Een grote
regenboog overspant de weilanden met op de achtergrond het beboste terrein dat
ik goed ken; achter mij een doorbrekende zon terwijl ikzelf de regen trotseer.
Veel
landerijen staan onder water; hier en daar een afwatering dat het overtollige
water afvoert; een schrille, kille aanblik, wellicht wordt dat de karaktertrek
voor dit komende jaar dat recent is ingegaan.
Het doet me denken
aan de tijden toen ik ooit, lang geleden in de winter door de brede vallei van
de Isère snorde; het walnotendal door over
de brede stille weg steeds tussen twee dorpjes in en waar elke geluid een
schrille echo liet nagalmen.
Maar toen,
toen leek alles nog ver weg, veel verder weg dan de tijd waarin we nu
leven. Destijds een zorgeloze tijd en
toen besefte ik nog niet dat die ene kogel, afgevuurd 110 jaar geleden, het
begin inluidde waarmee niet alleen Europa, maar het hele wereldtoneel
fundamenteel zou gaan veranderen.
Twee
wereldoorlogen waren er voor nodig, twee ernstige weeën en toen bedaarde het
even. Toen, even, tijdens die reis door
het walnotendal.
Zo had ik
het niet in de gaten, ja, sluimerde ik, maar ook toen was de aftocht van onze “westerse”
cultuur, zo zou spoedig blijken, nog volop aan de gang.
Januari
2014, ook toen blikte ik een nieuw jaar in en voorvoelde het: dit gaat
mis. Dit gaat vreselijk mis!
De tien
jaren die volgden hebben het ook uitgewezen; mijn voorgevoel had mij niet
bedrogen.
Het verval
heeft zich doorgezet,
Het verval kenmerkt
zich dat alles opnieuw geherwaardeerd werd, van iets tot een totaal niets; een
omkering van alle waarden. Het huidige Europa dat zijn zondebok in het oosten
kent; er zo ongeveer alles op afreageert. Het failliet dat gecamoufleerd wordt
om ons een schunnige, nutteloze oorlog in te rommelen waarmee wapenfabrikanten
en farmareuzen de staatskassen plunderen.
Drie
demonen, Kapi, Commu en Fascis tezamen totalitair verdringen zich op en om de
stoep, reikhalzend en wellustig naar ongebreidelde macht; de door Nietzsche
aangekondigde twee eeuwen naderen de ontknoping; wie de juiste bril voorhanden
heeft en de komende maanden van 2024 inkijkt, ziet net over de horizon
apocalyptische lichtflitsen die er niet om liegen; over een goede 170 dagen is
het weer 28 juni!
Europa, ja,
de wereld met al zijn poen en techniek is niet in staat gebleken de zelf
opgeroepen crisi en oorlogen te bezweren.
Intussen is
het opgehouden met regenen en ik trap tegen een ferme wind in over een smal
langweggetje waarbij het net lijkt of ik onder de hoopvolle boog door ga.
Niet bevreesd
vanwege de belofte van de boog negeer ik
de bijna tien centimeter waterlaag die voor een deel de weg vóór mij bedekt.
Aldus
schreef ome Willem
