Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

zondag 26 maart 2017

zaterdag 25 maart 2017

De inbraak

Verdachte omstandigheden, op weg naar de nieuwe tijd, het Hamansoren bakken voorbij en Saturnus in Het Schild; opengebroken, juist wanneer de laatste pion voorbij komt, en ik had niets gehoord, die nacht, die nacht in Steenvoorde.

Wie is ze, de laatste pion? Welk veld?  Afgelopen maandag weer eens via Hesdin dwars door Picardië; over de benedenloop van de Somme, “de zoom” of de Samara, de rustige, langs erevelden waar de duizenden verslagenen en gesneuvelden nu reeds negenennegentig en honderd jaar  rusten; de wrange en boze, verboden vruchten van de Grote Oorlog.  Maart 1917, als in het verre Rusland het keizerrijk verdwijnt en elders in de wereld Woodrow Wilson aanstalten maakt om militaire troepen te zenden naar Europa terwijl het Britse leger nabij Kamerijk, het huidige Cambrai, de Hindenburglinie doorbreekt.

Dankzij grof geschut, dankzij de eerste tanks, de mark IV, werd een onneembaar geachte vesting geslecht; veld h7, met daarop de gelijknamige pion wil ook doorgaans zo’n vesting voor de koning zijn; maar soms ook: tevergeefs.

De maand van het plotselinge einde van drie eeuwen Romanov-dynastie; de maand van The Butcher boy, de eerste van Buster Keaton als ware hij een pion op h7 ten tijde van Chaplin’s  “Cure” en ik snorde verder; voorbij de Seine, Normandië, de stadjes Sées en Argentan.   Eerst regen, later zonneschijn en verheugde mij in mijn bezoek aan de routiers te Les Hayons, destijds een kwartiertje nadat je Neuchatel en Bray was uitgereden, of, indien je van gene zijde kwam, een stief kwartiertje ervoor; nog steeds, ja, elke keer weer zie ik in gedachten op het kruispunt het aan een overdwarse kabel hangende verkeerlicht in de wind zwiepen onder de nachtelijke sterrenhemel; als ware het een tricolore vallende ster. Hachelijke tijden, mooi ook.

Op het randje; dát is de plek die de pion op h7 is toebedeeld terwijl muziek het moet doen met een toonladder van zeven klanken en wellicht evenzovele halve klanken in vorm van kruisen en mollen, 21 of 24 stuks verdeeld over een aantal octaven dat bewijst dat de mogelijkheden van het schaakspel oneindig veel rijker zijn dan klanken kunnen voortbrengen.  De pion op h7 alleen al bergt reeds een schier oneindige hoeveelheid van mogelijkheden; behoudens, als enige zwarte pion,  het promoveren op veld a1.

Aan de oever van de Seine, Les Andelys, onder de Ruïne van Gaillard, onder het oog van Leeuwenhart, een laatste Franse nacht waarna ik in voorjaarszon en over de bekende route naar huis keerde. Steenvoorde, die nacht.  Wie waren die grimmige booswichten die het slot forceerden door de ogen eromheen weg de knippen?
Zijn het randpionnen, aan de zelfkant van ’t maatschappelijke bord? Alleen tuinaarde vonden ze, en zelfs mijn oude rijwiel namen ze niet mee. 
Deurklink met oog voor slot

...hier opengebroken... door de randpion(nen)




Een inbraakpion, veld h7, op ’t randje, geheimzinnig, en van de dader ontbrak elk spoor.

Aldus scheef ome Willem


woensdag 22 maart 2017

Lange rechte wegen

Daarvoor moet je in Normandië zijn.....

Met een paar fotograpjes...

Nabij Abbeville

ten zuiden van de Seine





oud stationnetje 

SPOOKACHTIG




EINDELOSE LENGTEN


Sées

op weg naar Argentan



op de terugweg



de belmens

Les Andelys


Poix de Picardië




Lille

Gespot te Waregem



Kruibeke

zondag 19 maart 2017

De waaromvraag

De dagen vlogen; de reis was net zo snel voorbij: een bijzondere reis met een uitstap naar het voorjaar dat weldra ook zijn intrede in onze streken zal doen; voorjaar 2017 in aantocht, maar tijdens mijn verblijf afgelopen week aan de zuidkant van Frankrijk reeds volop aan de gang.

Maar dan; veld g7. Zijn er overeenkomsten?  De groep bestond eerst uit zes, later uit zeven toen ook Canada mee ging doen en zo ontstond de Groep van 7, de G7, vernoemd, om onbegrijpelijke redenen, naar veld g7.  Vraag me niet waarom!

Eerst vertrok ik maandag in zuidelijke richting, over de aloude paden, via Brussel en Charleville-Mezieres; trouwe lezers kennen, kénnen inmiddels de weg en die dag kwam ik tot even buiten Saint-Dizier en vond een kalme rustplaats langs de oever van de Marne.

Op veld g7 staat een pion; en voor zwart is het meestal niet raadzaam deze pion  naar voren te schuiven tenzij op die plek niet lang nadat deze pion één veld naar voren werd geschoven een loper plaatsneemt. In die zin wellicht een overeenkomt: weet de zwartspeler zijn pion op g7 te handhaven; dan zal ze strategisch sterk blijken, soms tot ver na het middenspel zoals inmiddels de landen die de G7 vormen zich eveneens lange tijd weten te handhaven.

De volgende dag bracht mij via Dijon, Lyon en Valance tot aan de voet van de Mont-Ventoux en in de vroege avonduren trapte ik een uurtje door het oude stadje Carpentras, het stadje waar de oudste synagoge van Frankrijk te vinden is.  Reeds onderweg nam ik overrijke en weldadige bloesems van fruitbomen waar; vol van pracht en schoonheid en ook in Carpentras bleef het tot ver in de avond goed toeven zonder jas.

Naast veld f7 is ook g7 gevoelig voor een witte aanval; zeker na een zwarte rokade en doorgaans doet een zwartspeler er goed aan veld g7 goed tegen aanvallen te beschermen. Vandaar dat, bij sommige speelwijzen, het veld in bezit wordt genomen door een iets sterkere loper. 

Woensdag, wederom aangenaam, strakblauwe lucht, warm, ruim boven de twintig terijl ik, nadat ik gelost had in Carpentras, via Cavaillon over de Durance naar Saint-Remy snorde om nog een restant uit de oplegger achter te laten.  Juist ja: het Saint-Remy van Vincent.  Vandaar trok ik verder, meer naar ’t noordwesten en nabij Bagnols sur Seize reed ik het ruige binnenland in om een eerste paletje op te halen; vandaar rolde ik verder naar het ruim een uur oostelijk gelegen Valreas: verdom was ik in het zich van de Oude Dame, de Mont-Ventoux waar de nog ietwat witte sneeuwtop als een kroon vorstelijk tegen het azuurblauw van de heldere lucht afstak; rond de middag reed ik wederom Carpentras én Cavaillon voorbij, op weg naar een dorpje net voorbij Aix en Provence, Puyloubiers, aan de voet van de Luberon  en of dat niet genoeg was: tijdens de avondspits wist ik tot aan het stadje Le Luc te komen waar ik wederom onder een prachtige sterrenhemel van een aangename rust genoot.


Nog dromend van de karakteristieke schaduwen die de golvende zon over de wanden van de  Luberon trok dacht ik terug aan dat veld, veld g7, dat ook dikwijls zijn schaduw vooruit werpt. Een pion die in een partij zijn schaduw vooruit weet te werpen is reeds sterk: een pion van veld g7 die zijn schaduw vooruit weet de werpen is doorgaans dubbel zo sterk en ze is als een boom die stevig staat, maar plotseling, als bij toverslag, de stelling opeens doet oplichten. Vraag, vráág me niet waarom!


Dan die donderdag; nadat ik Le Luc met weer wat goederen verliet kon ik even, omdat ik eerst nog een uurtje op de laatste vracht moest wachten, het stadje Brignoles bezoeken.  Wederom onder een blauwe, wolkenloze hemel terwijl rondom mij alle voorjaarbloemen rijkelijk hun kleuren lieten zien: aangenaam en rustgevend; op het oude stadspleintje dronk ik een ouderwetse petit-café tegen een moderne prijs. Daarna keerde ik terug en met de verkregen lading aanvaarde ik de terugreis: wederom een schitterende terugreis, via Rians naar Sisteron en vandaar, over de Col de Croix Haute naar Grenoble en ik realiseerde me: dit kon wel eens de laatste keer zijn; nog meer: ik dacht aan de eerste keer dat ik met mijn DKW-tje de col overkwam: 1971, 45 jaar geleden; ik vulde mijn ogen en oren met de indrukken uit de omgeving: het zit er bijna zeker in: dit, dít was de laatste keer. Geen vragen, geen waaromvraag. 


De rest bleek routine: ik overnachtte in het noordelijk gelegen Vesoul en nam waar dat ik het voorjaar weer uit reed: in Luxemburg kwam ik even het voertuig uit; de koude deed mij licht huiveren en de takken rondom mij hadden allen nog een winterse houding.

Alsof de pion vanaf veld g7 nog gespeeld moest worden. Blijkbaar blijft het, vooralsnog, bij de G7; de Russen hebben even gepoogd de pion naar g8 te verzetten; de Russen, juist de Russen moeten toch weten dat een pion nooit een veld achteruit kan worden gezet! Veld g7 en het voorjaar; veld g7 en de Col de Croix-Haute: één keer veld g7 verlaten en ze keert en nooit weer. Wat overblijft zijn de mijmeringen van nog voordat Valéry Giscard d’Estaing de eerste zes, en later Gerald Ford de zeven bij elkaar riep terwijl de waaromvraag blijft.  Het waarom van veld en de g7. 

Aldus schreef ome Willem



zaterdag 18 maart 2017

De reportage

Van de afgelopen week.

België, nabij de Franse grens

daar beginnen we...

nét in Frankrijk, of daar is het mis....


Doorn 't noorden verder





ik nader Dijon....



vanaf daar, snor ik zowaar de lente binnen terwijl een mevrouw zich overmodern gedraagt

Belleville


overal de voorjaarsbloesem....






in de middag nader ik Carpentras

hoe schoon zo'n treurwilg....

in de verte, de Mont Ventoux

Bijschrift toevoegen

Carpentras










prachtige bloesem...

brug over de Durance bij Cavaillon

onderweg naar Saint Remy


Dan de brug over bij Tarascon

Rhône




op weg naar Bagno;s

veel kleur






even de binnenlanden in




uitzicht over Rhônedal

Pont esprit


dan weer via Carianne en Carpentras naar de Provence




diverse wijngaardtypen



bijzonder wolkje

en in de verte de oude dame


de Mont-Ventoux



Hoe schoon, hoe mooi, de Durance weer over


weer binnenlanden in....

Luberon in avondlicht



Brignoles



...waar ik een prachtige muurschildering aantrof...





dan ga ik op weg, pal naar 't noorden, via Rians en Sisteron naar Grenoble.  Fantastisch gebied....













nabij de Col de Croix Haute





Vrijdag, reeds nabij Epinal


en hier door een dorpje in Noord Luxemburg...

Ardennen


Vlak bij de Nederlandse grens



eerste tankstation in Nederland, niet meer in gebruik.....