Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?
zondag 26 maart 2017
zaterdag 25 maart 2017
De inbraak
Verdachte omstandigheden, op weg naar de nieuwe
tijd, het Hamansoren bakken voorbij en Saturnus in Het Schild; opengebroken,
juist wanneer de laatste pion voorbij komt, en ik had niets gehoord, die nacht,
die nacht in Steenvoorde.
Wie is ze, de laatste pion? Welk veld? Afgelopen maandag weer eens via Hesdin dwars
door Picardië; over de benedenloop van de Somme, “de zoom” of de Samara, de
rustige, langs erevelden waar de duizenden verslagenen en gesneuvelden nu reeds
negenennegentig en honderd jaar rusten;
de wrange en boze, verboden vruchten van de Grote Oorlog. Maart 1917, als in het verre Rusland het keizerrijk
verdwijnt en elders in de wereld Woodrow Wilson aanstalten maakt om militaire
troepen te zenden naar Europa terwijl het Britse leger nabij Kamerijk, het
huidige Cambrai, de Hindenburglinie doorbreekt.
Dankzij grof geschut, dankzij de eerste tanks, de
mark IV, werd een onneembaar geachte vesting geslecht; veld h7, met daarop de
gelijknamige pion wil ook doorgaans zo’n vesting voor de koning zijn; maar soms
ook: tevergeefs.
De maand van het plotselinge einde van drie eeuwen
Romanov-dynastie; de maand van The Butcher boy, de eerste van Buster Keaton als
ware hij een pion op h7 ten tijde van Chaplin’s “Cure” en ik snorde verder; voorbij de Seine,
Normandië, de stadjes Sées en Argentan. Eerst regen, later zonneschijn en verheugde
mij in mijn bezoek aan de routiers te Les Hayons, destijds een kwartiertje
nadat je Neuchatel en Bray was uitgereden, of, indien je van gene zijde kwam,
een stief kwartiertje ervoor; nog steeds, ja, elke keer weer zie ik in
gedachten op het kruispunt het aan een overdwarse kabel hangende verkeerlicht in
de wind zwiepen onder de nachtelijke sterrenhemel; als ware het een tricolore vallende
ster. Hachelijke tijden, mooi ook.
Op het randje; dát is de plek die de pion op h7 is
toebedeeld terwijl muziek het moet doen met een toonladder van zeven klanken en
wellicht evenzovele halve klanken in vorm van kruisen en mollen, 21 of 24 stuks
verdeeld over een aantal octaven dat bewijst dat de mogelijkheden van het
schaakspel oneindig veel rijker zijn dan klanken kunnen voortbrengen. De pion op h7 alleen al bergt reeds een schier
oneindige hoeveelheid van mogelijkheden; behoudens, als enige zwarte pion, het promoveren op veld a1.
Aan de oever van de Seine, Les Andelys, onder de
Ruïne van Gaillard, onder het oog van Leeuwenhart, een laatste Franse nacht
waarna ik in voorjaarszon en over de bekende route naar huis keerde.
Steenvoorde, die nacht. Wie waren die
grimmige booswichten die het slot forceerden door de ogen eromheen weg de
knippen?
Zijn het randpionnen, aan de zelfkant van ’t
maatschappelijke bord? Alleen tuinaarde vonden ze, en zelfs mijn oude rijwiel
namen ze niet mee.
Deurklink met oog voor slot |
...hier opengebroken... door de randpion(nen) |
Een inbraakpion, veld h7, op ’t randje, geheimzinnig, en van
de dader ontbrak elk spoor.
Aldus scheef ome Willem
woensdag 22 maart 2017
Lange rechte wegen
zondag 19 maart 2017
De waaromvraag
De dagen vlogen; de reis was net zo snel voorbij:
een bijzondere reis met een uitstap naar het voorjaar dat weldra ook zijn
intrede in onze streken zal doen; voorjaar 2017 in aantocht, maar tijdens mijn
verblijf afgelopen week aan de zuidkant van Frankrijk reeds volop aan de gang.
Maar dan; veld g7. Zijn er overeenkomsten? De groep bestond eerst uit zes, later uit
zeven toen ook Canada mee ging doen en zo ontstond de Groep van 7, de G7,
vernoemd, om onbegrijpelijke redenen, naar veld g7. Vraag me niet waarom!
Eerst vertrok ik maandag in zuidelijke richting,
over de aloude paden, via Brussel en Charleville-Mezieres; trouwe lezers
kennen, kénnen inmiddels de weg en die dag kwam ik tot even buiten Saint-Dizier
en vond een kalme rustplaats langs de oever van de Marne.
Op veld g7 staat een pion; en voor zwart is het
meestal niet raadzaam deze pion naar
voren te schuiven tenzij op die plek niet lang nadat deze pion één veld naar
voren werd geschoven een loper plaatsneemt. In die zin wellicht een
overeenkomt: weet de zwartspeler zijn pion op g7 te handhaven; dan zal ze
strategisch sterk blijken, soms tot ver na het middenspel zoals inmiddels de
landen die de G7 vormen zich eveneens lange tijd weten te handhaven.
De volgende dag bracht mij via Dijon, Lyon en
Valance tot aan de voet van de Mont-Ventoux en in de vroege avonduren trapte ik
een uurtje door het oude stadje Carpentras, het stadje waar de oudste synagoge
van Frankrijk te vinden is. Reeds onderweg
nam ik overrijke en weldadige bloesems van fruitbomen waar; vol van pracht en
schoonheid en ook in Carpentras bleef het tot ver in de avond goed toeven
zonder jas.
Naast veld f7 is ook g7 gevoelig voor een witte
aanval; zeker na een zwarte rokade en doorgaans doet een zwartspeler er goed
aan veld g7 goed tegen aanvallen te beschermen. Vandaar dat, bij sommige
speelwijzen, het veld in bezit wordt genomen door een iets sterkere loper.
Woensdag, wederom aangenaam, strakblauwe lucht,
warm, ruim boven de twintig terijl ik, nadat ik gelost had in Carpentras, via
Cavaillon over de Durance naar Saint-Remy snorde om nog een restant uit de
oplegger achter te laten. Juist ja: het
Saint-Remy van Vincent. Vandaar trok ik
verder, meer naar ’t noordwesten en nabij Bagnols sur Seize reed ik het ruige
binnenland in om een eerste paletje op te halen; vandaar rolde ik verder naar
het ruim een uur oostelijk gelegen Valreas: verdom was ik in het zich van de
Oude Dame, de Mont-Ventoux waar de nog ietwat witte sneeuwtop als een kroon vorstelijk
tegen het azuurblauw van de heldere lucht afstak; rond de middag reed ik
wederom Carpentras én Cavaillon voorbij, op weg naar een dorpje net voorbij Aix
en Provence, Puyloubiers, aan de voet van de Luberon en of dat niet genoeg was: tijdens de
avondspits wist ik tot aan het stadje Le Luc te komen waar ik wederom onder een
prachtige sterrenhemel van een aangename rust genoot.
Nog dromend van de karakteristieke schaduwen die de golvende
zon over de wanden van de Luberon trok
dacht ik terug aan dat veld, veld g7, dat ook dikwijls zijn schaduw vooruit
werpt. Een pion die in een partij zijn schaduw vooruit weet te werpen is reeds
sterk: een pion van veld g7 die zijn schaduw vooruit weet de werpen is
doorgaans dubbel zo sterk en ze is als een boom die stevig staat, maar
plotseling, als bij toverslag, de stelling opeens doet oplichten. Vraag, vráág
me niet waarom!
Dan die donderdag; nadat ik Le Luc met weer wat goederen
verliet kon ik even, omdat ik eerst nog een uurtje op de laatste vracht moest
wachten, het stadje Brignoles bezoeken. Wederom
onder een blauwe, wolkenloze hemel terwijl rondom mij alle voorjaarbloemen
rijkelijk hun kleuren lieten zien: aangenaam en rustgevend; op het oude
stadspleintje dronk ik een ouderwetse petit-café tegen een moderne prijs. Daarna
keerde ik terug en met de verkregen lading aanvaarde ik de terugreis: wederom
een schitterende terugreis, via Rians naar Sisteron en vandaar, over de Col de
Croix Haute naar Grenoble en ik realiseerde me: dit kon wel eens de laatste
keer zijn; nog meer: ik dacht aan de eerste keer dat ik met mijn DKW-tje de col
overkwam: 1971, 45 jaar geleden; ik vulde mijn ogen en oren met de indrukken
uit de omgeving: het zit er bijna zeker in: dit, dít was de laatste keer. Geen vragen, geen waaromvraag.
De rest bleek routine: ik overnachtte in het
noordelijk gelegen Vesoul en nam waar dat ik het voorjaar weer uit reed: in
Luxemburg kwam ik even het voertuig uit; de koude deed mij licht huiveren en de
takken rondom mij hadden allen nog een winterse houding.
Alsof de pion vanaf veld g7 nog gespeeld moest
worden. Blijkbaar blijft het, vooralsnog, bij de G7; de Russen hebben even gepoogd
de pion naar g8 te verzetten; de Russen, juist de Russen moeten toch weten dat
een pion nooit een veld achteruit kan worden gezet! Veld g7 en het voorjaar; veld
g7 en de Col de Croix-Haute: één keer veld g7 verlaten en ze keert en nooit
weer. Wat overblijft zijn de mijmeringen van nog voordat Valéry Giscard d’Estaing
de eerste zes, en later Gerald Ford de zeven bij elkaar riep terwijl de waaromvraag blijft. Het waarom van veld en de g7.
Aldus schreef ome Willem
zaterdag 18 maart 2017
De reportage
Van de afgelopen week.
België, nabij de Franse grens
België, nabij de Franse grens
daar beginnen we... |
nét in Frankrijk, of daar is het mis.... |
Doorn 't noorden verder |
ik nader Dijon.... |
vanaf daar, snor ik zowaar de lente binnen terwijl een mevrouw zich overmodern gedraagt |
Belleville |
overal de voorjaarsbloesem.... |
in de middag nader ik Carpentras |
hoe schoon zo'n treurwilg.... |
in de verte, de Mont Ventoux |
Bijschrift toevoegen |
Carpentras |
prachtige bloesem... |
brug over de Durance bij Cavaillon |
onderweg naar Saint Remy |
Dan de brug over bij Tarascon |
Rhône |
op weg naar Bagno;s |
veel kleur |
even de binnenlanden in |
uitzicht over Rhônedal |
Pont esprit |
dan weer via Carianne en Carpentras naar de Provence |
diverse wijngaardtypen |
bijzonder wolkje |
en in de verte de oude dame |
de Mont-Ventoux |
Hoe schoon, hoe mooi, de Durance weer over |
weer binnenlanden in.... |
Luberon in avondlicht |
Brignoles |
...waar ik een prachtige muurschildering aantrof... |
dan ga ik op weg, pal naar 't noorden, via Rians en Sisteron naar Grenoble. Fantastisch gebied.... |
nabij de Col de Croix Haute |
Vrijdag, reeds nabij Epinal |
en hier door een dorpje in Noord Luxemburg... |
Ardennen |
Vlak bij de Nederlandse grens |
eerste tankstation in Nederland, niet meer in gebruik..... |
Abonneren op:
Posts (Atom)