Er wordt al jaren over gezwegen; niemand laat enig
protest horen; echter weet men dag noch uur, maar de dag zal zeker komen dat
het als een stormwind tegen de lange stilte terugkeert; nu, na zeventig lange jaren!
Nee, niet bepaald mijn voorkeur; veld h6, een veld
vol zang en louter Nederlandse smartlap, net nu! Een laatste veld dat in aanvang nog onbezet
is door enig stuk en waar de klanken van Jopie en diens jonger broer uit
opstijgen; een eerste achtenzeventigtoerenplaat voor Jopie , Meisje doe die kauwgum
uit je mond, de titel van ’t liedje en de tekst van ’t refrein uit 1957:
D’r zit een meisje in mijn klas, ’t is heus een
aardig wicht;
Helaas ze kauwt de hele dag en dat is geen gezicht;
Ze trekt als zij aan ’t kauwen is zo’n idiote snuit
Als ik dat arme kind bekijk dan roep ik telkens uit…, maar ja, wie kent dat net naoorlogs gezongen
liedje nog, gezongen door de 15 jaar oudere broer van de veel bekendere h6,
veld h6, misschien wel ’t luidruchtigste, muzikaalste veld onder de velden!
Gezwegen, het inreisverbod, geheel in tegenstelling
tot het inreisverbod dat door het regerende Amerikaans ongeleide projectiel bij
decreet werd ingesteld: opeens lijkt de hele wereld op z’n kop te staan: maar is ’t terecht? Wellicht, maar dan wel selectief terecht.
Hoofdschuddend kijk ik naar h6, alleen nog op ’t
schaakbord in levende lijve, elders alleen nog een standbeeld en soms wellen de
weeklanken nog op uit een oude jukebox; zo hier en daar en nu en dan wordt
vanaf veld h7 een pion op h6 gezet terwijl
de geluiden verstommen en ook stijgt er geen vlieger meer op: we leven in rare
tijden; onrust is steeds klemmender en de goudprijs stijgt.
Inreisverbod, voor zeven landen; en het nieuws noemt
zoiets uiterst zeldzaam, fenomenale desinformatie en een hetze tegen een
gekozene, maar na zeventig jaar!
Reeds vanaf 1948, inreisverbod, zo uiterst zeldzaam
is dat dus niet. Goed, niet helemaal zeventig jaar dan, maar wel bijna: waar
waren de protesten? Waar de verontwaardiging?
Terwijl er
zeven landen werden getroffen, geld voor zestien landen reeds decennia lang een
inreisverbod: Algerije, Bangladesh, Brunei, Irak, Iran, Jemen, Koeweit,
Libanon, Libië, Maleisië, Oman, Pakistan, Saoedi-Arabië, Soedan, Syrië en de
Verenigde Arabische Emiraten, allemaal zogenoemde “moslim”-landen, maar waar
was het protest en, waar IS het protest nu?
Veld h6, smart en lap, een laatst onbezet veld,
juist nu: veel van hun dachten terug naar hun jeugd maar konden er nooit
terugkeren; zoals een eenmaal gezette pion niet terug kan worden gespeeld.
Een miljoen Joden die de Arabische wereld verlieten,
danwel eruit werden verdreven, mochten nimmer meer hun geboortegrond bezoeken: inreisverbod
voor Israëlische burgers, al jaren en acht van voornoemde landen geldt het
inreisverbod ook voor elke andere burger (dus u en ik) die ooit de moed heeft gehad
Israël te bezoeken; indirect een extra maatregel om te verhinderen dat Joden
toegang zouden kunnen krijgen. Stel je
voor, zeg!
Als een ongeleid projectiel, pats, zet een wit stuk
zich neer op h6 waardoor de klanken verstommen: een schaakje jegens de koning, een waar
wereldprotest als een oorverdovende orkaan; inreisverbod, inreisverboden, maar de
wind waait slechts één enkele richting op.
Aldus schreef ome Willem
