Het leven van een vrachtrijder: juni 2013

zondag 30 juni 2013

Nog drie dan, voordat ik vertrek....

Van Der Rudywall...

Gomes met een Henschel

Dittes, met Mercedes en silo

Grien

Styern KNOL

Summeren, met Volvo FB 88

zaterdag 29 juni 2013

Soms zie je wat aardigs onderweg.

Zoals vandaag,

langs de Linge....

vrijdag 28 juni 2013

Antopia

Regenachtig, mijmeringen zetten zich voort, achtergedachten worden steeds meer wakker; ik tracht buiten mijn hoofd te denken, of er te denken valt met hart en nieren, wellicht met armen en benen, met de vingertoppen.

Het is eigenlijk frappant en voorspelbaar tegelijk; voelbaar: de wetenschap verduisterd, vermoord het weten; hoe wetenschappelijker, hoe meer men de plank mis slaat. De plank mis? Menig wetenschapper weet geen hamer te hanteren en snapt van de praktijk werkelijk niets, want wetenschap is niet een zaak van het volle menselijke bewustzijn, maar van slechts een deel daarvan, namelijk louter en alleen het geringe bewustzijn van datgene wat in de hersenpan huist: het isoleert zich daar, vervreemd zich van de rest van de omgeving; de rest van het lichaam wordt van denken afgesneden, uitgesloten, telt niet meer mee; wie kent nog het bewustzijn van de ledematen, hand en voet, de maag, de nieren? Zelfs het hartebewustzijn is totaal onbekend geworden; alles zit vastgeketend in de bovenkamer, met nauwelijks uitzicht op zichzelf en al het overige lijkt opgeborgen in het onderbewuste.

Onder bewustzijn verstaat men alleen nog hersenbewustzijn, geïsoleerd, de catastrofe is er niet minder om! Natuur en bovennatuur worden uit elkander gerukt, gescheurd en daartussen werd een eeuwige, eindeloze ruimte geplaatst, duistere ruimte, wat door het geïsoleerde bewustzijn als waarheid wordt geproclameerd; wetenschap en techniek hebben immers als grondslag het subjectieve denken, het leidt slechts tot wangedachten voor het overige bewustzijn dat door haar categorisch wordt ontkent; ze wordt zelfstandig, alleenheersend, ze is beperkt en schrompelt ineen; bij de meeste wetenschappers vindt het, herkenbaar, plaats.

Ineengeschrompeld bewustzijn dat zich beperkt tot de hersens en modern, onwijs denken tot gevolg heeft, voorstellend denken dat alles wenst te beheersen, in ieder geval, zoveel mogelijk, maar steeds faalt zij. De wetenschappelijke relatie tot de voorgestelde wereld om haar heen verslaat zijn duizenden; alles moet worden gereduceerd tot beheersbaar object, moet, om de mens, nee, het ik, te dienen, maar het mislukt, ja, integendeel, steeds meer dient de mens de haar ooit zo bezongen techniek te dienen; ze sommeert het ik, meedogenloos! Als slaven!

Het is een afschuwelijk misverstand dat de wetenschap, dat zich ingeperkt weet tot slechts een onderdeel, nadenkt over de adem, de ziel, de geest. Integendeel, ze is slechts geïnteresseerd in gereduceerde, beheersbare voorstellingen, de rest wordt als onwaar of als leugen afgevoerd; het betekend het einde van de menselijkheid, het einde van de liefde; het denken met haar gedachte als slaaf van kritische wetenschap.

Louter hersenen kunnen op- en uit zichzelf niet bestaan; het denken is slechts losgemaakt van de rest, losgeweekt van het hart, het denken wil losdenken van de rest, kan dat niet en kan niet terug; ze is scheep gegaan in een wankele sloep, ze heeft het land, het lichaam, verlaten en dobbert rond in een oceaan van hersenen. O de arme stumper die zich stoot aan de schedel van zijn verschrompelde, vernauwde, bewustzijn; hij zal ontdekken: alles werd afgesneden, vernietigd, er is geen land, geen resterend lichaam meer om mee na te denken; geëindigd is hij, als mens, als hopeloos mens, als techniekslaaf.

Verander, ga omhoog, been, vlieg, arm, omhoog, steeds hoger, boven wetenschap uit, naar gene zijde. Eén arm is nog geen vleugel, men kan dansen, maar nog niet vliegen; de beker is leeg van wijn, de regen maakt mij dronken; hoe vreselijk, wie zal de gure wetenschapsnacht opheffen?

Wetenschap kent geen rechtvaardig, laat staan een Rechtvaardiger. Daar gaan ze, de schappers van het weten, het gezicht geboeid, afgevoerd naar de galeien waar ze met hun zinloze gedachten voort moeten roeien; waarheen voert hen de slavernij?

Ze eindigt, oververhit, in Antopia.

Aldus schreef ome Willem.

---

donderdag 27 juni 2013

De psychotorist

Het blijft aanmodderen met het weer; na een verloren lente een sombere zomer; het hoort bij de gekantelde, nieuwe tijd; geuren wijzigen zich, kleuren vertroebelen, ook politieke kleuren: rood is geen rood meer en paars geen paars. Steeds meer overheerst de vrije markt het geweten en ondertussen zijn er vreemde wezens geland, geland in het brein van de passerende massamens; men wordt verdooft, geprangd, vergiftigd met venijn en raakt het gezicht op de werkelijkheid kwijt, men vertoeft in een toestand voorbij de rede, ja, zelfs voorbij goed en kwaad; ondanks het licht is men met het duister omhuld en is het niet juist Vincent van Gogh die het zag? Die zag, dat het donker steeds meer toeslaat op onze aarde!

Vreemde wezens bewonen steeds meer de menselijke geest, psychotoristen, ze verwarren en wijzigen het denken, vermoorden de verantwoordelijkheid, wat voormaals normaal was, is nu vervreemd van elke werkelijkheid; de jarenlange na-wageriaanse muziek, vermengt met oeverloos televisiekijken en occulte wetenschap hebben het onafhankelijke denken afgeschaft: geboeid door de techniek, gekluisterd kan men het hoofd niet meer wenden; duizenden jaren na dato is Plato meer dan ooit uiterst actueel.

"Maar het weer dan?', zo hoor ik de vraag "Het weer dan?" Ach, het weer! Alweer het weer.Ook de psychotorist kan niet om het weer heen, is afhankelijk van het weer, maar inmiddels blijkt het weer te zijn met vele en vele weerhaken, slechts langzaam sijpelt het door, door bij slechts enkelen, want de psychotoritst heeft reeds de meesten met het modernste gif verdooft; er rest dan nog een weinig, spinaal, bewustzijn: ergens, heel in de verte, zijn we er nog.

Het is deze absurde wereld die Lorenzo da Ponte reeds tekende in Don Giovanni, het verhaal van niet de psychische, maar de zinnelijke liefde die in essentie niet trouw, maar ontrouw is: een som van ogenblikken, ook in letterlijke zin, ogen-blikken op purche porti la gonella; veel strijdende krachten leggen het af tegen de psychotorist: Fin ch'han dal vino calda la testa, una grande "festa" fa preparar zingen de risten; nog even, en ik reis af naar de zon.

Nee, erg optimistisch ben ik er niet over; het leidt allemaal tot de meest vreemde gedachtespinsels, kromme wetgeving waaronder, met name, juist "Jan met de Pet" het meest onder lijdt.

De veel te veel geplaatste windmolens hebben niet bij velen alleen voor menige klap gezorgd, maar ook voor een ferme weersverandering.

Windmolens, wind, de psychotorist maakt daar maar wat handig misbruik van.

Aldus schreef ome Willem.