Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

zondag 31 december 2017

Dé zet!

Your Generated Chess Board




Het ene jaar informeert het andere jaar; als de aflossing van de wacht worden de opgedane ervaringen doorgegeven aan de opvolger: nooit een lacune; nergens een onderbreking.

Geruisloos: er wordt niets gezegd, geen woord gehoord. Spraak zonder klank is het; de paradox van het nieuwe en oude jaar. Een tijdlang kijk ik naar de nachtelijke hemel; een hemel die bedekt wordt door regenwolken waaruit voortdurend neerslag valt; toch zie ik weer hemelse stemmen; stemmen door ogen opgevangen; het is on-gehoorde taal. Een pantomime van voorbij verre gewesten; een zwijgende welsprekendheid.

Zoals beleefd op de vele, met name, nachtelijke reizen. Of turend over de vierenzestig velden.
De midwinterzet; maar wat ís een midwinterzet?

Witte koning op veld h7, de zwarte koning op a2.  Een zwarte toren op d6 en een witte loper op het witte veld d1 en als laatste een witte pion op e7


Juist; wit staat schaak; maar wat is dan toch de midwinterzet!  De klaroen; overwinning! Geruisloos weerklinken de laatste zetten; een nieuw jaar, een nieuwe partij kan beginnen.

Misschien kan allen muziek de onhoorbare gehoorde weergeven, summier, maar toch. Op de achtergrond hoor ik snelle maten van Cosi fan Tutte.  De ijzeren deur van het nieuwe jaar opent zich; nog even, en de oude deur valt achter ons in 't slot

Aldus schreef ome Willem

dinsdag 26 december 2017

De midwinterzet

Inmiddels heeft een woedende steenbok de zon met wiskundige precisie voor het zoveelste jaar achtereen weer teruggekopt wat betekend dat daardoor de dagen weer langzaam gaan lengen.

En zo, vanwege het naderende jaareinde, kunnen weer wat cijfers worden genoteerd al laat ik dit keer de kilometers achterwege; immers, en het is af te lezen aan het ruim aantal mindere buitenlandse nachten, werden vele kilometers dit keer niet door mij weggereden.

Het zijn de laatste reizen; wellicht volgen er nog een paar.  Afgelopen periode nog één keer in Duitsland geweest; echter zonder fototoestel waardoor ik dit keer geen opnamen maakte.

Fantastische luchten, besneeuwde hellingen en het passeren van de oude grens tussen oost en west hetgeen ik nog steeds als ongelofelijk acht, ware het niet dat de werkelijkheid al weer bijna dertig jaar anders is.

Afgelopen jaar, en daar zijn ze dan, de cijfers: België drie, Luxemburg vijf en Duitsland tien.  Frankrijk ruim bedeeld met 52, Italië negen en Spanje bleef achter met twee.  Oostenrijk en Zwitserland elk slechts één.  Samen 83 en dat was de afgelopen jaren altijd wel meer geweest. We zullen jaren terug moeten gaan dat een getal gelijk of onder de 82 geeft; zeker ruim in de vorige eeuw.

Wat niet betekend dat deze trend zich niet zal doorzetten.  Vermoedelijk zullen de komende jaren de getallen als maar minder worden; de behoefte om te reizen neemt met het ouder worden steeds meer af.

Misschien ook wel dat dit de laatste keer zal zijn dat ik zogenoemde jaarcijfers noteer. Er is immers een tijd van begin waardoor er ook altijd weer een tijd van ophouden, stoppen zal volgen. 

Het is het verhaal van de vrachtrijder die steeds meer op de spreekwoordelijke rem gaat staan; en daar komt bij dat er andere zaken zijn waar, althans deze, vrachtrijder zich steeds meer op gaat toeleggen zoals, en dat moge inmiddels wel bekend zijn, het edele schaken wat een steeds grotere rol in ’t leven gaat spelen. 

Met het zich in volle aandacht begeven op de vierenzestig velden ontloop ik ook de grote, míjn grote, ergernissen waaraan ik me zou kunnen stoten; zoals dat in naam van de vrijheid alle vrijheid lijkt te worden vernietigd.

Ondertussen luister ik naar Antonio’s  largo van de winter; de winter, de donkere tijding waaruit straks het voorjaar wordt geboren; in een ingewikkelde stelling probeer ik een midwinterzet te vinden.


Aldus schreef ome Willem 

zondag 10 december 2017

Zwartwit

Terwijl buiten de sneeuw valt...




Studeren incognito de schakers...


....terwijl buiten een waar wit kleed wordt gedekt


vrijdag 8 december 2017

De bezetene

Even breekt de zon door en zet de witbesneeuwde daken in een zachtrode gloed; een eerste sneeuwdag dit jaar, meteen na de eerste kristalmorgen.

De bezetenheid neemt toe; een mens gevuld met een boze geest; wie zal dat nu nog kunnen ontkennen?

Honderd jaar geleden; 8 december 1917, de dag dat de slag om Jeruzalem een aanvang had; de geallieerden tegen het Ottomaanse Rijk.  Honderd jaar later mept een van de duivel bezetene de ruiten in van een Joods restaurant in Amsterdam; wederom om de naam Jeruzalem.

Nog slechte een eenling, allerminst verward, want hij wist exact  wat hij deed, maar het geeft wel een in- en doorkijkje aan na-oorlogsen hoe het er, 79 jaar geleden, in Duitsland aan toe is gegaan: hoe de Joden zich moeten hebben gevoeld toen massaal hun ruiten stukgeslagen en hun goederen geroofd werden.

Angstaanjagend wanneer men een bezetene tekeer ziet gaan; in beslag genomen door een satanische macht; haat, Jodenhaat schreeuwende: als al het geloof in G'd betwijfeld wordt; het bestaan van duivels kan toch, na het aanschouwen van zoveel geuit gruwel, toch onmogelijk meer ontkend worden.

Enkele sneeuwwolken drijven, thans leeg, langzaam voorbij; de avond is niet ver meer.

Amsterdam was nog moeras; zelfs Germanen waren er nog ver weg toen de stad waar men zich zo ongelofelijk druk om maakt reeds hoofdstad was.  Hoofdstad van een volkje dat, ondanks eeuwenlange vervolgingen, nog steeds vrolijk rondhuppelt en altijd hebben veracht om veracht te worden.

Nog vier dagen; op dinsdag na zonsondergang, wordt de eerste kaars van de menora weer ontstoken; teken van licht en een nieuwe tijd: de geesten die de bezetenen vulden zullen bezit nemen van zwijnen en zich in de diepste diepten van de zee werpen.

Aldus schreef ome Willem

Wintereend

December;




De eerste sneeuw.....

donderdag 30 november 2017

De springnoten

Vanuit het zuiden, vanuit Egypte trokken onder leiding van de Engelse generaal Edmund Allenby Nieuw-Zeelandse en Australische troepen door de onherbergzame woestijn.  Allenby, die aan het begin van dat jaar nog moest toezien hoe rondom Arras een slordige driehonderd duizend soldaten in de Grote oorlog sneuvelden en daarna de opdracht ontving om de strijd aan te binden met het enorme Turkse, Ottomaanse rijk en exact vandaag, honderd jaren terug, 30 november 1917, namen onder zijn leiding de legers de eerste grote, historische stad in van een land dat pas een dertig jaar later zou ontstaan; Beer-Sheba; zeven dagen later zou Jeruzalem volgen.

Donkere dagen; op het schuurdak ligt als een glasplaat een dunne laag ijs: het heeft gevroren afgelopen nacht en achter mij zijn de dagen voorbij gegleden als een vluchtige schim.

Met de laatste reizen nog in herinnering; de herfstkleuren hebben inmiddels plaats gemaakt voor sombere kaalheid en terwijl ik thuis blijf gaat het leven, de tijd, verder, aan mij voorbij.

Oude klanken, van nog vóór de Grote Oorlog, verkwikken mij: vrolijke klanken van de jolige Wolfgang, afgewisseld door heimweeklanken van Franz en diepzinnige strofen van Ludwig; danweer hoor ik de eeuwige muziek van de volstrekt te weinig serieus genomen Josef.

Geroerd ben ik wanneer te laat de zon zich achter de daken ontschuilt; in de verte zie ik te late trekvogels de reis aanvangen.  Komen die over gebieden die ik zo lang zo goed ken? Of wellicht gekend heb?

Het is 1817, eind november 1817 wanneer Ludwig aan zijn negende en Franz aan zijn zesde beginnen te schrijven; beide horen ze nimmer het resultaat van hun werk: de één omdat hij te doof werd en de ander omdat hij er geen geld voor had.  Twee eeuwen geleden, en daartussen de inname van Beer Sheba, een woestijnstad waar nog steeds veel schaakgrootmeesters wonen.

Met de muziek droom ik steeds verder weg in mijmeringen; buiten is het schraalzonnig en naargeestig fris en tussen de sprankelende halve noten door verlang ik naar de warmte van een voorjaarswoestijn met nog bloeiende cactussen. Ondertussen springen de noten van de zesde over elkaar heen; vandaag dus alweer tweehonderd jaar.

Aldus schreef ome Willem

woensdag 22 november 2017

Nogmaals; een Franse najaarreis

Met veel verlaten wegen

Op weg, net voor Besançon

de klim langs de doubs

Herfstkleuren in de Arbois


Louhans

saône

Frans dorpje

Wijngaarden in de Beaujolais

avondkleuren

nog steeds in de Beaujolais



richting Autun




toch komt de zon even door



nabij clamency

doldend door 't landschap



aldie kleuren...

soms wel n erg smalle weg, tussen Bar en Bar (sur Seine en Aube)


inmiddels...  in de champagne

en overal de belmens


ook in Nederland, herfstkleuren



Rhenen


maandag 20 november 2017

het ontmoeten

Steeds koeler, steeds natter en steeds korter de dagen; de akkers, de weiden, de gaarden hebben bijna alle vrucht gegeven: koren, druiven, groen voedsel; de laatste appels worden geplukt terwijl ik steeds meer ontmoet.

Steeds minder moeten; eigenlijk bijna niets meer en aan mijn levenshorizon komt reeds een eerste streep licht in zicht: de zogenoemde AOW zal, zo de tijd nog daar is, aan mij worden uitgekeerd.

Nog één keer rolde ik door de heuvels van de Beaujolais; snorde ik door de champagne en hoorde herhaaldelijk de echo van 't verleden voorbij; aanschouwde Franse dorpen: er klonk geen tegenspraak in 't geruis van de voortrollende wielen.

Inmiddels al meer dan een week geleden; de eerste wijn van de geplukte druiven, de eerste flessen zijn reeds soldaat gemaakt en zo besef ik dat ik in een verenigend Europa leef dat zich helemaal niet wenst te verenigen en daardoor steeds verder wegzakt in een naderend moeras van rampspoed.  Steeds meer en steeds verser zand tussen de raderen veroorzaakt vertraging en irritatie; de opgebouwde welvaart, zo vermoed ik, zal wankele benen hebben en de lasten niet meer kunnen dragen.

Vooralsnog geniet ik van 't druilige buitenweer met daartussen zonovergoten dagen waardoor de herfstkleuren mooier dan ooit lijken.  Na een stille week begreep ik het; ontdekte ik het ontmoeten.  Ontmoeten: dat zouden meer mensen moeten doen.

Aldus schreef ome Willem

zondag 29 oktober 2017

Foto-overdaad

Voor mij, een herinnering, voor anderen: een in- en doorkijkje. Een mooie herfstreis waarbij ik twee bruggen vastleg.

.....en Couvin, voor de laatste keer; omdat een dag later een nieuwe rondweg werd geopend....


Herfst, herfst dus



zonopkomst



begin van een zonnige dag




Massiac


en via de oude weg verder




route over de hoogvlakte



dan een diep dal in

de brug....










....kent u ze nog?...


nabij de Bossoncours



Bizar, 300 meter hoog....






rollend door de languedoc





Loupia, smal, erg smal


Het oude Carcassonne



zwaar weer nadert


De routier Sete sur Sête



de fleurige tram van Montpellier

vergane coöperatie


terug door de Jura

De Doubs






Herfstkleuren






het waait, te zien aan het dwarrelende blad

dit optrekje is nog steeds te koop....


dit heeft zijn bestemming gevonden.  Plombieres





Hout, op voertuig, door kleine straatjes



fascinerend wolkenspel

en zonsondergang.