogelijk weghalen van schrijffouten, beleefde ik mijn leven, het jaar 2011 voor de tweede keer. 

Wellicht dus enig begrip dat ik het hier zo lang heb laten afweten...  

Aldus schreef, en publiceerde, ome Willem.....

De meisjesmarkten

 

Terwijl het oude kerstfeest ook dit jaar weer samenvalt met het begin van Ganneke, Chanoeka blijft het onrustig in de wereld waar het onrecht welig tiert.

Er hangt onweer, nimmerweer in de lucht; boosaardige krachten, wrede demonen hebben zich meester gemaakt van mensenbreinen die tot onvergeeflijke dingen in staat zijn.

Een Hosanna en jubel bij het verjagen van een despoot, een Syrische heerser die vervangen wordt door een wrede, zeer wrede fundamentalist die zijn loon ontvangt van ons zuur verdiende en door de overheid geroofde geld, niet wetende, niet willen wetende dat de handel onderweg wordt geoogst.

 Vrouwen, kinderen, in het bijzonder meisjes, worden opgepakt en verkocht op markten, overal in het Midden-Oosten voor prijzen tussen de 43 en 172 dollar per stuk; onlangs ontving ik een prijslijst. 

Onder dreigende hemel vlamt rode gloed...   De dampkring is zwaar geworden, droefheid en tragiek bliksemen door de ruimte en in doffe wanklanken dreigt levensgeweld. De reeds verkochte en verkrachtte, geschonden vrouwen en meisjes; is de wereld niet van haar ankers losgerukt? Het fatale lijden is daar!

De mens kan de teugels niet meer houden; de mens die als ontmensde in de massa plaatsnam maakte zichzelf geschikt voor het uitvoeren van oorlog, moord, onrecht en schending en schandalige schanding. Vermoedelijk onvermijdelijk is de chaos waarin de geschiedenis, de wereldgeschiedenis, moet uitlopen. De verkeerde weg is ingeslagen.  En inmiddels naderen we het einde van de weg...

Een weg, zo vol van tragiek, zo vuil, zo schunnig, zo vol machtswellust, bloed en vuil. Neen, zo een weg kan de ware, de goede weg niet zijn! 

En in de nacht hoor ik in de verte de verkopers op de markten hun waar aanprijzen, vers "geplukt" uit dat o zo bevrijde Syrië: één vrouw voor 75, een meisje voor 130! 

Aldus schreef ome Willem 
 

 

Herfst 2024

Herfst....

misdaad jegens bomen....

Bij Routier Viaduct, Chaumont

wijngaard in de mist

stokbroodvelden in ruste, nabij Dole

Aloude wegen

herfst in 't bos....

 

Euroburgers

 

Kouder worden ze, kouder. En diezelfde dagen korten terwijl de wereld op knappen staat. 

Op 28 juni, honderd jaar ná, in 2014 schreef ik het: Niemand, niemand wilde die oorlog, maar het heeft er veel van weg dat in dit tijdsgewricht iedereen, IEDEREEN de oorlog wil, nu, RUIM tien jaar nadat de papieren kogel werd afgevuurd. 

Zoek maar op, in dit blog, 28 juni 2014. En ik zette er een ferme verwijzing bij, maar, zoals nu blijkt: ook dit is van het internet gewist; het bewijs van het fascisme in de Oekraïne.

Zo vilein gaat het verder; de burger van Europa wordt op vulgaire wijze en met oneigenlijke argumenten een oorlog in gerommeld. Helaas geloven er nog zoveel mensen in de corrupte leiders; corrupt tot op het bod!

Nog ruim 20 dagen; beide herdenkingen, beide feesten vallen ook dit jaar samen.  Het oude Chanoeka begint op 25 december, de kerstdag en beide gaan over licht; enkele dagen daarvoor stoot de steenbok de zon weer onze kant op.

Zullen we, voor het einde van dit jaar er nog aan ontkomen?  Ontkomen aan het ultieme duister?

Buiten is het somber; hoewel niet erg koud, regent het de hele middag.  Verlangend denk ik terug, terug aan de vele oorden die ik doorkwam, de glooiingen, de heuvels, ja, de bergen met soms witte toppen.

Pas nog zag ik ze terug; haalde de eerste wijn, van druiven geplukt in 2024, op en toerde met een zekere weemoed door voor mij steeds weer een bekende  omgeving, een bekend dorp en er bleek weinig veranderd.  Bezocht de routier in Chaumont, nét onder de majestueuze spoorbrug; de smikkelhut die nog bij de laatste 500 behoorde.

De laatste van de nog geen 500 routiers van de ruim 3000 die enkele jaren terug nog dienst deden.

Inmiddels alweer een paar weken terug; vandaag bezocht ik bossen, de Kaapse en de Zeister; het was er stil.

Maar onderhand gaat het maar door; iedereen lijkt weer bezeten.  Wapengekletter alom; inmiddels al honderdduizenden vrouwen die geen man meer hebben. Machthebbers zijn in staat zelf buiten schot te blijven om vervolgens duizenden, wellicht miljoenen euroburgers te serveren om redenen die ze zelf niet kennen. 

Aldus schreef ome Willem

Herfststilte.....

 

5785

 

De nacht, wolken, onzichtbaar grijnzen ze regen.

Een nacht waarin de voorbode van de Apocalyps zichtbaar worden.  Het oude volk, onze jongste broeder wordt op oudjaarsdag bestookt, bestookt met vurige hagel.

’T Lijkt een dodenrit; waar gaat het naartoe? Het onwerkelijke lijkt opeens niet onmogelijk.

Is er ooit een jaareinde geweest met zoveel dreiging?

Woorden stokken; ontzet ben ik vanwege zoveel haat, haat en haat.

Als straks de avond opnieuw valt, dat is het nieuwe jaar begonnen, Rosj Hasjana 5785.  Maar wat zal het brengen?

 

Aldus schreef ome Willem

Het zuurweer

 

Weer.  Wéér, een laatste septemberdag.  Een dag, een tijd, een omstreeks waarin bij steeds donkerwordende dagen het weer geheimzinnig toeslaat; in noorden- en zuiderwind, doorgaans vergezeld met oost of west.

Een tijd van neerslag en neerslachtigheid; en inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden.  Ik mijmer, de nog immer opgesloten gegijzelden; wie is er nog in leven?

 

Een vreemde tijd, waarin alles, naast het weer, om kan slaan in guur en grim, in kommer en kwel zoals een oude beer ooit mompelde.

 

Héél in de verte hoor ik het gehuil van een verdwaasde hond; er zit spanning, tensie in de lucht; en er is stilte, een bijna lugubere stilte.

 

Grijze wolken, steeds dieper grijs, weerhouden de zon haar glans; het weer is zuur geworden.

Nog niet zo lang geleden, nauwelijks een week, toefden we in warme oorden, zeestrand en dwaalden we door sprankelende valleien vol notenbomen en ander groen. Inmiddels is het gaan regenen en ik voel een rilling op mijn rug.  Maandag, dit keer, een laatste dag. 

Een laatste septembermaandag. En zuur, zuur weer.

 

Aldus schreef ome Willem

Weer even......

Onlangs kwam het er van, nu met de fiets, voorheen met de truck, maar dan met twee eentjes méér......

Ook Jojo gesloten, de zoveelste routier....

...van de ruim 3000 knaagschuren zijn er nog minder dan 500 over....

Centre Routiers Moulins, ooit een voortreffelijk adres, ook zomaar gesloten......

Strand Séte,  September, 24 graden, en rustig als altijd....

Uitzicht in zuidelijke richting vanuit de piratenstad....

Ooit de routier tussen Nimes en Remoulins.  Je kunt er tenminste nog wel ontbijten..... 

Bomen in de botenvallei tussen Romans en Grenoble

N.D. te Ronchamp...  uniek kapelletje

Nog even een blik over het Franse land.....