Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

donderdag 31 maart 2016

Feldberg (Schwarzwald)

Hier en daar nog wit

.

De keten

Sneeuw op de Elzas, sneeuw op de rug van het Zwarte Woud; de laatste sneeuw, zoals elk jaar in maart.

Zoals elk jaar in maart, maar toch steeds weer anders; de afwisseling van de regelmaat; doolde ik vorige week in de Anjou rond, deze week, een week die een werkdag minder telt, snel ik voort tussen de twee voornoemde bergruggen.

De achterliggende dag was vol van neerslag; een eindeloos wolkendek voorzag de onderliggende bewoners en reizigers van ruim voldoende regenwater terwijl ik voortging en ergens in de driehoek Heilbron, Karlsruhe en Stuttgart mijn eerste klant van nieuwe goederen voorzag; op weg naar Offenburg viel 't langzaamaan droog; het grijze dek brak en ik genoot weer van prachtige formaties en flarden; uiteengeregende wolken die verspreid en in allerlei soorten rond de ruggen van beide bergformaties dreven; als de vermoeide kudden wilde- en hartebeesten in een Zuid-Afrikaanse savanne, uiteengeslagen door hongerige en brullende leeuwen.

Een voorlaatste adresje aan de Franse kant van de Rijn; daarna volgde een reis langs haar, een nieuwe oversteek en dan dwars door de Breisgau naar Freiburg, de stad die, gelijktijdig met de inval in Nederland, per vergissing op dezelfde tiende mei door de eigen duitse Luftwaffe werd gebombardeerd. Wat dat betreft zijn Duitsers toch al geen erg logistieke helden; rond 1940 werden grote groepen Joden vanuit Zuid-West Duitsland (van ongeveer Heidelberg tot Freiburg) versleept naar het meer dan duizend kilometer verderop gelegen Franse Gurs, nabij Pau, aan de voet van de Pyreneeën waar zij hun gevangenschap deelden met politiek veroordeelden en gevangenen uit de Spaanse burgeroorlog.
Pas rond de zomer van 1944 werden de meesten wederom versleept, over duizenden kilometers waar behalve de gevangen, ook spoorwegpersoneel en "bewakers" bij betrokken waren en wie zichzelf bewust maakt over wát voor reis, toén, terwijl het schimmenrijk op instorten stond, kan niet om 't absurde heen: de "reis", nu met bestemming Auswitch en over hun lot weigert mijn toetsenbord thans verder te schrijven; het moge verondersteld bekend te zijn.

Nooit zal ik 't begrijpen, nauwelijks geloven; en 't is ook ongelofelijk als ik de stad met haar voorname torens aanschouwde en vervolgens naar boven reed, richting Titisee en aldaar afboog naar 't zuiden, over de nog besneeuwde hoogten snorde en inmiddels in zonnig weer; vanaf grote hoogte ontwaarde ik een horizon met een schitterende witte keten, ver, ver weg. Van oost naar west een ononderbroken rij van Alpentoppen, alleen te zien bij droge lucht; 't ontnam korte tijd mijn adem en tijdens de afdaling verzonk de keten achter de lager gelegen bergen waartussen de Rijn zich wurmt; rond het avonduur kwam in te Waldshut aan.

Die avond keerde ik in gedachten terug naar 't contrast; naar de ontsteltenis waarin de generatie voor mij leefde in hetzelfde gebied dat ik tijdens een ontluikend voorjaar bezoek; twee dialogen en slechts tijd dat verschil maakt.

Dezelfde streek, dezelfde stad, daartussen een hoge, onneembare keten die toen en heden in tweeen splijt; een keten zo hoog en ver als de adembenemende Alpentoppen.

Aldus schreef ome Willem.


.

maandag 28 maart 2016

Aardig weekje

Begon in België

klein grensje naar Frankrijk (nabij Steenvoorde)

Steenvoordse molen

Alweer Parijs voorbij

Vienne

Loire bij Saumur


dolen door de Anjou



nog steeds kale bomen

alleen de treurwilgen

Terug in Parijs......

Op de weg naar soissons

't stille noorden door

Grens weer met België

Ardennen

Vrolijke rotonde....



Verlaten stations

veel tankstations langs oude n-wegen in Frankrijk zijn gesloten.

Alhier het resultaat.





donderdag 24 maart 2016

De chocooren. פורים

Eerst de Somme, daarna l' Oise, de Seine, Loire en Vienne; aangenaam reisweer en overal tracht het voorjaar door te breken; alleen een wat koele lucht biedt nog een weinig weerstand die ze weldra op zal moeten geven; de geluiden worden haar te machtig; dra zal ze wijken voor de lofzang van jubelende vogels en wijken voor de dracht waarin de heesters en grasakkers gekleed gaan.

Van meet af aan werd het volk, eenmaal een volk geworden, gehinderd een volk te blijven; reeds in het oude Egypte, waar het enkele eeuwen verbleef en zich aldaar tot een volk ontwikkelde, deed de Farao een poging: alle nieuwgeboren jongens moesten verdronken worden in de Nijl; de ironie echter verteld van een jongetje, ook aan de Nijl afgestaan en gelegd in een rietmand die er door de dochter van diezelfde Farao werd uit gevist en die juist diegene werd die als leider met zijn volksgenoten Egypte verliet, op weg naar 't land van melk en honing en wat elk jaar in herinnering wordt geroepen, een slordige vierduizend jaren reeds; dit jaar, eind april, weer.

De Anjou, een dagje dolen door de Anjou. Vanuit Amiens kwam ik via Chartres en Tours aan de zuidzijde van de Loire nadat ik in Blois de laatste goederen had achtergelaten. Vanaf vanmorgen bezocht ik een paar kleine dorpjes en haalde her en der een paletje op. De eerste nabij Angers, de laatste te Richelieu waarna ik de grill terug naar 't noorden wendde.

Eeuwen later, tijdens de kruistochten, heeft datzelfde volk het zwaar te verduren gehand; met duizenden werden ze over de klink gejaagd met als reden de meest absurde argumenten; en laatst nog, een slordige zeventig jaar terug, toen een nare snorremans in Duitsland een bizarre (on)menselijke theorie er op nahield wat iets te maken had met ras en bodem; inmiddels kent een ieder wel het getal van de zes miljoen.

Terug, inmiddels, te Parijs, de metropool die kort geleden, gelijk Brussel, te maken kreeg met bloedige aanslagen. Europa in 't hart getroffen; enorm onheil wordt over de unie uitgegoten; verontwaardiging, verbijstering, maar hoe selectief is zij? Het volk, het Oude volk, had en heeft er bijna dagelijks mee te maken en er zijn er nogal wat die dat eigen schuld noemen zonder de vraag van de Euroschuld onder ogen te -willen- zien.

De nadagen van onze beschaving; met een mengsel van ongeluk, verblijding en weemoed besef ik mij het voorrecht door dit Europa te reizen, te sterven, want reizen is immers, voor wie de aarde onmiddellijk aanschouwt, steeds een weinig doodgaan.
De tijd trekt een horizon waarin onze tijdgebonden blik niet kan komen, maar wat achter die horizon ligt heeft een grotere invloed op ons bestaan dan we beseffen, want helaas is het zo dat wij 't verleden beoordelen met het idee van 't hier en nu.

Het zal nu twee en een half duizend jaar terug zijn dat er een hoveling van Xerxes een poging waagde; toen een deel van 't volk op en rond de burgt Susa woonde; de onverlaat had een hekel aan één van hen en daarom, vond hij, moesten allen worden omgebracht en daartoe raadpleegde hij enkele magiërs die de datum voor de collectieve volkerenmoord vaststelde op de veertiende van de maand adar, maar de weg van de boosdoener liep uit op zijn eigen galgendood omdat hij buiten De Waart rekende; op de veertiende van die maand bungelde Haman zelf aan de galg terwijl het Oude Volk de poging tot moord manmoedig afweerde en waar elk jaar aan met grote vreugde aan wordt teruggedacht tijdens het lotenfeest dat bij 't invallen van het duister zijn aanvang nam.

Poerim 2016. Morgen ga ik op zoek naar koekjes, zandkoekjes met chocolade, ronde, oorvormige chocoladekoekjes dan deel ik mee in de vreugde; Hamansoren zijn zelfs na 2500 jaar nog niet over datum.


Aldus schreef ome Willem.
.

Chalonnes-sur-Loire

Nabij Saumur

.

dinsdag 22 maart 2016

De onmens

De aarde als bol heeft geen einden; toch is zijn niet oneindig, maar slechts onbegrensd, want de oppervlakte van een bol keert tot zichzelf terug. In zichzelf.. Daarom, reeds daarom is deze voorstelling een voorbeeld bij uitstek in ons denken van een reductie die plaatsvindt in de eindeloze herhaling van hetzelfde; de bol keert immers tot zichzelf terug. De mens, de modern kijkende mens, die deze reductie voltrekt, heeft de aarde veranderd en heeft zich de mogelijkheid geschapen om haar rond de reizen; slechts een door reductie veranderde aarde kan men rondvliegen, maar een dergelijke reis is de toepassing van de eeuwige, eindeloze herhaling van steeds weer 't zelfde en daarom is een ronde aarde niet meer uniek, niet meer bijzonder, niet meer onherhaalbaar en elke dag niet meer elke dag nieuw.

Het Vlaamse heuvelland; Ieper, poperinge en via Steenvoorde gereisd; de steek waar zich de Gulden Sporenslag afspeelde en later de eerste chloor- en mosterdgasaanvallen plaatsvonden waar een slordige half miljoen soldaten sneuvelden; de techniek, de godloze techniek staat voor niets! Elke dode een herhaling van de vorige, als seconden van 't moderne uurwerk.

De aarde is een bol voor diegenen die in de dodelijke abstractie van de getallen leeft; de bewijzen van de bolvorm gelden slechts in de wereld van de abstractie; buiten die wereld zeggen die bewijzen totaal niets.

De eerste ontluikende lenteboden; in de vroege morgen vogelzang. Warme geuren in een nog frisse lucht; de jaarlijkse vernieuwing, lammeren in de weide. Bij Fervent reed ik even verkeerd; ik wist de truck te keren vlak voor één van de vele oorlogshoven van de Grote Oorlog; in een enkel ogenblik overzag ik duizenden, duizenden doden, vaak jonge jongens die nooit kusten, trouwden; doorgaans slecht ouderliefde hebben gekend.

In de onmiddellijke, directe ontmoeting ervaart men de aarde anders; een aarde met einden en waar oost en west elkaar nimmer raken; een niet abstracte, onbecijferde aarde waarop men wonen en leven kan en die aarde is uniek en onherhaalbaar. Van dag tot dag wordt zij vernieuwt en die vernieuwing schept de nieuwe dag; niet de rotatie van de aarde. Iedere dag nieuw is profetie van de uiteindelijke vernieuwing waarin het nieuwe uniek, onherhaalbaar en bijzonder zijn zal.

Bij 't avondschemer het dal in en ik rol het oude Dorland binnen, beter bekend onder de Franse naam Doullens; stadje op de viersprong van wegen naar Arras, Amiens, Abbeville en Saint Pol; inmiddels lagen de Ternoise en Artois achter mij en ik zocht en vond een parkeerplek voor de nacht.

Het is maar net in welke relatie men tot de werkelijkheid staat. In de dagelijkse beleving ging de zon na de schemer onder en komt zij straks weer op; ons taalgebruik wortelt nog immer in de onmiddellijke relatie, maar ons denken heeft ons in de steek gelaten. De mens kan slechts mens zijn als zij buiten de abstracties leeft; daarom wordt een bolvormige aarde niet bewoont door mensen, maar door onmensen, door onmenselijke wezens.

Aldus schreef ome Willem.

.

zondag 20 maart 2016

Citroën

Nostalgische advertentie; vast van voor "de oorlog" .
Meer leuke afbeeldingen van oude Citroëns te vinden om 't blog van Wim Bloemendaal.

Het overzicht

Van de afgelopen week in beeld



Wat laat begon ik met knippen: hier reeds in de buurt van Beziers op weg naar Carcassonne

een mooie bloemengaard

temidden van het verveloze Lézignan-Corbieres





verveloos, en achterstallig onderhoud....

De Pyreneeën vanaf de Spaanse kant

Net aan de gene zijde de binnenlanden in 

dit is geen snelweg


Zuid-Frans dorpje nabij Perpignan

Lichtschijnsel over 't etang


Een van de weggeraakt voertuigje 

van Nimes naar Ales

leuke, smalle straatjes

de bergweg naar Mende

waar bovenop verse sneeuw ligt



en merkwaardige wiolkenformaties


vlak na de top, sneeuwvrij

bovenop de bomen, als mieten

over de Lot bij Decazeville

Aurillac voorbij

Puy Marie

door, terwijl de avond valt

vrijdag, zonnig en aangenaam, van Moulins naar Auxerre





steeds groener wordende akkers

stille dorpjes

op weg naar huis....


metysoms zicht op het onbestermde.....