Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

maandag 27 februari 2017

De laulierboom

De loop der sterren;  nog steeds vergezellen Mars en Venus elkaar in de buik van de Walvis en aan de zuidhemel Orion die zijn pijlen naar het oosten richt waar even voor het middernachtelijke uur Jupiter verschijnt terwijl bijna rechtboven ons de Leeuw dreigend toekijkt.  Nog ruim twee weken!

Soms spiegelt het firmament zich op het bord; de loop van de stukken die, op zich genomen, een soms fascinerend vast patroon schilderen.  Veld d7, vervelend, zowel voor wit als de zwarte stukken.

Op veld d7 huist een pion, een niet onbelangrijke pion, ja, een pion vol venijn voor de witspeler.  Maar eveneens kan ze zich naargeestig ontwikkelen indien men de zwarte stukken hanteert.  Een probleempion op een evenzozeer probleemveld.  Veld d7, zowat in elke partij van vitaal belang.

Spiegeling van de sterren op ’t bord; bijzonder, maar toch. Afgelopen week nog steeds niet.  Even, een avond in De Laurierboom waar ik ooit, zei het virtueel,  mijn clubgenoot Arno van Hikaru zag verliezen in een partij van vijf tegen één minuut; hoe helder duister kan het spel verlopen.

De Laurierboom, nabij de rozengracht, sinds 2005, toen de Gambiet zijn deuren sloot, de Amsterdamse schaakoase bij uitstek, gevuld met liefhebbers waarvan ik enkelen al jaren ken en een kort weerzien waarbij, wederom, de pion op d7 erg lastig was.  

Wanneer ik wit had, bedreigde de pion op veld d7 het centrum waarvan in dacht het zo mooi te beheersen; speelde ik met de zwarte stukken; ik wist niet hoe ik gebruik kon maken van pion op d7; veld d7, altoos een dilemma, zoals meteoren door ’t luchtruim snellen en plotseling de dampkring binnenvallen; een veeg ogenblik, een lichtstreep, en dan niets meer.

Opeens bedenk ik het; nog een week of tien, elf, en twaalf velden te gaan; er is haast geboden!

Wordt het ontrafeld? Een vage angstkreet door mijn gedachten; spinnend met ondoorgrondelijke gedachten; de patronen op het bord: een pijl uit de boog van de Orion doorboord mijn stelling; schoonheid van de patronen terwijl ik met zwart speel en nog steeds niet weet wat ik met mijn pion op d7 moet doen; de pion die plotseling met een paard wordt geslagen en mijn beide torens vorkt.

“Wat een onzin”, denk ik, maar ’t was natuurlijk de zoveelste misrekening.

Speel ik als een nar?  Mijn gedachten verraden een schaterlach en ik laat twee glazen donker bier naast het bord neerzetten; één voor hem.

Wat moet ik; mijn aderen tintelen; zoek naar een uitweg; wil wel wegrennen, langzaam, maar dan bedenk ik dat bij heel veel schakers het gezicht bedekt
is met een troebele korst als bij stilstaand water:  zij hullen zich in koppig stilzwijgen en vertrouwen daarmee op een zweem van ernst, een roep van wijsheid en van diep verstand als zeggen zij: 'Ik heb een hoger elo en als ik schaak, verlies jij!”

Maar ik schaak ze wel; ze blazen hoog van de toren; weten de loop van de sterren op het bord te tekenen; ze zouden kwijnen zonder stukken en een ieder zou ze dan verslijten voor gek en daarom hengel ik niet met droefgeestig aas naar hapgrage paarden die torens vorken; de d-pion geslagen; nu hokt er een wit paard op ’t voornoemde veld. Dan grijp ik naar de toren; pen er het paard op veld d7 mee en wacht de volgende zet af en inmiddels is het paard een leeuw geworden waar ik trots opjaag.

Buiten; de maan verdween reeds en vroeg in de morgen wordt de Boogschutter verwacht, voorgegaan door een dwalende Saturnus en als ik langs de gracht wandel voert een zachte bries een klein donkergroen blad mee; laurier misschien?  Kan dat, zo eind februari?  Een luchtspiegeling? 

Is het niet opmerkelijk dat aan de bladeren van deze boom een antidepressieve werking wordt toegekend?

Al peinzend schreit ik voort.

Aldus schreef ome Willem.


De peinzer


In gepeins.   Foto: Alina L'Ami

donderdag 23 februari 2017

De zet

Het wakkert aan; een straffe wind steekt op over de velden; niets ontziend blaast ze tussen de nog kale takken door. De wurggreep!


Ontvoerd!  Ontvoerd werd Europa door wereldvreemden; maar ook zij ontkomen niet.  Het is tenslotte veld c7, het veld van derde zwarte pion, hooggeducht! Wie kan haar weerstaan als deze zich in 't strijdgewoel begeeft? 


De pion op c-7; één van de tweeëndertig medeklinkers. Tweeëndertig medeklinkers, en dat is de oorzaak dat elke partij anders kan zijn; anders is: Trek van het a-b-c- de klinkers af en je houdt er nauwelijks de twintig letters over waarmee al eeuwen lang boeken en brieven worden geschreven; nooit één eender als een vorig boek; nimmer een eendere brief.  Met medeklinkers heeft men de mogelijkheid zoveel combinaties te maken dat aan de hoeveelheid geen einde komt; dat maakt het woord eeuwigdurend, oneindig en, in zekere zin, nooit in zijn geheel te vatten. Het Woord is nooit absoluut te kennen.


Hoe temeer geldt dit dan voor 't schaakspel: waar de tweeëndertig medeklinkers nog eens aangevuld worden met vierenzestig velden die, wanneer de wind zich over 't bord laat horen en zich roert tussen de gezette stukken, met stil geluid gaan klinken; een klankbord met medeklinkende stukken; een wemelend samenspel waardoor het oneindige wordt overschreden; nooit is men uitgeschaakt!   


Onrustig is de tijd, verward is de stelling: eurofielen hebben Europa gekaapt en in hun handen ligt het desastreuse lot: te laat, het is reeds te laat, de storm steekt op en vlagen regen striemen de ruiten; sponningen trillen als nooit tevoren.  Weer buig ik mij over 't bord en loer naar de pion c7: kan ik haar straffeloos slaan?   Maar neen; wees voorzichtig! Dit keer niet en dan overweeg ik een ander plan. 


Versmaad wordt het, de schuld, Grieks, Spaans, Frans!  Alles wordt geofferd op het euroaltaar; een chaos wordt eerst in het niets bereikt: niets over het alles, maar op c7 slaan durf ik, nu nog, niet en speel een zet op de koningsvleugel. Tussendoor zwerf ik in een gordijn van gedachten over bergachtige wegen, de velen die ooit berollde; zomer's, in de winter en in de getijden daartussen.


Schaakverwarring alom, en spraakverwarring, maar dat is 't zelfde: gegoochel met stukken of woorden.


Dan, dán: ik was gewaarschuwd! Meegevoerd in de tegenwind, met een onzichtbaar krachtige hand wordt de pion vanaf veld c7 vooruitgeschoven en vorkt mijn toren en loper, mijn loper op de zwarte velden: Kan dat?  Ja, dat kan!


Gedesillusioneerd staar ik naar de stelling, naar de c7 pion die nu op c5 staat.  Vier, vijf, zes minuten; een kwartier.  Dan veer ik op, zie mijn kans schoon want de zet hief het bestrijken van b- en d6 op.  Een torenzet met schaak; of toch de loper?  In een ooghoek zie ik hoe kale takken buigen; het gaat er hevig aan toe.


Ongrijpbaar is ze, van alle elementen nog het minst: wie hield ooit de storm vast? Ze voert woorden, muziek, geluiden, al het onzichtbare wordt door het onzienlijke voortgedreven.


Tussen de stukken door giert het; een subtiele bries trolt zich over de velden en beroert stukken; hoogsfere klanken doemen op alsof  iemand  vol overgave met weemoed een harp tokkelt: muziek in de stelling en buiten, voort zwiept het over 't grasland, luidruchtiger dan de storm over Damme; in de verte hoor ik een lachende wolf huilen.


Tracht de tijd nogmaals te kantelen? Nog twintig dagen en we weten meer;  of juist niet. Te keren is ze zeker niet.  Gezet is gezet!



Aldus schreef ome Willem

 


maandag 20 februari 2017

Voorbij

De reis, afgelopen week, Troyes v.v.


Enkele plaatjes van charleroi



morgenzon

lang

en recht


Aubigny



dorpje...

..al op de terugweg...





aankomst champagnestreek




populieren vol mistletoe

nabij België


in Brabant

langs de weg bij waddinxveen

brug Boskoop

...en nog een leuk propellertoestel...

De Trumpfobie

Een naderend eindspel; door velden die een diepe schaduw werpen over de witte stukken: niet geheel zonder risico betreden witte stukken de velden op de twee achterste rijen: veld b7 is zo’n veld, een veld soms al vroeg in ’t spel bezet door een zwarte loper die daarmee de diagonaal over ’t hele bord tracht te bestrijken.

Ondertussen lijkt buiten het bord een sfeer van een ongeremde Trumpfobie te hangen; geen dag voorbij of een vermeend schandaal vervuilt de atmosfeer.  Alleen het bord en de ruimte tussen de stukken bereikt ze niet: de oprechte schaker heeft wel wat anders aan zijn of haar hoofd.  

Afgelopen week; een onverkwikkelijk abrupt einde; een korte reis naar het Franse Troyes bij de eerste, ontluikende voorjaarsdagen: noem het een voorproefje. De morgen nog fris, maar volop zon die warmte zond naar het aardoppervlak: in de morgen een onnavolgbare zonopkomst met karmozijnrode kleuren: trouw als altijd werd er wederom een nieuwe dag tot leven geroepen.

Takken blijven nog even bladloos; niet lang meer, want ook die kleuren weldra weer groen: een onweerstaanbaar verlangen, zoals de zwarte loper, eenmaal uitgerold op veld b7, uitkijkt naar het einde van de diagonaal om plots, in een onbewaakt wit ogenblik, haar kracht te tonen en de witte koning dompelt in een diepe val.

Maar hoe vaak gaat het mis! Hoe vaak!  Soms onverwacht, door een vallende euro, door een xit van één of de ander land: nog twee dozijn dagen en wordt het Nederlandse bord opnieuw opgezet en onbeantwoord is vooralsnog welke zwarte loper straks op veld b7 verschijnt.

Een nieuwe partij; nieuwe kansen; nieuwe spelers: maar voor een loper op b7 moet eerst de pion van veld b7 worden gezet. Wellicht wordt ze geslagen en eindigt ze naast het bord. Met schaken weet je het maar nooit.

Even kijk ik op en in ’t rond, mijn hoofd in de dagelijkse atmosfeer en weer adem ik die vreemde lucht; snel keer ik terug naar de partij waar mijn tegenstander net zijn pion van b7 een veld vooruit schuift, gevrijwaard van de bijna alom heersende Trumpfobie .

Aldus schreef ome Willem 


zondag 12 februari 2017

De reis

Noord-Frankrijk, tussen Amiens en Beauvais


lekke band....




Des anderen daags, Chartres-Blois















Bij Blois over de Loire

op weg naar Decize

radio-zender nabij Vierzon



de weg naar Nevers vanuit bourgers







Terug naar huis......

































....eindeloos.....



Grens Frankrijk-België nabij Warneton

mistig....

in de buurt van Damme

Sluis

Zeeuws Vlaanderen, ook rustig...


bomen die dezelfde kant opneigen...

Zeilschip op de Westerschelde

Amsterdam-Rijnkanaal