Sanwies fromage

 Destijds, mijmerend langs de Loire, bijvoorbeeld.  Zoiets als 40 á 50 jaar terug in de tijd. Of struinend door een heuvellandschap, de Morvan, of even buiten Lyon.  Wanneer de middag naderde stopte ik nogal eens bij een klein, pittoresk restaurantje om daar om een broodje kaas, een “sanwies”, met de a uitgesproken door de neus, fromage te bestellen en meestal kwam er camembert op, soms ook Franse Gruyère, Brie of Comté.  En ja, soms kon je zelfs kiezen; dat was een luxe in die tijd.

En nee; de Boulanger verkocht geen belegde broodjes in die jaren, die verkocht alleen brood, pain en als je op tijd was ook pain chocolat en croissants.

Dat was toen, een toen ver van nu.

De kleine restaurantjes verdwenen, grote ketens kwamen er voor in de plaats en de boulangers begonnen broodjes, belegde broodjes te verkopen, meestal aangeprezen op buitengeplaatste reclamezuiltjes.

Eins augustus heb ik het geprobeerd.  Een broodje, stokbroodje, dus een sanwies met kaas, maar er waren alleen sanwies met kaas én ham, met fromage en jambon en verder met jambon ennogwat, poulet en nog wat, maar ik wilde een eenvoudig broodje met kaas!

We fietsten zo ongeveer alle bakkers van Sète af, boulangerie, fromenterie, hoe ze ook mogen heten, maar een broodje kaas, hó maar.

Bij één was het wel komisch: we vroegen om een broodje kaas en die had hij wel, maar natuurlijk weer met ham.  Maar toch bleef de bakkersknecht er bij dat het toch echt een broodje kaas was.

Bij weer een ander, of hij dan niet gewoon een broodje kaas kon maken -er was immers jambon en fromage in huis- luidde het antwoord dat dat op zich wel mogelijk was, maar dat er in de kassa geen tarief bestond hoeveel er dan afgerekend moest worden.

Ach, de lezer snapt het wel.  Die dag geen broodje kaas, geen sanwies fromage voor ons. Frankrijk verarmt door zijn luxe met jambon.

 Rare jongens geworden, die Fransen…

Aldus schreef ome Willem 

 

20.000

 Alweer een paar weken terug; een mooi getal na iets meer dan twee jaar rondfietsen, voornamelijk in de omgeving.  Toch?

Nieuwe reis

Het komt vermoedelijk niet vaak voor. 

 In twee dagen tijd. Maar het was wel weer een bijzondere ervaring. 

Ach ja, weer op weg en onderweg geweest, eerst naar de oude havenstad La Rochelle waarbij we langs Amiens, Les Andelys, Le Mans en het oude Saumur reisden en de volgende dag het Île de Ré bezochten, een eiland voor de kust, tegenwoordig verbonden met een 4 kilometer lange brug. 

Na een ruim 100 kilometer lange fietstocht en een diepe verfrissende duik in de Atlantische Oceaan reisden we verder, over Cognac waar een flesje Baron kochten, langs Périgueux en Rodez om daarna te overnachten vlak bij de hoogste Franse brug, in Millau. Des anderen daags was het zover en wie kan het navertellen? Re3eds in de morgen poedelde ik in de Middellandse zee om er achter te komen dat de watertemperatuur van de oceaan, waar ik 48 uur tevoren nog in badderde, niet veel verschilde van het water nabij Sète en omdat het weer in de namiddag omsloeg besloten we wat boodschappen te gaan doen in La Jonquera, juist ja, net even over de grens in Spanje. 

Het deed ons goed, enkele dagen Sète met haar verlaten stranden; oude, welhaast jeugdherinneringen kwamen boven; met enige weemoed namen we afscheid en omdat we zin hadden in een goed bord met Spaghetti snorden we die nieuwe week verder onder het toeziend oog van de Mont Ventoux via Saint-Rémy-de-Provence en Cavaillon naar Apt, daar links de bocht om en bleven vele kilometers de Durance volgen tof we in Briançon aankwamen en aldaar over de Col du Mont Cenis Piëmonte binnenkwamen. 

 En ja, die avond aten we, eindelijk en na jaren, een echt bord met van die overheerlijke sliertjes die je eigenlijk alléén daar behoort te eten. En ook de dag daarna, na een heerlijke nachtrust in Ivrea, genoten we van alles wat Italiaans was; de zon, de pizza´s, de sfeer, het gekakel om tot slot over een 2474 meter hoge bergpas Zwitserland binnen te rijden waar we ook daar weer ons wat lekker veroorloofden om in de avond te eindigen in de Doubs, het voor mij bekende Pontarlier. Na uiteraard overheerlijke streekgebonden kaas het voertuig hadden binnengehaald vertrokken, via Luxemburg en Vielsalm naar huis gesnord; ruim 3500 kilometer ervaring rijker. 

Inderdaad, je hoort het niet vaak; een reisje naar Spanje én Italië en zwemmen in een zee én oceaan... 

 Aldus schreef ome Willem