Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

vrijdag 30 april 2010

Koninginnedag.

Koninginnedag.
Amsterdam.


---

Op weg naar Nederland

Op weg naar Nederland
Vlak voor de grens Essen-Nispen ---

De laatste (kilo)meters.

Vanmorgen bonste hij nog even op de deur toen hij wegging, die groninger, maar ik draaide mij nog even om. Immers, bij vroeg weggaan zou ik toch midden in de ochtendspits van Brussel uitkomen, maar goed, om een uur of zes ben ik maar weer gaan zitten en na Charleville Mezieres via Rocroi nog even voor koffie langs Lambik, die u inmiddels ken van voorgaande berichten, geweest en daar ook Het Laatste Nieuws gelezen en na een uurtje probeerde ik het maar. Echter vóór Brussel stond het bij Nivelles (Nijvel) al helemaal vast en ik nam een afrit en kluste wat op secundaire wegen met de veertig ton, nam nog een stuk snelweg en pakte de oude weg naar Antwerpen, over Boom. Tussen Antwerpen en Breda ook weer een drama en deswege maar via Sint Job int Goor naar Rozendaal gehobbeld en een uurtje later was ik in Moerdijk, loste de lading en vertrok naar huis. Bij Papendracht en Utrecht alweer een vervelende file hetgeen resulteerde dat ik over de gereden afstand meer dan drie uur nodig had vandaag. Maar goed, ook deze keer kwam ik weer thuis.

Aldus schreef ome Willem.
---

donderdag 29 april 2010

De pleisterplaats

De pleisterplaats
Een tiental voertuigen, klein dorpje, klein tentje, midden in de campange.

---

De groninger.

Het is al weer donker op de kleine parkeerplaats en later geworden dan ik had gewild. Nee, niet dat ik mij te buiten ben gegaan aan het één of ander, maar het kwam een beetje door een groningse collega die ik hier trof. Het ging overigens verder voorspoedig vandaag want reeds om acht uur reed ik geladen en al de poort uit van de fabriek waar ik afgelopen nacht had gesnurkt. Na een klein stukje grote weg bij Bollene er af en daarna langs de noga-stad naar het noorden gereden en vanaf Loriol nog een stuk grote weg, Lyon gepasseerd en vanaf Villefrance weer over een oude N-weg, wat lekkers voor mijzelf opgehaald in Belleville en na nog een paar kleine stukjes snelweg (Macon-sud, Macon-nord en Chalon-Dijon) lekker over de nationaal naar boven gehobbeld met veertig ton; Langres en dan via Rolampont en Nogent, een weg die volgens mij niet door welk navigatiesysteem dan ook wordt aangegeven, zo stil is dat stuk, via de weg Montigny Chaumont naar Chaumont gereden omdat de weg Langres Chaumont verboden is voor voertuigen boven de 7 1/2 ton. Daarna Saint Dizier, Vitry le Francois, een stadje waar je eerst dwars door het centrum reed, vervolgens via de buitenwijken en sinds tien jaar ligt er een heuze ringweg, en vervolgens bij Chalon en Champagne, tot aan 1998 Chalon sur Marne geheten, rechts af richting Attigny en daar parkeerde ik bij een simpel en klein restaurantje met niet al te denderend eten en zeer vieze wijn, een soort Cote du Rhone Poulenc vermoed ik, maar ja, een betere plek om te overnachten is er in deze omgeving niet dus roeien we maar met de routier die er voor handen is. Buiten stond een nederlandse auto uit Drente en binnen zat Sibbe, een groningse chauffeur die ik kon uit een zeer grijs verleden en die al enkele ricardjes op had. Ik bestelde een perrier, terwijl de groninger nog een ricardje nam en onder het eten dronk hij nog twee keer een halve liter wijn van een soort waar ik mijn oranje ADR-borden voor uit zou zetten. Zelf dronk ik water en inmiddels werden zo ongeveer alle chauffeursproblemen besproken en mijn collega was, om even in voetbaltermen te spreken, zeker voor tachtig procent in balbezit terwijl ik hem door het prachtige groningse accent, waarbij hij niet alleen zijn eten, maar ook zijn woorden deels inslikte, nauwelijks kon verstaan zodat ik eigenlijk niet goed weet welke problemen er eigenlijk besproken zijn. Daarna nog even nagekaart aan de bar, waar hij koffie met calvados nam en ik weer een glas mineraalwater. Ik deelde de ringbaardbebaarde groninger, grote kerel, een weinig kalend en tamelijk veel overgewicht terwijl hij onder het spreken steeds heftiger werd en mij steeds met uitgestoken vinger aanraakte, mee, dat ik moe was en ging slapen, stapte naar buiten en stond in de dorpse stilte met boven mij weer prachtige stille sterren en ook de maan is weer van de partij. Volle maan nog wel en als ik goed kijk zie ik met een beetje fantasie het gezicht van de groninger in er in.

Aldus schreef ome Willem
---

dinsdag 27 april 2010

Saint Remy

Saint Remy
Alweer dezelfde weg, maar nu geen sneeuw meer, maar groene bomen.

---

Op weg naar Nimes.

Op weg naar Nimes.
Vergezichten strelen de ogen.
---

De kans.

Vanmorgen weer lekker vroeg op weg, over een tolloze route, net zoals gisteren en, evenals gisteren op de frans -belgische grens bij de op Lambik gelijkende ( -gelijkende, want de echte Lambik is vlaams en waar ik mijn koffie haal is een waal-) uitbater hedenmorgen onderweg ergens naar binnengeschoten, koffie, pain chocolat en hup, weer verder. Bij het krieken langs de steden Clermont en Montferrand, dat bij één of ander edict in de veertiende eeuw (ik kan er ook een eeuwtje naast zitten) samengevoegd werd tot Clermont-Ferrand, de geboortestad van Pascal, gereisd, Pascal, Blaise Pascal, filosoof, wis- en natuurkundige onder wie diverse natuurkundige feiten werden gedefinieerd. Pascal was ook een befaamd kansberekenaar en dacht na over de Eeuwige en het allergrootste getal. Wat dit getal is, blijft, aldus Pascal, altijd onbekend, maar bestaat wel. Zo dacht hij ook over de Eeuwige en andere zaken: het feit dat je het niet ziet wil nog niet zeggen dat het niet bestaat en vervolgens kwam Pascal op de volgende kansberekening: Inzet is je leven, in de tijd gezien een geringe inzet, en dat kun je inzetten in dienst van de Eeuwige, God zo u wilt, en als hij bestaat is de winst groot, oneindig groot, bestaat hij niet dan is het verlies eigenlijk betrekkelijk gering. Dus volgens die kansberekening, ook wel "de gok van Pascal" genoemd, kun je maar beter rekening houden met het bestaan van de Euwige dan de overtuiging dat het leven, zoals Descartes schreef, ophoudt als ons (aardse) denken eindigt. Wellicht dat pascal ons met veel meer uitgedachte inzichten ons nog dieper kunnen verrijken als hij niet zo jong was gestorven want hij werd, geloof ik, net als Mozart nog geen veertig jaar. Het laatste woord zal hier nog wel niet over gezegd zijn, net zoals het enorme vele moois wat ik weer na Clermond Ferrand zag want het is zo veel dat ik het echt niet allemaal beschrijven kan: rotsformaties met bloeiende gele brem, watervallen, prachtige beekjes, schitterende vergezichten, paarse, rode, witte bloemen en op de momenten dat ik stil stond en de motor uitzette geluid van ruizende bomen met daartussen vogelgezang en af en toe een brommend insect, dit alles regelmatig verstoord door het geluid van het immer voorbijrazende verkeer. In Nimes een lange tijd gewacht deze keer, wel tot na vijven eer ik aan de beurt was en toen nog een uurtje naar het oosten gereden, nabij Cavaillon, om morgen een teruglading op te pikken.
Inmiddels gaat het donkeren en weldra zal ik de maan zien, vol, of bijna vol, zoals ik hem gisteravond en vanmorgen nog waarnam, en natuurlijk vele sterren. Achter mij, door de nevelige lucht heen, de contouren van de Mont Ventoux en voor mij een grote fabriek. Daarnet ben ik een twintig minuten heen en twintig terug gelopen en heb een kleine versnapering verorberd in een routier waar niemand nederlands sprak en op het moment dat ik dit schrijf klimt de maan van achter de fabriekshal naar boven wat mij bewegen doet een CD met de vierde symfonie van Beethoven op te zetten, wel passend bij het zien van al dit moois. Kent u de vierde Symfonie? Het eerste deel met zijn langzame aanloop wat na een hevig cressendo overgaat in een levendig allegro met een dwarsfluit die maar niet in de pas van de pauken wil spelen en lange tijd een niet-passende toonladder speelt, totdat de paul deze dwarse dwarsfluit tot de orde roept, met daarna een andante waar de luisteraar op het eind voor de gek wordt gehouden en na een mooi menuetto een vierde deel met volgens mij grotendeels alleen maar één-zestiende noten. De klanken van de muziek vullen nu zachtjes de nagenoeg verlaten parkeerplaats en de kans dat ik morgen de oplegger weer vol krijg is vele malen groter dan dat hij leeg blijft. Denk ik.

Aldus schreef ome Willem.

---

maandag 26 april 2010

La Sioule

La Sioule

Rustig kabbelend riviertje.
---

De zeemeermin.

Lucht bestaat voor het leeuwedeel uit stikstof, een element dat planten nodig hebben, maar, aan stikstof in de lucht heeft de plant niets. De stikstof die een plant gebruikt wordt opgenomen uit de grond, en dan altijd vanuit een "chemische" verbinding met andere elementen. Het zijn alleen de vlinderbloemigen die de eigenschap hebben de zich in de lucht bevindende stikstof op ingenieuze wijze te gebruiken en vast te leggen in de grond voor de daarna geplante gewassen. Vandaar dat tegenwoordig de franse landerijen met enorm veel geel staat, een vlinderbloemige, die enerzijds geteeld wordt voor de fabricage van bio-diesel en anderzijds ook nog eens op natuurlijke wijze de grond bemest met stikstof zodat later in het seizoen geteelde gewassen zoals graan, suikerbieten en zo meer niet meer met dit element behoeven te worden (bij)-gemest en het is juist deze reis dat ik overweldigd word door het overal in bloei staande mozaxefek van gele bloemen met groene velden, terwijl ook nog eens de fruitbomen bebloesemd zijn en overal paardebloemen, pinksterbloemen en zo meer waar te nemen zijn alsof een fantastisch gekleurd tapijt in enkele dagen werd ontrold. De reis die ik maak is naar Nimes, en voor de route neem ik dezelfde als drie weken geleden zodat ik mij u daar niet mee vervelen zal. Wist u trouwens dat Auxerre, waar ik vandaag dus langs kwam, een heroxefsche cyclus kent van ongeveer duizend jaar? Omstreeks het jaar 1000 werd de aanvoerder van de Noormannen, ene Rollo, met succes verslagen en tegen het jaar 2000 werd door de Auxerianen Ajax verslagen.
Voor het overige vandaag alleen oog gehad voor de schitterende kleuren, en zo af en toe ook de heerlijke reuk die van de bloemenvelden af kwam opgesnoven. En tot slot hier een dorpje ingelopen, Saint Pourcelain sur Sioule, en ik zit nu tegenover een dertiende eeuwse kerk met gebrandschilderde ramen en probeer de uitgebeelde taferelen te herkennen en ééntje valt mij op, en dat is dat de koningin van Sheba, die Salomo met een bezoek vereerd, heel apart uitgebeeld is als zeemeermin, tenminste, als ik het één en ander juist interpreteer.
Kom, ik loop maar weer eens terug naar mijn voertuig.

Aldus schreef ome Willem.
---

Mozaxefek.

Mozaxefek.
Geel-groen mozaxefek op het franse land.

---

Lambik.

Lambik.
De belgische uitbater van de koffietent op de grens België - frankrijk die grote gelijkenis vertoont met Lambik.
---

zaterdag 24 april 2010

Diverse italiaanse filmpjes.

Een wijk tussen Domodossola en Viladossola. Met de fiets ga ik vtragen waarom dit hier zo apart gebouwd is.Vanaf een parkeerplaats draai ik even in het rondGrappig volk, die Italianen. ik mag ze wel.

Joop in Actie.

Op deze historische film ziet u Joop in actie. Hij komt er aan en gaat achteruit de loods in.
Achteraf Joop's laatste echte rit toen we weer naar huis reden.  Joop overleed januari 2013.


nieuw verkeersbord.

nieuw verkeersbord.

Gezien in Italie, Roma.


---

Restaurant De Coentunnel.

Restaurant De Coentunnel.
Hier was ongeveer vijftien jaar geleden de afscheidsreceptie van Joop.

Onlangs in vlammen opgegaan, maar Joop is er nog steeds.

---

Joop voor de DAF.

Joop voor de DAF.
Zoals vanouds, bij het koffiehuis.


---

Joop.

Joop.
Smullend van een vulkoek.

En koffie uiteraard.

---

Joop.

Gisteren had ik het al gehoord dat hij vandaag zijn partijtje mee zou blazen en er was een goede kans dat ik hem vandaag zou kunnen tegenkomen want hij zou laden waar ik ook zou gaan laden. 'T was trouwens alweer een paar maanden geleden dat hij er was want begin dit jaar had hij aangegeven er maar helemaal mee te stoppen want voorheen was hij nog zeer frequent aanwezig. En inderdaad, vanmorgen laadde ik om half acht de eerste oplegger, reed er mee naar Amsterdam, pikte daar mijn eigen oplegger aan en reed terug naar het laadadres in Emst (bij Vaassen) en toen ook deze oplegger vol was en ik een half uurtje had gewacht, kwam hij er aan, Joop, anno 1931, nog niks veranderd. Joop was vroeger eigenlijk geeneens chauffeur, maar schipper op een veertig tons dekschuit en voerde van ongeveer 1955 tot 1970 voor onze firma, CJ Hendriks, waar hij onder drie generaties diende, met zijn schuit in Amsterdam en omgeving. Veertig ton balen meel of andere goederen aangeven vanuit de boot aan de kade. Zoiets duurde vaak wel een dag en geloof me, daar werd je erg sterk van en Joop is ook erg sterk. Joop, die in 1957 stopte met roken, verwisselde in 1970 zijn schuit voor een DAF en reed daar jaren mee, een DAFje zonder slaapcabine, standkachel en ander gerief wat we tegenwoordig wel allemaal hebben. Hij reed veel Calais, Le Havre en Parijs, de min of meer vaste omgeving van de firma en rond 1990 kon Joop met de "VUT", maar Joop ging niet net de vut en eerst pas in 1996 ging hij met pensioen maar joop bleef na zijn pensionering regelmatig rijden, een jaar, nog een jaar en nog niet zo heel lang geleden was er het 12 1/2 jarig jubileum, want Joop had er na zijn pensionering weer eens zoveel jaar opzitten. De auto waar Joop op reed was ook altijd nieuw, ook al stond er een miljoen kilometers op de teller, zo goed zorgde hij voor zijn materiaal en ik heb nog de eer gehad in 1996 zijn laatste "vaste" auto te mogen overnemen, zes ton op de teller, maar voor de rest nieuw.
Maar begin dit jaar nokte hij er vanwege prive-omstandigheden mee. Dachten we en weer hadden we het mis, want Joop was er weer, van des morgens zes uur, en het zou dik na achten worden wat dus weer een veertien uur was. Natuurlijk heb ik Joop geholpen met laden en daarna ben ik, samen met oude Joop, teruggereden over de, want dat doen echte oude chauffeurs, oude weg, dus Vaassen door, langs het Lo en zo de Amersfoortse weg op. En in het aloude chauffeursrestaurant te Stoutenburg zijn we even wat koffie wezen drinken en Joop nam er ouderwets een vulkoek bij en hij wilde er geen balletje bij want Jopie, zijn lieftallige vrouw, had lekkere soep gemaakt, vertelde Joop. Toen gingen we beide weer ons weegs en werd ook deze week weer verleden tijd, ook dit dagje met Joop, een chauffeur, arbeider op en top die kennelijk maar niet van ophouden weet, maar ja, wat wil je, Joop is ook op één mei jarig!

Aldus schreef ome Willem.
---

vrijdag 23 april 2010

Via Versa Calabrië

Foto_n mooi voorbeeld van een mistwolk, hier in de Valsugana

Foto_drie         

In een grote vlakte ligt de stad Foggia

Foto_vier

Weg door Basilicate

Foto_vijf

Het losadres onder een flatwoning te Catanzaro

Foto_twee

Gezicht op chochia

Foto_zes

Hendriks aan Zee, Golf van Taranto

Foto_zeven

Ook hier de Ionische zee, golf van Taranto

Foto_acht

Vroeger dan elders lopen hier de druiven uit.

Foto_negen

Zeer oude olijfbomen (Calabrië).

Foto_elf

Fraaie vorm van erosie

Foto_dertien  Rijstvelden in de Po-vlakte 

Foto_veertien

Oude centrum van Domodossola

Foto_vijftien

Fraai riviertje in de bergen bij Domodossola

Foto_zestien

Uitlopende populieren in de Valais

Foto_twaalf Sinaasappelgaard, ook weer in Calabrië

Saint Quentin.

Saint Quentin.
Hier de basiliek wat dichter bij.

---

Saint Quentin.

Saint Quentin.
De merkwaardige basiliek is van verre te zien.
---

Langs Saint Quentin.

In de verte hoorde ik wat vrachtverkeer langssnorren, maar voornamelijk hoorde ik vroege vogelgezang mijn cabine binnendringen toen ik vanmorgen ruim voor zevenen wakker werd waarna ik het voertuig en mijzelf rij-klaar maakte, de motor startte om eerst wat lucht de draaien (voor de nietweters: een groot deel van het bedieningssysteem bij een vrachtwagen, voornamelijk de remmen, werkt op samengeperste lucht. Als het voertuig langere tijd stil staat, verliest het wat druk, dat door het draaien van de motor weer op pijl wordt gebracht) waarna ik het gevaarte in beweging zette en na een paar honderd meter kwam ik op de doorgaande weg van Charleville-Mezieres en Hirson terecht. Al gouw zag ik een klein koffietentje dat mij van koffie met croissant voorzag en na een stief uurtje was ik op het losadres tussen La Chapelle en Vervins, direct aan de Somme. Nadat ik de in de laadruimte bevindende 26 paletten had gelost reed ik door het schitterende dal van de Somme verder en naar het noord franse Guise waar ene meneer Godin rond 1800 een nog steeds bestaande gietijzersmederij begon. Vandaar uit rolde ik over wat drukkere wegen eerst naar Saint Quentin met zijn karaktervolle en van zeer ver waar te nemen dertiende eeuwse Saint-Quintinus basiliek en dat je Saint Quentin (genoemd naar ene aan het beging van onze jaartelling levende Quintinus, daarvoor had de stad een andere naam, dewelke mij helaas is ontschoten. De stad is dus nogal oud, ouder dan bijvoorbeeld Amsterdam) van verre kan zien komt omdat het op een heuvel ligt. Bovendien heeft de stad een fietsenfabriek waar onder meer de Gitane racefietsen worden gemaakt. Wielrenners als Anquetil, Van Impe en ook een tijd lang onze Joop Zoetemelk reden op dit merk. En zo reed ik verder, langs deze stad in welker omgeving behalve de Somme, ook de Schelde ontspringt, en na een klein uurtje stond ik alweer in Ham te laden waarna ik de terugreis over Peronne, Bapaume, Arras en Lille aanvaardde en alles liep dermate voorspoedig dat ik om vijf uur weer terug in Amsterdam was. Daarna naar huis, wat verschrikkelijk was, want over het stukje Amsterdam Breukelen deed ik bijna drie uur(!!) en ik wist het meteen: ik ben weer terug in Nederland.

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 21 april 2010

Regniowez

Regniowez
De grens.
---

Regniowez.

Gistermorgen, nadat ik was opgestaan, eerst even de tank vol laten lopen met luxemburgse diesel dat altijd erg door de uitbater wordt gewaardeerd gezien het gegeven dat ik dan altijd stempeltjes op een stempelkaart alsmede twee bonnetjes voor kostloze koffie krijg en toen ben ik bij het tegenover de pomp gelegen pand naar binnen gegaan, een oord waar je van alle gemakken bent voorzien, wassen en plassen, koffie, broodjes supermarkt en een fruitbar waar ik altijd een liter vers uitgeperst sinaasappelsap haal teneinde mijn vitamine-C-gehalte weer op peil te brengen en nadat ik de nodige smokkelwaar had ingeslagen en koffie met een broodje en twee spiegeleitjes voor tesamen één euro vijf en dertig plus een koffiebon had verorberd, naar het DAFje gesloft, ingestegen, het motortje gestart en weggereden, na twee honderd meter de grens over, het Koninkrijk België in en zo verder, naar Nederland, waar ik dus na negen dagen weerkeerde en vervolgens naar het losadres in Zevenbergsehoek gereden waar ze de door mij meegebrachte en van europaletten afgehaalde pakjes weer netjes op europaletjes begonnen te stapelen en na drie uur was men klaar met de 2100 doosjes a zes pakjes van 500 gram. Als men daar een transportprijs van rond de 2000 euro bij denkt kunt u zelf uitrekenen hoeveel transportkosten er op een pakje spaghetti uit Basilicate die u in de supermarkt of delicatessewinkel koopt zit.
Daarna was ik snel thuis en na een recupatieperiode van ruim twaalf uur maar weer ingestapt en naar Ermelo (NL) gegaan waar ik mij even voor zevenen meldde. Maar jongens wat was het koud! Gisteren vond ik dat ook al en met een schrale koude wind vond ik het in de zon nog onaangenaam, maar vanmorgen was het zo erg dat ik de winterjas er bij aan had. Na laden eerst nog even langs Amsterdam gegaan voor wat klusjes en toen maar weer afgetaaid, richting Frankrijk, maar eerst even langs mijn vriend Nino in Amsterdam gereden om de door mij uit Italië meegenomen wijn, drie Daminziano's (u weet wel, van die giga-mandflessen waar men zich een breuk aan tilt) van 28 liter per stuk, af te geven waarvoor ik onder meer een heel lekker vers klaargemaakt broodje kreeg wat ik natuurlijk inmiddels heb opgesmikkeld. Welaan, en toen maar eens door de koude poollucht via Utrecht, Antwerpen, Brussel en Charleroi naar Couvin gereden, maar na Couvin over Cul des Sarts Frankrijk bij Regniowez, een piepklein grensplaatsje waar je een loep voor nodig hebt om het op de kaart te kunnen vinden (en ik heb me laten vertellen dat het nergens op een navigatsiesysteem wordt vermeldt), ingereden en vlak daarna, even vóór Mon Idee, het voertuig stilgezet. Het blijft maar koud en ik vind dat niet prettig. Van mij mag er zuiderwind opsteken.


Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 19 april 2010

De beschonkene.

Zo onderhand mag de terugreis vanaf Domodossola wel bekend onder de lezers zijn; de route staat al meerdere keren hier op het log dus slaan we dat een keer over. Rest mij dan nog te melden dat het schitterend weer was, het voor het eerst was dat ik op een maandag terugkeerde en dat ik tijdens een pauze in Martigny even mijn fiets heb gepakt om een bezoek te brengen aan de plaatselijke likeurstokerij, Moran genaamd, waar ze onder meer de overheerlijke likeur du Gran San Bernard maken, iets wat ik tot op heden alleen daar in de omgeving weet te vinden. Helaas kwam ik er even over twaalven aan en tot hun en mijn spijt waren ze net gesloten zodat ik naar mijn voertuig terugkeerde en de reis vervolgde en dat betekend in deze tijd van het jaar steeds overal prachtige voorjaarsbloesem en ook reeds, in Zwitserland, met paardenbloemengeel getinte grasvelden. En verder was het rustig, soms stil op de weg, tussen Nancy en Metz, en ook in Luxemburg. Om tien uur kwam ik aan in Weiswampach en ging nog even binnen op de haard waar de oude directeur zich te goed deed aan diverse drankjes die met trillende handen werden genuttigd terwijl hij samen met nog een paar oude knarren onverstaanbaar aan het kletsen en lachen was. Ik heb deze keer maar niet getracht een praatje met hem aan te knopen, want er kwam, volgens mij, weinig zinnigs meer uit en bovendien zo plat letzeburgisch dat je er reeds daarom al geen chocolade van kan maken. Nadat ik mijn bitter lemon had uitgedronken de lui aan en achter de toog gegroet en er van tussen gegaan. Hier buiten is het erg fris en de maan is wassend, reeds iets meer dan een dun schilletje terwijl de grote beer mij zwijgend aankijkt en ook de poolster stilletjes haar baantje trekt.

Aldus schreef ome Willem.

---

zondag 18 april 2010

De vlucht en de terugkeer.

Toen ik vanmorgen de gordijnen opende, de oogjes uitwreef en de radio aanzette hoorde ik het programma vroege vogels via de wereldomroep en luisterde even naar wat aardige wetenswaardigheden, maar toen plotseling millieumacho Wijnand D zijn religie begon uit te dragen verliet ik meteen het voertuig, sprong op mijn Harley Trapson en vluchtte, vluchtte weg, zo ver mogelijk weg bij de korte golf vandaan. Na een half uur passeerde ik het station van Domodossola en bevond mij plots tussen allemaal luid-kwetterende italianen waarvan een aantal zich vanwege niet vliegende vliegtuigen aan het beklagen was, dus trapte ik voort, het stadje uit, de natuur in met de aan haar gegeven schoonheid en waar ik juist onder de indruk kwam van het prachtige geluid van lofzangzingende vogels, van de door bomen en struiken ruisende wind en van het hier en daar geklater ener waterval. Ja, dat is inderdaad veel aangenamer dan het aanhoren van Wijnand D-geleuter. Nadat ik zo geruime tijd had rondgedoold kwam ik een bord tegen waarop stond dat ik de richting van Siberië (zie de foto op willemdeschaker.web-log.nl) op ging en dat zou dan toch wel erg uit de buurt zijn, zodat ik besloot hier om te draaien en terug te keren naar mijn DAFje want ging ik werkelijk tot aan de aangegeven bestemming zou ik toch nooit meer op tijd zijn. Op de terugweg heb ik nog een tijd lang door het oude deel van Domodossola gefietst en zo ongeveer alle bezienswaardigheden geobserveerd en ook nog langs het oude spoorwegemplacement gescheurd wat ik nog ken uit begin jaren zeventig toen ik hier een keer aankwam op mijn reis naar Firenze om aldaar een in Nederland gestolen en daar teruggevonden auto op te halen, een reis die overigens tevergeefs was omdat ik de auto niet meekreeg, want de toen nog corruptere dan nu politie had het ding in de verhuur. Daarna fietste ik nog even door een voor mij nogal raadselachtig gedeelte van een "wijk" dat tussen villadossola en Domodossola in ligt, een wijk met allemaal typerende en gelijke-ogende huizen en heb mij al vaak afgevraagd wat dit precies was. Een oud militair soldatenonderkomen dat nu voor bewoning geschikt gemaakt was, want daar leek het wel op. Maar nu, omdat ik toch op de fiets was, deed ik bij een oude bewoner navraag naar het ontstaan van deze wijk en kwam er zo achter dat er rond de jaren twintig-dertig zich hier een porseleinfabriek had gevestigd en deze had voor de zesduizend nodige arbeiders dit alleraardigste dorp laten bouwen. Bijna dertig jaar geleden, halverwege de zeventiger jaren, is de fabriek gestopt, maar de woningen zijn gebleven. Na deze speurtocht de terugreis voortgezet. Voor de slowaak, de enige nog andere vakgenoot die met zijn truck naast mij staat te overwiekenden, nam ik wat vers brood, kaas en een stuk pizza mee waarmee ik hem zichtbaar blij maakte. Na een gezellig onderonsje waarbij ik mijn kennis van de slowaakse taal weer wat kon opfrissen ben ik maar weer in mijn voertuig geklommen en heb wat zitten lezen en daarbij weer eens de Pastorale van Beethoven van stal gehaald. Het was me het weekje wel, met een onvoltooide reis. Als ik goed tel, heeft Italië twintig gewesten, regio's zo u wilt, en buiten de eilanden om ben ik deze reis alleen niet in Umbrie, Friula-Veneto en Aosta geweest, de rest ben ik wel doorgekomen. Morgen en overmorgen deze afgebroken partij maar eens uitspelen. En dan maar zien wat voor vluggertje er dan achteraan komt.

Aldus schreef ome Willem.
---

Siberië

Siberië
Toen ik dit bord zag, ben ik maar gekeerd.

---

Domodossola.

Domodossola.
Het oude Domodossola heeft prachtige gebouwen. Hier een oud schoolgebouw.
---

De aflaat

Met het kopen van de aflaat, een uitgevaardigd pauselijk besluit, kon je een slordige vijfhonderd jaar geleden er voor zorgen dat iemand, (een kind, een vriend, een vader of moeder) die overleden was en waarvan men, bijvoorbeeld vanwege een dubieuze levenswandel, niet zo zeker was of deze wel ten hemel was ingegaan, dat dit alsnog zou plaatsvinden. Met het opgehaalde aflaatgeld, vaak van de armste van de samenleving afgetroggeld, is onder meer de Sint Pieter in Rome gebouwd.
En zo is er tegen die nieuwe erfzonde, waar ik het gisteren over had, ook een oplossing bedacht. Ene Al Gore, nobelprijswinnaar en patroonheilige van de millieuactivisten, is aan de noordpool ijs gaan filmen dat daar iedere zomer smelt en heeft in een begeleidende tekst geschreven dat het allemaal onze schuld is: we rijden teveel auto, zetten de kachel en de airco te hoog, reizen te veel per vliegtuig, ook al is dit nog geen twee procent van het totaal van de CO-2 uitstoot. (Die vulkaan bij IJsland stoot per dag al meer uit dan de hele mensheid per jaar). Al Gore was voorheen werknemer van het beursbedrijf Goldman Sachs en deze is weer tien procent eigenaar van de Chicago Climate Exchange. Ecolo's hebben daarmee destijds een systeem opgezet om CO-2-uitstoot "terug te dringen", maar het feit is dat er een levendige handel, zeg maar gerust, een grootschalige oplichterij met emissiehandel is opgezet en het is bij de Chicago Climate Exchange waar al deze wind verhandeld wordt. De emissiehandel is uitgegroeid tot een wereldomvattende oplichting die vijf miljard euro per jaar opbrengt (cijfers Europol). Een voorbeeld: het belgische Arcelor Mittal verdiende verleden jaar één miljoen euro door de verkoop van CO-2-certificaten die het gekregen had van de britse regering, maar die zij niet meer nodig had door de verkoop van de staalfabriek bij Middlesbrough. Arcelor-Mittal kreeg de afgelopen tien jaar 450 miljoen aan goedkope leningen en het geld wat daar weer mee verdiend wordt, wordt handig geinvesteerd in.... wind, de nieuwe goudmijn van deze tijd. En zo zijn er bedrijven die met de vinger worden nagewezen en zei kunnen nu een wit zieltje kopen door.... te betalen.
Zo worden er emissierechten verkocht, gekocht en verhandeld. Ik zie ik een overeenkomst.
Vijfhonderd jaar geleden noemde Maarten Luther dit aflaathandel tegen welker oplichting hij zich ernstig heeft verzet en uiteindelijk werd hij mede door dat verzet "vogelvrij" verklaard. En als je je daarbij realiseert dat de lucht om ons heen nauwelijks nul komma nul zeven procent CO-2 bevat, een gegeven dat bij navraag nagenoeg niemand weet, kom je tot de vaststelling dat, wat ik hierboven windhandel noemde, niet eens handel is in wind, maar in (nagenoeg)niets.
Maar het is hier inmiddels licht geworden en ik ga de gordijnen maar eens open doen.
Tot later

Aldus schreef ome Willem.


---

zaterdag 17 april 2010

Troostarm.

Troostarm.
In het noorden soms wat troostarme dorpjes. Hier net even onder Alessandria.
---

Fietsen.

Fietsen.
Mijzelf kan ik niet kieken, maar wel mijn schaduw. Hier fietsend in villadossola.

---

De nieuwe erfzonde.

Het begrip erfzonde, dat voor het eerst opduikt in het begin van onze jaartelling, is ontstaan uit een discussie waar toch het kwaad vandaan komt. Thora, bijbel noch koran kennen dit woord, maar het is door, naar ik meen, de kerkvader Augustinus als eerste gebruikt als tegenwicht in het kwaad doen door navolging. Er waren lieden die meenden dat iemand kwaad doet vanwege het slechte voorbeeld wat hij krijgt, maar Augustinus was van mening dat het kwaad "van meet af aan" in de mens zat en min of meer steeds door erven meekreeg. Dat hij na vele eeuwen een zeker gelijk kreeg door de huidige wetenschap mag geconcludeerd worden uit het feit dat kinderen van adoptie-ouders altijd meer op hun natuurlijke ouders -gaan- lijken dan op hun opvoeders, ook in "kwade" zaken. Maar nu is er de laatste tijd sprake van een nieuwe erfzonde want er gaat geen moment voorbij of de mediacraten zadelen de mensheid op met een nieuw schuldgevoel: mea culpa, mea maxima culpa, wij hebben louter door onze aanwezigheid op aarde schuld aan de vuile en bezoedelde lucht! Zoals ik vandaag weer enkele honderden liters diesel verstookte en daarbij ook zelf als persoon nog bijdroeg aan het CO 2-probleem door adem te halen. Want vanmorgen reed ik om zeven uur weg uit Folonica en na een half uurtje zag ik een "resto" staan, lekker rustig nog en besloot me daar maar eens flink op te frissen. Ik draaide de parkeerplaats op, reed achter het gebouw langs en toen ik mijn voertuig had stilgezet zag ik dat er inmiddels een dubbeldeksbus vol met kakelende italianen was aangekomen de de chauffeur was al bezig de lading te lossen wat dan inhoud dat er meteen een lange wachtrij voor toilet en koffie staat. Dus dat werd hem niet en ik reed maar snel verder en vond al gouw een ongeveer dito plek, maar dan zonder zo'n irritante bus. Daarna passeerde ik Livorno en Pisa en zag uit de verte het silhouet, dus de toren is nog steeds niet omgevallen, het is maar dat u het weet. Verder ging het, langs de marmergroeven van Carrara en Massa, La Spezia en dan volgt de -ook weer halverwege de jaren zestig met voornamelijk nederlands geld gebouwde- snelweg met meer dan honderd tunnels door de Ligurische alpen en deze indrukwekkende snelweg volgde ik tot Genova-Voltri en sloeg daar af naar het noorden, via een snelweg waar een complete haarspeldbocht in zit. Inmiddels bleek dat ik gelukkig niet meer alleen was en vele mede luchtbezoedelaars deden lustig met mij mee door in vierwielige karretjes rond te toeren. Bij Ovado ging ik er even af, reed de oude weg naar Allesandria en deed onderweg een paar boodschappen, ging door naar Vercelli waar ik weer de grote weg verliet en langs het eeuwenoude Novara kwam om via de oude SS 33 naar Arona te rijden terwijl ik hier en daar een stop maakte. Het laatste stuk even doorgegaan en na 4191 gereden kilometers deze week het DAFje neergezet in Dommodossola waar ik maandag een dokumentje ga maken om Zwitserland door te mogen rijden. Dus tot die tijd vervuil ik even niet meer met het voertuig de lucht: noem het, met betrekking tot de nieuwe erfzonde, goede werken. Overigens ben ik net wel een 12 kilometer wezen fietsen en daardoor stoot ik eigenlijk onnodig extra CO-2 uit. En dan al die huishoudens met een hond! Een hond heeft wel vijf keer zoveel uitstoot als een auto! Maar morgen sta ik stil, de hele dag, een merkwaardig uitvloeisel van een in omstreeks het jaar 300 door Constatijn de Grote (??) genomen antisemitische maatregel, dat "Christenen hun rustdag (feestdag) niet op dezelfde dag als het Oude Volk mochten vieren" en terwijl de joodse leefregels, wellicht beter bekend als "de tien geboden", waar zonneklaar en onomwonden gesproken wordt over een rustdag op "Sabbat", dus zaterdag, door de meerderheid van roomsen en protestanten erkend worden, blijft men het eigenwijs een dag later houden en daarom sta ik morgen dus stil.
Maar ik kan onmogelijk mijn adem inhouden.

Aldus schreef ome Willem.
---

Brug bij Picerno.

Brug bij Picerno.
Dit soort ligt Italië vol mee. Ze zijn soms gewoon eng!


---

De Vesuvius.

De Vesuvius.
Altijd weer indrukwekkend.
---

Vrijdag, 16 april 2010 (N.C.).

Vandaag maakt u weer eens kennis met de idiote kanten van ons beroep, en wel op diverse punten. Vanmorgen om half acht bij het bedrijf naar binnen gereden en onthoudt u even de tijd met in uw achterhoofd dat ik vandaag weer negen uur mocht rijden binnen een werktijd van vijftien uur wat weer inhoudt dat ik uiterlijk half elf vanavond moet stoppen. Nu had ik voor de terugvracht, welke, dat was aan het eind van vorige week niet bekend, dertig lege europaletten meegenomen (zeer veel vracht staat immers op dit soort pallets) die ik dan eventueel kan ruilen. Vóór mij werd eerst nog een ander geladen en daarna, pas om tien uur, was ik aan de beurt. De "handel" die ik kreeg stond op europaletten en ik stelde voor die te ruilen. Maar volgens de klant in Nederland wilde het bedrijf waar ik nu was alles los in de auto zetten en volgens de mensen waar ik aan het laden was wilde ze op zich wel ruilen, maar van de klant in Nederland moest het los in de oplegger worden gezet. Ergo: voorin mijn oplegger staan nu twee hoge stapels met europaletten en de hele handel, die op europaletten stond, is van de paletten afgehaald en los in de oplegger gezet en als ik in Nederland ben wordt het weer op europaletten gezet. Met andere woorden: een totaal zinloze werkverschaffing, maar ja, zo lang ik niet zelf aan die dozen hoef te trekken zoeken ze het maar uit. Gevolg was echter weer wel dat ik net over twaalven klaar was met laden en toen mijn documenten ging halen en een vreselijk irritant iets is, dat de kantoorjuf pas op dat moment de vrachtbrief gaat schrijven, iets, wat ze tijdens het laden ook had kunnen doen. Maar ja, na ruim dertig jaar weet ik dat je dat er hier toch niet in kunt krijgen. Volkomen kansloos dit te veranderen, maar het geheel heeft voor mij nog een vervelend gevolg. Doordat ik vanmorgen het terrein ben op gereden en DUS om half acht begon moet ik voor half elf zoveel mogelijk rijden. En dan nog het zegeltje. Hoewel er bij het loket allerlei instructies zijn waar op staat dat we goed op de lading moeten passen (zoals niet onbeheerd voertuig achter laten, niemand iets vertellen, de route verzwijgen etc etc) kreeg ik wel achter op het voertuig een zegel (zodat de achterdeur niet open kan zonder dit zegel te verbreken) van dat bedrijf en aan het zegel kunnen dan potentiële dieven exact weten wat ik aan het vervoeren ben. U begrijpt: het zegeltje is er reeds af, al was het maar dat ik anders niet bij de door mij meegenomen fiets kan komen. Zo ziet u, ook voor een vrachtrijder is het leven een aaneenschakeling van problemen, maar niet getreurd, in de middag taaide ik af van Potenza richting Salerno en reed niet veel later door het gekkenhuis wat de naam Napoli draagt en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat napolitanen de meest levensmoede mensen van Italië zijn zo scheuren ze langs, om en voor je heen. Even daarvoor passeerde ik nog de Vesuvius, een imposante berg vooral als je in je achterhoofd de geschiedenis er bij betrekt. Na Napoli over de via Casilina naar Rome gekoerst en van daaruit richting Civitavechia opgegaan en dan kom je op de via Auralia dewelke naar Livorno loopt. Reeds in het bijna-donker zag ik links van mij de berg op het schiereiland met het voorheen nederlands vorstelijk onderkomen Porte Ercole en helemaal donker was het toen ik Grosseto passeerde en niet lang daarna sloeg ik af bij Follonica, een oud vissersplaatsje waarvan ik wist dat daar een magnifiek tentje stond en die bleek er nog steeds te wezen en de parkeerplaats is aarde donker en ongelofelijk rustig terwijl tussen de schaarse wolken weer een indrukwekkend sterrenpatroon is waar te nemen met een zeer dun maanschilletje.
Het is al weer veel te laat.

Aldus schreef ome Willem ---

donderdag 15 april 2010

Punta Alice

Punta Alice
Een wachttoren, of een kasteel? Maar wel mooi!


---

De mazzelaars.

Nadat ik gepoedeld had in de Ionische Zee -waardoor de zeespiegel van de middellandse zee enigszins steeg- verder gereden richting de stad waar een boog ter ere van Trajanus staat, Taranto. De eerste borden gaven aan dat deze stad bijna vierhonderd kilometer verder lag en met een gangetje van zeventig (harder mag je hier niet met het Dafje) reed ik de weg af langs de golf van Taranto waarbij je allerlei leuke, zei het wat slordige dorpjes, door komt en vanaf Rossano enorme sinaasappelgaarden waarneemt. Zo reed ik dus over de SS 106, wat tegelijk ook de E 90 is, links van mij de Calabrese bergen die ik niet kon zien vanwege de nevel. Vanmorgen trouwens nam ik op sommige toppen nog sneeuw waar en zo vreemd is dat niet: het is hier tamelijk fris voor de tijd van het jaar en sommige calabrese toppen zijn over de 2000 meter!
Dus vanmiddag via Crotone, Ciro, Rossano, Trebisacce naar Novi Sire waar ik Calabrië verliet en Basilicate weer in kwam en over een enorme vlakte reed waar volgens mij menig veldslag heeft plaatsgevonden, maar die nu vol staat met olijfbomen en verder enorm veel fruitbomen, druiven, en heel veel kleurrijke struiken en bloemen, ja, alles zo weldadig, dat ik woorden te kort kom om het te beschrijvenn. 44 kilometer voor Taranto, na ruim drie uur kachelen langs de prachtige route bij de ruxefne van Metaponte links afgeslagen en koers gezet naar Potenza en ruim een uur later kwam ik daar aan. Het is trouwens verbazingwekkend hoe de italianen reeds in de jaren zestig de honderden kilometers snelweg door de bergen bouwden, welliswaar met financiele steun van wat toen nog de E E G heette, maar toch! Wat dat betreft hebben ze hier wel mazzel gehad dat ze van meet af aan hebben mee mogen doen, net als dat ik mazzel heb hier rond te mogen knorren en dat daar ook nog voor betaald wordt!

Aldus schreef ome Willem.
---

Het einde

Het einde
Hier eindigd het vaste land van Europa. De golven van de Ionische zee die op het strand beuken.
---

Biancheggia in mar lo scolio!

Bijna iedereen denkt dat het Reggio is, Reggio di Calabria, maar dat is niet zo want sinds 1970 is Catanzaro de hoofdstad van de regio Calabria en tevens is het de stad waar mijn laatste losadres was deze week, Catenzaro dat, zo schrijft de ene lezing, vernoemd werd naar de twee Byzantijnse generaals Zaro en Cattaro, of, zoals anderen menen, komt van het griekse Katartarioi wat, overgezet zijnde, "spinners van zijde" betekend want de stad is bekend van de zijde-industrie en van de Nobelprijswinnaar Renato Dulbecco, Catenzaro, door de Saracenen Quatansar genoemd en het waren diezelfde Saracenen die omstreeks 1050 de prachtige bergstad Lauria gesticht hebben waar ik vanmorgen langs kwam en dat nog net in Basilicata ligt. Even buiten Lauria kom je langs de ruxefnes van het in ca 1800 door de fransen verwoestte Castello di Ruggiero. Daarna reed ik Calabria binnen en 80 kilometer na Cosenza sloeg ik de richting in van Catanzaro over een weg door met olijfbomen begroeide heuvels terwijl er ook menig sinaasappelgaard er tussen te zien was.
In Catanzaro aangekomen Bleek het losadres achter een veel te smalle straat te liggen terwijl in de straat die ik door moest om het losadres te bereiken net een markt was. Onder begeleiding van politie, die ik als dank daarvoor een paar klompen gaf, werd ik naar het losadres geloodst waarvoor twee marktkramen even moesten worden afgebroken. Inmiddels kwam na de hele morgen onder een bewolkte hemel te hebben gereden de zon door, ik reed bij de klant weg en na enkele kilometers reed ik langs de kust en weer een paar kilometer verder kon ik parkeren. Kijkend over de zee kon ik Libië door de nevel niet zien, maar hier dus eindigd Europa! Ik toog naar het strand en voelde het eerste, nog frisse Middellandse zeewater dit jaar, of eigenlijk, de Ionische zee welke enigszins opgezweept door de wind onstuimig was wat mij deed denken aan de aria gezongen door Constanza in Il Sogno di scipione, een opera die de zeventienjarige(!!) Mozart, ik meen in 1771 schreef voor aartbisschop Von Schrattenbach, maar toen hij hem klaar had, overleed deze aartbisschop en toen heeft hij hem opgedragen aan aartsbisschop Hieronymus van Colleredo die later een grote vijand van hem werd. Kan er niets aan doen, het overvalt mij even, maar Mozart zeventien en dan die aartbisschop. Nee, ik weet het, je kan het niet maken, zowel Sinterklaas als Hieronymus postuum in de verdachtenbank Voor de aardigheid laat ik hieronder de tekst van de aria volgen mar daaronder een door mij vervaardige vrije vertaling. En als ik u was zou ik zeker een keer die aria beluisten. Hoe een zeventien jarig jochie zulke geniale muziek schreef!

Biancheggia in mar lo scoglio

Par che vacilli, e pare

Che lo sommerga il mare

Fatto maggior di se

Ma dura tanto orgoglio

Quel combattuto sasso

E'l mar tranquillo e basso

Poi gli lambisce il pie

De glinsterende witte schuimkoppen van de zee lijken de rotsen aan het wankelen te brengen en het heeft er veel van weg dat de zee ze overspoeld, maar zonder dat zij, de natte rotsen, groter worden staan ze vol trots en wanneer de zee is gekalmeerd ligt de zee weer aan haar voeten.

Aldus schreef ome Willem.


---

Losse brugdelen.

Losse brugdelen.
De grond in Calabrië trilt regelmatig. Daarom zijn de bruggen zo gemaakt, dat ze ongevoelig zijn tegen de trillingen en daarom liggen de brugdelen los op de pijlers.
---

woensdag 14 april 2010

Onderweg.

Onderweg.
Fris groen Puglia.

---

Potenza.

Potenza.
Gezicht op de stad.
---

Onderkomen.

Onderkomen.
Leuk buitenverblijf.
---

Smal.

Smal.
Kom hier geen tegenligger van formaat tegen! Let ook eens op de was.

---

Van Marche tot Campania.

Marche, Abruzzo, Molise, Puglia, Basilicata en Campania waren de regio's waar ik vandaag door kwam toen ik vertrok uit Ancona waar ik gisteren was geëindigd en na ruim een uur Pescara passeerde en om een uur of negen bij de eerste klant in Gissi, een dorpje midden in de rimboe, aankwam, de lading achterliet en iets verder in San Salvo een tweede klant blij maakte met mijn pakjkes en tegen verwachting in nog voor twaalf uur de derde klant in Termoli, wat dan al in Abruzzo ligt, gelost op een adres in een zeer weids industrieterrein met hier en daar een fabriek terwijl de rondomliggende bergen prachtig oogstrelend groen ogen, de wolken in alle soorten en maten overdreven en soms lading lieten vallen, vergezeld van een frisse wind vanuit de zee. Vanuit Termoli over de SS 16 eerst langs zee, waar je rechts langs kilometers uitgestrekte velden met aardbeien, sla, worteltjes en vele andere mooie tuinbouwproducten komt en na een kilometer of dertig, als de weg af buigt om de garganoberketen te ontwijken en over een uitgestrekte vlakte naar het zuiden gaat, richting Bari, Bari, dat vermoedelijk zo heet omdat daar voor het eerst het element barium zou zijn ontdekt, maar wat niet vermoedelijk is, is dat in Bari de bisschop van Myra, bij ons beter bekend als Sinterklaas, zijn laatste rustplaats heeft gevonden. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar als ik vandaag de dag aan de bisschop van Myra denk, dat hij altijd in het bijzonder zo aardig is voor kinderen en daarnaast het nieuws van de laatste tijd plaats, ik toch wel even bedenkelijk ga kijken en mijn voorhoofd frons bij de naam Sinterklaas. Genoeg hierover, we gaan verder met de dag en bij Foggia, dat zo ongeveer het centrum is van bovengemelde grote vlakte besloot ik, om de mij moverende redenen, Bari te links te laten liggen en koers te zetten naar Melfi waar weer gezellige bergen beginnen. Inmiddels was ik dan door Molise in Puglia aangekomen (Foggia ligt in Puglia) en even voor Melfi passeer je de grens naar Bassilicata. Nadat ik langs de tegen de bergen gebouwde stad Potenza kwam, reed ik even richting Salerno, maar sloeg bij Tito af naar Brienza en zo kwam ik nog net even in de regio Campania, waar ik het schitterend tussen prachtige bergen gelegen dal van de Tanagro in reed en ging verder zuidwaards, maar in Buonabitacola maar eens op de rem getrapt en het DAFje met een schouderklopje stilgezet. Bij dit soort reizen hoort, zo vind ik, Rossini, Paganini of Mozart, bij uitstek Mozart en vandaag was het Il Sogno. Jazeker, deze reis is werkelijk een "sogno".
Vanaf de zanderige parkeerplaats vol met gaten zie ik een voor mij bekend adres, al was ik hier jaren niet meer, waar iets lekkers wordt klaargemaakt. Rondom groene bergen waarvan de toppen door wolken aan het oog zijn onttrokken. Er zal wel wat regen komen, vermoed ik.

Aldus schreef ome Willem.
---

Atena Lucana.

Atena Lucana.
Het dal van de Tanagro, Campania.
---

dinsdag 13 april 2010

Langs de via Tibertina.

Langs de via Tibertina.
Bomen met frisgroen blad met daarachter gele boekweit.
---

Geflitst!

Vanmorgen vertrokken, nadat ik gisteravond nog een bezoek aan het centrum van Kufstein bracht, en de Brenner overgestoken, bij Trento de Valsugana ingereden en zo via Bassano del Grappa naar Padova gereden en daar op weg gegaan richting de SS 309 (voor niet-ingewijden: SS staat hier in Italië voor super strada) en daarbij kom je dan over Codevigo waar Gino, Minerello Gino heeft gewoond en er een tuincentrum had. Gino leerde ik kennen in 1971, toen hij mijn buurman was. Wij woonden toen in Cagnes sur Mer, vlakbij Nice en Gino sprak goed duits en van hem leerde ik Italiaans en frans. Gino was altijd samen met zijn studiegenoot Daniel die daar met vrouw en kroost nog steeds in de buurt van Nice woont, maar zoals ik terug ging naar Nederland, ging Gino terug naar Codevigo en daar begon hij een tuincentrum. In de loop der jaren ging ik daar vaak langs, bij elkaar wel een keer of tien, denk ik, en het was altijd gezellig en altijd een glaasje. Tot een paar jaar geleden. Weer kwam ik langs en zag dat alles was veranderd, het was ongeveer dezelfde tijd als nu, april. Een mevrouw kwam naar mij toe en ik vroeg naar Gino en toen deelde zij me mee dat Gino net voor de kerst dood op de tuinderij was gevonden. Sindsdien rij ik langs Codevigo met droefenis, maar ook met mijmeringen aan leuke herinneringen. Gino was een kleine, op en top italiaan, maar vandaag reed ik dus weer langs, de lucht was bewolkt en dan heb je het wel eens, alsof de herinnering dan in de lucht hangt, je de tijd even terugdenkt en het wolkenrelief een boekdeel spreekt. Vandaag zag ik dat de tuinderij er zelfs niet meer is. Alleen zijn huis staat er nog, en een paar bomen, maar ja, bomen blijven doorgaans staan terwijl mensen voorbij gaan. Zo ging ik, terwijl de kleuren door de lente hier staads groener worden en de ogen streelt, gevuld met melancholiek, weer verder, voorbij Chioggia, over de Via Tibertina naar Ravenna, daarna naar Ravenna en toen maar eens de grote weg op. Het regende soms of het jad geregend wat de bloemen, gewassen en de in bloei staande fruitbomen een bijzonder fris uiterlijk gaf. Bij Ancona ging ik de snelweg af, want daar kun je nog steeds lekker eten, en o ja: op de SS 309 werd ik in de buurt van Porto Viro aangehouden door één van de drie soorten "politie" die dit land rijk is want naast de policia zijn er nog de Carabinierie en de Guaria della Financa en door deze laatste werd ik staande gehouden. Deze vroeg om mijn ladingpieren en toen ik die overhandigde viel zijn oog op mijn klompen. Hij keek de ladingpapieren nauwelijks in, maar vroeg of ze van plastic waren terwijl zijn collega, een besnorde bromsnor, mij vroeg welke maat het was en nadat ik de vragen naar waarheid had beantwoord moest ik voor mijn voertuig gaan staan terwijl er één van de heren een foto van mij ging maken. Met flits uiteraard en wellicht dat de foto binnen afzienbare tijd ergens aan de muur van een politiebureau hangt.

Aldus schreef ome Willem.

---

maandag 12 april 2010

Conservatief en dogmatisch.

Enkele decennia waren er eigenlijk maar twee wegen, twee wegen die naar Italië, zeg maar, Rome en Milaan, leidden. De één was via Parijs, Beaune, Macon en dan zo door de Mont Blanc (bij Macon hield de snelweg al op). De ander was keulen, Frankfurt, Nuernberg, Mxfcnchen en dan zo de Brenner over. De Brenner en de Mont Blanc zijn vrijwel gelijkertijd gebouwd en begin jaren zestig in gebruik genomen. De Brenner eerst alleen voor personenverkeer terwijl het vrachtverkeer nog over de "oude" Brenner moest. Zwitserland was geen optie omdat voor dat land een gewichtsbeperking tot 28 ton gold. Na verloop van tijd kwamen er steeds meer wegen bij en tegenwoordig zijn er vele wegen die naar Rome leiden. Ja, er waren destijds wel alternatieven, maar ik had de indruk dat ik daar zo ongeveer als enige gebruik van maakte. Maar vandaag reed ik eens heel dogmatisch en conservatief de aloude "drie" uit, dit in verband met een paar vaten ADR, wat staat voor gevaarlijke stoffen, waarmee er voor mij eigenlijk maar twee opties open bleven: de Simplon of de Brenner, en deze laatste niet over Bregenz, maar over het aloude kufstein. Zo reed ik vanmorgen vroeg weg, eerst nog even over de 61 naar Koblenz waardoor ik langs de Nuernbergring, de race-baan waar in de zestiger jaren Kareltje de Beauford het leven liet, kwam en reed voor Koblenz schuinweg de Rijn over naar de drie, en zo verder, Frankfurt, Ingolstadt, Mxfcnchen en toen de rijtijd vol was gestopt op de grens Kiefersfelden-Kufstein. Morgen weer verder en wellicht nieuwe avonturen.

Aldsu schreef ome Willem.
---

Kufstein.

Kufstein.
Grensplaats in Oostenrijk. Aan de Inn.
---

zaterdag 10 april 2010

deze week.

Sommige trucks worden wel heel fraai beschilderd!Img03442201004071713

Img03464201004080727

De gebrilde barman in de vroege morgen bij Trets

Img03495201004081044

Voor de hele grote flessen.

Img03569201004091423

En is dit niet een fraai voertuig?

Img03566201004091414

Deze berg staat wel meer op de foto, maar nu weer anders, omdat het                                                                          een ander jaargetijde is. Een chapagneberg bij Epernay.

Img03532201004090926

Zulke mooi dorpjes rijdt je door als je de alternatieve route kiest.

Img03557201004091315

En bijzonder stille wegen in Noord Frankrijk.

Img03509201004081418

Terwijl in het zuiden de druiven nog niet uitkomen, maar de bloemen des te meer.

         

Img03527201004090848

Op een fabrieksterrein zag ik een schoorsteen die, getuige de zeer volle begroeiing, al een tijdje buiten gebruik is (Dezice).

Img03473201004080920

De brug over de Durance