En weer gingen twee maanden, ruim twee maanden voorbij.
Onlangs begon ik de berichten, mijn berichten, terug te lezen waarbij ik regelmatig door een diepe heimwee werd overvallen.
Dat ik dwaalde over het wegennet van Frankrijk, Italië en de vele andere gewesten; die tijd ligy opeens weer een stuk achter mij en begint steeds meer uit zicht te raken: Wat op mijn vele reizen in werkelijkheid gebeurde, dat ik in enkele minuten via de achteruitkijkspiegels de stad, de bergen of de uitgestrekte weiden achter mij zag verdwijnen, gebeurd nu, langzamer, maar wel definitiever, met de herinneringen die ik aan die periode heb overgehouden. Een periode van lange jaren werd afgesloten; het verlangen naar een verre reis doofde uit en daarnaast kreeg ik steeds meer tijd voor zo ontzettend veel andere mooie wetenswaardigheden.
Hoewel…
In de tijd tussen mijn laatste echte, beroepsmatige reis en het heden liggen enkele donkere jaren waarin de leugen de waarheid op de proef stelde en, toen de leugen voor een deel even week, aan die waarheid geen verontschuldingen werd aangeboden. En dat knaagt, dat knaagt bij velen, bewust al dan niet onbewust; de leugen kwam er zonder enige consequentie van af. En dat heeft ze geroken, dusdanig, dat ze, omdat het onbestraft is gebleven, er mee door gaat en door zal gaan, totdat de leugen voor velen als waarheid wordt aanvaard.
Het is niet anders, maar wellicht dat ik daarom met des te meer heimwee wordt overvallen omdat ik terug verlang naar de tijd dat de leugen niet zo permanent en concreet aanwezig was. Immers; onbestrafte leugen maakt de weg vrij voor nog méér. Aldus schreef ome Willem
