Nog géén twintig dagen en daarvoor moet ik toch wel een heel eind terug in het verleden.
Dit jaar nog geen twintig dagen, of eigenlijk, nachten overnacht buiten Nederland en ik ken mij de tijd nauwelijks heugen wanneer dat minder was dan dit jaar.
Dat komt er van als je alleen nog maar in herinnering rolt over de vele, vele wegen van weleer.
En dan de nachten, inmiddels zijn ze koud en kil geworden en juist nú uiterst donker, geen maan en alleen Venus is in de vroege nacht nog te zien.
Gisteravond werd de laatste kaars ontstoken terwijl ik regelmatig terugdenk aan mijn regelmatige visites aan de diverse Franse knaagschuren en herinner ik mij de lucht van gebraden vlees uit de keuken van het Catalaanse café net over de grens met Frankrijk.
Na morgen start en een nieuw jaar; waarheen zal dit ons brengen? Wat staat ons te wachten?
Onrustig voelt het aan; er hangt spanning in de lucht terwijl de weerstand lijkt af te nemen.
Er is zwaar weer op til, er is nóg zwaarder weer op til.
Niet voor één keer, maar telkens weer.
Maar geloven doet men 't haast niet meer.
Koude lucht, even zonnig, en dan drammen de wolken door en schuilt de zon tegen de dreigende regen.
Herinnering, onrust, vertwijfeling. Een goed glas wijn, in de verte zie ik vogels wiegen op de takken van een kaal geworden beuk.
De tijd is zwaarder in de nacht dan bij dag,Het spel van de voorttrekkende wolken die de zon stelen; huilend winterweer. Als de middernachtklok spreekt; heimelijk, en schrikkelijk.
Stil! Stil!! Waar is de tijd gebleven? Verzonk ik wellicht in te diepe bronnen? Verkleumt denk ik terug aan het ogenblik in de woestijn. Welke dwaas verwacht iets van het weten?
Dra breekt het zwaarweer aan. Kun je wel tegen zwaarweer schuilen?
In gedachten snor ik weer eens over de brig die er niet meer is; de morandibrug, reeds getroffen door dat weer.
Aldus schreef ome Willem
