Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

maandag 31 december 2018

Koeloos

Ten einde jaar; ik was 't alhaast vergeten! 

Vandaag nog dwaalde ik over de weidevlakten zonder grazend vee, alhoewel...

Veel is er, relatief, door mij het afgelopen jaar niet gereisd; slechts 32 nachten ben ik uit het land weggeweest met Frankrijk 12, Italië 10, Israël 9, Duitsland 2 en Luxemburg slechts één terwijl ik ook nog een ogenblik in de twee zeeloze Alpenlanden toefde en ik moet toch wel erg veel jaren terug wil ik er eentje vinden waarin ik minder buitenlandelijkse overnachtingen geslapen hebben: Drie decennia wellicht!

Alleen schapen, ja. schapen grazen het hele jaar door wel buiten. 

Afwisselend, struinend langs kaalgewaaide bomen; dan weer op bezoek bij een ludieke schaakmeester op de Zaanse Schans, een leven van een vrachtrijder in ruste.

Niet meer te vinden met een veertigtonner op de Eurowegen; verdwenen.  Gelijk de nog immer groene weiden; volkomen koeloos.

Geen vlekje meer te zien.  Alleen de schapen nog.

Aldus schreef ome Willem

De schaakkat

Er is er maar één die dát kan, Internationaal Schaakmeester Manuel Bosboom.

Manuel en de kat...

Schaken met de kat en Manuel lijkt hier door zijn vlag te zijn gegaan.

maandag 10 december 2018

Het laatste licht

De avond nadert. Ras!  Het laatste chanukkalicht werd aan de vooravond ontstoken, het negende licht.

Vanwaar? 

Even laat de zon zich zien, terwijl ik langzaam wegzink in oneindige herinnering. In de verte scheert een zeemeeuw over de huizen, kennelijk verdwaald.

Het zal ook kouder worden; toe maar weer.

Nietszeggende gedachten aaien strelend door mijn hoofd; er volgt een tijd van niets meer meemaken dan alleen wat heimwee en terugblik.

Natuurlijk, het spel kent zo zijn vele grenzen; uiteraard kent het zijn ontelbare mogelijkheden, echter nog altijd begrensd als de vele letters in een boek.


En inmiddels tikt de tijd, de tijd op twee klokken tegelijk, steeds om en om.

Geen dwaallicht is het laatste licht, nee!

Aldus schreef ome Willem

zondag 11 november 2018

De laatste

Het was omdat hij het mij vertelde dat ik het weet, nog zo goed weet, al is het alweer jaren terug.

Eindelijk, eindelijk voorbij, die gruweltijd, thans, honderd jaren terug. De strijd had in vier jaar meer dan acht, wellicht meer dan negen miljoen doden gekost; het had nog erger kunnen zijn. 

Inmiddels was hij aangekomen in San-Francisco en had zich, met zijn ouders, aangemonsterd op een passagiersschip met bestemming Indonesië; het schip wachtte nog een dag voor vertrek.

Afgelopen week even terug in de Beaujolais voor het halen van de eerste wijn; niet meer met een grote truck, maar met een bescheiden voertuig.  Weerzien met oude bekenden, bekenden die ik al zolang ken en het weerzien van, wederom, de herfstkleurige heuvels; wijngaarden, zich gereedmakend voor de komende winter.

Heen en terug, dwars door het oude strijdtoneel; geen soldaat te zien dan aleen duizenden graven; rustend, ook alweer, honderd jaren...

Het had nog erger kunnen zijn; hoewel...?  Toen echter van Gene Zijde werd ingegrepen vielen er in vier maanden tijd meer slachtoffers dan in de voorgaande vier gruweljaren; de Spaanse griep ijsde miljoenen levens op van de verzwakte bevolking en de vermoeide soldaten; Europa kermde als nimmer tevoren.

Soldaten sneuvelden aan de griep die zelfs door geen gasaanval tegen gehouden kon worden.

En over die honderd jaren daarna leefde ik de laatste jaren, en mijn naamgenoot, Willem, de eerste periode.

Toen hij als negenjarige op het schip dat ik de haven voor vertrek te wachten lag, hoorde hij overal om zich heen het geluid van talloze stoomfluiten, stoomfluiten van alle schepen die in de haven voor anker lagen.  Het had zoveel indruk op hem gemaakt dat hij het ruim tachtig jaar later nog niet was vergeten; bij één van mijn bezoeken verhaalde hij er uitvoerig over; over de stroomfluiten van San-Francisco! 

Vandaar dat ik weet dat hij  niet lang daarvoor van Engeland naar Amerika voer, en vervolgens door het oude Amerika reisde.

bij Mons sneuvelde de laatste soldaat; de laatste soldaat van die vreselijke Grande Guerre...

Intussen wankelde menig Europese monarch; de Russische tsaar was reeds vermoord en het keizerrijk Oostenrijk stortte in; de Europese kaart werd grondig gewijzigd; de Duitse keizer zocht en vond asiel in Nederland.

Samenloop van wegen, die vervolgens weer, ver verwijderd van elkaar, uiteen gelopen zijn.

Inmiddels ligt, nu honderd jaar later, de eerste beaujolais van dit jaar in de kelder; om deze komende donderdag soldaat te maken.  Opnieuw de laatste soldaat.

Aldus schreef ome Willem


Even weer terug...



Even voorbij Nancy, een Frans dorpje

Kanaal langs de Moselle

Even terug in de heuvels van de Beaujolais


Een vallende avond.....

zaterdag 3 november 2018

De ingreep

Reeds alweer de derde november; hoe snel verglijd de tijd, als mul zand door de vingers.

Inmiddels was hij wellicht reeds aangekomen aan de westkust; in ieder geval zal dat iet ver meer geweest zijn.  hij was nog klein, geboren te 's-Gravenmoer op 5 mei 1909, dan was hij nog slechts negen jaar en ik wroeg in mijn herinneringen wat ik deed op negenjarige leeftijd.  Toen was ik veel in de dierentuin te vinden; ik had op mijn verjaardag een abonnement voor Artis gekregen; mijn oude vriend, toen, reisde in de tijd van zijn negende levensjaar dwars door Amerika. Dat moet een nimmer te vergeten belevenis zijn geweest. Zelfs zijn verhalen hebben een onvergetelijke indruk op mij gemaakt.

Hoe toch bepaalde herinneringen blijven hangen! Tussen zijn reis door Amerika en nu liggen honderd jaren, jaren waarin gruwelijke oorlogen plaats vonden.

Tijden van genocide; een waarlijk Europese ondergang en het is verbazingwekkend hoe snel men tot twee keer toe uit het diepe dal geklommen is.

Nog even, en de eerste Grote oorlog zou voorbij zijn, nog even!

Maar niet zonder ingrijpen van elders, van een ingrijpen van Gene Zijde.

Zonder dat zou wellicht het einde de oorlog nog veel langer op zich hebben doen laten wachten.

Ondoorgrondelijke samenloop van de geschiedenis waarvan hij, de reiziger in Amerika in het eerste bedrijf toefde, en ik het tweede bedrijf voor rekening neem.

Plotseling, door een onverwacht ingrijpen waar niemand rekening mee hield.  Bijna niemand, waneer de tijden kantelen.

Aldus schreef ome Willem





Haarlemse Meesters

Recht tegenover Laurens Janszoon....


..vond het toernooi Haarlemse Meesters plaats

..met, onder meer, links de 72-jarige Basman...


..en enkele clubgenoten...

..en Internationaal Meester Manuel B.

die zonet met zwart de aanval opende...

..en recht, Henk Vedder, tegen zijn Duitse tegenstander...

woensdag 24 oktober 2018

De idovaring


Een halfvolle maan; na lange tijd weer een reis door de bergen, op weg naar oude oorden.

Langs Chaumont en omgeving, het terrein waar Saône, Maas -Meuse-, Moezel -Moselle, Seine en Marne ontspringen, de streek met de oude naam Bassigny.

Vandaar trokken we naar ’t oosten om uiteindelijk tussen Pontarlier en Vallorbe de Zwitserse grens te passeren.

Zo snorden we door het Europa van de nieuwe ideologieën, waar zo ongeveer niemand meer uit gaat van de werkelijkheid zoals ze gegeven is, maar waar men probeert de werkelijkheid zo te manipuleren dat ze past in het verstand van de door de mensheid in elkaar geknutseld denkraam.

Overal windmolens die passen in dat gekunstelde denkraam; meer dan zestigduizend dode vogels per jaar, alleen in Nederland al.
Een oud weerzien met de stenen adelaar op de Simplonpas; dan, na de afdaling, een onderkomen gevonden in Dommodossola.

Inmiddels zou, honderd jaar geleden, hij Amerika wel bereikt hebben en misschien wel met de treinreis van oost naar west begonnen zijn.  Geheel per trein was, sinds 1869, reeds mogelijk, dus ook in 1918, een maand voor het werkelijk einde.

Mijmerend over de Po-vlakte om daarna, nadat we de Passo della Cisa over waren, ten zuiden van Livorno langs de kust ons een blik gunden over de prachtige blauwe zee.

Enkele dagen; toeven aan vrijwel verlaten stranden, bezoek aan een bergdorp en genieten van de klank van het Italiaans; de olijven, zojuist geplukt, werden tot olie geperst.  De heerlijke geuren die ons tegemoet kwamen; herfst in Toscana, najaarbloeiers met in de mooiste kleuren.  Keken we ook niet enkele dagen tevoren naar het prachtige paars in Sirmione, Rocco Scaligera met een blik over het Lago di Garda.

Latente heimwee naar de tijd die voorbij is gegaan; terug over Zuid-Tirol, Landeck en de Bodensee; langs de Bodensee waar we heerlijke, net geplukte,  appels en walnoten kochten en ik vergelijk onze reis met die reis van hem, daar, in het veel verdere Amerika toen hier, Europa, op zijn laatste benen liep. Toen hier, in navolging van de tegenstijdige ideologieën, de laatste kogels werden afgevuurd die werden gesmoord met het virus van de Spaanse Griep.

Oude ervaringen stroomden langs mij heen; die vele keren!

Niet samenpassende denkramen, de sponningen kraken, ook nu weer. 

Na een nacht toeven in Haguenau terug naar huis; het zou nog nu nog minder dan een maand duren tot het einde van de Grote Oorlog, nu, honderd jaar terug. Zonder kritisch vermogen is het niet mogelijk enige ervaring op de doen. 

Dan beleefd men alleen maar en vervalt tot raamdenker van de één of andere ideologie.

In welke staat was hij honderd jaren geleden?  Ohio?

Aldus schreef ome Willem


De reis

Reis naar Italië...  en terug....


De brug bij Chaumont

Frankrijk, als vanouds...

Door de bergen, Simplon



De adelaar...



Hoe mooi, die kleuren

een eiland in het Lago Maggiore...




Sirmione, Rocco Scaligera



Lago di Garda






,,,,kon jet niet laten... Peter Pan!


zonsondergang over de vlakte, de Po-vlakte

Een schilderij op onze kamer.   Indrukwekkend...

Soragna, verdwaald dorpje nabij Parma


Herfstkleuren in de Apennijnen 



De zee voorbij Livorno




vijgen....

eikels

weerzien in Vada


verlaten strand van Cecina




Bij Cavalinni, de olijfman


De olijfman van Bibbona


op weg naar Castegneto

Peperita





doorkijkje...



smalle trap


oude kustverdedegings werk

strandbloeier in 't najaar

Palmen leden onder de hitte...


Via Aurelia


granaatappeltjes



 

daarboven zoemt een bij....

Oktober, 31 graden, de zee in zonneschittering

strand verlaten





terug in de Adigevallei

Merano voorbij...



Op weg naar de Resia



Herfst is ook overal mooi

Nu nog de Arlberg over


op weg naar Vor-Arlberg




mosterdbloei

Luxemburg


Larochette



bijna terug

terwijl de avond valt....

....rollen we Nederland weer binnen