Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

donderdag 20 juni 2019

De hond



Op de Apollolaan...





Erna

Terug; wie zal ooit de doem begrijpen?


Toen wit zwart werd, werd vanzelfsprekend waarheid leugen.

Scheiding tussen object en subject.  De scheiding wordt in het voorstellende nieuwe denken volkomen doorgevoerd; alle betrekking met het hogere werd verbroken, vermoord.

Het is een zelfvernietigend denken, het bittere resultaat van nihil.

Na de weggetrokken onweer een serene stilte. 

Tijd voor de subjecten om over de krankzinnige gevolgen van de objecten na te denken.

Maar denken is al niet meer en verworden tot een oppervlakkig reflecteren tussen de subjecten onderling.

Het denken, immers, werd vernietigd.

Utopia werd Aporia!

Aldus schreef ome Willem

Tijdens

Nog geen vijf uur reizen; de diepste plek op aarde; temperatuur van plus 50, tot zelfs één keer 61 in de zon...

Waar vader en aartsvaders verbleven, alsook de afzondering in de woestijn.

Het meer van Tiberias, dat zijn naam kreeg NA de geschiedenis...

De Golan...


Ook een wolkendek heeft zijn variatie

aankomst.....

Nabij Sdom, minus 400 onder...

...ook zij drijven...

...in de zee waar je niet hoeft te zwemmen....

De zoutwoestijd

Genoemd: Lot's wife

en dan, plus 50....






straat in Dimona...

Kameel zoekt de weg?




Nou ja, zeg!





Nabij Ein-Dor, oftewel Endor, waar de waarzegger verbleef.....


..en daar vlak tegenover: de berg Tabor waar Eeuwige woorden gesproken werden....


Het meer Kinnereth...

...door anderen ook Tiberias genoemd, hier op de oost-oever, vóór 1967 nog Syrisch




..op de Golan, nabij de grens....


militair transport, een tankje van 70.000 kilo

Haifa

Terug in de Judeese woestijn




...de karavaan trekt voorbij....

een dagje zon te Nethanya


...en toen terug.....




Ervoor

Begin  mei; opschietend bermgewas, weiden vol pluizenbolletjes

Paarden aan de rand van een pluizenveld



De vervangingsleer

De wereld werd in tweeën verdeeld.  Ooit, ooit was de wereld één, een wereld directe betrekkingen tot alles om ons heen.

Een wereld, een aarde die beantwoordde aan ons bestaan, ons transcendente bestaan, gericht op het hogere, het hogere.

Helaas, helaas!

De tijden sleepten zich voort en denkers veranderde ons denken; het spleet de wereld in twee delen.

Twee delen, twee afzonderlijkheden, met verstrekkende gevolgen; ik kijk naar buiten en een onweerswolk nadert.

We maakten een verdeling zonder het zelf te begrijpen, te weten.

Twee werelden; de wereld van het subject enerzijds en de wereld van de objecten anderzijds.

Voorstellingen worden door objecten gevangen.  Het onweder vangt aan; een bliksemschicht spijkert door de lucht; een zacht gerommel volgt even erna.

Al ons denken is een denken van het subject naar het object toe; zoals een zeeman op zee die de weg vindt met behulp van denkbeeldige meridianen en parallellen, alzo vindt de moderne mens door zijn voorstellingen van de objecten zijn weg die hij of zij de dingen oplegt.

Maar de voorstelling die wij de objecten opleggen heeft niets meer met het wezen ervan te maken: Niets meer!

Alles wordt tot object van subjectieve voorstelling en zo tot ding en het kenmerkende daarvan is dat ze niet meer menselijk, maar specifiek onmenselijk is.

Ooit, toen de wereld nog één was, leefden we in een onmiddellijke betrekking tot onze omgeving.

Het onweer wat ik zie, de rollende donder; wie herkent nog het magische, en mystieke, ja, het mysterie?

Het waait, de bomen krommen zich en regen valt; alweer een flits, de lucht rumoert, Donar hamert lustig om zich heen, maar onze subject-object-relatie heeft het alles gereduceerd tot voorstelling, zeker niets meer en niet minder.

Mephistopheles heeft Apollo's plaats ingenomen; zelfs de mens is verworden tot ding.


Het directe werd indirect; wit moet opeens zwart zijn; het absurde normaal.

De nieuwe leer; de mens vervangen.

Aldus schreef ome Willem.