Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

donderdag 28 januari 2010

De heer P. van Dalen.

De heer P. van Dalen.
Vandaag werd een zeer goed gesprek gevoerd met euro-parlementariër voor transport de heer Van Dalen. Er werd onder meer besproken de onvolwassen bejegening van de beroepschauffeur, met name de vaak kinderachtige kleuterschoolbekeuringen die met name buitenlandse politie oplegt aan chauffeurs, soms voor een overtreding van een paar minuten rijtijd met de daaraan gekoppelde problematiek van de praktische rechteloosheid.
Na afloop hebben we de handen geschud.
---

P van Dalen en Friesland.

Het is koud en guur, wind en sneeuw, afgewisseld door regen en hagel, teisteren voortdurend de voorruit en ik zit in een voertuig naast mijn vroegere verkering tussen Leeuwarden en de stad met de meeste e's in de naam, Heerenveen, en vooral als het hageld kunnen we elkaar niet verstaan in dit koekblik vanwege de kletterende herrie en wordt het stil in de auto. Inmiddels is ook het wegdek van zwart naar wit verschoten en de snelheid minder geworden vanwege langzaam rijdende voorliggers. Ja lezers, we waren vandaag in de binnenlanden van Friesland bij een goede amice en zijn echtenote, gewoon voor de gezelligheid en tevens om een stukje meubilair op te halen dat we op marktplaats in Dokkum (Friesland) hadden gekocht en door onze vrienden reeds werd voorgehaald. De binnenlanden, Tytstjerkeradiel, maar wat een fraaie omgeving. Vroeger, vele jaren geleden kwam ik vaak in Friesland en versta zelfs de taal goed, immers, ik heb nog een pake en beppe gehad.
En wat ene Van Dalen met dit alles te maken heeft? Welnu, vanmorgen had ik namens de United Truckers, een onderhoud met de euro-parlementariër voor transport de heer P. van Dalen, een overigens zeer goed en structureel gesprek inzake de huidige praktische onwerkbaarheid der rijtijdenwet. En daarna afgereisd naar Friesland. Hoort geloof ik ook bij de Europese Unie. Inmiddels is de weg steeds moeilijker begaanbaar geworden en ik denk dat ik het maar van mijn lief ga overnemen.
Morgen, tussen tien en twaalf uur kunt u mij horen, want dan breng ik op de wereldomroep verslag uit van mijn onderhoud met de heer van Dalen bij het programma "Onderweg", middengolf 1295 KH en op de korte golf zodat ik zelfs op Antarctica en de Sahara te beluisteren ben.
En inmiddels zwiept de regen met alle geweld op het blik van onze Acadiana en wiegt de wind ons gezellig heen en weer met achter ons in de laadruimte een schattig fries meubelstukje.

Aldus scheef ome Willem.
---

IJs

IJs
IJzig fries meer.
---

Friesland.

Friesland.
De weg naar Suwald met een dakje op de a, in de binnenlanden van Friesland ---

woensdag 27 januari 2010

over de Ticino onder het spoor....

onder het spoor en over het water en dan daarbij ook nog eens de grens over. Wel grappig eigenlijk.

dinsdag 26 januari 2010

De tandarts en de professor.

Dat was even afzien vanmorgen, of eigenlijk de hele dag en het afzien is eigenlijk nog niet voorbij. Nee, niet alleen omdat ik vanmorgen mij heb gemeld bij de tandarts, om kwart over acht, maar ook omdat de temperatuur vandaag de hele dag beneden nul bleef en ik in een Acadiana (Citroen) met minimale verwarming en maximale tocht voortschreed en mij eigenlijk in een soort diepvrieskist over de weg voortbewoog, kraag omhoog, tot over mijn neus, en oranje-rode handschoenen aan en afwisselend stampend en gasgevend beurtelings met mijn voeten om ze buiten onderkoeling te houden want zelfs in mijn klompen vroor het nog. Zo'n voertuig is best aardig, maar niet als je daarmee op de weg zit in een sterk gekoelde omgeving. Nadat ik door de tandarts in vrijheid werd gesteld heb ik hier in de stad wat zaken gedaan, onder meer oude nederlandse bankbiljetten, guldens geheten (weet u het nog?) omgewisseld in moderne euro's terwijl op de Albert Cuijpmarkt veel handelaren afwezig waren. Mijn laatste stadsbezoek was op een aangename zachte herfstdag in oktober, maar vandaag was duidelijk te merken dat de hele stad in handen was gevallen van een grillige winter.
Aan het einde van de dag een Costeletto di Angello gegeten bij Il Trulli in de Rijnstraat 101 waar de kok, Nino geheten, weer eens voortreffelijk met zijn talenten had gespeeld en toen ik het inwendige had voorzien naar de schaakclub gegaan. Medelid, ja, inmiddels erelid, oud-parlementariër professor Van Hulst, inmiddels op twee dagen na 99 (NEGEN EN NEGENTIG!!)was ook aanwezig maar speelde niet mee. Immers had hij er in Wijk aan Zee een net loodzwaar toernooi voor mede-oud- parlementariërs opzitten en heeft daar onder meer Ed van Thijn, Bas de Gaay-Fortman, Fred Teeven en oud burgermeester van Groningen Vonhof achter zich gelaten en van de 12 spelers eindigde hij gedeeld eerste met Jan Nagel. Inmiddels is net mijn partij uitgespeeld, en u raait het al, italiaans, met als variant op de zesde zet ......D e7 door zwart gespeeld. We gaan weer naar huis, en dat wordt weer afzien omdat het inmiddels min acht is!

Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 25 januari 2010

Vivaldi, deel twee, Winter! en koud.

Maar ja, het is ook winter in Italië, mistig, druilerig en koud. En eeuwen geleden werd daar zeer passende muziek bij gemaakt.

mist

En in de winter mist het ook zeer vaak op de po-vlakte. Hier een voorbeeld van een niet eens zo heel dichte mist. Soms ben je na drie stappen al je voertuig kwijt.Hier zie je de grote weg niet eens meer.

Vivaldi, winter.

Het is winter in Italië. Die zijn anders als bij ons, vaak is sneeuw aanwezig en is alles somber, miezerig en kil. Daar hoort natuurlijk Italiaanse muziek bij, Winter, deel 2 van Vivaldi.

vrijdag 22 januari 2010

Vrijdag en thuis.

Het is vrijdagavond en ome Willem is het zat. De jaartjes gaan spelen, he, vooral als je om half vier al weer op de baan tussen de vangrail aan het koersen bent. Het Dafje moest naar een vrachtwagenherstellingsoord, de garage dus, vanwege normaal onderhoud alsmede een paar kleine dingen dus hoe vroeger ik in Amsterdam zou zijn, hij des te eerder bij dat herstellingsoord aanwezig zou zijn en dus ook op tijd klaar zou zijn. Dus u begrijpt, rond een uur of twee was hij daar waarna ik terug naar de zaak ging, een grote pan water warm maakte en die vulde met heerlijk oostenrijkse krainerworsten om die onder de zwoegers en het kantoorpersoneel uit te delen.
En ja, daarna ben ik naar huis gegaan, gaar als boter en ditmaal zonder Dafje, want de komende tijd ben ik vrij waardoor de berichten op het log wat minder frequent zullen verschijnen.
Niet alleen Dafje, maar ook zijn baasje staat even stil voor onderhoud.

Aldus schreef ome Willem ---

donderdag 21 januari 2010

Donderdag, 21-01-2010 (N.C.).

Inderdaad, de log-bezoekers weten het al en hebben zijn foto gezien, Danny is aangekomen en wel op tweeerelei wijze, hij arriveerde om een uur of acht en daarna hebben we lekker aan de spaghetti gezeten met de daarbij behorende diverse andere versnaperingen waar ik me maar niet verder over uit zal weiden maar waardoor hij opnieuw aankwam. Daarna de oogjes maar eens dicht gedaan en nadat ze weer open gingen was het vier uur en ik vertrok. Dan kon ook heel goed want enerzijds zaten de rusturen er op en anderzijds had ik de hele voorgaande avond geen alcoholica tot mij genomen (mocht u uit het bovengemelde anders hebben afgeleid, dan is dat dus niet juist). Met acht graden onder nul en boven mij een halve maan omschenen door een weergaloze sterrenhemel koerste ik naar de stad waar jaren en jaren lang een concilie werd gehouden, Trento, en volgens mij de langst durende aller tijden en wellicht dat dit reeds werd opgenomen in het Guinees book of records, ik weet het niet, maar wel dat ik na Trento, de stad die ook ooit werd aangedaan door Goethe (lees: reis naar Italië), doorsukkelde naar Bozen (of zal ik het maar eens Bolzano noemen). En daarna stoof ik de Brenner op bij een tijdstip dat het ging krieken. Beneden gekomen afgeslagen naar Bregenz en bij een koffiehuis in Pettnau een heerlijke, zeg maar gerust, overheerlijke, Kaisermelange (koffie met caramel, chocolade en slagroom) gedronken en verder naar Vorarlberg, wat van mijn kant bezien eigenlijk Hinterarlberg zou moeten heten, en op weg daar naartoe zag ik de wolken dikker worden: ze zwangerden van de sneeuw en weldra viel er een grote hoeveelheid hiervan naar beneden hetgeen mij inspreerde tot de volgende woorden;

Er worden witte vlokken Aan een grijze wolk onttrokken De weg kleurt nu van zwart naar wit En zo vertraagt deez mooie rit.

Maar weer gelukte het mij zonder kleerscheuren, budsen en deuken de ingang van de tunnel te bereiken, reed vervolgens de tunnel door en toen ik de Duitse grens naderde was het neerslagloos en nadat de Bodensee rechts werd gepasseerd begon de zon volop te schijnen en de temperatuur steeg tot negen graden. Inmiddels zit ik hier op een "autohof", een bijna leeg restaurant want ik zit in het niet-rokers gedeelte. Door de ramen heen kijk ik naar een aanzienlijke groep merendeel, zo niet allen, collega's die in de rokersruimte zitten en elkaar aan het uitroken zijn want zo te zien wordt daar wat afgepaft. Morgen nog een kort "eindspel" en dan is ook deze partij in de tas.

Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 20 januari 2010

Eten

Eten
Eten met drie collega,s in Italië.
---

Danny

Danny
Danny!!!!! ---

Kaas, ham en worst

Kaas, ham en worst
Prociutto, formagio e salcico. Dit alles in ruime overvloed. Alleen al Parmezaanse kaas meer dan twintig soorten!
---

Wachten op Danny.

Zo, en nu wachten op Danny die voor het eerst in Italië is, een collega van mij en ik heb hier met hem afgesproken, tussen Borgo en Grigno in de Valsugana, een vallei tussen Trento en Bassano da Gappa, de vallei van de Brenta en over een uur zal hij hier zijn. Vroeger, toen landen nog landen waren en de daarbij behorende grenzen hadden met douane's en zo, kwam je vaak je collega's tegen bij het "vrijmaken", vooral in Italië waar deze handeling minstens een halve dag in beslag nam, maar dat is reeds bijna twintig jaar verleden tijd en dat ik Danny hier nu ga treffen is dan ook hoge uitzondering. Vanmorgen bij het krieken naar een fabriek gereden om te lossen, de fabriek waar ik in het verleden al eens over heb gerapporteerd, met een naargeestige portier, maar nu kwam ik aan deze andere portier hield er totaal andere normen op na, ik kon gewoon om half acht naar binnen en in tegenstelling tot zijn collega had deze absoluut geen Benito-neigingen. Na het lossen achter in de rij begonnen om de stad Milano over de tangenziale van noord naar zuid te doorkruisen wat aanvankelijk uitermate traag ging, maar toch lukte het mij binnen een uur op de weg naar Bologna te komen waar ik in Fidenza Salsemaggiore even de weg af ging om bij een voor mij bekende commestibeleshandel kaas en worst in te kopen tegen voor nederlandse begrippen ongekend lage prijzen. De hele tijd overigens gereden door dichte mist en gelukkig was de weg kaarsrecht. Daarna weer doorgegaan naar, uiteindelijk, Imola waar in om twee uur in de middag aankwam en om drie uur geladen, want daar kwam ik voor, wederom vertrok, recht naar het noorden reed en bij Argenta naar Ferrara afboog, daarna autostrada naar Padova en daarna via Citadella en Bassano naar hier.
Vandaag had ik contact met een chauffeur die in Spanje een bekeuring had opgelopen van 325 euro voor, u gelooft het vast niet, 14 minuten te lang rijden terwijl alles, maar dan ook alles, ruimschoots in orde was. Volgende week spreek ik europarlementariër Peter van Dalen en ga dit soort zaklen dan aan hem voorleggen. De europese politie gaat zich meer en meer als tuchthuisboef te gedragen en daar moet maar eens een eind aan komen.
Danny zal er nu zo wel zijn.

Aldus schreef ome Willem.
---

dinsdag 19 januari 2010

Novi Milanese, 19-01-2010.

Het was weer een prachtige dag vandaag en met genoegen reed ik het hele traject dat vanmorgen vroeg begon in Belfort en vandaar via Maiche naar Morteau alwaar ik in oostelijke richting afsloeg en bij Col de France de grens naar Zwitserland overging en mij in Le Locle vervoegde bij douanedeclarant Grandjean en zoals Andersen in Zweden en Jensen in Denenmarken is Grandjean een naam die in dit gedeelte van Zwitserland, van Le Locle tot Neuchatel, heel veel voorkomt. Bijna iedereen heet hier wel zo of heeft de naam wel in een of andere tak van de familie. Nadat ik bij Granjean klaar was, gelost in La Chaux de Fonds en toen niet door een tunnel maar over de col Vue des Alpes naar Neuchatel gereden en natuurlijk op de top gestopt om met veel genoegen naar de kilometers verderop gelegen Alpen te koekeloeren die met dit weer extra goed te zien zijn. Dat komt omdat koude lucht minder waterdamp kan bevatten dan warme(re) lucht en daardoor in de winter vergezichten beter kunnen worden waargenomen vanwege de geringere aanwezigheid van die waterdamp. Na deze voortreffelijke genieting afgezakt naar Neuchatel dat aan een gelijknamig meer ligt en aldaar aangekomen bleek de omgeving onderhevig aan een aardig dichte mist en voornoemd meer lag er als een monster van Loch Ness bevattend water in alle stilte en serene rust bij. Daarna opgestoomd naar Lausanne waar de mist over was en aldaar langs de noordkant van Lac Leman naar Martigny gekacheld. Vandaar de altijd prachtige bergweg naar Aosta doorkruisd en vervolgens doorgesjeesd richting Milano en vanaf Carisio geheel in de bekende dichte "italiaanse" mist gereden, want in wintertijd staat de Po-vlakte om zijn beruchte dikke en dichte mist bekend. In het donker zie je soms zelfs de strepen op de weg niet meer en juist deze tijd leent zich uitstekend voor vrachtwagendiefstal want de truck eenmaal gestolen is in deze mist voor iedereen onvindbaar geworden. Maar goed, nadat ik ook nog een klantje in Buscate lostte, mijn voertuig neergezet in een noordelijke voorstad van Milano, Novi-Milanese geheten, en mij hier in een voortreffelijke knaagschuur verschanst: de televisie, hier hoog opgehangen, zend een nietszeggend programma uit, iets, wat die dingen trouwens in het algemeen doen en daarom liever de naam kwelbuis verdienen, de meeste chauffeurs zijn al naar hun mandje en alleen ik zit hier met nog een paar eenlingen terwijl het personeel van het etablissement rondloopt in een rode trui met achterop hun naam in witte chocoladeletters zodat ik nu weet dat ik aan Andrea nog twee euro voor mijn genoten versnapering moet betalen. Welaan, ik ga ook maar eens. 's Kijken of het Dafje er nog wel staat met die dikke mist. Je weet hier immers maar nooit!

Aldus schreef ome Willem.
---

Gran san Bernardo

Gran san Bernardo
Prachtig dorpje hoog in de bergen.
---

Mist.

Mist.
Maar even later schuif je door de mist. Een veelvoorkomend euvel in de winter op de Po-vlakte (niet te verwarren met de ruimte onder uw bed).
---

Italia!!!

Italia!!!
Tussen Torino en Milano, waar je in de winter met droge lucht een mooi uitzicht op de bergen hebt

---

maandag 18 januari 2010

Maandag, 18 januari 2010 (N.C.).

Deze dag is weer bijna ten einde, de reis, de "partij", is weer net begonnen en ik kan u thans verklappen dat het weer een L g4-opening op de derde zet is en lezers van voorgaande berichten weten dan dat de reis naar Italië gaat. Vandaag een prachtige dag, overdag temperaturen ver boven nul en met de zon, die tussen Heidelberg en Offenburg weer eens echt door het wolkendek heenbrak, werd het bijna tien graden wat iets van een komend voorjaar weerspiegelde terwijl overal de sneeuw nagenoeg was verdwenen hetgeen mij zeer heeft verbaasd dat dit in zo korte tijd mogelijk is. Vanmorgen vertrok ik met donker en voor Koblenz kriekte het, deed drie adressen rond Frankfurt an de Main aan en reed terug dwars door Darmstadt, de stad waar ik ooit een paar dagen met mijn ouders en een nichtje, dat met ons mee was, verbleef, omdat het voertuig, een Mercedes 220 S, het op de Autobahn had begeven en hier, in Darmstadt, van een nieuwe motor werd voorzien op dezelfde dag dat het Sovjetleger Tsjecho-Slowakijke binnenviel, 1968 dus, en wij volgden alles op de voet op de Fernseher in een gemeenschappelijke ruimte van het hotel waar wij die paar dagen vertoefden. Tot zover de herinnering, want voort ging ik vandaag, reed tussen de twee voormalige linies, de Siegfried- en Maginot, door en stak bij Mackolsheim de rijn en grens naar Frankrijk over terwijl de zon onder ging en ik onder een manenschil mitsgaders veel sterren verder reed tot even voor Belfort. Nadat ik wat eten en leesvoer tot mij heb genomen wordt het thans tijd om de ogen te sluiten.


Aldus schreef ome Willem.
---

zaterdag 16 januari 2010

Vrijdag de vijftiende.

Twee dagen geleden schreef ik dat in niet veel op had met "Aberglaube", een veel mooier woord dan ons woord bijgeloof. In hetzelfde stuk schreef ik dat ik voor iemand aan het duimen was en een oplettende lezer wees mij er op dat er dan toch ook sprake is van "aberglaube" en terecht, ik duim vanaf dat moment niet meer, maar zal voortaan gewoon met grote aandacht aan iemand denken. Vandaag dus het uitspelen van de partij, het laatste stuk naar huis, lossen, laden en dan klaar. Maar al die witte vlakten, dag in dag uit. Dat trekt toch wel een sterke wissel op ons als chauffeur. Mag hopen dat spoedig de dooi komt. En dit bericht kan nog net, voor twaalven Tot maandag.

Aldus schreef ome Willem.
---

donderdag 14 januari 2010

Mevrouw Massen.

Mevrouw Massen.
Morgen vroeg is ze er weer. Om vijf uur!

---

Het Imperium Massen.

Weiswampach, Noord Luxemburg, daar kwam ik daarnet aan, maar niet voordat ik vanmorgen vroeg tussen de alpen in de Graubunden vertrok onder een mooie sterrenhemel terwijl kort daarna het krieken begon. Dat beloofde wat moois vandaag, maar nauwelijks was de omgeving van daglicht voorzien of ik dook alweer onder een wolkendek. Zo kwam ik Chur, een aardige plaats waar een uitgever zit die boeken uitgeeft in de Reto Romaanse taal en Landquart, waar de beste zwitserse wijn wordt vervaardigd, voorbij. En daarna ook Glarus, bekend van de in Nederland veel verkochte kartonnen busjes met Geska strooikaas en daarna ook nog het dorp Lachen en vooral dit laatste dorp deed mijn humeur in deze witte omstandigheden naar boven toe bijstellen.
Oh, en dan ook nog bij Waldshut de grens over, Duitsland in en daarna door naar Frankrijk waar ik in Mittelsbergheim bij Selestat nog een viertal palletten ophaalde om vervolgens via Hagenau en Bitche weer naar Zweibruecken in Duitsland te koersen en ten noorden van Trier af te buigen naar Echternach, even tanken en zo kom je dus in Weiswampach. Zo'n dertig jaar geleden was hier een reperatiewerkpaats voor tractoren met aan de overzijde een klein benzinestation, de een beheerd door meneer Massen en de ander door mevrouw Massen. Alles groeide hier maar verder en verder, in de loop der tijd kwam er een restaurant bij, later een supermarkt en op dit moment bestaat hun imperium uit twee grote tankstations, vier restaurants, een giga supermarkt en een prachtige reparatiewerkplaats met dito showroom alsmede een hotel. Ze verkopen vandaag de dag meer benzine per dag als dertig jaar geleden per jaar!! Meneer Massen loopt alleen nog wat rond, maar mevrouw Massen is vanaf vijf (!!) Uur te vinden bij het pompstation en vanaf half zeven in de bakkerij en later de hele dag overal en nergens. Ze komen net binnen om een hapje te eten. En ok volg hun voorbeeld. Trouwens, met Ron gaat het goed en slecht, wat betekend dat ze niets met hem hebben gedaan omdat er teveel spoedgevallen waren die dag. Hij is weer onverrichter zaken naar huis gestuurd en staat voor volgende week op het program. De nederlandse gezondheidszorg ten voeten uit. Ik wil er mijn hond niet eens meer aan toevertrouwen.

Aldus schreef ome Willem.

---

De heer Massen.

De heer Massen.
Van het Massen-imperium. Klein begonnen, maar groot geworden. Enkele hectaren met negotie hier in luxemburg wordt door hem beheerd.


---

woensdag 13 januari 2010

Woensdag de dertiende.

Een wat onprettige dag vandaag, droevig eigenlijk omdat ik er de hele dag aan denk. Nee, niet zozeer dat het de dertiende is vandaag want ik heb niets met "Aberglaube", maar omdat een collega (Ron) van mij, die bij "ons" in de loods werkt, vandaag onder het mes moest en ik weet dat hij er niet erg naar uitkeek. Hoe het is afgelopen weet ik niet maar ik duim nog steeds voor hem. Vanmorgen vroeg weggereden uit Aosta waar het nimmerweer had toegeslagen in vorm van sneeuw dat in overvloed naar beneden kwam en dat hield pas op in Quincinetto, even voor Ivrea waar de fabriek staat van Olivetti. Daarna bij Vercelli afgeslagen en een mooie weg, waar veel sneeuw en nevel te vinden was, gereden naar Asti en via San Damiano naar Canale, waarr het eerste laadadres voor vandaag was. Vervolgens voor het ergens terug op dit log vermeld italiaans restaurant te Amsterdam een paar dozen wijn gehaald in Cantina de Nebbiolo te Vezza sul Alba waar ik toch langs kwam en daarna doorgekacheld naar Novi Ligure waar ik weer een aantal pallets ontving. In de middag via Tortona en Milaan naar Luisago bij Como gereden en daar de laaste klant gelost en vervolgens een document gemaakt voor weer transit Zwitserland dat ik na een half uurtje ontving tegen betaling van dertig euro's. Normaal probeer ik de grens met Como en aansluitend de San Gotthardo zo veel als mogelijk vanwege de regelmatige wederkerende transportpuinhoop te mijden, maar nu leek het rustig en binnen een mum van tijd stond ik in het andere land met nog steeds het andere geld. Maar na Bellinzona koersde ik richting San Bernardino, passeerde de hooggelegen tunnel en daalde af naar Thussis. Gisteren dus de Gran San Bernard, vandaag de San Bernardino, twee wegen, twee tunnels die veel door elkaar gehaald worden omdat de namen op elkaar lijken, maar die toch onderling aardig uit elkaar liggen. Nu zit ik dus in thussis, een verlaten wegrestaurant waar serveersters reeds bezig zijn de boel op te ruimen. Ik ben zo ongeveer de enige consument en een glas sinaasappelsap staat voor mij om te worden opgedronken. Uit verveling heeft één van de serveersters nog aan mijn bretels getrokken en laten "klappen" en ik heb mij dat maar laten welgevallen. Misschien kopen ze hier nog wat klompen, maar als ze beginnen met stofzuigen, taai ik af. Die herrie!

Hoe zou het met Ron zijn?

Aldus schreef ome Willem.
---

Asti.

Asti.
Dit is tussen Casale Montferato en Asti. Zulk weer maakte ik hier nog nimmer mee.
---

Italië? Italië!

Italië? Italië!
Zulke beelden verwacht je toch vanuit Noorwegen en niet hier. Hier de rijstvelden even onder Vercelli.
---

dinsdag 12 januari 2010

Waldshut

Waldshut
Terwijl bij Waldshut-Tiengen maar een paar voertuigen staan.
---

Eindeloze rij.

Eindeloze rij.
De overgang Rheinfelden, nog niet zo oud, maar ook hier weer heeft men verzuimd een ruime parkeergelegenheid aan te leggen waardoor chauffeurs soms meer dan een halve dag verliezen.
---

Dinsdag 12 januari 2010 (N.C.).

Zo, aangekomen in een Aosta waar de sneeuw ook al metershoog ligt opgetast en de temperatuur ver onder het nulpunt is afgegleden. Zo onderhand weet je niet eens meer hoe het voelt in een buitenomgeving te verkeren met een bovennulse temperatuur en moet je toch welhaast de conclusie trekken dat de kletsronde in Kopenhagen van pas geleden in praktische zin wel heel snel resultaat heeft opgeleverd en er nu maar eens flink op losgekacheld moet worden om het aanstaande voorjaar nog enigszins van een beetje aangename temperatuur te voorzien.
Doordat ik vanmorgen na het wettelijk aantal rusturen weer vertrok en eerst via Strassbourg naar Eichstetten reed alsmede het franse Huningen aandeed en in beide plaatsen goederen achterliet en vervolgens via een omweg Zwitserland binnenging, ook daar in de buurt van Bern een klantje goederen bracht en daarna doorsjeesde naar Italië heb ik in ieder geval een steentje aan een wat warmere, en dus aangenamere, aarde bijgedragen.
De hele dag somber met een dik wolkendek, een dag om alleen naar andantes te luisteren en de alegro's en vivage's te bewaren voor later. Oh, ja, die omweg, dat kwam doordat ik zag, toen ik na Huninge over de rijn Duitsland in ging, voor de zwitserse grens ongeveer tien kilometer aan vrachtwagens stond (twee rijen dik) en ik in eerste instantie naar Rheinfelden reed om daar de stand van zaken te bekijken, maar toen ook daar eerst op een "stauraum" drie lange rijen stonden en ook daarna voor de grens nog eens een slordige twee kilometer stond (zie foto op het log!), besloot ik dertig kilometer naar het oosten te gaan, naar Waldshut, een klein en aangenaam grensdorpje waar nauwelijks tien vrachtvoertuigen stonden, aldaar de voor Zwitserland bestemde goederen "vrijgemaakt" (sommigen onder de lezers denken bij dit woord aan geheel iets anders) en reed reeds om drie uur weg zodat ik nog op tijd in Bern zou zijn. Had ik in de stau blijven staan, zou ik te laat zijn gekomen met alle gevolgen van dien. Niet alleen had ik pas morgen in Bern begonnen, maar de weersomstandigheden zijn zo wisselend dat ik die dag wellicht niet eens Italië had binnengekomen en ook nog een dag had kunnen verliezen. Bij het naar boven rijden daarnet waren al sterke tekens zichtbaar, het waaide enorm en de weg werd meer en meer wit door opgewaaide sneeuw en soms waren op één rijstrook het begin van sneeuwduinen zichtbaar. Maar goed, de Gran San Bernard zit, met dat beetje omrijden, ook in de tas en morgen gaan we wat adresjes af in Italië. Tot dan.
Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 11 januari 2010

Maandag, 11-01-2010.

Alweer een nieuwe week, een nieuwe partij en wederom op de derde zet Lg4 wat wil zeggen dat we weer eens naar -uiteindelijk- naar het land van Sambuca en Ramazotti gaan, maar niet voordat we zo ongeveer in elk voorliggend land een afleveradres aandoen en hoewel ik vanmorgen vanwege aan sneeuw en de daarmee gepaard gaande gladheid gerelateerde omstandigheden pas na enen wegreed ben ik toch in staat geweest het eerste adres, een adres in Echternach (Luxemburg), af te leveren. In de Ardennen hing een ondoorzichtige nevel over de weg en werd mijn voorruit geteisterd door hagelsneeuw terwijl nadat ik Echternach achter mij had gelaten ik tussen Trier en Saarbruecken terecht kwam in een ware sneeuwstorm. Soms als ik op deze wijze geconfronteerd wordt met de elementen waan ik mij Michael Strogoff, de koerier van de Czaar, de rus in het wereldberoemde verhaal van de in Nantes geboren en in Amiens overleden Jules Verne temeer daar de wegen met dit weer er verlaten bij liggen. Ook nu, nu ik stilsta tussen de plaatsen Gundershoffen en Hagenau sneeuwt het en mocht u thans menen dat ik in Duitsland ben dan heeft u het mis omdat de hiervoren genoemde dorpjes in Frankrijk liggen, in de Elzas. Morgen hopelijk drie klanten in drie verschillende landen, Duitsland, Frankrijk en Zwitserland. We zullen eens zien of dat gaat lukken.

Aldus schreef ome Willem

---

vrijdag 8 januari 2010

Vivaldi Winter

Dan maar dit. Vivaldi had toch ook niet kunnen dromen dat zijn muziek hiervoor zou worden misbruikt worden.

Autobahn Kraftwerk Parma-Milaan

Misschien wel erg vreselijke muziek, als je dit nog muziek mag noemen, maar ja, voor mij is alle muziek van NA Wagner niet om aan te horen. Wagner, de eerste pop-muzikant, heeft alle oren bedorven en sindsdien kunnen we eigenlijk niet meer zoals het hoort naar muziek luisteren. Wagner was de eerste die muziek schreef zoals de massa dat wenst en de massa is volk zonder indentiteit. Alzo ook de muziek van NA Wagner.Toch even hier muziek van NA Wagner, met bijbehorende film. Van een Autobaan, die zijn immers ook van NA Wagner. Autostrada Parma-Milano ter hoogte van Piacenza.

Kaas!!

Kaas!!
De kazen rijpen hier meer dan tien maanden. De smaak is voortreffelijk en ook de prijs is laag te noemen. Om de kazen wordt een soort pekellaag gedaan. Een ander procédé als in Nederland.
---

Franse Gruyere Conte

Franse Gruyere Conte
Onderweg deed ik vandaag nog even een kaasboer aan. De beste man maakt vier kazen per dag (ca 40 kg per stuk) en doet dat onder zijn huis. Met eigen tankwagentje haalt hij de melk op uit de omgeving.
---

Vier dagen, negen staten.

Dat zijn er meer dan twee per dag. Daarbij dertien keer een staatsgrens gepasseerd en alles in ruim drieduizend kilometer. Het was me het weekje wel, overal sneeuwde het behoudens waar is op dat moment reed en dat noemen ze met een mooi woord mazzel. Zo sta je in Rimini en zo zit je thuis in de woonkamer aan de grote tafel een verslag te tikken, want ja, schrijven, wie schrijft er nu nog! Dus de hele verdere terugreis vanaf Pontalier is uitstekend verlopen, maar dat ik twintig uur onderweg ben en alleen maar velden, bossen en bergen zag met witte sneeuw is mij nog nooit overkomen.
Het zal mij trouwens niet verbazen als een ontzagwekkend nimmerweer binnen enkele uren een aanval op ons opent, hoewel.... de temperatuur blijft maar laag en zou de sneeuw kunnen uitstellen. Toen ik vanaf Noord-Luxemburg naar het noord-oosten keek zag ik meer en meer grijs naar het westen opschuiven en daar zat echt een hoop sneeuw in. Bij Verviers was het bijna donker door de wolkenmassa en dat bleef tot huis aan toe. Nog even, denk ik, en het nimmerweer slaat toe.
Slaap lekker.

Aldus schreef ome Willem.
---

donderdag 7 januari 2010

De pas

De pas
Voor mij de Simplonpas reeds in nevelen gehuld, achter mij een steeds dikker wordend wolkenpakket gevuld met tonnen sneeuw.
---

Sneeuwstrijd.

Het voelde net alsof mijn dame ingesloten raakte en omringt door allemaal vijandelijke stukken dreigde verloren te gaan en uiteindelijk slemielig geslagen zou worden door een loper of een pion en dat daarmee natuurlijk de partij verloren zou zijn geweest, maar met het eens door ene Frans Oranje gegeven advies "geef nooit je dame weg, vooral niet als het een stuk is" schaakte ik voortvarend verder en redde uiteindelijk de stelling. Ik schreef het reeds, dat het deze week een boeiende partij zou worden want nadat ik vanmorgen in San Marino de lading kattenbakvulling had achtergelaten snelde ik met gezwinde spoed via Rimini naar Imola om daar de teruglading op te pikken en reed daar, compleet vol, om half elf weg. Hoe nu verder: ik hoorde dat het richting Oostenrijk aan het sneeuwen was dus besloot ik in ieder geval maar richting Milano of Torino te gaan. Tussen Parma, u weet wel, de stad van de hammetjes, en Piacenza gaven de digiborden boven de snelweg aan dat het bij Allessandria aan het sneeuwen was dus de Frejustunnel viel nu ook af en ik reed richting Milano terwijl ik tussentijds een informant belde om te vragen of de Simplonpas open was, naast de Mont Blanc en de Gran San Bernard het enige alternatief. Die bleek nog steeds open te zijn en toen ik bij Milano aan de westkant op de tangenziale (italiaans voor rondweg) reed zag ik links van mij wat onaardige wolken opdoemen die niet veel goeds voorspelden. Derhalve hakte ik de knoop door en reed recht naar het noorden, Varese, en aldaar de weg naar Genova-Gravelone op. En ja hoor, op de digiborden verscheen de mededeling dat men ten eerste sneeuw aan het verwachten was en ten tweede dat het tussen Arona en Genua reeds zover was. Mijn vermoeden was dus juist: de wolken met de sneeuwmassa was van Allessandria richting Vercelli aan het opschuiven en zou in steeds noordelijker richting verder gaan. Maar ja, wat is de gemiddelde snelheid van een wolkenmassa gevuld met sneeuw! Kon ik de sneeuwbuien voor blijven of niet? Met mijn telefoon zond ik alle relevante gegevens naar de deklarant te Dommedossola die voor mij intussen een zwitsers douanedocument zou vervaardigen zodat ik geen noemenswaardig oponthoud had. Inderdaad kon ik de sneeuw nog steeds voorblijven, de sneeuwvlokken, die mij dreigend als een roedel uitgehongerde wolven achterna zat en mij elk ogenblik in de banden kon bijten. Maar tot aan de douane bleef ik de wolken voor en toen begon de klim, waar je ten eerste minder snel gaat, maar eigenlijk ook niet vooruit omdat je meer en meer omhoog gaat dan vooruit! En daar sloeg de sneeuwbui ongenadig toe, net twee kilometer onder de top. Weliswaar had de bui mij ingehaald, maar niet overwonnen, want alsnog bereikte ik de top en daarna nam de sneeuwbui al snel in kracht af en veilig kwam ik een half uur later in Brig, beneden aan de berg, aan terwijl ik met de buitenkant van mijn hand over mijn voorhoofd wreef. Daarna was het eigenlijk kinderspel en ben warempel tot het franse Pontalier gekomen. Van hier uit nog een paar zetten en de partij is uit. Tenminste, zonder noemenswaardige sneeuwval. Ditmaal dus steeds rekening houden met de geduchte tegenstander.


Aldus schreef ome Willem.
---

woensdag 6 januari 2010

San Marino

San Marino
De berg met de stad op tien kilometer afstand.
---

Uitzicht

Uitzicht
Vanaf de burcht naar het zuiden.
---

San Marino

San Marino
Smalle steile straatjes in het centrum van de burgt.
---

De drie koningen.

Balthasar, Melchior en Pollux zouden de drie koningen zijn die op zes januari met hun geschenken, wierook, mirre en goud, in de stal te Bethlehem aankwamen om het kerstkind te aanbidden omdat een grote ster hun de weg wees en dertien dagen na kerst kwamen ze aan wat wijst op de twaalf sterrenbeelden van de dierenriem voorbij. Het waren per slot van rekening sterrenwichelaars, of niet soms? Toch wel een vreemde traditie, want er is nergens sprake van een stal, nergens van koningen en al helemaal niet van een datum, alleen dat al eeuwen voor onze jaartelling de Perzen op 25 december de geboortedag van de zonnegod Mithras vierden. En hier in Italië is het vooral een feest van en voor "befana", heksen, aan het worden waarbij het verband mij al helemaal gaat ontgaan. Al met al een hele stapel oneigenlijke argumenten om van deze dag maar een feestdag te maken waar een hele beroepsgroep voor moet wijken en het maar, als ze onderweg zijn, zelf uit moet zoeken.
Welaan, dus de vrije dag dictatuur zorgt er voor dat ik mijn voertuig geen meter mag verzetten op straffe van een vette bekeuring alsmede intrekking van rijbewijs voor drie maanden. Daarom heb ik van de "nood" maar een deugd gemaakt en besloot, toen ik vanmorgen vroeg voor het ingaan van het rijverbod vertrok uit Ravenna en door een besneeuwd duister vlak landschap via Cesena naar San Marino reed en vooraan in het land bleef staan, de twaalf kilometer verderop en achthonderd meter hoog gelegen burcht te gaan bezoeken. Dat viel eigenlijk helemaal niet mee want vanwege de feestdag reed de bus niet (de logica van een tuinkabouter) zodat ik maar eerst eens even zelf flink de pas er in zette. Met veel improvisatie bereikte ik na twee uur de besneeuwde burcht om daar tot de conclusie te komen dat er in de talloze winkeltjes werkelijk niets bijzonders te koop was en voornamelijk in kitch werd gehandeld. Gelukkig was de temperatuur aangenaam en mijn warme ADIDAS-jas en mijn klompen zorgde er voor dat ik het geen moment koud had. Het enige wat werkelijk de moeite waard was, was het uitzicht, zeker nu! De hele omgeving was schitterend vooral vanwege de neergedaalde sneeuw en ik denk dat ik daarmee wel het voorrecht heb genoten San Marino in deze winterse omstandigheden te hebben waargenomen. Immers zal het gros van de bezoekers dit oord voornamelijk zomers, in warme, vaak te warme, omstandigheden, bezoeken. Ook de terugweg was een onderneming, ik begon maar vast de berg af te lopen en terwijl ik de geur van italiaanse sneeuwhellingen inademde hield ik mijn duim omhoog. Het was een tijd geleden dat ik had gelift maar door mijn betrouwbare voorkomen kreeg ik zowaar na vier kilometer een lift van een jonge dame die mij op boogschuts afstand van mijn voertuig afzette. Na nog wat in de omgeving rondgebanjerd te hebben, trok ik mij weer terug in mijn schulp. Het was toch wel de moeite waard en ik had het niet willen missen, al heb ik bij elkaar meer dan tien kilometers gelopen. Reeds vijf keer eerder was ik in dit land, maar kwam nimmer verder dan de eerste kilometer, maar deze keer ben ik boven in de hoofdstad geweest. Alleen al vanwege het uitzicht dat op mij een geweldige indruk maakte en paradijsherinneringen in mij wakker maakten is het de moeite waard geweest terwijl de meerwaarde zat in het totaal afwezig zijn van toeristen. Met andere woorden; op deze drie koningen voelde ik mij een vorst in San Marino.

Aldus schreef ome Willem.
---

San Marino

San Marino
Met het zicht op Rimini. En daarachter de zee.
---

dinsdag 5 januari 2010

Extra editie!!


Zoals ik als bijschrift bij de foto schreef, bevond ik mij net in een etablissement met een groot aantal foto's en portretten van een al jaren geleden overleden mevrouw, bekend staand onder de naam Marilyn Monrou. Schrijf ik dat zo goed?? Welaan, vanuit elke zijde werd ik door één van de foto's bespied en wellicht daardoor dat het overige personeel van betrokken horeca-gelegenheid ook eens oplettend naar mij is gaan kijken en het enkele mensen opviel dat ik wel heel geriefelijk met mijn klompen door de sneeuw dartelde. Eerst begon de mevrouw aan de kassa over mijn klompen en komplimenteerde mij omtrent de schoonheid van dit oer-nederlands gerief en toen ik haar vertelde dat ik diverse maten bij me had, vroeg ze vol enthousiasme om maat 37. Die had ik natuurlijk en toen ik die tent hier met die klompen binnenliep kwam een ware oploop van restaurantgasten, koks en serveersters op gang die inzagen dat je met dit snertweer het beste toch op klompen kan lopen. Zo, en nu ben ik bijna los, alleen een paar grote maten over, en de kostelijke maaltijd thans ruimschoots terugverdiend.

Aldus schreef ome Willem.

---

Spaghetti

Spaghetti
Ja, dat eet je hier, alio olio, en picant. Nog een picant detail, in dit etablissement hangen wel tien foto,s van ene mevrouw Monrou. Ze staren me aan en voel mij bekeken.
---

Lelystad-Enkhuizen?????

Lelystad-Enkhuizen?????
NEEN!! Dit is de weg door de Podelta bij Chochia.
---

Indrukwekkend

Indrukwekkend
En stil, achter deze berg, ver daarachter, de stad Cortina.
---

Belluno

Belluno
Prachtige bergstad
---

Valsugana

Valsugana
Mooie, rustige weg die kilometers afsnijdt als je onder andere naar Padova moet.
---

Brennerautobahn

Brennerautobahn
Net over de top.
---

5 januari 2010 (N.C.).

Na een aangename nachtrust in een omgeving met 16 graden onder nul en met mijn kacheltje op Middellandse zee temperatuur werd ik vanmorgen om even voor vijven wakker en na mijn aangezicht wat te hebben verfrist, knorde ik tevreden verder. Doordat het helder was en van elders licht kwam, vermoedelijk van de maan die ik niet zag, blonken de besneeuwde toppen op een bijzondere manier terwijl ik daar beneden in het dal reed. De weg, zoals gewoonlijk hier zeer stil, en de na-nachtelijke omgeving deed voorkomen of ik in een bommellandschap rondreed met aan twee kanten van mij grimmige bergen. Vanaf Innsbruck begon het te krieken en dit verschijnsel zette zich voort bij het beklimmen van de Brennerpas. De temperatuur, die in het dal ver beneden tien bleef, liep hier op naar min vijf, maar de lucht bleef maar helder en ook de zon liet zich zien. En voort ging het, de Brenner af, Vipiteno (Sterzing) voorbij, Vipiteno, het oude douaneterrein waar ik, toen landen nog landen waren en dus grenzen hadden, echte grenzen, bij elkaar enige weken heb vertoeft omdat destijds, tot ca. 1993, de italiaanse douane altijd veel meer tijd kwijt was met het inklaren, zeg maar "italiaans maken" van de goederen dan andere landen. Meestal meer dan een halve dag, maar ooit heb ik hier ook wel met een vracht gatenkaas meer dan een week gestaan. Verbazingwekkend voor mij nog steeds om hier zonder enige ambtelijke hinder door te rijden en door te gaan, Bolzano (Bozen) voorbij en daarna Alto Adige (Sued Tirol) uit. Vroeger sprak men zelfs duits tot en met het verderop gelegen Trento en wie het boek Reis naar Italië van Goethe kent weet dat toen nog Trento Trens heette. De provincie Zuid Tirol, op z'n italiaans Alto Adige (alles boven de rivier de Adige) werd door een hele nare meneer omstreeks 1939 aan de italianen gegeven en sindsdien spreekt de bevolking tot Bolzano nog duits, daarna alleen nog ten westen van de autostrada, terwijl links daarvan alles reeds werd veritalianiseerd.
Na het echte Italië te zijn binnengegaan bij Trento de autostrada verlaten en koers gezet pal naar het oosten, een risico, want de lucht was inmiddels steeds dikker bewolkt aan het raken en dus zou sneeuw wel eens mijn deel kunnen worden. Maar het ging bijzonder goed, eerst de Valsugana door waarbij je langs de Brenta rijdt en dan een berg over naar Feltre, naar de bron van de Piave en die rivier gevolgd, naar Belluno, een prachtige tocht waarbij ik -en ik denk velen met mij- altijd onder de diepe indruk kom van dat prachtige fameuze berglandschap waar je dan doorkomt. Bergen die daar al sinds mensenheugenis liggen, die de eerste bewoners toelieten, die Hanibal met z'n olifanten doorlieten, die getuigen zijn van passerende kruistochtenlegers en van vele, vele andere zaken, zoals de Giro, maar daar zie ik ze dan, onverstoorbaar, zwijgend. Na Belluno, een schitterend stadje, volgde Vittorio Veneto en daarna kwam ik aan bij mijn eerste client in Cognegliana waar ik in een mum van tijd de handel er uit had. Daarna nog even doorgegaan en via Venezia (Venetië) de weg op gegaan langs de Adriatische kust richting Ravenna. Inmiddels was de temperatuur gestegen tot voorjaarswaarden, een enkele keer zelfs boven de tien graden, maar na de imponerende havenplaats Chiocha daalde de temperatuur tot twee graden en nog later reed ik in zelfs in een besneeuwde omgeving alsof ik teruggekeerd was in Zwitserland. Even voor Ravenna waren de uren op en heb het voertuig stilgezet, in de sneeuw, natte sneeuw gelukkig. Alhier een eenvoudige maaltijd en dan de oogjes dicht. Morgen gaat hier, in verband met een feestdag, om acht uur een rijverbod voor vrachtverkeer ik, dus vertrek ik om een uur of vier en hoop voor achten in San Marino aan te komen en daar betrokken feestdag, drie koningen, te vieren, of, in ieder geval, waar te nemen hoe men dat hier dan viert.


Aldus schreef ome Willem.
---

maandag 4 januari 2010

UEberlingen

UEberlingen
Aan de Bodensee, eigenlijk gewoon de rijn, maar dan een beetje breed.
---

Stil

Stil
Als ik hier dan rijd, ben ik altijd weer blij dat Duitsland zoveel autobahnen heeft waar iedereen op zit te karren. Dan blijft het hier ten minste nog een beetje leefbaar en rustig. En mooi, vooral mooi! ---

Allereerst alle lezers, maar ook

Allereerst alle lezers, maar ook niet-lezers, een voorspoedig 2010, en dit met de tijdrekening die pas in Rusland vanaf 1917 van kracht werd, en ach, eigenlijk is het helemaal geen 2010, maar reeds enige tijd 5770. Waar mensen toch een emotionele waarde aan weten te hechten om op een willekeurige datum elkaar allemaal de beste wensen te wensen terwijl je er geeneens brood voor kunt kopen. Jaja, ik heb er ook aan meegedaan en zelfs een vuurpijltje afgestoken.
Soms ben ik expres inconsequent.
Het was overigens twee lezers opgevallen dat ik niet helemaal als rekenmeester te boek sta, alhoewel, ik reken altijd alles uit het hoofd uit, en soms zet ik het op papier en reken het uit op de wijze zoals juf Engel mij in 1963, jawel, het jaar van de tot nog toe barste elfstedentocht, in de vierde klas op de Prinses Julianaschool, heeft geleerd, kortom, ik gebruik nimmer een rekenmachine. Niettegenstaande dat blijk ik één, nee, zelfs twee rekenfouten te hebben gemaakt: indien u mijn laatste logje nog even door leest en naar de begin- en eindstand van de kilometerstand kijkt kunt u zien dat ik 9.000 kilometers meer heb gereden en uitkom op 139.342 kilometer. Nadat ik ook het voorgaande jaar bekeek en na rekende, bleek ik in 2008 zelfs 140.633 kilometer te hebben verorberd en dan is de simpele conclusie dat ik dit jaar 1391 KM minder heb afgelegd dan in 2008.
Welaan, laten we overgaan tot de orde van deze dag en dan kan ik u vertellen dat deze partij vooralsnog begon met een bekende opening, namelijk 1: e2-e4, e7-e5. 2: Pg1-f3, Pb8-c6. 3: Lf1-c4, wat betekend dat er ook dit keer de Italiaanse opening op het bord staat. En zoals er, naast de hoofdvariant, bij het schaken diverse vervolgvarianten mogelijk zijn, zoals het Evans-gambiet, hebben we thans ook diverse mogelijkheden om in Italië te komen, de franse variant, de Zwitserse en de Oostenrijkse manier en deze laatste gaan we deze week eens toepassen, dus via Oostenrijk naar Italië deze week. Vandaar dat ik vanmorgen maar weer eens lekker vroeg uit de veertjes ging en met het DAFje er weer op uit trok: ik had hem al een paar dagen niet gezien, maar toen ik even met de sleutels rammelde begon hij gelijk te knipogen dus ook het DAFje was uitermate blij dat ik er weer was. Meteen gingen we er op uit, richting Maastricht, Verviers, Bitburg, Saarbruecken, Bitche, Hagenau en Offenburg waarna we het Zwarte Woud indoken. Daarna doorgebuffeld naar Rothweil en vervolgens via Lindau en Bregenz Oostenrijk ingereden en ben nu maar eens gestopt in Feldkirch. Dus me dunkt, ik heb hem weer een aardige schop gegeven. Ondanks, of misschien wel dankzij, de sombere en mistige omstandigheden, alsmede de ongelofelijke hoeveelheid sneeuw waar ik doorheen reed, want een groot deel van Europa is thans afgedekt met een flinke sneeuwlaag, belooft het best een spannende partij te worden omdat het straks bij het middenspel over zal gaan in de San Marino-variant. Zelf prefereer ik groene bomen en groene velden en plustemperaturen in plaats van de momenteel witte vlakken, met rijp afgezette bomen en min-temperaturen, maar nochtans is ook de natuur zeer inspirerend geweest vandaag. Zowat de hele dag sterk bewolkt en toen ik vanaf Rothweil in de mist richting Bodensee afzakte zag ik plotseling een zeer helder licht voor mij opdoemen en ineens reed ik onder een strakblauwe lucht en vanaf dat moment heb ik geen wolk meer gezien en daarbij luisterde ik en passant naar een concert voor viool en piano van Johann Nepomuk Hummel. Hopelijk blijft de blauwe lucht tot morgenochtend zo, want uit een onbewolkte hemel kan immers geen sneeuw vallen want dat is we het laatste waar ik thans behoefte aan heb, want dat kan naast grote vertraging ook sneeuwkettingen leggen en koude handen en natte handschoenen betekenen.


Aldus schreef ome Willem.
---