Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?
vrijdag 28 oktober 2016
De terugkeer
zondag 23 oktober 2016
Het Veld der Velden
Er zijn maar weinig velden met een vergelijkbare agressieve uitstraling; kenners weten dan meteen over welk veld het gaat. Of juist niet, natuurlijk, maar duidelijk is dat juist op het veld d5, vooral aan het begin van de strijd, het heftigste gevecht wordt geleverd; het is immers her enige veld dat in twee zetten tijd drie keer van kleur veranderd: het veld op zich is al wit en kan op de eerste zet reeds bezet worden door een zwarte pion.
<P>
De herfst deed reeds zijn intrede; afgelopen week een eerste rit met een andere truck; een Zweedse Volvo nog wel: zo eind oktober, wanneer het nieuwe jaar reeds begon, de Grote Verzoendag voorbij ging en de eerste november reeds in beeld komt; ondertussen gisten de druiven en zal begin volgende maand vanuit de net-geoogste druiven de eerste wijn uit de vaten de flessen vullen; 2016, rond de tijd dat 499 jaar terug een zekere Maarten voor de tweede keer als een soort protest wat stellingen tegen de toenmalige Roomse clerus, althans zo gaat het verhaal, op de kerkdeur van Witteberg spijkerde.
<P>
Mocht de witte speler reeds met de zet e4 geopend hebben, dan kan hij direct het stuk op de tweede zet met zijn witte pion veroveren en wordt het veld in bezit genomen door een wit stuk. Maar de eerste zet is nog niet voorbij, of de zwarte dame komt in beweging: voor de tweede keer wordt het veld in bezit genomen door een zwart stuk, een stuk nog wel!
Snorde ik afgelopen week nog door de linies van de Grote Oorlog heen, door de golvende vlakten van weleer waar voornamelijk Duitsers en Fransen elkaar naar het leven stonden, waar de grond doorlopen bloedrood kleurde en bezocht ik zowel het geheimzinnige Bretagne alsmede het dal van de Loire en Cher en reisde ik via de Champagnestreek, waar ik zelfs de binnenstad van Reims aandeed, weer naar huis; komende week zal het juist de omgeving zijn waar de man die naar Martinus van Tours werd vernoemd zijn voetsporen en stellingen achterliet; waar, enige tijd later, een zekere Bach van zich liet horen; kortom: Leipzig en Eisenach komen wellicht deze week in beeld; V.V., uiteraard.
Nauwelijks staat de dame bij de tweede zet op d5 of een paard verjaagt haar naar een onbekende stelling: de derde zet werd door dit uitgevoerd en weg is ze, de dame, het veld d 5 leeg achterlatend, maar doorgaans niet voor lang. Veld d5, misschien wel het meest strijdlustige veld onder de velden en opmerkelijk om juist nu te noemen, zo honderd jaar na ’t midden van de Grote Oorlog, na twee zetten weer leeg achtergelaten; er omheen de stukken, figuurlijk ingegraven en de lopen, loerend op het moment het veld wederom te bezetten om vanaf daar de vijandelijke koning te matten.
<P>
Aldus schreef ome Willem
de voorbije week
Mayenne |
En verder rolde ik door, door naar het begin van de Bretagne over doorgaans mooie, rechtgolvende wegen
Door soms aardiger stadje waar de herfstkleuren de omgeving mysterieus verven. Na twee adressen lossen nabij Rennes, terug in pal-oostelijke richting, langs, onder meer, Sable sur Satre en op weg voorbij Tours
voorbij en over de Cher, maar daarna volgde een lange reis richting Eperney en Reims
.
..en kwam zodoende langs mosterdvelden die geel kleuren, en langs afgeschoren korenvelden.
Maar plotseling: wijngaarden, ik kwam aan in de Champagnestreek
en hier en daar bezocht ik een bubbeltjeswijnhuis...
en als laatste een stop midden in Reims, recht tegenover de eeuwenoude kathedraal
daarna weer terug naar Nederland.... Als laatste plaatje de regenboog, rechts van Zierikzee terwijl ik over de Schelde snorde.
zondag 16 oktober 2016
Het wereldonderwijs
zaterdag 15 oktober 2016
Oud-Nieuw Amsterdam
Een pleintje, zandbak met spelende kinderen; op de achtergrond de flat van De Wildeman, links de huizen aan de Ookmeerweg. slechts één enkel voertuig, eentje die we nu een oldtimer noemen.
Inmiddels werden de kinderen bejaarden; de moeders die op 't balkon de was droogden....
vrijdag 14 oktober 2016
De molen
De molen, Soest, een prachtige oktoberdag. Alsof ze een wake houdt....
Wie kent de diepe gedachten die zich om en nabij deze molen gedacht worden?
woensdag 12 oktober 2016
De b5-toren
maandag 3 oktober 2016
De herfstwind
Ooit was ze een frisse lentebries, een lekker briesje waar iedereen van genoot, vooral op wat té warme dagen. Maar dat was, dat was in haar jonge dagen toen de mensen nog blij met haar waren, want rond die dagen was ze voor velen een welkome gast en kwam ze overal binnen; de deur stond overal voor haar open.
De bladeren van struiken en bomen giechelden wanneer ze kriebelend langs vanaf de stam naar boven klom en ook de rivieren en beken dansten met veel plezier met haar in 't rond; alles werd o zo fris groen en zij zorgde als een kunstige minnestreel voor de juiste klanken en ook het gras galmde mee.
Er over; a5, een veld waar ooit de lente zou beginnen, maar terloops aan gene zijde van 't bord terecht kwam in het jaar 5778 dat vandaag zijn aanvang nam: naar gene zijde, over de drempel naar de donkere zijde van 't bord, over de drempel van 't nieuwe jaar, alsof de Rubicon werd overschreden: géén weg meer terug en de tijd dat iedereen nog leefde van de wind is gekend in haar einde.
Ja! Ach, in de zomer! In de zomer hield ze haar winterslaap; niemand wist meer waar ze was en slechts zo nu en dan verscheen een foto van haar in de krant: weg bries, weg alle wind en zelfs op het veld a5 bleef het windstil, tot vandaag het nieuwe jaar zijn aanvang nam.
Alles werd anders. Niet alleen bleek de muziek ook zijn achtste noot te hebben: meer nog: van h4 naar a5 kan geen enkel stuk in één zet, maar na de zeven stappen van a tot en met g speelt de muziek verder en swingt door over nieuwe treden naar een nieuw a b en c: steeds acht tonen op een octaaf; als een octopus spreidt zij haar veelkleurige klanken uit naar alle windstreken, zelfs in sub! En daarom: de struiken, de bomen, ja, zelfs de uitgestrekte velden moeten niets meer van haar hebben , nu, terwijl zij uit haar winterslaap ontwoken is; alles blijft dicht en iedereen vergrendelt de ramen met luiken en is voor haar nergens binnen meet plaats.
Na haar zomerse winterslaap is ze ook wat grimmiger, en aan wisselende stemming onderhevig, geworden. Soms mept ze flink om d'r heen; het eerste gehuil in de schoorstenen waarvoor nog rookhoen moet worden afgedragen is reeds hoorbaar en in al haar ongedurigheid rukt ze reeds wankelmoedige bladeren van de bomen: een enkele keer valt er een tak of twijg op het nog verlaten veld a5, tegengehouden door de witte pionnen op de velden a- en b4.
Als een oude zwerfhond doolt ze voort; de aangejaagde wind met buien in haar windbuil waarmee ze te pas en onpas kwistig rondstrooit: vanaf a5 nog een half donkerbord te gaan, opgejaagd, totdat ze, moe van 't gieren, liggen gaat: de herfstwind, opgejaagd door haar eigen adem, doodmoe.
Langzaam maar zeker klinken nieuwe strofen; de KV 408, Mozarts 28E in a, in a5, óp a5 terwijl het neergevallen blad dat onbedachtzaam van de boom werd gerukt windstil haar oor te luister legt; de octopus wiegelt op het hoog en laag van de klanken mee; Shana Tova; uit de herfstwind stijgt de echo boven uit haar slaap .
Aldus schreef ome Willem