Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 30 juni 2010

Savognin

Dezelfde foto als enkele weken terug, nu zonder bloemen, maar veel velden gemaaid.
---

Savognin

Mist en zon.

Over een mistig meer bij doorbrekende zonnestralen die in het kielzog meevaren.
---

Mist en zon.

dinsdag 29 juni 2010

De sigarenaansteker.

Soms zit het tegen, en soms ook wel weer mee en zo af en toe is er na een hele dag tegenslagen aan het eind van de dag een welkome meevaller zodat je de hele reis weer op de rit hebt en dat laatste overkwam mij vandaag. Ik zal u niet vermoeien wat een handicap het is indien men bij het laden "vergeet" een pompwagen (zo'n karretje waarmee je pallets kunt verkassen) mee te geven maar nadat ik vanmorgen bijna weg wilde rijden bij de wachtklant kon ik daar opeens snel lossen waarna ik een stukje terug reed naar Nierstein en daar de Rijn overvoer en vervolgens snel rondom Darmstadt enkele klanten van pakjes voorzag waarna ik de richting van Basel op ging. Onderweg die richting op werd ik gewaar dat mijn sigarenaansteker het niet meer deed, een kleinigheidje, zult u denken, maar niets is minder waar. Immers om mijn verhaalschrijftoestel waarmee ik u deze meebelevingen schrijf en opstuur moet van tijd tot tijd gevoed worden, door, jawel, de stroom uit de sigarenaansteker. Nooit gedacht dat dit onderdeel van een voertuig zo belangrijk zou worden. Dus om mij te verzekeren van stroomvoorziening en daardoor van contact met de buitenwereld heb ik mij met het voertuig vervoegd tot een vrachtwagenherstellingsoord te Sandwijler, maar die bleken geen tijd te hebben. Nadat ik de klanten rondom Baden Baden er uit had, weer omgedraaid naar Karlsruhe en daar richting Stuttgart gekoerst en aldaar wel een garage gevonden waar het euvel in vier minuten kon worden hersteld. En toen mij maar naar de klant begeven waarvan ik wist dat die er niet zou zijn, maar tot mijn verbazing waren zij er, na zessen, nog wel en toen ik aankwam werd een rondedansje om mijn voertuig gemaakt want men had de spulletjes die ik bij mij had dringend nodig zodat ik ook van deze klant verlost werd en ik daarna richting Bodensee kon vertrekken en ik ondanks alle tegenslag weer aardig op schema lig.

Aldus schreef ome Willem.
---

Onbegrip.

Een weekje werken? Nou, dat zal nog wel wat voeten in de aarde hebben. Eerst maandag naar de rechtbank geweest om een positieve bijdrage te leveren voor een collega in een nagenoeg kansloze procedure. De man reed in Italië en haalde om 20.49 op een doodstille autobaan twee traag rijdende vrachtwagens is op een stuk waar tot 21.00 uur een inhaalverbod voor vrachtwagens gold en het gevolg was dat hij een boete van 350 euro kreeg en dat de carabinieri (politie) het rijbewijs niet terug gaf. Gek genoeg mocht hij wel doorrijden en eenmaal thuis gekomen heeft hij het rijbewijs als vermist aangemeld en een nieuwe aangevraagd. Toen het "oude" na enige maanden via ambassade, Buitenlandse Zaken, Binnenlandse Zaken, RDW en gemeente eindelijk terug kwam, werd dit ongeldig verklaart, maar ook zijn "nieuwe" ging er aan zodat hij geheel zonder rijbewijs kwam te zitten. Op de zitting heb ik trachten duidelijk te maken dat een chauffeur in deze omstandigheden en omdat hij met de handen in het haar zit soms rare sprongen maakt: immers kan zo iemand maanden lang zijn werlk niet doen maar ik ondervond uitermate veel onbegrip, vooral van de tegenpartij. Hoe dit afloopt, horen u en ik nog wel. Daarna naar mijn DAFje gegaan die geladen klaar stond en vervolgens vertrokken naar de eerste klant die vanaf 22.00 uur lost, maar hoewel ik om 23.15 aan kwam kreeg ik te horen dat het voorlopig niet kon. Daarbij wees ik ze op de rij en rusttijdenwetgeving wat onder meer inhield dat ik dan niet voor half negen (straks dus) meer kan en mag lossen. Dat ze er niet veel, zeg maar gerust helemaal niets, van begrijpen, blijkt wel dat ik om zes uur werd gewekt en werd gesommeerd om te lossen. Toen ik zo vriendelijk mogelijk uiteen zette dat vanwege de rij- en rusttijdenregeling ik nu geen auto mocht verplaatsen werden ze hier zo nijdig als een spin en vertelden ze mij dat ze dan de handel helemaal niet hoefden te hebben. Ook hier weer dus weer veel onbegrip waarvan ik straks zal bemerken hoe dit weer afloopt. Maar wat men zich niet beseft, is, dat men zo wel de verkeersveiligheid daadwerkelijk in gevaar brengt omdat ik lekker lag te slapen en deze onverlaten bruut mijn nachtrust verstoorden en ik nu niet meer in slaap kan komen ondermeer vanwege de inmiddels naast mij staande bulderende koelmotoren waar je onderhand mesjoche van wordt. Enfin: u heeft weer eens kennis gemaakt met welke bezopen toestanden wij in ons beroep te maken hebben.

Aldus schreef ome Willem.


---

Het einde.

Een beetje laat, dat wel, maar zowel de inspiratie als de tijd ontbrak om een afrondend verhaal te maken van de afgelopen week. Wie het gevolgd heeft, weet het: één Elzasreus en een aantal alpenreuzen werden bedwongen en toen naar huis. Onderweg hebben we een leuke "proef op de som" genomen en enerzijds de tomtom aangezet terwijl ik de naar mijn beleving de kortste en snelste route reed en daardoor werden we door een juffrouw vele keren verzocht om te keren en anders te rijden. Ik bleef echter stug mijn plan uitvoeren en even na Chaumont viel de route derig kilometer minder uit met een paar minuten langere reistijd. Toen we keken hoe dat ding ons toen wilde sturen, bleek dat over Reims, Laon en zo naar Brussel te zijn, en volslagen onzinnige route. Maar toen ik bij Chalon en Champagne er af ging en eerst een tiental kilometers omdraaiopmerkingen te horen kreeg, viel er opeens dertig (!) Kilometer weg met vier minuten meer reistijd. Maar nu gaf het (on)-ding aan om na Charleville over Bouillon te gaan en dan daar de snelweg naar Brussel te nemen. Dat deed ik, logischerwijze, natuurlijk niet en derhalve ging het apparaat helemaal van slag toen ik in Charleville lekker de andere kant uit reed. Dat gebeurde nogmaals even onder Brussel toen dat ding mij met alle geweld langs de file-gevoelige oostkant wilde laten rijden, maar ik lekker over west ging en daarna ook nog over Boom naar Antwerpen reed. Resultaat was dat er wederom een flink aantal kilometers in mindering werden gebracht (meer, veel meer nog dan ik dacht) en ik uiteindelijk met een slordige honderd kilometers minder ongeveer dezelfde tijd thuis was, maar wel over veel aangenamere, rustigere en mooie wegen, door de oneindige korenvelden boven Chalon, de mooie natuurrijke route door het dal van de Marne waar reeds heel veel zomerbloemen aan het ontluiken waren, door de Borinage met zijn uit een vergane glorie stammende met betonplaten bedekte sub-snelweg en natuurlijk door een aantal zeer pitoreske dorpjes. Bovendien konden we daarom ook nog bij een ouderwets houten fritkot een nostalgisch belgisch patatje halen, Jair met ketchup, Rob met hollandse mayonaise, die, in tegenstelling tot de zurige belgische, zoet is, en ik geheel op zijn vlaams, met stoofvleessaus. Ja, en daarna werden het laatste stuk weg afgelegd en was de week weer ten einde. Later hoorde ik nog dat Rob voor zijn prestatie van zijn echtgenote een gouden plak kreeg, en nog gevuld met chocolade ook! En nu nog één weekje werken, en dan drie weken vakantie met weer andere avonturen.

Aldus schreef ome Willem.
---

vrijdag 25 juni 2010

Col du Tempertes

Een volslagen onbekende col, van naam althans, want deze col bevindt zich boven op de reus van de Provence, boven op die berg die vanaf Nimes is te zien en al jaren, ja eeuwen getuige is van hetgeen daar onder de top gebeurt, de Mont Ventoux en dat was de berg die vandaag door Rob en Jair werd beklommen en daarvoor zat de eerste twee en een half, de tweede anderhalf uur in het zadel. Daarna volgde nog een afdaling over een slingerweg tussen velden met lavendel en in bloei staande gele brem naar Sault en toen vond Rob het welletjes en nam in de suportersbus plaats terwijl Jair er geen genoeg van kon krijgen, want die reed nog eens, bij meer dan dertig graden, over vier bergen via Nyons naar vlak voor Montelimar waarna we in Valance een herberg vonden. Na de douche nog even lekker gegeten bij volle maanlicht.

Aldus schreef ome Willem.

---

Mont Ventoux.

Alweer in de tas!

---

Mont Ventoux.

donderdag 24 juni 2010

De teleurstelling.

Gisteren stelde ik mij de vraag waarom ik toch steeds alles opschrijf, nu al een jaar lang, maar vandaag zoeken we eens het antwoord op de vraag waarom er toch mensen zijn die zo nodig met de fiets een berg beklimmen in een tijdperk van gemotoriseerde voertuigen. Ik heb daar de renners eens naar gevraagd, maar vooralsnog moesten ze mij het antwoord schuldig blijven en daardoor tastte ik bij mij de herinneringen af waarom en waartoe ik eertijds zulks deed en ik weet nog dat ik altijd versteld van mijzelf stond als ik de top bereikt had alsof het onmogelijke toch mogelijk bleek te zijn terwijl er in mijn binnenste een vreugdevuurtje ontstak dat echter werd gedoofd door de rijwind die ik te verwerken kreeg bij de afdaling. Vandaag stonden we bijtijds op en vervoegden ons eerst naar de plaatselijke fietsenmaker, een meneer waar ik twee jaar geleden al eens met een fiets langs ging en merkte dat hij een uitstekend vakman was, omdat de twee fietsen wat mankementen bij het schakelen begonnen te vertonen en na anderhalf uur waren de trapvoertuigen gereed waarna de equipe de Alpe d' Huez op scheurde. Na een klein uurtje was Jair boven en even later kwam Rob binnen, Rob, die nog een bittere teleurstelling te verwerken kreeg want toen wij na de afdaling met het busje via Gap en Sisteron, over en tussen bergen met schitterende vergezichten, verder reden richting Mont Ventoux en in de binnenlanden langs een eenzame smalle weg een fraaie herberg vonden, wilde hij na het douchen en eten naar de wedstrijd Nederland Kameroen kijken maar helaas werd dit niet uitgezonden door de franse televisie zodat de merkwaardige situatie ontstond dat deze keer een in oranje uitgedoste voetballiefhebber naar de wedstrijd Denemarken Japan aan het kijken was. Bovendien sloot de bar ook nog eens om tien uur, zodat hij zelfs van die wedstrijd het laatste kwartier heeft moeten missen. Voor mij dus morgen de taak voor Rob de franse krant te vertalen, waarna hij, vermoedelijk opgelucht, als een jekko de Mont Ventoux op vliegt. Als het hem gelukt heeft hij in een week een handjevol reuzenbergen in de tas!

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 23 juni 2010

Col du Galibier.

Als je van La Chambre naar het oosten gaat kom je eerst in Saint Jean de Maurienne en even later, na een kilometer of twintig in Saint Maurice de Maurienne waar ik Rob uit de bus zette zodat hij aan de Col du Telegraphe kon beginnen terwijl Jair het allemaal alleen en op zijn tweewieler wenste te doen. Zodoende had Rob zeker een half uur voorsprong op ongeveer 13 a 14 klimkilometers en dat zou voldoende moeten kunnen zijn om even eerder dan Jair boven te kunnen zijn. De Col is een zeer lastige puist en voordat je die hebt overwonnen ben je heel wat calorieen verder. Daarnaast herbergt de col enorm veel natuurschoon, duizenden bloemen van allerlei kleur en geur en dan ook nog het uitzicht dat adembenemend is. En daar de col voor het overige niet al te hoog is, klaarde Rob het klusje zonder al te veel problemen en was een minuut of acht eerder dan Jair boven. Jair die in een spannend gevecht was gewikkeld met een, maar later bleek, ene Peter, afkomstig uit België. Op de top was hij Peter vooralsnog enige minuten voor. Daarna volgde de afdaling en tussen allemaal velden met bijna uitgebloeide narcissen volgde ik met de materiaalwagen en onderaan, in het dorpje valloire, werd de inwendige mens versterkt. Na een half uurtje stuurden we Rob de weg op, richting die col waar ooit, in de jaren dertig, voor het eerst een nederlander een " tour de france" etappe won, ene Theo Middelkamp als ik mij niet vergis en vervolgens ging Peter weg en Jair er vlak achteraan. Behalve dat de Galibier lang en zwaar is, is hij ook mooi van lelijkheid: grote alpenweiden met rode koeien, geel en wit gekleurde velden en verder kaal en onherbergzaam, vooral de laatste vijf kilometer en om daar je fiets naar boven te duwen vergt kracht en karakter. En net op het moment toen het heel zwaar werd haalde Jair Rob in. Peter had toen zijn voorsprong uitgebouwd tot meer dan vijf minuten waarvan Jair op het einde nog een of twee goed heeft kunnen maken. De laatste kilometer is recht naar boven en ging deze keer geheel door de sneeuw. Toen Peter boven was begon Jair aan de laatste loodzware kilometer en toen hij boven was en zich wat had opgewarmd reed hij even terug naar Rob die, heel knap, met hangen en wurgen zich ook met de laatste kilometer aan het bezighouden was. Met een achterstand van een kwartier a twintig minuten kwam hij op de top aan. Daarna nog de afdaling, eerst tot op de top van de Col de Lauteret en daarna op weg, zakkend mat mooie bochten, langs schitterende watervallen, langs een stuwmeer, door een zestal donkere tunnels en langs een diepgelegen ravijn, richting Grenoble en na ongeveer 40 kilometer zijn ze gestopt, aan de voet van de Alpe d,Huez. Daar in de buurt vonder we wederom een herberg en er werd verdiens gegeten. En voor de rrst heb ik er eens over nagedacht waarom ik dit alles opteken en ik kwam na lang lang overdenken tot de slotsom dat als je het leven beziet vanuit vertellingen houd je het voorbijgegaande vast en krijgt het heden lichtglans vanuit een toekomstige geschiedenis.

Aldus schreef ome Willem.
---

Col du Telegraph

Peter met Jair op de col. Peter heeft lang geprobeerd om bij jair te komen, maar Jair stoempte met overmacht door en was net even eerder boven.
---

Col du Telegraph

Col du Galibier.

De belg Peter, Jair en Rob

Rob on top! Grote prestatie want hij zat het langst op de fiets. Peter - Jair waren samen in een "gevecht" gewikkeld, Nederland-België. Peter won en Jair kwam enkele minuten na hem op de top.

---

Col du Galibier.

dinsdag 22 juni 2010

Drie colletjes.

Col de la Madelaine, dat was het eerste doel vandaag na het trainingsritje van gisteren en dat werd ook door beide renners, onder de bezielende leiding van de meerijdende coach die ook veel met de camera heeft opgenomen, afgelegd: Rob met bijna 10 kilometer per uur en Jair haalde een gemiddelde snelheid van rond de 14. Daarna zijn ze aan de Glandon begonnen die Rob op enkele kilometers voor de top, die overigens uitzonderlijk zwaar zijn, het voor gezien, want morgen is er ook nog een klimdag. Jair, die iets met deze berg goed te maken had omdat hij er twee jaar geleden vanwege overbelasing heeft moeten opgeven, stoempte uit alle macht door en na ruim anderhalf uur was deze col ook in de tas. Daarna deed hij, terwijl het al bijna half acht was, in koude omstandigheden, de Col de la Coix de Fer (2067 mtr) en na de afdaling hebben de heren lekker gegeten. Wat mij opviel in het hooggebergte dat de weiden vol stonden met madeliefjes, maar met een zeer lange steel en het gele hart was veel geringer dan bij ons in de tuin waardoor het leek of de bergen met een wit laken waren verhuld. Welnu. Tot zover de bijzonderheden van deze dag en we gaan nu te rusten in de herberg.

Aldus schreef ome Willem.
---

Col de la Madelaine.

Boven!!

---

Col de la Madelaine.

Col de la Madelaine.

Nog twee kilometer.

---

Col de la Madelaine.

maandag 21 juni 2010

Ballon d' Alsace.

Jawel, alweer in Frankrijk, maar nu als begeleider van een leuke wielerploeg bestaande uit twee personen, Jair en Rob, en die hebben vandaag een leuk bergritje afgelegd. Vanaf Remiremont over de D 43 naar Cornimont en vandaar naar Le Thillot waardoor je over col de Menil komt. Na de afdaling links en vanaf Saint Maurice sur Mosele de Balon d' Alsace op wat beide is gelukt en daardoor zijn ze nu klaar voor morgen, het echte werk, want dan gaan we naar 2000 meter. In de afdaling kreeg er nog eentje vanwege een opstaande richel midden over de weg een klapband maar dat werd deskundig verholpen. Ondertussen kon ik weer eens mooi om mij heenkijken en genieten van de weelderige natuur. Het voorjaar loopt af, de zomerbloemen gaan het nu doen, jong blad heeft de kleur van volwassen groen aangenomen en hoewel het nog wat fris is, is het heerlijk als de zon zich zo nu en dan tussen de wolken laat zien en door haar stralen de omgeving bijzonder mooi kleurt, anders dan andere keren want doordat de lucht minder vocht bevat vanwege de voorjaarskoelte is het licht dit voorjaar intenser dan ooit terwijl witte en grijze wolken lustig meedartelen om het geheel nog een extra dimensie te geven. Na deze eerste warmdraairit een pittoreske herberg gevonden met allerlei tirelantijntjes en vanwege de "tour" voor de ramen aaneengevlochten race-fietsjes van papier, rode gordijnen met zwarte beertjes en een serveerster die ondanks mijn redelijke frans per se engels tegen ons wil smoezen. Rare meiden, die Françaises

Aldus schreef ome Willem.
---

Lekke band!


Ook met de fiets is een klapband mogelijk....!

---

Lekke band!

vrijdag 18 juni 2010

De Maas.

Tijdens de oversteek.

---

De Maas.

De Hoogovens.

Eigenlijk al jaren Corus. Een klein gedeelte van het enorme terrein.
---

De Hoogovens.

Sjarl.

Vandaag was hij voor het laatst en vanaf morgen zit hij in de "vut" na een jaar of vijf bij ons te hebben gewerkt terwijl ik vanmorgen vroeg eerst naar Amsterdam ging om wat goederen uit te wisselen en verder een betrekkelijk simpele maar vreemde route had: naar de hoogovens te IJmuiden, weesp en Druten. Vandaar bij Megen (vermoedelijk ouder dan Nij-megen) met de pont de Maas over waar vandaag daar heel veel jonge eendjes, gansjes en zwaantjes rondzwommen vergezeld van pa,s en moe,s, en daarna door naar Weert. Toen ik daar mijn goederen met behulp van een verkoopster op middelbare leeftijd afgeleverd had, naar Amsterdam weergekeerd om mijn DAFje aldaar achter te laten omdat ik volgende week vrijaf ben wat overigens niet betekend dat u niets meer van en over mij leest. Maar ik racede natuurlijk ook naar Amsterdam om onder genot van een versnapering afscheid te nemen van Sjarl, een sportief uitziende lange kerel die nog als een jonge hond van de oplegger af en op sprong als ware hij achttien en die ook altijd het materiaal wat hij onder handen had netjes hield, iets, waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen. Maar vanaf volgende week zullen we Sjarl alleen nog maar zien als hij langskomt voor een praatje en dat zal, net zoals met hem werken, vast een waar genoegen zijn.

Aldus schreef ome Willem ---

Brug.

Over de Zuid-Willemsvaart.

---

Brug.

donderdag 17 juni 2010

Gute Hoffnung.

Voor mijn tijd werd hij gebouwd, dat wel, maar wel na de oorlog, als noodbrug. Maar jaren lang kwam ik er over, de Autobahn was er in het begin nog tweebaans en de opritten zonder invoegstroken. In de jaren tachtig werd de weg twee keer zesbaans gemaakt en dat was een ingrijpende klus: tientallen spoorbruggen waar je onderdoor kwam en die van een voor de oorlogse bombastische kwaliteit waren moesten daarvoor worden verbreed en natuurlijk ook de vele andere viaducten voor het overige verkeer. Maar die brug, die noodbrug, die bleef maar noodbrug, nauwelijks twee keer tweebaans, de "gute hoffnungsbruecke". Vanmorgen vroeg, ach, wat heet vroeg in ons beroep, half zeven, vertrokken naar Kitzingen waar ik een reuzekist kreeg en toen naar huis gehobbeld. De lucht was vanmorgen al aardig bewolkt en even voor Frankfurt am Main begon het flink te regenen waardoor vooral bij wegwerken herhaaldelijk oponthoud ontstond, maar goed vandaag lekker gewoon als vanouds over de "drie" naar Oberhaussen gekacheld en vlak voor je afzwaait naar Arnhem, kom je er over, maar inmiddels, als laatste stukje van de "drie", pas halverwege de jaren negentig, dus na de eenwording, vervangen door een zesbaansbrug en het onderliggende spoorwegemplacement is niet meer te zien vanwege de geluidswallen die langs de kant werden geplaatst, alleen eventjes links is te zien hoe de oude rails overwoekerd is met heesters. Lang heeft de brug, als noodbrug aangelegd, het vol gehouden, de brug met die aansprekende naam in een verloren en opgedeeld Duitsland. Jaren gingen voorbij, er kwam niet alleen hoop op, maar er kwamen werkelijk betere tijden. En toen werd hij vervangen want hij had zijn dienst gedaan. Altijd als ik hier langskom denk ik even aan die naam, gute hoffnungsbruecke, ook vandaag weer, en toen verder, Hunxe, Bergh autoweg en toen naar huis.

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 16 juni 2010

Thueringen.

Een hoogvlakte vol weelderig bloeiend grasland ---

Thueringen.

Bohlen.

Waar nog een beetje een DDR-sfeertje heerst.
---

Bohlen.

De rekenles.

Dat waren mooie plekjes waar ik doorkwam vandaag, de moeite waard en er zullen weinigen weten hoe mooi Thueringen eigenlijk is. Na vanmorgen eerst een klant in Topen, even boven Hof, gelost te hebben reed ik over Hirschberg naar Bad Lobenstein en vandaar weer naar Wurzbach en vervolgens langs de Sormitz naar Saalfeld en even later loste ik mijn laatste client in Rudolstadt waarna ik over Koningsee en Pennewitz mijn eerste teruglaadadres te Gehren oppakte. Daarna over een weergaloos mooi heuvelweggetje via Grossbreitenbach naar Bohlen, waar ik reeds een tweede adresje annexeerde. Vandaar, tsjonge, schitterend, Grossbreitenbach terug en dan naar Schmiedefeld door een prachtig woud met soms onuitsprekelijke vergezichten terwijl ik overal om mij heen een adembenemende natuur waarnam: in bloei staande Flier, paarse en gele bloemen, en soms ook rode klaprozen en de tamelijk harde wind deed de korenhalmen schitterend golven als zag ik een zilverzee. Eigenlijk wilde ik doorrijden tot Suhl, maar op de laatste twaalf kilometer rustte een vrachtwagenverbod zodat ik genoopt werd richting Schleusingen, wat bij mij op bladzijde 136 van de kaart ligt, te gaan. Daardoor kwam ik vervolgens nog door Kloster Vessra en Themar en even voor Grimmathal schoot ik de snelweg op naar de stad die werkelijk zijn naam aan de varkens heeft te danken, Schweinfurt, want ooit was hier een doorwaadbare plaats voor wilde varkens door de Main en vandaag heb ik er gewinkeld en onder meer een heerlijk pakje punpernickel gekocht. Aan het einde van de dag tot kort voor Wuerzburg gereden en daar de auto stilgezet. Eerst een wandeling van een paar kilometer gemaakt en gemijnerd over de dag, want zoveel moois in een paar uur... En je wordt er maar niet van verzadigd. Na zevenen de horeca-instelling behorende bij de parkeerplaats opgezocht waar nog enkele landgenoten aan het eten waren terwijl het bier niet ontbrak. "Dat wordt weer wereldproblemen oplossen" dacht ik nog, maar dat viel reuze mee. De hoeveelheid ingenomen laag-alcoholhoudend vocht was binnen de perken gebleven. Wel werden wij geconfronteerd met een serveerstertje die er allemaal niet zo veel van begreep, bestellingen verkeerd noteerde en achteraf ook niet bleek te kunnen rekenen. Ze dreigde bij mij, die een paar mineraalwatertjes en een paar pintjes voor mijn colega,s moest afrekenen, zo even drie euro in haar eigen nadeel te berekenen. Na een korte, eenvoudige edoch heldere rekenles kwam ze tot inzicht dat er iets niet goed zat en zo rekende ik de 11,80 alsnog met haar af. Daarna in het half donker naar motel DAF gelopen terwijl aan de horizon de lucht prachtig rood kleurde, een extra apart gezicht met die rijen trucks op de voorgrond. De harde wind is er nog steeds en voelt fris aan terwijl de lucht heiig is. Een enkele ster laat zich zien en ik zoek de lucht af naar de maan, maar die kan in niet ontdekken. In de verte zie ik nog de blauwe rand van het dak van het Aral-tankstation en links daarvan een dertig meter hoge paal met daarop, ook in het Aralblauw, een vork en een mes. Zouden ze hier soms geen soep serveren?

Aldus schreef ome Willem.
---

Halle.

Waar ze in de D.D.R. tijd een snelweg dwars door de stad hebben gebouwd.
---

Halle.

Graanvlakte.

Ten westen van Halle.
Maar het zou net zo goed Picardie kunnen zijn.
---

Graanvlakte.

dinsdag 15 juni 2010

De Sorben.

Vandaag heb ik er toch weer extra op gelet of het mogelijk is louter aan het landschap te zien of er verschil is tussen Oost Duitsland of Noord Frankrijk maar dat is toch wel uitermate moeilijk. Wellicht geven de plaatsnamen de omgeving een bepaalde glans en is het daarom allemaal anders, of is het licht hier anders dan elders maar er moet toch wel iets wezen waarom de sfeer en het landschap hier verschilt en dat kan niet alleen liggen omdat ik weet dat ik hier niet elders ben. En al peinzend vertrok ik vanmorgen na het lossen naar de stad waar de gebroeders Grimm ooit les gaven aan Max Plank, de stad Goettingen en vandaar ging ik over Heiligenstadt, Muelhaussen naar Bad Langensalza om een klantje in Waltershaussen te lossen. Vandaar reed ik kalmpjes via Erfurt en Sommerda naar Sangenhaussen om vandaar dwars door de stad waar Georg F. Haendel en de vrouw van de tweede president van de D.D.R. werd geboren, Halle, om bij een vervelende klant in Landsberg wat goederen achter te laten waarna ik over een stille driebaans autobahn naar het zuiden toog en daarbij Leipzig passeerde, Lipsk eigenlijk, wat zoiets als lindenoord betekend en stamt van het sorbisch en het Sorbisch is een taal gesproken door een zeer kleine slavische minderheid ten zuiden van Berlijn, grofweg tussen Hoyerswerda (wojerecy) en Weiswassser (biela Woda). De Sorben wonen als slavische bevolkingsgroep in een soort enclave en zijn tegenwoordig allemaal wel tweetalig. Leipzig, de stad waar Napoleon ooit nog werd verslagen, de stad ook waar componisten als Schuman, Grieg, Bach en Telemann hebben gewoond en de eerste popmuzikant, Wagner, is hier geboren. Trouwens, naast Wagner is ook Walter Ulbricht in Leipzig geboren en verder weet ik niet zo heel veel van de stad. En nadat ik de stad passeerde ging ik nog door tot Hermsdorf en toen was de tijd weer op en heb ik mij verschanst op een autohof waar het thans aardedonker is terwijl van de maan slechts een klein schilletje is te zien. De maan, ja, die is volgens mij wel overal hetzelfde vanwaar je hen ook ziet.

Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 14 juni 2010

Duitsland.

Is dit nu echt anders? Of kan dit net zo goed Frankrijk zijn?

---

Duitsland.

Amsterdam.

De Droogbak.

---

Amsterdam.

Hameln.

Dat stadje kom je helemaal door.
---

Hameln.

Anders?

Deze week toch weer eens een andere kant op, naar het oosten, maar niet voordat ik eerst in Amsterdam de meegenomen handel had verwisseld voor weg te brengen goederen en zo kon het gebeuren dat ik om een uur of elf wegreed uit Amsterdam en om een uur of twee reeds in Duitsland toefde. Na de grens zie je eerst de stad Osnabruck op de borden verschijnen, Osnabruck de geboortestad van kunstschilder Felix Nussbaum die echter een groot deel van z,n leven in België woonde en vandaaruit in 1944 als één van de laatsten vanuit België op transport gezet naar Auschwitz waar hij enkele dagen voor de bevrijding van België werd vermoord. Na Osnabruck eerst nog even Bad Oeynhausen door, een stuk provinciale weg van een paar kilometer bezaaid met verkeerslichten, een situantie die al tientallen jaren voortduurt, maar dan, toen ik dat had gehad, bij Bad Eilsen er af en via Hameln, bekend om de rattenvanger, naar Elze en Hildesheim te reizen om vandaar uit een stukje over de autobahn te gaan om zo bij het eerste losadres te Langelsheim te komen en tijdens de reis door het landschap vroeg ik mij af of het landschap wezenlijk verschilde van het noord-franse landschap, of dat het alleen maar verschilt omdat je weet dat je nu in Duitsland bent, met andere woorden, zijn er kenmerken of is er eenvoudig aan de natuur of landschap te zien dat je in frankrijk of Duitsland bent: zijn de velden hier groener, de bergen hier glooiender? Want het is namelijk niet mogelijk om te denken dat je in het franse land doolt terwijl je weet dat het onjuist is. Of is het omdat het echt werkelijk anders is?

Aldus schreef ome Willem.
---

zondag 13 juni 2010

Nog wat aardige plaatjes.....

Aa12   Mooie, schitterende natuur langs de weg   

 Aa13

  Maar ook op het IJsselmeer is het aardig om een mooi zeilschip te zien.

Onderweg zag ik plots eendjes!!!! 

Aa14  

 

Aa15


 En een collega uit Scherpenzeel.

Aa16 En laatbloeiende kaktussen.Aa18 En een aardig dorpje in de Ardeche.


Aa20 Met aparte vakjes van terretoria, even boven in de omgeving van Le Puy


Aa21 en rustige mooie wegen in het noorden.


Aa22 En in courgelanges allerlei diverse land en tuinbouw.



 
 
 
 
 

Aa1 Pitoresk plekje tussen Besancon en Lons waar je eigenlijk niet meer langs komt.


 Aa2 In Spanje, op naar de pyreneeen.


Aa3 Genomen vanaf de oude stad Puigcerda.



Aa4 En onderweg weer in Frankrijk prachtige klaprozen



Aa5 Indruk bij één van de besta knaagschuren in Frankrijk, de Bosconcours bij Severac.




 
 
 Aa6 Waar een aardige beschilderde vrachtwagen stond


.Aa7 En ik aan de andere kant stond




Aa9 Op de terugweg het graan er schitterend bijstond.




Aa10 Met schitterende wegen in het noorden.



Aa11 En dan heb ik niet teveel gezegd, denk ik.  Een ideale route over Charleville-Chalon.

 
 
 

Voetbal.

Dat was wel weer een eigenaardige verassing vanmorgen, dat het weer regende. Om vijf uur de afgebroken partij uitgespeeld en om een uur of tien weer thuis. Oh, ja, er waren nog mensen die meenden mij er een genoegen mee te doen om enkele voetbaluitslagen door te geven, u weet wel, die mensenmassa bevredigende sport, een afgeleide, ja, een bespiegeling van het communisme en je kunt tot die conclusie komen omdat de eerste voetbalvereniging exact in hetzelfde jaar werd opgericht als het verschijningsjaar van het communistisch manifest van Karl Marx dat er een verband is en Jan Hendrik van den Berg heeft dat in zijn boek Metabletica aangetoond. De. Bal is dan derhalve de arbeid die niet meer daadwerkelijk met de handen wordt gevat, maar ook de arbeid die zo ver mogelijk moet worden weggetrapt. En dan die godenverering. De minst produktieven in onze samenleving zijn immers beroepssporters en ik denk dat indien we die gekke en dwaze geldverspilling met onmiddellijke ingang zouden doen laten stoppen en beroepssporters eens produktief werk zouden gaan doen, de financiele crisis wel eens in één klap zou zijn opgelost.

Aldus schreef ome Willem.
---

zaterdag 12 juni 2010

Don Giovanni

Vanuit Irancy rijdt je over e berg heen, en komt dan uit in de vlakte waar de druiven van de Chablis-wijnen groeien.Welaan, met Don Giovanni van Mozart.



Flarden op de Chavade

Boven op de Chavade probeerde ik de voortgedreven mistflarden te filmen. Een beetje is het gelukt en moets snel stoppen omdat anders het toestel te nat werd.



Op zoek naar wijnboer Colinot te Irancy.

Ik was er al een hele tijd niet meer geweest, maar na even zoeken vond ik haar, Stephanie Colinot, weer. En natuurlijk nam ik wat lekkers mee.


Gevaarlijk.

Sommige trucks zien er maar gevaarlijk uit!

---

Gevaarlijk.

Irancy

Vanuit hier kijk je over de Yonne heen tegen de berg aan waar Irancy tegenaan ligt. De laatste berg met serieuze rode wijn, daarna is het naar het noorden toe over wat rode wijn betreft.

---

Irancy

Stephanie Colinot.

Niets, helemaal niets meer te zien van de wolken. Dat zal vast wel met de hevige wind te maken hebben gehad die de hele nacht woei en wel zo, dat het soms net leek of de kabine van het chassis werd afgeblazen en ook vanmorgen was er nog wat afnemende wind, maar van wolken geen spoor meer en boven mij azuurblauwe lucht en nadat ik mij van ontbijt voorzag door het eten van volgens het aangebrachte stikkertje biologische kiwi,s, maar eens verder gegaan al genietend van een zonovergoten ochtendgloren, eerst langs Le Chaise Dieu, dan Ambert en vervolgens langs de stad van de Couteau's, de messen, want overal verkopen ze daar allerhande messen, Thiers, daarna nog het dorp Willemsberg, Puy-Guillaume op z'n frans, en vervolgens dwars door de stad bekend om z'n troebele verleden en heldere water, Vichy, waarna al snel Moulins volgde en ik daar van de doorgaande route afging om zo Decize te bereiken waar ik nog eens een tiental pallets ophaalde. Zo kwam ik nog aan een zware vracht en wat zwaar betreft, ook deze week is de franse partij erg zwaar en om mezelf niet voorbij te rijden reed ik kalm verder, zoals al eerder, over La Machine, Saint Saulge naar Clamency. Vandaar richting Auxerre, maar om de partij toch nog een mooie afronding te geven reed ik even voor Auxerre wederom naar Coulanges le Vineuse en hoewel daar de omgeving vol staat met lekkers, druiven, kersen, perziken, appels en abrikozen, allemaal afgewisseld tussen akkers met diverse graansoorten, kun je daarvandaan ook over het dal van de Yonne naar de berg kijken waar de heerlijkste noordelijkste bourgognewijn vandaan komen. Na dat bergje met daar tegenaan het oude dorpje Irancy is alleen nog Chablis, daarna eigenlijk niets meer, of men moet de champagne ook nog tot lekkere wijn willen rekenen: ik vooralsnog niet omdat het duur en ongezellig is en het is toch wel een heus raadsel hoe de franse marketing er in is geslaagd zoiets onsmakelijks als dure wijn wereldwijd aan de man te brengen terwijl er genoeg andere bubbetjeswijnen zijn van een veel betere smaak en kwaliteit, zoals sommige Cava's en Clairette de Die. Genoeg hierover, dus vanaf Coulanges het dal in, de rivier over en dan nog en parallel lopende kanaal, want heel Noord-Frankrijk ligt vol kanalen uit vervlogen tijden, natte transportwegen van weleer die vaak door bergen werden gegraven en een dergelijk kanaal reed ik over en klom de berg op naar Irancy en daar stalde ik even mijn DAFje, legde de daarnet aangekochte kersen uit de zon, steeg uit en liep het dorp in op weg naar één van de beste wijnmakers van Bourgondische wijn, Stephanie Colinot, en eigenlijk heet ze geen Colinot meer, maar Durup, want met deze chablisboer is ze nu getrouwd. Na een korte proefsessie nam ik voor mijzelf en voor Kees, frans, Sjors, Ad en nog anderen dit lekkers mee waarna ik over de berg verder klom en zo een prachtig uitzicht kreeg over de wijngaarden van de Chablis en links het dorpje Saint Bris zag liggen. Welaan, en zo ging het verder en inmiddels verschenen in de loop van de dag eerst een paar, maar daarna steeds meer schapenwolkjes aan de lucht. Nadat ik de chablisstreek weer had verlaten werd het eindspel weer als gebruikelijk voortgezet, dus Troyes, Reims, Rethel en toen de rij-uren op waren wilde ik de boel stallen bij een eetschuur in Novion, maar deze bleek op vrijdag te zijn gesloten en deze omstandigheid noopte mij een rij-tijdoverschrijding te maken want door dit euvel moest ik verder rijden tot aan de belgisch-franse grens, Bruly, tussen Rocroi en Couvin en daar sta ik nu ook met een groot slot op de achterdeur want ze zouden dat door mij gehaalde lekkers er toch eens uit gaan halen. Ik moet er niet aan denken.

Aldus schreef ome Willem.

donderdag 10 juni 2010

Saint Paulien.

Klein dorpje, maar ziet er wel grappig uit.

---

Saint Paulien.

Col de chavade

En overal gele Brem.
---

Col de chavade

Smal.

Sommige wegen zijn smal, heel smal. ---

Smal.

Col de Chavade.

Het had, zo nam ik vanmorgen waar, de afgelopen nacht niet echt geregend, maar er was wel boven mij een dik grijs wolkendek en toen ik mijn weg vervolgde en tussen Orange en Avignon naar links keek zag ik dat de wolken toch minstens op twee kilometer hoogte hingen wat te zien was aan de Mont Venroux die met de top net onder de wolken goed te zien was hoewel ze er onheilspellend uit zag met de door de harde wind voortgedreven wolken die net over de top scheerden, want inmiddels had de wind wel weer de kop op gestoken. Even na zessen kwam ik aan in Cavaillon en na een zeer korte wachttijd reed ik er gelost en al om zeven uur weer de poort uit, op weg naar Castelnau de Gers, een klein plaatsje tussen Montpellier en Beziers in. Zo ging ik voort, via Saint Remy en Garons alwaar ik de snelweg nam en even voor Beziers sloeg ik af, eerst naar Pezenas en vandaar de binnenlanden in. Nadat ik daar twee paletten er in had werd de reis vervolgd via Pezanas, daarna de D 613 op naar Montagnac, vandaar de D 5 via Villeveyrac naar Gigean. Ondertussen begon het te regenen en in de loop van de dag werd dat steeds erger terwijl ook de wind zich niet onbetuigd liet. En door ging ik, Montpellier en van daaruit de D 17 op naar Quissac en vervolgens naar Ales waar ik de rondweg met een eindeloze rij rotonde's nam bij de voorlaatste de rondweg verliet om richting Aubenas te koersen, een weg die ik al zeer lang ken omdat ik in deze omgeving in de jaren zeventig meermalen met vakantie was en derhalve tijdens het rijden er allerlei herinneringen bij mij boven komen: de keuterboer waar ik tot eind september(!) nog aardbeien haalde, de slager die toen zulke heerlijke ham had, het koffietentje waar ik met mijn wederhelft vertoefde terwijl zij en passant "de kleine", die nu inmiddels natuurlijk groot is, het potje kleutervoeding gaf en de wijnboer die er nu niet meer is waar we "losse" wijn haalden en daar, bij die niet existerende wijnboer, hield ik nu links aan, de D 111 op en na enige tijd kwam ik in gietende regen aan te Ruoms en aldaar elf paletten bijgeladen. Na ontvangst van de papieren in nog stromender regen verder, door naar Aubenas en toen de N 102 op richting Le Puy en de regen viel met grote hoeveelheden uit de hemel, de wind striemde de bomen en bij de ruim vijftien kilometer lange klim naar de Col de Chavade (1299 mtr) -één van de mooiere cols in Frankrijk- leek de weg wel in een rivier veranderd. Toen ik bijna boven was zag ik aan gene zijde van de bergkam een lichtere licht. De wolken en nevelflarden werden echter met grote snelheid door de wind over de door de bloeiende bremstruiken gele bergen gedreven en in de tijd dat ik op de top een half uur pauzeerde ging er zoveel grijs de berg over dat van een lichtere lucht die ik eerst waarnam geen sprake meer was. Op de top van de Col de Chavade komt ook de weg vanaf de Col de Meirrand uit en de Col is thevens de grens van het water. Alles ten oosten er van stroomt uiteindelijk in de Middenlandse zee, en al het water ten westen van de col beland uiteindelijk in de Atlantische Oceaan en daarbij is de hoogvlakte waar je daarna doorkomt van een paradijselijke schoonheid met vergezichten waar je u tegen zegt die soms zelfs amerikaans aandoen, althans, zoals ik ze van films ken, want ik ben ginder nimmer geweest.
Na een half uur dus de weg vervolgd, Lanarca, en verder. De regen werd minder en aan de einder zag ik meer en meer lichtere plekken in het wolkendek. Naar het westen toe nam ik een adembenemende uitzichten waar van goengele valleien terwijl duidelijk de vulkanische vormen op de bergkammen te zien waren. Nadat de N 102 overgegaan was in de N 88 doorgegaan naar Le Puy en vandaar uiteindelijk via Saint Paulien (de D 906) richting Ambert gegaan. Eerst nog de col de la croix de L' Arbre (1006 mtr) over en toen nog een paar minuten was de tijd weer op. Nu sta ik op een parkeerplek in een dorpje, Felines geheten, vlak naast een terrein boordevol boomstammen en ik neem de geur van "vers" gezaagd hout waar intussen probeer ik radio 747 te beluisteren, maar deze wordt door hevig gekraak als gevolg door en ver van mij af zijnd onweder gestoord. Niet alleen Balkenende bevind zich in zwaar weer vandaag.

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 9 juni 2010

Chalamont

Hier is het niet erg breed.

---

Chalamont

Eendje!

Wagen vol!

---

Eendje!

Eendjes.

Eendje ga je mee?

---

Eendjes.

De eendjes.

Dat was wel aardig, al die eendjes op het einde van deze dag, de dag die voor mij om ongeveer zes uur begon en vervolgens werden de plaatsen Epinal, Remiremont en luxeuil les Bains, een oud kuuroord, aangedaan en vandaar uit naar vesoul en net als vorige week naar Besancon, en, zoals een week terug, door een zeer kleine wijnstreek, met als centrum Arbois, dat bekend staat om zijn lang houdbare witte wijn die dan helemaal geel wordt. Ooit vertelde men mij dat in de grond van Arbois dezelfde micro-organismen zitten als in de buurt van het spaanse Sevilla, waar de sherry vandaan komt en deze organismen zouden vandaar uit meegebracht zijn in de paardenhoeven van de spaanse ruiterij en zo hier in Arbois in de grond zijn gekomen en daardoor kan hier nu, naast rode, ook witte wijn gemaakt worden die tientallen jaren goed en lekker blijft.
Na Arbois verder, lons, en toen weer Bourg en Bresse en omdat ik op de radio hoorde dat er op de snelweg een ongeval had plaatsgevonden (en daar hoort dan altijd een file bij) verkoos ik de mooie en doodstille weg te pakken die over Chalamont tot even voor Lyon, Perouges, loopt en vandaar die race-baan weer op, lyon, valance en daarna bij Montelimar er weer af en lekker rustig verder gegaan, tot even voor Orange. En toen keek ik even mijn ogen uit want daar stond een autotransporter vol met maar liefst negen eendjes in alle variateiten er op, rode, witbonte, gele, een heel scala en erg leuk om te zien. Jaja, en u maar denken dat dit werk, als je een paar keer dezelfde route rijdt, op zeker moment eentonig en saai wordt? Niet dus, want getuige de eendjes was ook dit weer anders. Oh, ja, en nu we het toch weer over weer hebben: ik vernam net dat het CDA in zwaar weer verkeert en ook hier verwacht ik wel het één en ander. Een zwaar wolkendek dat donkerder en donkerder wordt komt vanuit de kust deze richting op, wellicht dat het verderop in de Provence reeds regent. In de verte neem ik reeds lichtflitsen waar en ik vermoed dat de hier nevengelegen Mont Ventoux haar deel wel zal krijgen en nadat het heel flink waaide daarnet is nu de wind gaan liggen als ware wij hier nu in het midden van een cycloon. De vraag is ook niet of het gaat regenen, maar wanneer.

Aldus schreef ome Willem.
---

Naar Lyon.

Even voor Chalamont.
---

Naar Lyon.