Nog géén twintig dagen en daarvoor moet ik toch wel een heel eind terug in het verleden.
Dit jaar nog geen twintig dagen, of eigenlijk, nachten overnacht buiten Nederland en ik ken mij de tijd nauwelijks heugen wanneer dat minder was dan dit jaar.
Dat komt er van als je alleen nog maar in herinnering rolt over de vele, vele wegen van weleer.
En dan de nachten, inmiddels zijn ze koud en kil geworden en juist nú uiterst donker, geen maan en alleen Venus is in de vroege nacht nog te zien.
Gisteravond werd de laatste kaars ontstoken terwijl ik regelmatig terugdenk aan mijn regelmatige visites aan de diverse Franse knaagschuren en herinner ik mij de lucht van gebraden vlees uit de keuken van het Catalaanse café net over de grens met Frankrijk.
Na morgen start en een nieuw jaar; waarheen zal dit ons brengen? Wat staat ons te wachten?
Onrustig voelt het aan; er hangt spanning in de lucht terwijl de weerstand lijkt af te nemen.
Er is zwaar weer op til, er is nóg zwaarder weer op til.
Niet voor één keer, maar telkens weer.
Maar geloven doet men 't haast niet meer.
Koude lucht, even zonnig, en dan drammen de wolken door en schuilt de zon tegen de dreigende regen.
Herinnering, onrust, vertwijfeling. Een goed glas wijn, in de verte zie ik vogels wiegen op de takken van een kaal geworden beuk.
De tijd is zwaarder in de nacht dan bij dag,Het spel van de voorttrekkende wolken die de zon stelen; huilend winterweer. Als de middernachtklok spreekt; heimelijk, en schrikkelijk.
Stil! Stil!! Waar is de tijd gebleven? Verzonk ik wellicht in te diepe bronnen? Verkleumt denk ik terug aan het ogenblik in de woestijn. Welke dwaas verwacht iets van het weten?
Dra breekt het zwaarweer aan. Kun je wel tegen zwaarweer schuilen?
In gedachten snor ik weer eens over de brig die er niet meer is; de morandibrug, reeds getroffen door dat weer.
Aldus schreef ome Willem
maandag 30 december 2019
woensdag 25 december 2019
Het altooslicht
Niets!! Geen maan, geen dwaalsterren, niets!
Hoewel de steenbok enkele dagen geleden kort in actie kwam om de aarde haar jaarlijke ommekeer te laten maken, blijven de dagen somber en donker.
Alweer meer dan een jaar geleden dat ik Italië bezocht en dat is heel wat jaren geleden.
Na het voortrollen over de Eurowegen heb ik mij verwoed op de schaaksport gestort, maar dat moge inmiddels wel bekend zijn.
Toch; soms overvalt mij een weinig heimwee; zie ik, zelfs in de donkerste dagen, flitsen aan mij voorbij gaan.
Inmiddels leven we te midden van de Chanoekatijd; vanavond werd reeds de derde kaas op de kandelaar aangestoken opdat er nog enig licht de duisternis van zich af weet te schudden; we leven in een welhaast surrealistische tijd waarin tal van waanideeën het gezonde verstand lijkt te overheersen.
Buiten regent het; een kille rilling bevangt mij en ze doet mij herinneren aan de talloze regendagen wanneer ik luisterde naar het lied van het hemelwater dat onafgebroken mijn metalen cabinedak als klankbord gebruikte.
Tussen Berlijn en Leipzig, of ergens in de binnenlanden van de Cantal. dan weer bij een knaagschuur, ver weg in Umbria of die nacht met regenachtig stormgedruis nabij Jihlava.
Hoe snel stevent de tijd vooruit?
Nog glinstert de horizon van het rijke verleden, alsof ik op een hoge bergtop sta.
Dan kijk ik weer om; Chanoeka overvleugeld dit jaar de kerst geheel; twee dagen Rosj Chodesj en een dag voor einde van het Juliaanse jaar brand ook de laatste kaars op de kandelaar.
"Wanneer er ondanks verkiezingen toch geen regering komt", voorspelde een veertig jaar geleden Rebbe Kaduri op de vraag van één van zijn leerlingen wanneer de Moshiach kon worden verwacht en het leek tegenstrijdig en niemand begreep hem, maar zoals doorgaans altijd met een vergezicht: ze wordt pas verstaan als de tijd daar is.
Als straks de laatste kaart op de kandelaar wordt aangestoken, is dat misschien wel voor de laatste keer; verkiezingen, een geen regering, maakt de tijd rijp voor de komst van een heel ander licht.
Een onuitwisbaar altooslicht waardoor alle horizonten zullen opbloeien.
Aldus schreef ome Willem.
Hoewel de steenbok enkele dagen geleden kort in actie kwam om de aarde haar jaarlijke ommekeer te laten maken, blijven de dagen somber en donker.
Alweer meer dan een jaar geleden dat ik Italië bezocht en dat is heel wat jaren geleden.
Na het voortrollen over de Eurowegen heb ik mij verwoed op de schaaksport gestort, maar dat moge inmiddels wel bekend zijn.
Toch; soms overvalt mij een weinig heimwee; zie ik, zelfs in de donkerste dagen, flitsen aan mij voorbij gaan.
Inmiddels leven we te midden van de Chanoekatijd; vanavond werd reeds de derde kaas op de kandelaar aangestoken opdat er nog enig licht de duisternis van zich af weet te schudden; we leven in een welhaast surrealistische tijd waarin tal van waanideeën het gezonde verstand lijkt te overheersen.
Buiten regent het; een kille rilling bevangt mij en ze doet mij herinneren aan de talloze regendagen wanneer ik luisterde naar het lied van het hemelwater dat onafgebroken mijn metalen cabinedak als klankbord gebruikte.
Tussen Berlijn en Leipzig, of ergens in de binnenlanden van de Cantal. dan weer bij een knaagschuur, ver weg in Umbria of die nacht met regenachtig stormgedruis nabij Jihlava.
Hoe snel stevent de tijd vooruit?
Nog glinstert de horizon van het rijke verleden, alsof ik op een hoge bergtop sta.
Dan kijk ik weer om; Chanoeka overvleugeld dit jaar de kerst geheel; twee dagen Rosj Chodesj en een dag voor einde van het Juliaanse jaar brand ook de laatste kaars op de kandelaar.
"Wanneer er ondanks verkiezingen toch geen regering komt", voorspelde een veertig jaar geleden Rebbe Kaduri op de vraag van één van zijn leerlingen wanneer de Moshiach kon worden verwacht en het leek tegenstrijdig en niemand begreep hem, maar zoals doorgaans altijd met een vergezicht: ze wordt pas verstaan als de tijd daar is.
Als straks de laatste kaart op de kandelaar wordt aangestoken, is dat misschien wel voor de laatste keer; verkiezingen, een geen regering, maakt de tijd rijp voor de komst van een heel ander licht.
Een onuitwisbaar altooslicht waardoor alle horizonten zullen opbloeien.
Aldus schreef ome Willem.
donderdag 14 november 2019
De bogen
:
 |
| De brug, even na Saint-Flour |
 |
| De boog |
 |
| Terug in de Beaujolais.... |
 |
| In de kelder van La Pierre |
 |
| Docteur in de kelder |
 |
| Voor mij een gedenkwaardige plaats. Hier at ik voor 't laatst met Marcel la Pierre.... |
 |
| Jura |
 |
| Regen op de terugweg... |
 |
| Een boog over de Centrale Hemweg......Zoals de boog van de brug.... |
Het onbegrip
De voorlaatste maand van het jaar 2019 is al nabij de helft; inmiddels werden de eerste flessen van de zojuist geoogste druiven gevuld en toen vond ik het een goed moment om, na vele schaakproblemen overwonnen te hebben, alsook erdoor te zijn gesneuveld, de geelbruine kleuren van de velden weer eens in ogenschouw te nemen.
Zo vertrokken we via Nevers naar het Centraal Massief terwijl we tevoren koffie dronken bij Jojo, op de grens tussen Frankrijk en België.
Ouderwetse gedachten doorstroomden mijn denken, ouderwets in die zin, dat ik al snorrend terugkeek naar een reeds meer dan een jaar vervolgen tijd.
Saint-Flour werd de plaats voor een eerste overnachting en nadat de Cornice de Chevennis werd overbergt bezochten we een eerste, formidabele, wijnboer op in het dorpje Souvignarges, een twintig kilometer vóór Nimes.
Nee, de zee, we waren vlak bij de zee, maar we bezochten haar niet, we hebben haar niet eens gezien, want weldra bevonden we ons bij de caves cooperatieve van Estauzarges, vlak bij Avignon en een caves die de gewoonte heeft de wijn vooraf nooit te filteren waardoor alle heilzame stoffen aanwezig blijven.
Côtes du Rhone, veelal Grenasch en na ook dit bezoek rondden we de dag af door in Montelimar weer eens wat overheerlijke nougat aan te schaffen.
Ook die dag ging voorbij; de volgende dag volgde, jawel, we bezochten het etablissement waar de eerste wijn van 't jaar reeds geflest was; de Beaujolais Nouveau en we pakten er een koffer vol van mee.
Was dat alles? Welnee, want Frankrijk is ook bekend om zijn fromage en dienaangaande richtten wij ons oostwaarts in de richting van Zwitserland waar zich de Doubs en het Juragebergte bevind. nog in de avond hadden we de eerste stukken Conté en een heuse Franse Gruyere te pakken. Laat op de avond kwamen we in Lure aan waar we vernachtten.
Zo dendert de tijd maar door; een oogwenk, en ik was weer terug, niet begrijpend waar de tijd gebleven is; ongrijpbaar is ze, en mij altijd weergaloos voor.
Terwijl ik in haar terugkijk, ja, zelfs kan zien waar ze gebleven is terwijl ze toch mij voorgaat. eeuwigheid is makkelijker te begrijpen dan de tijd; ze leid tot onbegrip.
Aldus schreef ome Willem
Zo vertrokken we via Nevers naar het Centraal Massief terwijl we tevoren koffie dronken bij Jojo, op de grens tussen Frankrijk en België.
Ouderwetse gedachten doorstroomden mijn denken, ouderwets in die zin, dat ik al snorrend terugkeek naar een reeds meer dan een jaar vervolgen tijd.
Saint-Flour werd de plaats voor een eerste overnachting en nadat de Cornice de Chevennis werd overbergt bezochten we een eerste, formidabele, wijnboer op in het dorpje Souvignarges, een twintig kilometer vóór Nimes.
Nee, de zee, we waren vlak bij de zee, maar we bezochten haar niet, we hebben haar niet eens gezien, want weldra bevonden we ons bij de caves cooperatieve van Estauzarges, vlak bij Avignon en een caves die de gewoonte heeft de wijn vooraf nooit te filteren waardoor alle heilzame stoffen aanwezig blijven.
Côtes du Rhone, veelal Grenasch en na ook dit bezoek rondden we de dag af door in Montelimar weer eens wat overheerlijke nougat aan te schaffen.
Ook die dag ging voorbij; de volgende dag volgde, jawel, we bezochten het etablissement waar de eerste wijn van 't jaar reeds geflest was; de Beaujolais Nouveau en we pakten er een koffer vol van mee.
Was dat alles? Welnee, want Frankrijk is ook bekend om zijn fromage en dienaangaande richtten wij ons oostwaarts in de richting van Zwitserland waar zich de Doubs en het Juragebergte bevind. nog in de avond hadden we de eerste stukken Conté en een heuse Franse Gruyere te pakken. Laat op de avond kwamen we in Lure aan waar we vernachtten.
Zo dendert de tijd maar door; een oogwenk, en ik was weer terug, niet begrijpend waar de tijd gebleven is; ongrijpbaar is ze, en mij altijd weergaloos voor.
Terwijl ik in haar terugkijk, ja, zelfs kan zien waar ze gebleven is terwijl ze toch mij voorgaat. eeuwigheid is makkelijker te begrijpen dan de tijd; ze leid tot onbegrip.
Aldus schreef ome Willem
woensdag 13 november 2019
zaterdag 19 oktober 2019
De arroganten
Chemnitz 1938;
de nacht van 9 op 10 november.
Op die nacht
werd de synagoge van Chemnitz verwoest en daags daarna werd door de overheid aan
de Joden bevolen de rommel op te ruimen.
Echter zagen zij daar geen kans voor, dus deed de gemeente Chemnitz dit
zelf met contractarbeiders waarna de rekening, ruim 30.000 Reichsmark, aan de
Joodse gemeenschap werd gepresenteerd….
Het jaar
daarop kocht Chemnitz de grond voor 500 Reichsmark.
Groningen,
begin oktober 2019
Demonstrerende
boeren voor het provinciehuis. Het bloed wordt hun onder de nagels vandaan
getart, want de deur bleef gesloten.
Na uren
wachten werd het hun teveel waardoor de deur op gepaste wijze werd geforceerd met
minimale schade tot gevolg.
Meteen begon
de Groningse Hermandad, die net achter de geopende deur stond te wachten, zonder
aanleiding er op los te meppen.
Enkele dagen
na het uitgelokte incident wilden de veroorzakers de schade voor eigen
rekening herstellen, maar dat werd niet toegestaan.
Het
provinciebestuur, indirect door de boeren betaald(!!), liet de deur repareren
voor 30.000 euro, een buiten proportioneel en onzinnig bedrag en dit zal op de
boeren worden verhaald.
Bovendien
wil datzelfde bestuur de grasmat voor het provinciehuis, waar tijdens de
demonstratie enige tractoren stonden opgesteld, voor een exorbitant bedrag
laten herstellen.
Wat is de
overeenkomst tussen de geschiedenis van Chemnitz en die van Groningen?
Totalitaire minachting
van de betrokken mensen en hoogstaande hoogmoedige arrogantie van de zogenaamde
machthebbers.
Machtsmisbuik door machtswellustelingen
in optima forma.
Aldus schreef ome Willem
donderdag 17 oktober 2019
Sowjetolland
Op een dag werd ik wakker. Wakker in Sowjetolland en het was 16 oktober; in de vroege morgen reed ik met mijn fiets door een duizelende duisternis onder een heldere, niet geheel volle maan die tussen de Ram en Walvis haar weg zocht en in het oosten Mars net boven de horizon klom.
Het werd de dag waarin de arrogantie van de macht zijn weerzinwekkende gezicht zou laten zien en waar de eerste tekenen van sowjetolland zijn eerste duidelijke zichtbare contouren zou tekenen, ja, zelfs al, in die nacht, getekend werden: Nederland werd in één enkele nacht omgetoverd.
De "bestuurders" van de voorheen Nederlandse staat gaven en geven blijk van het onmiskenbare gegeven elke binding met het volk te zijn verloren; het inzetten van militairen tegen de eigen hardwerkende burgerbevolking werd daar een bewijs van.
De tijden des kwaads zijn aangebroken; overdag trekt Mars onzichtbaar zijn baan over ons land.
Al is het dan wellicht slechts een symbool, maar militairen inzetten tegen eigen bevolking is verwerpelijk en toont de minachting aan van zittende machthebbers jegens boer- en burger.
Schokkend; zoals destijds in NAZI-Duitsland en in tijden van Stalin....
Daarom: Sowjetolland!
Walgelijk: in één nacht: oude, verwerpelijke, tijden keerden terug.
Ik ben woedend.
Aldus schreef ome Willem
Het werd de dag waarin de arrogantie van de macht zijn weerzinwekkende gezicht zou laten zien en waar de eerste tekenen van sowjetolland zijn eerste duidelijke zichtbare contouren zou tekenen, ja, zelfs al, in die nacht, getekend werden: Nederland werd in één enkele nacht omgetoverd.
De "bestuurders" van de voorheen Nederlandse staat gaven en geven blijk van het onmiskenbare gegeven elke binding met het volk te zijn verloren; het inzetten van militairen tegen de eigen hardwerkende burgerbevolking werd daar een bewijs van.
De tijden des kwaads zijn aangebroken; overdag trekt Mars onzichtbaar zijn baan over ons land.
Al is het dan wellicht slechts een symbool, maar militairen inzetten tegen eigen bevolking is verwerpelijk en toont de minachting aan van zittende machthebbers jegens boer- en burger.
Schokkend; zoals destijds in NAZI-Duitsland en in tijden van Stalin....
Daarom: Sowjetolland!
Walgelijk: in één nacht: oude, verwerpelijke, tijden keerden terug.
Ik ben woedend.
Aldus schreef ome Willem
maandag 14 oktober 2019
De angstkoning
Alsof er een nieuw koninkrijk is aangebroken.
Plotseling, mensen verwarrende berichten; was het eerst de kooldioxide, thans paniek omtrent iets als stikstof.
Lucht: Tachtig procent stikstof, net geen 20 procent zuurstof, waar heeft men het eigenlijk over?
Natuur schijnt opeens de natuur te vervuilen. Raar.
Maar medicijnen dan? De medische macht heeft ons allen gedwongen te slikken.
Medicijnen, wat uiteindelijk terecht komt in het oppervlaktewater, de natuur. Moeilijk tot niet afbreekbare chemisch vervaardigde moleculen. Medicijnen verzieken de natuur.
Wie heeft het er over? Niemand?
Nee, nagenoeg niemand!.
Iedereen? Nee, net niet, maar wel bijna iedereen.
Pillen en prikken, liefst drie maal daags. Pillen en prikken, want er zou wel eens wat kunnen gebeuren.
En zo hebben ze ons in de greep, of trachten ze ons in de greep te krijgen, een wurggreep. Maar wie is die ze? Wie is dat toch?
Buiten een heerlijke miezerregen, Nu, een paar dagen na Yom Kippoer, een geheimzinnige windvlaag en mooie fraaigetekende overtrekkende wolken terwijl in het achterland de weilanden zuivergroen geregend zijn.
Ondanks het vredige groen is een onzichtbare spanning voelbaar; de mensheid lijkt te kraken. Een langzaam bovendrijvende onrust tracht zich over ons meester te maken. Meer nog. Het is die ze. Die Nieuwe ze!
Het is de koning! De nieuwe koning van het aangebroken nieuwe koninkrijk.
Het is de koning van de angst!
Aldus schreef ome Willem
Plotseling, mensen verwarrende berichten; was het eerst de kooldioxide, thans paniek omtrent iets als stikstof.
Lucht: Tachtig procent stikstof, net geen 20 procent zuurstof, waar heeft men het eigenlijk over?
Natuur schijnt opeens de natuur te vervuilen. Raar.
Maar medicijnen dan? De medische macht heeft ons allen gedwongen te slikken.
Medicijnen, wat uiteindelijk terecht komt in het oppervlaktewater, de natuur. Moeilijk tot niet afbreekbare chemisch vervaardigde moleculen. Medicijnen verzieken de natuur.
Wie heeft het er over? Niemand?
Nee, nagenoeg niemand!.
Iedereen? Nee, net niet, maar wel bijna iedereen.
Pillen en prikken, liefst drie maal daags. Pillen en prikken, want er zou wel eens wat kunnen gebeuren.
En zo hebben ze ons in de greep, of trachten ze ons in de greep te krijgen, een wurggreep. Maar wie is die ze? Wie is dat toch?
Buiten een heerlijke miezerregen, Nu, een paar dagen na Yom Kippoer, een geheimzinnige windvlaag en mooie fraaigetekende overtrekkende wolken terwijl in het achterland de weilanden zuivergroen geregend zijn.
Ondanks het vredige groen is een onzichtbare spanning voelbaar; de mensheid lijkt te kraken. Een langzaam bovendrijvende onrust tracht zich over ons meester te maken. Meer nog. Het is die ze. Die Nieuwe ze!
Het is de koning! De nieuwe koning van het aangebroken nieuwe koninkrijk.
Het is de koning van de angst!
Aldus schreef ome Willem
vrijdag 27 september 2019
5779-5780
De avond nadert, de laatste sjabbath van 't jaar....
Het zal, voorlopig, ook het laatste jaar zijn met de twee zevens in het midden... Wellicht het allerlaatste jaar!
Veel teleurstelling voordat het jaareinde gekomen is. Verdriet, verontwaardiging, verbijstering.
Het verbitterde kwaad wat om zich heen sloeg want het weet dat de tijd kort is.
Een siddering; en toch.
Toch zo hier en daar een lichtend licht, al lijkt het absurde steeds meer tot waarheid verklaard.
Uiteraard, het normale, nee, beter, het ware wordt gedoemd en als absurd en tot onwaar verklaard, maar o wee diegenen die absurd absurd vinden en normaal en waarheid waar.
Wat beheerst de wereld, ja, nee wie?
De zevens verdwijnen, zeker uit het midden en het zal meer dan duizend jaar, dus één enkele dag duren. Duren voordat...
De wolken pakken zich samen; regen is de voorlopige uitkomst.
De avond omt steeds dichterbij, de avond voordat de laatst sjabbath aanvangt waarna de laatste dag voor Roshj Hasjana aanbreekt en die avond, de avond van de 29e september, wordt de sjofar geblazen.
Die dag 100 keer, de tekia, een aanhoudende toon van meer dan drie seconden, de shevarim, drie keer een tel, oplopend, de teroea, en tot slot de tekia gedola.
Dan vangt een nieuw jaar aan; shana Tova. Wat zal het brengen?
Shana Tova umatuka.
Aldus schreef ome Willem
Het zal, voorlopig, ook het laatste jaar zijn met de twee zevens in het midden... Wellicht het allerlaatste jaar!
Veel teleurstelling voordat het jaareinde gekomen is. Verdriet, verontwaardiging, verbijstering.
Het verbitterde kwaad wat om zich heen sloeg want het weet dat de tijd kort is.
Een siddering; en toch.
Toch zo hier en daar een lichtend licht, al lijkt het absurde steeds meer tot waarheid verklaard.
Uiteraard, het normale, nee, beter, het ware wordt gedoemd en als absurd en tot onwaar verklaard, maar o wee diegenen die absurd absurd vinden en normaal en waarheid waar.
Wat beheerst de wereld, ja, nee wie?
De zevens verdwijnen, zeker uit het midden en het zal meer dan duizend jaar, dus één enkele dag duren. Duren voordat...
De wolken pakken zich samen; regen is de voorlopige uitkomst.
De avond omt steeds dichterbij, de avond voordat de laatst sjabbath aanvangt waarna de laatste dag voor Roshj Hasjana aanbreekt en die avond, de avond van de 29e september, wordt de sjofar geblazen.
Die dag 100 keer, de tekia, een aanhoudende toon van meer dan drie seconden, de shevarim, drie keer een tel, oplopend, de teroea, en tot slot de tekia gedola.
Dan vangt een nieuw jaar aan; shana Tova. Wat zal het brengen?
Shana Tova umatuka.
Aldus schreef ome Willem
zaterdag 17 augustus 2019
פעמוני שחמט SCHAAKKLOKKEN CHESSTIMERS OROLOGIO DI SCACCHI, IMPRESSION
een documantaire over schaakklokken Gaat er maar even voor zitten, want klok kijken kost ruim een half uurtje.
maandag 12 augustus 2019
Het verzuim
Ja! Het is waar! Te lang heb ik verzuimd wat wetenswaardigs te schrijven.
"Maar was er wel wat wetenswaardigs?" zult u zich afvragen. Nou, niet noemenswaardig, althans wat reizen betreft.
Zo realiseer ik me dat het al ruim een jaar geleden is dat ik in Zuid-Frankrijk bij wijnboeren langs ging en inmiddels nadert ook de tijd van één jaar dat ik Italië bezocht.
En toch! Dagelijks komen bij de beelden voor ogen van de tijd dat ik over de Europese wegen rolde terwijl ik tóen nog dacht dat er wellicht een tijd zou komen dat ook ik niet meer van de vrachtpartij zou zijn; en inmiddels is het al meer dan een jaar zover.
En dat is toch wel wennen; met heimwee terugkijkend naar de ontmoetingen tijdens de avonduren in soms merkwaardige knaagschuren; tijdens hitte, tijdens vrieskou, maar ik wist het: op een zeker moment is er een tijd dat het stopt en je de bakens moet gaan verzetten hetgeen ik ook enthousiast gedaan heb.
Zo stortte ik me op de schaaksport en speelde in juli twee toernooien waarmee ik tot twee keer toe een kleine geldprijs won en tevens was ik getuige van een overwinning van nestor Manuel Bosboom op de inmiddels Nederlandse kampioen Lucas van Foreest.
Een krte en kleine impressie volgt hieronder in beeld:
Bij schaken spelen jong tegen oud, dun tegen dik, lang jegens kort. Hierboven Casper Schoppen tegen een Duitse Meester. Casper zou het toernooi uiteindelijk winnen, samen met Manuel bosboom
In Dieren komen ook regelmatig goede Schakers uit India; altijd prachtige mensen die het goed doen op een foto; op de achtergrond een zeer jong talent...
Halverwege het toernooi, op maandag, versloeg Manuel zijn vriend Hing ting Lai met wie hij juist de dag ervoor samen een kroegloperstoernooi in Santpoort wist te winnen.
En hier de voorlaatste wedstrijd, Manuel tegen Lucas; voor de partij een stevige hand. enkele uren later was het pleit beslecht in het voordeel van de witspeler.
Tot zover nog enkele wetenswaardigheden. Wellicht dat ik wederom inspiratie genoeg krijg om wat regelmatiger hier terug te keren om daarmee het verzuim wat in te perken.
Aldus schreef ome Willem.
"Maar was er wel wat wetenswaardigs?" zult u zich afvragen. Nou, niet noemenswaardig, althans wat reizen betreft.
Zo realiseer ik me dat het al ruim een jaar geleden is dat ik in Zuid-Frankrijk bij wijnboeren langs ging en inmiddels nadert ook de tijd van één jaar dat ik Italië bezocht.
En toch! Dagelijks komen bij de beelden voor ogen van de tijd dat ik over de Europese wegen rolde terwijl ik tóen nog dacht dat er wellicht een tijd zou komen dat ook ik niet meer van de vrachtpartij zou zijn; en inmiddels is het al meer dan een jaar zover.
En dat is toch wel wennen; met heimwee terugkijkend naar de ontmoetingen tijdens de avonduren in soms merkwaardige knaagschuren; tijdens hitte, tijdens vrieskou, maar ik wist het: op een zeker moment is er een tijd dat het stopt en je de bakens moet gaan verzetten hetgeen ik ook enthousiast gedaan heb.
Zo stortte ik me op de schaaksport en speelde in juli twee toernooien waarmee ik tot twee keer toe een kleine geldprijs won en tevens was ik getuige van een overwinning van nestor Manuel Bosboom op de inmiddels Nederlandse kampioen Lucas van Foreest.
Een krte en kleine impressie volgt hieronder in beeld:
Bij schaken spelen jong tegen oud, dun tegen dik, lang jegens kort. Hierboven Casper Schoppen tegen een Duitse Meester. Casper zou het toernooi uiteindelijk winnen, samen met Manuel bosboom
In Dieren komen ook regelmatig goede Schakers uit India; altijd prachtige mensen die het goed doen op een foto; op de achtergrond een zeer jong talent...
Halverwege het toernooi, op maandag, versloeg Manuel zijn vriend Hing ting Lai met wie hij juist de dag ervoor samen een kroegloperstoernooi in Santpoort wist te winnen.
Hoewel: de overwinning was er niet zomaar. Terwijl bijna iedereen al aan 't bier zat, werden de laatste zetten door beide spelers uitgevoerd......
 |
| In de buurt stond deze gezellige ijskraam om schakers van een verfrissing te voorzien. |
En hier de voorlaatste wedstrijd, Manuel tegen Lucas; voor de partij een stevige hand. enkele uren later was het pleit beslecht in het voordeel van de witspeler.
Tot zover nog enkele wetenswaardigheden. Wellicht dat ik wederom inspiratie genoeg krijg om wat regelmatiger hier terug te keren om daarmee het verzuim wat in te perken.
Aldus schreef ome Willem.
woensdag 10 juli 2019
Buiten
In wisselend weer...
 |
| Op het Leersumje Veld |
 |
| iedem, het zonlicht glimt door de naalden |
 |
| Spookweer op komst |
donderdag 20 juni 2019
Erna
Terug; wie zal ooit de doem begrijpen?
Toen wit zwart werd, werd vanzelfsprekend waarheid leugen.
Scheiding tussen object en subject. De scheiding wordt in het voorstellende nieuwe denken volkomen doorgevoerd; alle betrekking met het hogere werd verbroken, vermoord.
Het is een zelfvernietigend denken, het bittere resultaat van nihil.
Na de weggetrokken onweer een serene stilte.
Tijd voor de subjecten om over de krankzinnige gevolgen van de objecten na te denken.
Maar denken is al niet meer en verworden tot een oppervlakkig reflecteren tussen de subjecten onderling.
Het denken, immers, werd vernietigd.
Utopia werd Aporia!
Aldus schreef ome Willem
Toen wit zwart werd, werd vanzelfsprekend waarheid leugen.
Scheiding tussen object en subject. De scheiding wordt in het voorstellende nieuwe denken volkomen doorgevoerd; alle betrekking met het hogere werd verbroken, vermoord.
Het is een zelfvernietigend denken, het bittere resultaat van nihil.
Na de weggetrokken onweer een serene stilte.
Tijd voor de subjecten om over de krankzinnige gevolgen van de objecten na te denken.
Maar denken is al niet meer en verworden tot een oppervlakkig reflecteren tussen de subjecten onderling.
Het denken, immers, werd vernietigd.
Utopia werd Aporia!
Aldus schreef ome Willem
Tijdens
Nog geen vijf uur reizen; de diepste plek op aarde; temperatuur van plus 50, tot zelfs één keer 61 in de zon...
Waar vader en aartsvaders verbleven, alsook de afzondering in de woestijn.
Het meer van Tiberias, dat zijn naam kreeg NA de geschiedenis...
De Golan...
Waar vader en aartsvaders verbleven, alsook de afzondering in de woestijn.
Het meer van Tiberias, dat zijn naam kreeg NA de geschiedenis...
De Golan...
 |
| Ook een wolkendek heeft zijn variatie |
 |
| aankomst..... |
 |
| Nabij Sdom, minus 400 onder... |
 |
| ...ook zij drijven... |
 |
| ...in de zee waar je niet hoeft te zwemmen.... |
 |
| De zoutwoestijd |
 |
| Genoemd: Lot's wife |
 |
| en dan, plus 50.... |
 |
| straat in Dimona... |
 |
| Kameel zoekt de weg? |
 |
| Nou ja, zeg! |
 |
| Nabij Ein-Dor, oftewel Endor, waar de waarzegger verbleef..... |
 |
| ..en daar vlak tegenover: de berg Tabor waar Eeuwige woorden gesproken werden.... |
 |
| Het meer Kinnereth... |
 |
| ...door anderen ook Tiberias genoemd, hier op de oost-oever, vóór 1967 nog Syrisch |
 |
 |
| ..op de Golan, nabij de grens.... |
 |
| militair transport, een tankje van 70.000 kilo |
 |
| Haifa |
 |
| Terug in de Judeese woestijn |
 |
| ...de karavaan trekt voorbij.... |
 |
| een dagje zon te Nethanya |
 |
| ...en toen terug..... |
Abonneren op:
Posts (Atom)