Langzaam smeltende sneeuwvelden.
De weg is niet altijd optimaal.
NIELS, nog steeds in de A-selectie!!
Grote bruinkoolgraafmachine.
vrijdag 26 februari 2010
Diverse foto's, deze week, een allegaartje.
De binnenlanden van Tsechië
De binnenlanden van Tsjechië zijn nog vaak gevrijwaard van gebouwen die behoren bij de moderne industrie.
Nijmegen en Almere.
Nijmegen! Vroeger, als ik als klein jochie wel eens op het centraal station rondbanjerde en ik de naam Nijmegen op de zijkant van de trein of op de vertrekborden zag staan, of als die naam door een onverstaanbare omroeper werd rondgebazuind, kreeg ik altijd een warm gevoel van binnen. Wat had ik daar graag met zo'n trein naar toe willen gaan, maar ja, daar had ik geen geld voor. Ik had nauwelijks tien cent voor een perronkaartje. Breda, Zwolle en Maastricht klonken ook wel aardig, maar Nijmegen, dat was voor mij zoiets als Utopia en toen een paar jaar later mijn ouders een tweede huis hadden in de Betuwe dat op minder dan 25 kilometer van de stad lag, sprong ik regelmatig op mijn Harley Trapson en fietste er dan over de Waalbanddijk naar toe. Aangekomen bij lent stak ik dan die geweldige brug over en kwam dan aan op het Keizer Karelplein en als je naar links keek zag je een lange stijgende helling dat dan de weg naar Berg en Dal was. Nijmegen, ook door zijn ligging dus bijna een "buitenlands" uiterlijk, de mensen spraken al wat anders, de geur was anders en ook de kleuren waren daar anders. Welnu, vanmorgen was ik hier dan bij mijn eerste losklant waar ik twee paletten bracht, Nijmegen, dat vermoedelijk ook nog een grote geschiedsvergissing herbergt omdat de hele geschiedenis tussen het jaar 500 en 1400 en wat men in het algemeen toeschrijft alhier te hebben plaatsgevonden is gebaseerd op een schrijffout van een monnik die de stad Nijmegen heeft verward met de franse stad Noyon dewelker twee plaatsen in het latijn dezelfde naam hebben en er zijn inderdaad enkele historici die werkelijk menen dat Karel de Grote zijn residentie niet in Nijmegen, maar in Noyon had en dat de Noormannen
niet Dorestad, het huidige Wijk bij Duurstede, maar Saint Omer hebben verwoest en dat de destijds beruchte Duinkerker kapers nog afstammelingen waren van de Noormannen.
Hoe het ook zij, na Nijmegen koerste ik naar Almere en tussen Barneveld en Nijkerk stopte ik even voor een koffie met een balletje en daarna verder, de mooie beboomde weg naar Nijkerk toe en dan de polder in naar Almere, Almere, dat zag ik vroeger nooit op die treinborden staan en werd ook nooit door de onverstaanbare omroeper omgeroepen, maar ja, Almere, dat bestond toen nog niet eens en in Almere haalde ik een paar vaten voor Parijs op waarna ik naar de zaak in Amsterdam ging, alle zendingen er uit liet halen, lege paletten er weer in en na iedereen een voortreffelijk en aangenaam weekend te hebben toegewenst benevens een vers kratje Tsjechisch bier (pils) voor de jongens te hebben achtergelaten, koetelde ik voor een paar dagen rust huiswaarts.
Aldus schreef ome Willem.
---
donderdag 25 februari 2010
De terugreis.
In duisternis verliet ik Usti en reed omhoog het gebergte in richting Dresden (ooit het Parijs van het oosten genoemd maar na een bombardement van engelse oorlogsvliegtuigen tijdens de tweede wereldoorlog was daar weinig meer van over) terwijl de mist naarmate ik hoger kwam steeds dichter werd. Mist, altijd een vervelende omstandigheid om te rijden. Gelukkig kriekte het reeds om zes uur al en toen ik even voor zevenen op de laadplek aankwam was de dag volop aanwezig. Daarna richting Leipzig gegaan en ten zuiden door een voormalig berglandschap gereden. Voormalig, want ze hebben daar met mega graafmachines, vooral in de DDR-tijd, hele bergen afgegraven omdat deze uit bruinkool bestonden en door zo ongeveer alle inwoners in de winter werden opgestookt. Op plekken waar bergen stonden zijn zelfs thans meren te vinden.
Zo kachelde ik door, Goettingen richting Dortmund en intussen ging de telefoon en kreeg nog een opdracht wat te laden in de buurt van Krefeld en nadat ik ook die klant in de kar had nog even over de streep gereden en binnen de rijtijd in Nederland teruggekeerd. Morgen nog wat rommelen en dan is het weer een paar dagen recuperen.
Aldus schreef ome Willem.
---
woensdag 24 februari 2010
Tussen Bayreuth en Dresden.
"Hoeveel dagen regen kan een dikke sneeuwlaag verdragen voordat hij is verdwenen" was een vraag die ik mijzelf vandaag stelde toen ik vanaf het overnachtingspunt even voorbij Bayreuth via Toepen de tsjechische republiek bij Frantiskovy Lazne binnen reed en de hele dag bezijden de weg enorme sneeuwvlakten waarnam waar gedurig de regen een eind aan trachtte te maken, vooralsnog zonder veel succes terwijl de temperatuur de hele dag rond de vijf graden stond. Via Cheb, het oude "duitse" Eger naar Karlovy Vary, Karlsbad op zijn duits, waar heel lang, nu meer dan honderd jaar geleden, koningin Wilhelmina regelmatig kwam kuren wat te maken had met haar kinderloosheid, want zo is er een nooit bevestigde anekdote dat koningin Wilhelmina hier incognito en strikt geheim met de trein naartoe reisde en één van de laatste keren, in 1908, misschien wel de laatste keer, terwijl ze de trein verliet er een oploop was op het perron. Nieuwsgierig vroeg ze wat er aan de hand was omdat ze even meende dat haar bezoek was opgevallen, maar nee, het was een voorname joodse rabbi waarvoor het volk uitliep. In de avond liet ze via via de rabbi op audiëntie komen en legde haar probleem voor waarop de rebbe de profetische en dezelfde woorden als ooit Eli sprak dat ze over een jaar een kind zou krijgen, hetgeen ook wonderlijk is geschied in de latere Juliana. Of het alzo is weet niemand, wel dat er destijds inderdaad een zeer geachte rabbie de stad heeft bezocht. Na mijn bezoek hier vandaag, want ik doe hier altijd boodschappen voor thuis. -bier, becherovka, langose, klobassa en andere zaken- doorgetuft naar Chomotov, een schitterende weg door een stuk berglandschap met stille slavische dorpjes, en daarna richting Louny gereden om via Rana naar litomeriche te gaan, maar de weg tussen de twee laatsten was dicht zodat ik met de kaart in de hand over geweldige mooie en smalle boerenlandweggetjes alsnog Rana bereikte want het tsjechisch verkeersbureau had anders een omweg van meer dan 50 kilometer voor mij in petto maar omdat ik met mijn kennis van de hier gesproken taal over alternatieven had geinformeerd was de omweg nog geen drie kilometer. Daarna, in Hrdly, nabij Litomeriche, geladen en zelfs dat had enige voeten in de aarde waarmee ik u maar niet mee zal gaan vermoeien. En ja, daarna weer de motor gestart en de weg genomen naar Teplice vanwaar ik richting Usti nad Labem ging, richting Dresden, waar morgen nog een klant op mij zit te wachten die wat rommel voor Nijmegen heeft. Nou, dat nemen we dan ook wel weer mee. Ja, en u zult het wel kunnen raden welke muziek ik vandaag in de kabine beluisterde. Jawel, juist, Ma Vlast (mijn vaderland) van Bedrich Smetana, en ook even de Moldau toen ik langs de Labem reed, en Tabor, dat laatste beluisterde ik toen ik door Terazin reed, toepasselijk.
Nou, dat was het voor deze dag, een dag waar ik intens genoot van het mooie landschap, een landschap wat "ruikt" naar een bewogen geschiedenis waar je, althans ik, maar nooit los van kan komen.
Aldus schreef ome Willem.
---
dinsdag 23 februari 2010
File
Niet prettig als je hier één palet moet brengen en eigenlijk uren moet wachten. De file was ook twee rijen dik!!
---
Neurenberg, Haydn en Wagner.
Vandaag wederom een tamelijk voorspelbare dag met zeer veel regen. Vanmorgen dus even bij de klant in Darmstadt geweest waarna Klein Umstadt en Hanau volgden om daarna naar Fulda te reizen waar ik onaangenaam verrast werd door de enorme hoeveelheid vrachtwagens die daar ook moesten lossen en de minimale wachttijd drie uur bedroeg, maar omdat ik slechts één palet had en de warenaannamemeneer zo vriendelijk was mijn pallet met voorrang aan te nemen reed ik binnen het uur weg. Er zijn toch best wel goede duitsers en zo reed ik van bandenstad Fulda vandaan op weg naar Nxfcrnberg, Neurenberg, naar de stad waar 64 jaar geleden minder goede duitsers werden veroordeeld, die van het Nazi-regime. Van de, als ik het goed heb, 22 aangeklaagden werden er op 1 oktober 1946 12 ter dood veroordeeld en daarna opgehangen, Ribbentrop als eerste, Seys Inquart als laatste. Pikant detail was dat de beul de valhoogte te kort had gemaakt en dat daardoor de misdadigers niet door nekbreuk, maar door verstikking de dood vonden. Zo hing Ribbentrob 15, Kaltenbrunner wel 23 minuten te bengelen aleer de dood zijn intrede deed en de oorzaak was daarin gelegen dat de beul uit ging van het gewicht dat ze bij arrestatie wogen en er geen rekening was gehouden dat de meesten tijdens het proces vele kilo's waren afgevallen. De engelse sergeant, die de taak uitvoerde, verklaarde ooit dat hij bij onder meer Jodl, die na de val ook nog leefde, de oren beetpakte en flink het hoofd draaide waardoor hij alsnog de nek brak. Zo deed men dus met minder goede duitsers.
Tussen vier en vijf uur kwam ik in deze processtad aan, bracht mijn pakjes daar en koerste daarna richting Berlijn. De regen geselde de hele dag de koude sneeuwvelden en hier en daar waren ze snel minder aan het worden, voorboden dat wij zo langzamerhand uit de klauwen van deze winter worden bevrijd. Inmiddels luisterde ik naar de lente van de vier Jahreszeiten van Jozef Haydn en ervoer dat de tekst nauw aansloot bij de werkelijkheid die ik thans aanschouwde, want daar zingt een bas;
Seht, wie der strenge Winter flieht,
Zum fernen Pole zieht er hin.
Ihm folgt auf seinen Ruf
Der wilden Stxfcrme brausend Heer Mit grxe4xdflichem Geheul.
En dan de tenor:
Seht, wie vom schroffen Fels
der SchneeIn trxfcben Strxf6men sich ergiexdft!
En dan een vrouwenstem:
Seht, wie vom Sxfcden her,
Durch laue Winde sanft gelockt,
Der Frxfchlingsbote streicht!
En dan zingt er een koor:
Komm, holder Lenz!
Des Himmels Gabe, komm!
Aus ihrem Todesschlaf Erwecke die Natur.
En dan een vrouwenkoor:
Er nahet sich, der holde Lenz,
und Frauen Schon fxfchlen wir den linden Hauch,
Bald lebet alles wieder auf.
En een mannenkoor:
Frohlocket ja nicht allzufrxfch!
Oft schleicht, in Nebel eingehxfcllt,
Der Winter wohl zurxfcck und streut
Auf Blxfct' und Keim sein starres Gift.
En tot slot zingen allen:
Komm, holder Lenz !
Des Himmels Gabe, komm!
Auf unsre Fluren senke dich!
Komm, holder Lenz, o komm
Und weile lxe4nger nicht!
Samen met de muziek één van Haydn's hoogstandjes want deze meneer schiep werkelijk de schoonste muziek. In dat opzicht wel weer jammer dat ik onderweg de stad Bayreuth passeerde en ik stil gezet werd bij die persoon die juist met zijn muziek aller oren heeft bedorven, Richard Wagner.
Aldus schreef ome Willem.
---
maandag 22 februari 2010
Limburg an der Lahn.
Het laatste deel van de zeer lange afdaling bij Limburg met een mooie lucht.
---
Maandag, 22 februari 2010.
Het eerste deel van deze reis is niet echt opwindend te noemen, gewoon eerst naar Amsterdam, pakjes er uit, pakjes er in en vertrekken, via Venlo het land ik van A. en M. Merkel, de eerste bekend en nog altijd in functie als Bundesminister, de tweede Merkel, Max, ooit voetballer en trainer van onder meer FC Nuernberg waar in een grijs verleden Ajax nog eens van won en volgens mij is hij niet meer. Bij Koblenz niet die hoge brug van vorige week vrijdag over, maar links afgeslagen richting de Autobahn Keulen-Frankfurt en daar over Limburg, waar we ruim dertig jaar niet harder dan 40 naar beneden mochten welker snelheid nog geen jaar geleden tot 60 werd verhoogd. Dat daar ooit 40 werd ingesteld kwam omdat daar eind jaren zestig een nederlandse groenterijder in het donker zonder licht over de linker baan met ruim honderd kilometer naar beneden denderde en daar een hoge politiefunctionaris, die hem wilde staande houden en tot dat doel opeens vlak voor hem ging rijden en hem een stopteken wilde geven maar geen rekening hield dat deze zware massa niet in een korte tijd stil gezet kon worden, met zijn collega afschuwelijk werd overreden en dat alles na een herhaaldelijke klacht van de patrouillerende hermandad want destijds stond de Polizei met een verrekijker vanaf de berg op Limburg te speuren naar overtreders van het aldaar geldende inhaalverbod en die, de overtreders, werden dan daarna bovenaan staande gehouden en dat was de reden dat er idioten waren met te veel haast die dan, om niet gezien te worden, zulks zonder licht deden en daar kwam dus toen dat desastreuze ongeluk van wat de toenmalige autoriteiten deed besluiten tot de 40 KM maatregel compleet met flitsapparatuur. Nadat ik de afdaling rustig had genomen nog een uurtje verder gereden en sta nu bij mijn eerste adres in Darmstad, de stad waar ik wat aparte herinneringen aan heb hetgeen u elders hiervoor op dit log kunt teruglezen.
Tot nu wens u allen een goede nachtrust. Voordat ik ga slapen neem ik nog even de kranten van vrijdag, zaterdag en maandag door.
Aldus schreef ome Willem.
---
zaterdag 20 februari 2010
De rotonde in Olmo
Olmo is een klein dorpje, deze Olmo (want er zijn er meerdere) is net boven Venetië. Daar stond ik een halve dag op een lading brood te wachten en wandelde even in het dorp rond. Daar was ik snel klaar mee, een rotonde, wat winkels, en dat was het.
Vrijdag, 19 februari 2010.
Na een voorspoedige terugreis dan toch net thuisgekomen. Gisteravond stonden er nog een paar collega's op dezelfde parkeerplaats als waar ik stond, en binnen heb ik nog een poosje met ze zitten kletsen. Ze gingen altijd over de autosnelweg terug, zeiden ze, maar ik ga regelmatig ;uist niet over de snelweg. Vandaag reed ik Bregenz, bundesstrasse naar Singen, stukje autoweg naar Rottweil en weer bundersstrasse naar Offenburg en daarna over Karlsruhe en Koblenz naar Venlo waar ik dezelfde collega's nog even tegenkwam en die bleken over het traject 50 minuten langer te hebben gedaan. Zo zie je maar weer dat de autosnelweg, waar ook regelmatig file's op voorkomen, niet altijd de snelste route is. De hele morgen door zware regenval gereden maar in de middag liet de zon zich zelfs even zien vergezeld met een prachtig kleurend wolkenmassief. Van lente was hier op de terugweg nog niets te merken, of het zouden de reeds smeltende sneeuwvelden moeten zijn die herinneren aan de strofen van Jozef Hayds Vier Jahreszeiten.
Aldus schreef ome Willem.
---
vrijdag 19 februari 2010
Madeliefjes!
De titel doet niet altijd het juiste vermoeden, vooropgesteld dat ik het over liefjes uit Made zou willen hebben, maar het betreft hier de notie van het eerste lenteteken dat ik tijdens deze wachtdag plotseling opmerkte tussen het gras van een grasperkje. Dus ik zag vandaag het eerste madeliefje! En later ook uitbottemende takken! Jawel! Het voorjaar komt er, of het nu wil of niet, echt aan en het duurt niet lang meer of de lente heeft ons uit de klauwen van deze lange winter ontrukt! Vandaag immers was het dik tien graden en in de morgen een lekker druilerige regen, terwijl in de middag de zon achter de wolken vandaan kwam. En dan gaat het snel vanwege de celstrekking wat in de natuur alleen bij planten voor komt. Alles is in begindsel reeds gereed, het blad, de knoppen, de bloemen en het enige wat de plant dan doet is elke cel vergroten "strekken" en dat is de oorzaak dat in het voorjaar in een rap tempo alles in blad en bloem staat. Maar ja, wat het laden betreft: hoe haal je het in je hoofd eerst een voertuig voor lading te reserveren en dan de handel produceren. En zo kwam het dat ik vandaag pas om vier uur uit Olmo, waar ik nu elke straat ken, vertrok, richting Treviso waarbij ik langs de motorfabriek van de Aprillia kwam. En na Treviso over Montebelluno naar Trento waar ik maar eens de oude weg richting Bolzano nam om bij Egna de grote weg te pakken, en hup, vóór negen uur was ik de Brenner over, langs Gries,waar een klein treinstationnetje is waar Jozef Mengele vier jaar (hij heeft zich eerst vier jaar weten schuil te houden in de buurt van Gunzburg!) na de oorlog uitstapte en vandaar te voet Italië wist te bereiken om daarna met een vals paspoort via Genua naar Argentinië te ontkomen. Bij Gunzburg, zijn geboortestad, is het bedrijf Mengele, handelaar in landbouwmachinerieën, er nog altijd en tijdens het proces tegen Adolf Eichman is Mengele zelfs nog een keer terug geweest en weer verdwenen zonder gepakt te worden terwijl de hele wereld hem zocht! Na de Brenner zoals al eerder richting Bregenz afgeslagen en doorgereden tot elf uur, wat wil zeggen dat ik het laatste uur niet harder dan zestig mocht rijden. Waarom? Vraag het hier de Tirolers. Morgen nog een hele ruk naar huis, en dat gaat net wel, net niet, lukken.
Aldus schreef ome Willem.
---
donderdag 18 februari 2010
woensdag 17 februari 2010
Oude en nieuwe.
Links ziet u twee tunnels. Dit was voor twintig jaar terug de twee keer twee rijstroken autobaan. Nu de "rondweg" van Vicenza. Daarnaast twee grotere tunnels, twee keer drie rijkstroken, de huidige autostrada.
---
De broodheer.
Regelmatig maak ik dingen, kwesties, mee waarvan de buitenstaander meent dat zij anno 2010 toch niet meer zullen voorkomen, maar dat is onjuist. Er was vliegende haast mee, met dat brood wat opgehaald moest worden even boven Venetië. Vrijdagmorgen, als het even kon, in Nederland lossen, of anders in de middag. Maar ik was nog niet eens bij Piacenza en daarvoor had ik nog twee adressen te laden in de "rimboe", midden op de po-vlakte en vet van de grote weg. Allereerst vroeg op en naar Cremona gereden, daar afgeslagen en bij een oord, Motta Baluffi geheten, de eerste client opgehaald. Dat ging lekker vlot en als dat zo verder zou gaan zou ik Bolzano nog wel eens kunnen halen. Welaan, op naar client nummer twee waarvan we reeds een fax hadden dat de goederen klaar waren, maar toen ik daar om elf uur aankwam was er nog niets klaar en na een wachttijd van twee en een half uur konden de pakjes er eindelijk in en toen die er in zaten natuurlijk weer een drie kwartier op de papieren wachten. Jaja, u leest het goed. Het is hier niet aan het verstand te brengen dat er tijdens het laden ook de papieren klaar gemaakt kunnen worden en dat zoiets dan zeer veel wachttijd scheelt. Maar goed, ik heb er mee leren leven. Inmiddels had de klant waarvoor we brood zouden laden al diverse keren gebeld of het wel lukken ging vandaag en dus reed ik met gezwinde spoed vanaf dit wachtadres bij Verona naar de laatste ophaler te Olmo, even boven Venetië. Om half vijf zette ik het voertuig voor de deur van de broodheer stil maar welk een onbehagen, de lading was niet klaar. Is nu ook nog niet klaar, maar, zo sprak de broodheer, pas morgen om 12 uur! Zulke zaken maken wij dus mee anno 2010: klanten die zeggen dat het klaar is maar jokken, en klanten die lopen te jagen terwijl, in dit geval, het brood nog moet worden gebakken. En intussen loopt het spaak met de rij-tijden maar ja, dat is een probleem waar een buitenstaander geen enkele boodschap aan schijnt te hebben. Met een beetje pech kan ik morgen weer niet meer dan een magere zes uur rijden omdat ik hier te laat vertrek en de Oostenrijkers een rij-verbod na acht uur hebben ingesteld voor vrachtverkeer. Dus tel uit je winst, door dit soort gemierkont loop je uiteindelijk bijna twee dagen achter de feiten aan maar inmiddels vind ik het onverklaarbaar dat dit soort zaken anno 2010 nog regelmatig voorkomen. En ach, het wordt betaald dus maken we er wel wat van.
Intussen ben ik wel weer op zoek geweest naar een eerste lenteteken. Immers is de temperatuur met 13 graden al bijna aangenaam te noemen en je zou toch verwachten een glimp van een eerste blije bloem, een uitbottende tak of een jong groen glimlachend blaadje te mogen begroeten, maar ik heb het nog niet gezien. Wie weet, morgen! Maar eerst nog even langs de broodheer om dat vannacht voorgebakken spul op te halen.
Aldus schreef ome Willem.
---
dinsdag 16 februari 2010
Franse alpen.
In de franse alpen lopen zeer veel van deze lange rechte en mooie wegen. Jammer dat men de laatste 20 jaar (te) veel autotoutes ernaast heeft neergeplempt.
---
Frankrijk-Italië.
Dat was wel schrikken toen ik vanmorgen wakker werd en naar de buitentemperatuurmeter keek en ik dubbele cijfers onder nul ontwaarde waarmee de lol er voor mij eigenlijk al af was, temeer daar even later min dertien in beeld kwam! Maar goed, zo voltooide ik het eerste stuk tot en met Chaumont wat tegenwoordig een stuk eenvoudiger rijdt dan vroeger en het is jammer dat je van herinneringen geen foto's kan maken, want voorheen moest je niet alleen Vitry le Francois en Saint Dizier door, maar ook een stuk of tien dorpjes, zoals Gudmont, Laneuville, Rachecourt, Chatonrupt, Fronville, Rouvroy en zo meer en dat was altijd een waar rijgenoegen. Bij Chaumont in de vrieskoude maar eens de snelweg op en die dit keer, geheel tegen mijn gewoonte, uitgereden tot Macon-sud, aldaar afgeslagen en langs een goede wijnboer gereden omdat het kostelijke nat wat deze heer in flessen weet te stoppen bij mij thuis op was en ik hoognodig mij weer een nieuwe voorraad aan moest schaffen. Nadat ik een paar dozen zwavelvrije Morgon, alsmede natuurzuivere Beaujelais van de familie La Pierre -want zo heet de wijnboer- in de kar had gezet snel naar Villefrance gereden waar het overgrote deel werd gelost bij zo,n bedrijf waar je eerst aan allerlei onzinnige protocollen moet voldoen zoals een veiligheidsfilmpje kijken, veiligheidskleding aantrekken, formulier invullen etc. etc.
Toen ze mij vroegen om veiligheidsschoenen aan te trekken overhandigde ik een TNO-formulier in het frans waarin is opgenomen dat sabot bois ruimschoots voldoen aan de eisen die aan veiligheidsschoenen worden gesteld zodat ik mijn klompen aan kon houden.
Daarna naar Saint Genis Laval gereden om de laatste palletten te lossen. De hele tijd bleef de temperatuur op ongewone wijze voor hier onder de nul, ondanks dat de zon nu even scheen.
Welaan, nadat ik bij een groentenhandel een paar soorten lekker fris fruit voor het middageten had gekocht ben ik rond de middag Lyon uitgereden op weg richting Chambery en toen ik die prachtig gelegen alpenstad voorbij reed de borden Albertville aangehouden en vóór Albertville rechts af geslagen het dal in waar beroemde passen zoals de Madelaine, Glandon, Galibier en Isseran beginnen. Maar natuurlijk zijn al die passen nu gesloten en met mijn vrachtwagen kan ik er toch niet overheen zodat ik aan het einde van het dal de tunnel, de Frejus-tunnel, in reed alwaar het in het midden wel 22 graden was. Het is omdat het daar donker is, stinkt en er een stopverbod geld, anders had ik misschien even gestopt om van de aangename temperatuur te genieten! Aan de italiaanse kant van de tunnel maar even halt gehouden voor een kopje cappucino en een panini en daarna naar beneden afgezakt, Torino (turijn) en Asti voorbij en voor Allesandria gestopt.
Op dit moment regent het en buiten is het net boven nul en daardoor kom ik langzaam de koudepressie te boven. Regendruppels tikken gezellig op het blikken dak van mijn groene blikken hut. Regen, gelukkig regen. Géén sneeuw!
Aldus schreef ome Willem.
---
maandag 15 februari 2010
De Chagerijn.
Deze week is wederom begonnen met een franse opening als je de tocht vanmorgen om vijf uur naar Amsterdam niet meetelt, maar welke variant mij deze week te wachten staat is vooralsnog koffiedikkijken. En in Amsterdam, pakjes er uit, nieuwe pakjes er in, alles bij ver ondernulse temperaturen en daarbij zijn de loodsmedewerkers niet te benijden aangezien ze de hele dag in die kille loods moeten doorbrengen op heftrucks zonder kachel. Daarna op weg en de eerste uren exact zoals ik vrijdag was teruggekomen, Breda, Brussel, Charleroi en Bruly waarna ik een eerste variant aanbracht door nu over Charleville Mezieres en Attigny naar Chalon sur Marne te reizen. Daarna vervolgde ik mijn weg over Virty le Francois en Saint Dizier waar ik rechtsaf richting Chaumont koerste en even na Joinville, bekend om zijn mooie zandstenen kasteel en gietstaalfabriek, ben ik gestopt bij een sobere, ongezellige en desolate knaagschuur waar op de achtergrond wat trekzakmuziek met jouwerig gezang te horen is en met een norse als pastoor uitziende "ober" compleet met tondsu en met ziekenfondsbrilletje en die zijn broekriem van zijn lelijke crèmekleurige broek welhaast tot net onder de oksels heeft opgetrokken en daarop een ganzenpoepgroen shirt met een wit engelstalig opschrift waarvan hij vermoedelijk niet eens de betekenis weet, die stilzwijgend en bijna arrogant zijn werk doet alsof hij het vervelend vindt dat ik nu net hier en nog een paar anderen met mij wat voedsel tot zich nemen. Maar ja, het eten is verder eenvoudig en smakelijk dus neem ik de kalende chagerijn maar op de koop toe. Trouwens, ik neem het, gezien de voortdurende winterkoude en elke afwezigheid van een lenteteken, die man niet eens kwalijk want ook ik en velen met mij zijn die siberische temperaturen wel welletjes.
Welaan, de kaas is nu ook op, mog een glaasje water en ik kruip weer in mijn groene hokje waar het kacheltje reeds snort.
Aldus schreef ome Willem.
---
zaterdag 13 februari 2010
Routier.
Een Routier, goed slapen, goed douchen en goed eten. Ik was laat en daarom één van de laatsten. Zou trouwens ook niet denken dat het daar min acht was.
---
Champagne.
Deze berg staat al eerder ergens op dit log, maar dan niet in de sneeuw. Dat maakt het nu dat elke reis anders is.
---
Vrijdag-zaterdag.
Een late bijwerking van de avonturen, maar ja, als je laat in de avond thuiskomt en het één en ander bijkletst, schiet het er bij de avonduren wel eens bij in. Vrijdagmorgen om half acht taaide ik af vanaf de routier die ik de dag daarvoor een beetje beschreef en door een aanzienlijke sneeuwlaag vervolgde ik mijn weg, pakte, omdat de fransen niets aan de weg deden in vorm van sneeuwruimen (zout ook hier op??) en de personenauto's gevaarlijk langzaam reden terwijl ik met mijn vrachtvoertuig juist door de sneeuw een goede gang er in moet houden (weinigen die dat begrijpen), bij Nitry even de snelweg gepakt en ging er bij de volgende meteen weer af om vanaf het oosten Chablis te bereiken. De eerste ophaler zat in Courgis en voordat ik de smalle besneeuwde weg op ging, belde ik hem of het allemaal wel mogelijk was. De meneer vertelde mij toen dat het moeilijk was maar daarnaast kreeg ik te horen mij niet te zullen laden omdat hij het te koud vond. Na deze verheugende mededeling de stad Chablis zelf in gereden en midden in het smalle centrum de andere ophaler afgehaald die het kennelijk niet te koud vond. Daarna over Ligny, Saint Florentin en Troyes naar Arcis sur Aube gegaan, daar noorwestwaarts over smalle maar schone wegen over het dorpje Salon naar Fere Champenoise, dat aan de weg Sommesous-Vitry ligt, gereden en vandaar over Verthus richting Reims gegaan en toen ik de Marne overstak rechtsaf over Tour sur Marne naar Bouzy gereisd en aldaar in dat dorpje de laatste afhaler van de week tot mij genomen. Daarna volgde nog Reims, Rethel en daar afslaan naar Novion Porcion of zoiets en na Rocroi bij Brully het Koninkrijk de Belgen ingegaan niet zonder daar bij het oude grenscafetje eerst een lekkere tosti te hebben verorberd. Nou ja, de rest kent u wel: Charleroi, Brussel en zo op na huis. Ook deze Franse partij is weer uit. Tot later.
Aldus schreef ome Willem.
---
donderdag 11 februari 2010
De boerderij.
Rechts kun je nog net het Dafje zien. Zomers goed toeven hier, maar nu bitterkoud en helskoude wind! ---
Donderdag, elf november 2010 (N.C.).
Toen ik vanmorgen daar vlakbij Brignoles op mijn buitentemperatuurmeter keek besloot ik het maar op te geven want het teken waar ik al twee dagen naar op zoek was zou vrijwel zeker uitblijven omdat het tien graden vroor ook al scheen de zon vorstelijk. Misschien wel juist daarom... Nee, een lenteteken leek niet voorhanden en nadat ik mijn hoofd onder de kraan had gehouden en koffie met een pain chocolat op had spoedde ik mij om negen uur naar de nabijgelegen klant om de goederen te laden die al bijna klaar waren. Ik zette mijn voertuig neer en wandelde een keer om de boerderij heen, maar dat was, ondanks of juist weer dankzij, de vorstelijke zon, bijzonder onaangenaam. Als u de foto bekijkt op willemdeschaker.web-log.nl zou je niet zeggen dat het met een keiharde wind bijzonder onaangenaam was ook nog met mijn dikke ADIDAS-winterjas aan! Gelukkig was de handel voor tienen reeds klaar en nadat de spullen geladen waren en ik de documenten had getekend ben ik afgetaaid naar het noorden. Normaal had ik over Rians, Sisteron en Grenoble, of over de Col de Crabe via Die (juist, van de Clairette de Die) gereden, maar ik vertrouwde het weer niet en dus rolde ik richting Aix, Avignon en Valance naar Lyon, de route de soleil die na Montelimar veranderde in een route de neige want de sneeuw kwam fors naar beneden, voortgedreven door een bizarre noorderwind, storm eigenlijk en het is allemaal maar net an geweest dat ik kon blijven rijden. Op de radio vernam ik dat de franse departementhoofden bij elkaar waren om de mogelijkheid te bekijken of en wanneer de eerste tour de Frans per schaats kon worden verreden.
De lucht was muisgrijs, het leek om 12 uur wel avond en de sneeuw tuimelde maar door. Even boven Lyon was het iets beter en bij Macon zou ik in een piepklein achterafdorpje, Fuisse genaamd, ook weer wat ophalen. Ook hiervan een foto op het log, en ja, bekijkt u het zelf maar en het begon daar net weer hevig te sneeuwen en ik was blij dat ik weer in de bewoonde wereld was teruggekeerd. Daarna naar Chalon sur Saone en dan over de N6 richting Auxerre. Het begin van de weg was goed te rijden, maar even voor Saulieu was het bar en boos en ik was blij dat ik ongeveer als enige en laatste aan het verkeer deel nam. En na Saulieu vond ik een kleine knaagschuur waar een meneer achter de bar staat met een enorme snor en totaal nog twee voortanden boven in het gebit waarmee hij stilzwijgend te kennen geeft nog gevrijwaard te zijn van de moderne tandheelkunde, en de kok die nu nog bezig is het chauffeursvoedsel te bereiden. Zal zo wel zien wat de pot schaft, als er maar geen paddestoelen in zitten want die vind ik vies.
Aldus schreef ome Willem.
---
woensdag 10 februari 2010
Het kille zuiden.
Het stormde vandaag, de hele dag, ook bij het ontwaken hedenmorgen en de lucht was helemaal schoongeblazen zodat bij het krieken een prachtig zonnetje achter de bergen tevoorschijn kwam. Nadat ik eerst nog in Poussan een adresje afleverde spoedde ik mij via Ales over een mooie weg door schitterende heuvels met in het westen op de achtergrond hoge bergen waar nog veel sneeuw in grote hoeveelheden lag opgetast, naar Ruoms in het zuidoosten van de Ardeche waar ik de eerste twee paletten ophaalde en vandaar over Vallon de Pont d'Arc door een schitterende omgeving met smalle wegen en een nog smaller bruggetje over de Seize naar Bagnols sur Seize waar ik zag dat met de noorderstorm een heel leger wolken met grote snelheid van noord naar zuid werd geblazen. Gelukkig hadden ze hun lading reeds bij Lyon achtergelaten (dat had ik al op de radio vernomen) zodat ze min of meer leeg voorbij schoven. Hoewel het al die tijd zonnig bleef deed de temperatuur maar niet mee, net even boven het vriespunt bleef zij steken en dat is ook aan de natuur te zien. De hele dag heb ik gezocht naar een lenteteken, maar helaas, alles is nog in winterrust hoewel veel gewassen er zwanger uitzien en weldra blad en ander groen zullen baren. Na Bagnols via Bolene naar Sarrians, dat aan de voet van de Mont Ventoux, die zich in nevelen had gehuld, ligt, gekacheld, pelletje geladen en afgezakt naar een adres in de Camarque, tussen Arles en de kust, in Mas Tibert en toen ook dat klantje er in zat over Fos sur Mer, Marseille en Gardanne richting Trets gereden waar morgen nog weer wat handel, dat vandaag niet klaar was, voor vervoer gereed is en dat ik dan ga ophalen. Inmiddels een knaagschuur bezocht en deze gebruikt waarvoor zij dient. Vandaag werd hier oeuf mayonaise en daarna een niet te versmaden bavette avec saus Roquefort geserveerd. En daarna natuurlijk een kaasje toe. Welaan. Het wordt tijd om te gaan slapen. Morgen weer jacht op een eerste lenteteken zoals een Fries zoekt naar het eerste kievitsei. Het vriest trouwens al weer. Nog nooit was Zuid Frankrijk zo lang zo koud. Volgens mij dan.
Tot later.
Aldus schreef ome Willem.
---
dinsdag 9 februari 2010
Ik zal handhaven.
Toen Willem van Oranje halverwege de zestiende eeuw de brief van Phillips de Tweede kreeg waarin zijn vogelvrijverklaring stond te lezen, schreef hij daaronder de gedenkwaardige woorden Je Maintiendrai wat "Ik zal handhaven" betekent en vandaag kwam ik er achter dat op het gemeentewapen van de stad Orange niet alleen drie sinaasappels prijken, maar ook de hiervoren genoemde woorden en nu vraag ik mij af of die woorden reeds in het stadswapen stonden en de prins deze toen gebruikte of juist andersom, dat de stad Orange de gedenkwaardige woorden daarna aan het wapen hebben toegevoegd. Ik weet het niet maar een kenner van de heraldiek zal wellicht uitkomst bieden. Vandaag gewoon begonnen in Lons le Saunier en door het donker bij temperaturen onder nul vergezeld met flinke sneeuwse neerslag
moest ik nog aardig opletten of het niet plots zou gaan ijzelen. Op de route du Soleil tussen Lyon en Valance ligt een klein bergje, de grote biefstuk genaamd en waar je tegenwoordig niet met de vrachtwagen mag inhalen en het is mij al vaker opgevallen dat dit een overgang kan zijn tot ander weer. Zo ook nu: de sneeuw wijzigde zich in regen en de temperatuur liep op naar plus drie. Nadat ik bij Montelimar, zoals gewoonlijk, de autoroute verliet en ik op Pont Esprit af koersde zette ik het voertuig stil voor een pauze naast een gemeentevoertuig waar ik het wapen van Orange met genoemde tekst ontwaarde. Na het speelkwartiertje verder naar Nimes en aldaar op mijn beurt gewacht waarna het grootste deel van het voertuig ontladen werd en toen over Frontignan en Sete naar Meze waar ik thans sta voor een routier met lange en goede reputatie. De hele dag heb ik getracht een teken van het voorjaar op te vangen maar ondanks intensieve naspeuringen was het al winter wat de klok sloeg, temperaturen net boven nul, palmen met bebruinde bladeren, ook hier in Sete, en een straffe wind met regenvlagen teistert nu mijn voorraam terwijl een groep flamingo,s ineengedoken in het water staan. Die weten ook niet hoe ze het hebben met dit hollandse herfstweer. Misschien morgen, als ik hier in het zuiden nog wat rondkoetel, zal ik een lente teken ontwaren, je weet maar nooit! Kom, ik ha maar eens binnen hier. Ze hebben vast wel wat onder de kurk
Aldus schreef ome Willem.
---
maandag 8 februari 2010
Maandag, 8 februari 2010 (N.C.).
Dat viel niet mee, hoor, vanmorgen vroeg, om de draad, die ik twee weken geleden neerlei, weer op te pakken. Zaterdag had ik mijn Dafje, die verheugd op mij stond te wachten en, zo meende ik waar te nemen, ter begroeting zijn linker voorwiel even ophief, reeds uit Amsterdam opgehaald en bij mij in de buurt neergezet en vandaag vertrok ik dan weer, uiteraard naar het zuiden om een poging te wagen de kou te ontlopen. Ditmaal, als ik het met dat leuke spelletje vergelijk,1: e2-e4. e7-e6 en daarmee krijg je meteen een franse partij op het bord. En inderdaad, nadat ik de ardennen gepasseerd was reed ik zo rond de middag de republiek met de leus "vrijheid, gelijkheid en broederschap" binnen. Een aardige leus zo op het eerste gezicht, maar heel toepasselijk staat onder die leus "Liberté, égalité, fratelite" op het stadhuis van Troyes "ou la mort" geschreven daarmee aanduidend dat, als je het niet met die leus eens bent, dat dan je dood betekent en dat hebben er destijds nogal wat burgers van dit land ondervonden. Vandaag maar eens over Nancy en Epinal en bij Remiremont over Plombieres en Saint Loup naar Versoul en daarna verder, Besancon gegaan en sta nu net buiten Lons le Saunier. De hele dag nauwelijks iets te merken van het naderende voorjaar, maar het zit wel in de lucht. De katjes zijn al volop te zien, maar dat is ook alles terwijl de koude nog steeds als een wintergesel over Noordoost Frankrijk heerst. Hoewel: een heerlijk zonnetje zo nu en dan gaf toch wel het gevoel dat het niet zo lang zal duren, alsof je op een schip zit en de haven nog niet ziet maar weet dat je de volgende dag binnenloopt. Dan wordt het onrustig op het schip, mensen lopen dan druk heen en weer, pakken reeds hun bagage bij elkaar en nemen nog een laatste foto . Zo ook hier: ik zie het voorjaar nog niet, maar dra zal het er zijn. Morgen ga ik verder naar het zuiden en wie weet ontdek ik daar wel meer of echte symptomen.
Aldus schreef ome Willem.
---
vrijdag 5 februari 2010
De voorbereiding.
Je hebt liefde voor het vak of niet! Een of twee dagen voor vertrek minstens twee uur naar de kaart staren!
---
De dokterskamer.
Hier een kijkje op het chirurgisch gereedschap van dokter Boudewijn, met vele groote meesters aan de muur.
---
Nijkerk.
Smalle straten van Nijkerk, waar mijn vriendinnetje die het al meer dan dertig (30!!) jaar met mij volhoudt, werd geboren.
---
Bij de dokter.
Vandaag naar de dokter geweest. Nee, niet naar mijn huisarts want ik weet niet eens wie dat is omdat ik nimmer slachtoffer van hem was, nee, de dokter waar ik vandaag was is van geheel andere signatuur. Gisteren nog ben ik met mijn Miep die onder de naam Ineke door het leven gaat in het geriefelijke Nijkerk geweest om daar wat zaken te regelen en boodschappen te doen terwijl we in de namiddag iemand opzochten in de gemeeente Bilthoven, maar vandaag dus met twee van onze huisdieren naar een herstellingsoord te Beesd gereden want één van onze lieve eendjes wilde al een tijdje slecht lopen terwijl de ander nogal met de voorkant trilde alsof hij aan Delirium Tremens leed en zo kwamen wij aan bij de vermaarde dokter Boudewijn en zoals de meeste lezers wel zullen weten ben ik sowieso al gek op alles wat met wijn heeft te maken, of het nu rode wijn, witte wijn, wijndruiven, wijngums, landwijn of Boudewijn is, maakt niet uit. Welaan, eerst werd de mooie gele lasteend, in het Latijn Anas querquedula geheten, door dokter Boudewijn onder handen genomen en een verblijf van twee uur in het eendenherstellingsoord Chateau Deux Cheveaux had tot gevolg dat het karretje er weer flink zin in had en met twee wielen door de bocht reed ze met haar en mijn baasje de oprit af en spoedde zich naar de thuisbasis waarna dokter Boudewijn een kijkoperatie ondernam bij het jeugdige rode eendje, in het latijn de Anas strepera geheten en aan die naam is gekomen omdat ze niet zozeer kwaakt, maar kraakt.
Gelukkig bleek na de kijkoperatie dat ons kraakeendje niets onder de leden had en nadat ik aan het herstellingoord het duizelingwekkende hoge honorarium van dokter Boudewijn had voldaan spoedde ook ik mij naar huis waar ik deze vrijdagmiddag stil op de bank ben gaan zitten met een mooie schoolkaart voor mij om mij alvast voor te bereiden op aanstaande maandag wanneer ik de europese wegen weer aan een onderzoek ga ontwerpen.
Dan schrijf ik wellicht wel weer.
Aldus schreef ome Willem ---
woensdag 3 februari 2010
De ijzige ijsvlakte.
Het ijs en de sneeuw is hier nog lang niet weg! Maar wel mooi. Of niet soms?
---
Abonneren op:
Posts (Atom)