Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 30 september 2009

Twee schaakimpressies

Hoe het er bij een schaakvereniging aan toe gaat.Hier de bekende schaakvereniging Caxefssa aan het Roelof Hartplein te Amsterdam waar prominenten lid van zijn, en ook ik hier reeds meer dan veertig jaar vertoef, al is de lokatie nog niet zo lang geleden verhuisd vanaf de Van Ostadestraat naar hier. Niet veel vrachtrijders zullten trouwens schaken, in ieder geval niet op deze wijze.XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Bij de radio, een omressie, RNW ONDERWEG

Hoe het er aan toegaat bij een radiozender. Er wordt daar er veel bij gesproken. en muziek ten gehore gebrecht, meestal wel van NA Wagner.

En ook nog sporten!!

En ook nog sporten!!

---

Bij de radio.

Bij de radio.

---

Dinsdag, radio en schaken.

Nadat ik maandag bij de heer mr. Ir. P. Gelton ben geweest, heb ik mij dinsdag vervoegd bij het radioprogramma voor vooral vrachtwagenchauffeurs, Onderweg geheten, om verslag van het gesprek te doen. Ook de aldaar aanwezige radiomakers zien het belang in voor de gemiddelde chauffeur om samen in bepaalde gevallen op te trekken en alzo een "vuist" te maken. Dit werd overigens ook door voornoemde heer Gelton onderkent en dan wel in het bijzonder op europees niveau. Mondelinge steunbetuigingen waren er legio, nu nog schriftelijke. Nadat ik er twee uur radio op had zitten ging ik naar een oud-collega in Purmerend, een zogenoemde vutter die al weer drie jaar zit te vutten nadat hij voorheen veertig jaar de europese wegen onveilig had gemaakt, om naar zijn welstand om te zien om daarna af te reizen naar de hoofdstad van het land waar ik mijn voertuig voordelig parkeerde en uit mijn gemotoriseerde voertuig een ander voertuig, een rijwiel, haalde om zo door de stad heen de crossen en om half acht maar weer eens de sportvereniging Caissa op te zoeken, de sportvereniging waar ik al ruim veertig jaar lid van ben om daar een partijtje mee te blazen hetgeen me niet slecht af ging. Daarna weer naar huis. U leest het: ook in vrije tijd spoed een vrachtrijder zich van hot naar her.
En mij vandaag alleen nog maar een klein dorpsfietstochtje veroorloofd. Verder is alles goed met mij.

Ome Willem.
---

maandag 28 september 2009

Ir. P. Gelton en Willem de schaker even na het overleg.

Ir. P. Gelton en Willem de schaker even na het overleg.
Een goed resultaat voor de United Truckers, die ook via de heer ir. P. Gelton wellicht een europese ingang vond.
---

Gesprek.

Vandaag een heel interessante dag omdat ik als woordvoerder van de United Truckers op uitnodiging van het IVW (Inspectie Verkeer en Waterstaat) een gesprek had met de directeur ir P. Gelton om vanuit de beroepsgroep en vanaf de werkvloer aan te geven wat er zoal voor verbetering in aanmerking zou moeten komen, vooral gelet op het verkeersveiligheidsmotief daar heden ten dage veel chauffeurs met stress rondrijden vanwege het onherroepelijke handhavingsbeleid, vooral op europees niveau. Het gesprek was uitermate constructief en we spraken af deze gesprekken eens in de drie maanden te houden omdat de heer ir. P. Gelton het zeer op prijs stelt dat er vanaf de werkvloer die geluiden hoorbaar worden voor hem alwaar de chauffeur tegenaan loopt.

Morgen bericht ik hier over in het radioprogramma Onderweg van de Wereldomroep. En binnen afzienbare tijd meld ik me weer eens bij Autobaanradio.

Ome Willem.
---

vrijdag 25 september 2009

LAON.

LAON.
Laon, noord franse stad is van grote afstand te zien.
---

Niels in slungelhouding bij zijn voertuig

Niels in slungelhouding bij zijn voertuig

---

Niels hard aan het werk.

Niels hard aan het werk.

---

Niels

Zoals geschreven is Niels een collega van mij. Zuinig op de spullen, altijd colegiaal en probeert zijn werk als een hobby te zien, hetgeen hem aardig lukt. Hier is hij te zien op weg naar Frankrijk op de grens van Belgie en Frankrijk, Brully, tussen Couvin en Rocroi, een leuk klein grensje waar ik veel gebruik van maak, niet in de laatste plaats vanwege het uitstekende restaurant dat daar te vinden is.

Niels lacht altijd, vooral als hij een pintje snapt!

Niels lacht altijd, vooral als hij een pintje snapt!
Deze potentiële A-chauffeur moet je koesteren.
---

Niels

Niels. Niels is een jonge collega, de jonge collega van mij bij de firma die er bij was toen mijn lading woensdag bij Sint Job in het Goor aan het schuiven ging, de collega die zich altijd meld met: pakjesboot nummer 12. Niels is een potentiële. A-chauffeur, nog een jaartje en hij kan die virtuele status aanmatigen terwijl mijn A-status na woensdag wel ter discussie en op zijn minst onder spanning komt te staan want het voorgekomen ongemak had natuurlijk voorkomen moeten worden. Misschien was ik toch met mijn hoofd er niet helemaal bij die dag. De dag daarop, donderdag, gisteren dus, de lading gelost en is Niels nog een heel stuk met mij teruggereden. Laat op de avond mijn voertuig teruggebracht en naar huis gegaan. Vandaag afscheid van mijn overleden broer genomen, een droefgeestige dag dus, maar ook dat hoort er allemaal bij. Iemand speelde tijdens de rouwdienst nog een mooi stuk van Telemann, de componist die als voorloper van Bach wordt beschouwd en volgens mijn broer ook veel beter van dan de nu beroemdere Bach, een stuk ook dat mijn broer vaak zelf speelde, terwijl later nog een fuga ter gehore werd gebracht van Pietro Domenico Paradisi, een muziekstuk dat ook door mijn broer veel werd gespeeld op de piano. Zo heeft ook muziek, de klanktaal, zijn functie in bepaalde omstandigheden en geeft dan zelfs glans aan zulk een droeve gebeurtenis. Ergo: niet alleen bij bepaalde landschappen, bepaalde jaargetijden of weersomstandigheden past bepaalde muziek, ook bij gebeurtenissen in een mensenleven.
Tot later.

Ome Willem.
---

woensdag 23 september 2009

Pechdag.

Het viel niet mee vandaag want er is nogal wat gebeurd. Gisteren, dinsdag dus, had ik een tamelijk saaie dag waar weinig over te vertellen valt. Gewoon een stuk of drie adressen in het land, maar vandaag, woensdag, was veel spannender en zal de geschiedenis in moeten gaan als een vreselijk dramatische pechdag. Vanmorgen vroeg in Amsterdam 24 broodjes metaal geladen van een ton per stuk en in het verleden laadden wij dat los op de vloer maar omdat de wetgeving inzake ladingzekering steeds strenger wordt besloot ik ditmaal de zaak zo goed mogelijk vast te zetten met zogenoemde spanbanden. Daarna, samen met een colega, dus met twee voertuigen, koers gezet richting Reims, maar bij het binnenrijden van het land onzer zuiderburen maakte een inhalende personenvoertuig een dermate ongebruikelijke manoevre dat ik er nogal van schrok en als reactie een trap op de rem gaf. De gevolgen waren desastreus, in die zin, dat op een voor mij volstrekt onduidelijke wijze de lading ging schuiven, naar voren en naar rechts. Weliswaar viel het niet de oplegger uit maar 24 ton op het rechterwiel van de trekker maakt, dat het voertuig ernstig rechts ging overhellen en het scheelde niet veel of ik had en kapotte rechterspiegel gehad omdat het zaakje bijna op de rechterzijkant lag. Nadat ik behoedzaam de autoweg bij Sint Job in het Goor had verlaten heb ik samen met mijn colega gekeken of we er zelf wat aan zouden kunnen doen: de spanbanden waren allen geknapt als ware het strotouwtjes. Er was met de verschoven lading niets te beginnen zodat de hulp van een heftruck werd ingeroepen die het zaakje weer heeft herladen. Daarna vastgezet en de reis vervolgt en een vertraging van een kleine drie uur opgelopen. Met de smoor in het lijf de verdere dag rondgereden: zoiets wil je niet meemaken. Maar ja, dingen gebeuren en gedane pech neemt, helaas, geen keer.

Ome Willem.
---

maandag 21 september 2009

Tukkermarken (Twente).

Vandaag in Tukkerwegen rondgedoold wat weer eens wat anders is. Met zeven klanten vanaf Amsterdam naar het oosten. Rare dagen nu, zo in afwachting van een ter aarde bestelling van een grote broer waar je zulke treffende herinneringen aan hebt, vooral muzikale herinneringen, maar ook als ik een voertuig van het merk NSU voorbij zie gaan, dat merk voertuig waar hij in zijn gezonde jaren zo verzot op was, komen talrijke herinneringen voorbij. Zoals geschreven: vandaag en ook morgen verblijf ik in de buurt terwijl ik hedenavond wat aardig materiaal van de afgelopen week plaatste. Geniet u daar maar van, vooral van het filmpje met als muzikale begeleiding Cosi fan tutte, een voorbeeld wellke muziek je onder bepaalde weersomstandigheden en bij een bepaald traject passend kunt invoegen. Tot spoedig.

Ome Willem.


---

Druiven plukken, de grens passeren en Cosi fan tutte.......

zaterdag 19 september 2009

Vrijdag-zaterdag.

Een droeve, zeer droeve dag vrijdag, toen ik vernam dat mijn broer, waar ik altijd goed contact mee had, maar de laatste lange, lange jaren geteisterd werd door een ernstige ziekte, om vier uur in de morgen het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld. Een zeer muzikale broer die bij gezondheid goed uit de voeten kon met piano en viool en dit tergend langzaam zag teloorgaan. U begrijpt, voor de omgeving had ik geen ook meer en doe hier dan ook geen verslag van nu en deze week. Komende week houd ik u van andere dingen op de hoogte. Ook dit behoort allemaal tot het leven van een vrachtrijder: deze week niet of nauwelijks buitenlands. Dit vanwege de laatste eer die ik aan mijn broer ga brengen a.s. Vrijdag. U verneemt nog van mij.

Ome Willem.

---

donderdag 17 september 2009

Donderdag, 17 september 2009 (N.C.).

Vanmorgen dus niet al te vroeg uit de veren, overigens onder een veel dunner wolkendek als de voorgaande dagen, en naar de douanedeclarant gereden die probleemloos een document voor de doorgang door het land van Heidi en heferli voor mij vervaardigde waarna ik de verdere terugreis vervolgde met mijn pakjes, maar ik verliet Italië niet voordat ik de nodige boodschappen deed. Zou Goethe, zo vraag ik mij af, op zijn terugreis vanuit Italië ook boodschappen hebben meegenomen? In zijn boek Reis naar Italië rept hij daar echter niet over, maar ik kan mij voorstellen dat ook hij wel een flesje Amaretto of Sambuca mee in de postkoets terug heeft genomen. Op de Simplonpas ontwaarde ik reeds de eerste vers gevallen sneeuw welke vermoedelijk gisteren reeds viel en dat is erg vroeg dit jaar hoewel ik ook eens in augustus boven op de Sustenpas ooit een sneeuwstorm te verwerken kreeg. Nadat ik goed en wel onderweg was in Zwitserland luisterde ik naar Il sogno di Scipione (de droom van Scipione) om daarmee nog even in de italiaanse sfeer te blijven. Bovendien past deze muziek van Mozart uitstekend bij het zonnige, want dat was het, zonnig, berglandschap van de Valais. Na ook de Jura te zijn overgestoken alsmede de rivier de Baume bij Beaume les Dames via Lure en Epinal verder de tien rij-uren volgereden en tot stilstand gekomen in Luxemburg. Vier landen in tien uur. Dat kan allemaal, en daar hoef je nauwelijks autobaan voor te rijden. Morgen naar huis, lossen, en dan laden voor, wie weet, waar.

Ome Willem.
---

De eerste sneeuw.

De eerste sneeuw.

---

Uitslapen

Uitslapen
Gisteravond stond deze parkeerplaats nog vol, maar ik heb een goede werkgever waar ik lekker kan uitslapen.
---

Comomeer

Comomeer
En overal historische optrekjes ---

Lago di Como

Lago di Como
Het Comomeer ziet er bij regen war surrealistich uit.
---

Mercolodi, 16 septembre 2009.

Nee, het ging dus niet. De grens kwam ik helaas niet over en vraag me niet waarom, want hoe dit in zijn werk gaat, kijk ik al niet meer van op maar zullen niet ingewijden zien als complete absurditeit. Vanmorgen wederom onder een dik wolkendek wakker geworden en goederen geladen net even ten noorden van de Ligurische Alpen, even onder Allessandria en daarna in Milaan ADR (is gevaarlijke goederen) geladen waarna ik nog wat marmer heb opgehaald drie kilometer voor de zwitserse grens in Chiavenna. Nu kun je vandaar via de Maloja- en de Julierpass naar Chur rijden maar daarvoor heb je een transit-douanedokument nodig die door een declarant opgesteld moet worden. Bij de grens vond ik zo'n declarant en die is een hele tijd bezig geweest dit document, een zogenaamd T-document, samen te stellen, maar ze kreeg het niet voor elkaar en aangezien ik met die ADR ook geen tunnel door mag is de eerste de beste optie de Simplonpas bij Dommodossola. Ergo: bij de grens omgekeerd, vier uur omrijden om uiteindelijk morgen vroeg een document op te halen bij een declarant hier die kennelijk wel verstand van zakan heeft. Jawel, u leest het goed, vanwege onkunde moest ik dus heden een gigantische omweg maken om morgen weer verder te komen. Wat nu milieu, wat nu veiligheid. Maar goed, ik heb van de nood een deugt gemaakt: vanwege de ADR-goederen moest ik ook al de oude weg rijden van Lecco naar Chiavenna omdat ik geen tunnels door mocht en de gangbare weg een hele reeks tunnels kent. Vandaar dat ik terug de uiterst smalle en van weinig tunnels voorziene westzijde van het Lago di Como heb genomen en zodoende de Giro di Lago de Como heb gereden. Ik kan u verzekeren dat die zijde verschrikkelijk mooi is met overdadige subtropische planten en bomengroei en schitterende huizen en nog mooiere hotels. En de weg is ook zeer smal, maar gek genoeg voor ADR niet verboden. Welaan, ik heb dus genoten vandaag en morgen gaan we weer verder.

Ome Willem.
---

woensdag 16 september 2009

dinsdag 15 september 2009

Italianen maken vaak treffende posters.

Italianen maken vaak treffende posters.

---

Se vuole balare senor? Il

Se vuole balare senor? Il gitarino io suonero! Ook zo'n uitdrukking die ik zelfs heb vernederlandst en ook alszodanig gebruik. Deze uitdrukking komt voor in Le nozze di Figaro, alweer een van Mozarts Leonardo da Ponte-opera, een eigenaardige opera omdat het zich in Spanje afspeelt maar de taal italiaans is en de uitdrukking die ik dan gebruik en vrij vertaald heb is; als u zonodig wilt dansen wil ik wel even de gitaar spelen. Een goed verstaander begrijpt natuurlijk wat er mee wordt bedoeld. Vandaag werd ik wakker onder een dik wolkendek even ten noorden van Lyon, reed nog in het donker naar Capenost, bij het krieken naar st-Genis en Meyzieu en knorde, nog immer vergezeld van een dik wolkendek boven mij, via Chambery naar de Frejustunnel waarbij ik na het uitrijden op Italie neerkeek, verliet de autostrada om over de SS (super strada) naar Torino af te zakken waarbij je allemogelijke leuke dorpjes doorkomt in welk ener ik even snel een capuchino dronk. Daarna in Volpiano en Leini wat spullen gebracht een uurtje later in de buurt van Canale wat wijn voor mijzelf aangeschaft. De reeds geplaatste foto,s wijzen het uit. Daarna het schitterende heuvelachtige wijngebied in de omgeving van Alba doorkruist om in Asti halt te houden, Asti met zijn (of haar, Asti was toch ooit koningin?) merkwaardige torentjes, Asti, waar de echte po-vlakte begint. Morgen passeer ik het eeuwenoude naar A. De Grote genoemde stad Allessandria.
Toch wel weer aardig te vertoeven in het land van Vivaldi en Rossini, van formagio en pommedoro. Morgen wacht u en mij nog wat aardige verrassingen. We zullen zien hoe dat afloopt.

Ome Willem

---

Cantina sociale del Nebbiolo.

Cantina sociale del Nebbiolo.
De druiven worden echter wel los gestort en er wordt ook sulfiet gebruikt voor het ontsmetten en conserveren. Heel wat anders zoals u gisteren zag bij Phillip Pacalet.
---

Cantina sociale del Nebbiolo

Cantina sociale del Nebbiolo
Een leuke "Cantina" waar een redelijke kwaliteit wijn wordt gemaakt; Nebbiolo, Dolcetta en Barbiera. Zeker prijs kwaliteit is het hier niet slecht.
---

maandag 14 september 2009

De "vendange".

De "vendange".
Vandaag had ik het voorrecht druiven voor de allerbeste wijn te mogen torsen.
---

14 september 2009 (N.C.), maandag.

Wederom weer op weg, nu weer naar het zuiden en daarbij is het eerste gedeelte van deze reis, de eerste paar uur, een duplicaat van de route van veertien dagen geleden, de weg Antwerpen, Brussel, over Boom naar Brussel, dat doe ik altijd, en dan van Charleroi naar Couvin, een deel door Wallonië waar, in tegenstelling tot waar ik vorige week reed, in de loop der jaren nu net niets veranderde. De grote weg Bruxelles-Charleroi is nog net zoals deze was in 1974, de ring van Charleroi is, behoudens de toegestane maximum snelheid, geen snars veranderd en op de weg daarna richting en door Couvin naar de grens is, op wat betonnen middenbermen en andere verkeershindernissen na, nog even "belgisch" als weleer.
Maar na de franse grens te zijn gepasseerd wordt het anders, zowel de route die ik volg alswel de grote veranderingen die hebben plaatsgevonden: geen enkel stuk weg tussen de franse grens en Langres is aan een grondige renovatie ontkomen wat enerzijds natuurlijk een verbetering is en je sneller de route rijdt, maar anderzijds zijn de prachtige doorgangen door Vitry le Francois, Saint Dizier, Chaumont en nog vele andere dorpjes hier niet bij name genoemd, teloor gegaan, maar toch is er nog veel fraais overgebleven die het de moeite waard maakt deze route naar Dijon Lyon te rijden. Bovendien is zij een stuk sneller eenvoudigweg omdat ze ook korter is.
Even ten zuiden van Dijon de wijngaarden van de beste wijnboer van Frankrijk, Phillip Pacalet (google maar eens op die naam!) in Grevy Chambertin tijdens de pluk, bezocht waar ik ook een half uurtje heb meegeholpen door de plukkers moed in te spreken en zelf een kratje druiven heb afgevoerd (zie foto).

En ja, daarna nog even doorgekacheld voorbij Macon en sta nu op drie boogschutsafstanden van Lyon waar ik morgen wat pakjes op drie adressen ga afleveren waarna ik naar het oosten vertrek, de Alpen over. Daartoe heb ik vandaag een opera van W.A. Mozart (ik ben altijd nog vereerd dat ik dezelfde voorletters heb als deze vermaarde componist) beluisterd en wel de derde Lorenzo da Ponte-opera, Cosi fan tutte, hetgeen overgezet zijnde betekend: Zo zijn alle vrouwen, dit om mijn italiaans wat bij te spijkeren. Cosi fan tutte is de meest idiote opera die ik ken omdat er bij een weddenschap diegenen die de weddenschap verliezen hun uiterste best aan het doen zijn die weddenschap ook daadwerkelijk te verliezen, en uiteindelijk ook verliezen. Van de opera leerde ik nogal wat aardige uitdrukkingen waarvan ik er hier eentje laat volgen. In uomini, in soldati. Sperare fedelta?? (Vertaald: in mannen, in soldaten? Vertrouwen verwachten?) Non vi fate sentir, per carita! (Dit is vertaald zoiets als, laat me niet lachen).
Di pasta simili son tutti quanti Letterlijk: de "pasta" gelijk is het al, ofwel: het is (ze zijn) ook allemaal hetzelfde.
Enfin. U heeft het wellicht begrepen. Als ik morgen Lyon achter mij laat omdat ik mijn werk daar gedaan heb, zal na enkele uren mijn arbeidsterrein verlegd worden naar Italie. En dat werd wel weer eens tijd na meer dan zes weken.
Tot dan.

Ome Willem.

---

Prachtige oude spoorbrug bij Chaumont

Prachtige oude spoorbrug bij Chaumont

---

zaterdag 12 september 2009

Muziek maken met de apen

Muziek maken met de apen
Een vrije tijd-bezigheid van een vrachtrijder.
---

Berlijn met de vrachtwagen.

Hier een impressie van een dagje rijden met de vrachtwagen door Berlijn.Veel grote straten in BerlijnEn veel geschiedenis!</objeTerwijl je soms de weg kwijt raakt.Maar uiteindelijk komen we in Berlijn charlottenburg uit.Terwijl daarna teruggegaan wordt door de voormalige DDR.

vrijdag 11 september 2009

Donderdag 10 september.

Mooi was dat daar in Berlijn aangezien ik om acht uur zoui aankomen om te laden en ik om zeven uur bij de poort stond alwaar een intree betaald moest worden van honderd (!) Euro dewelke ik niet bij mij had en ik bij de poort rechts omkeer moest maken om pas na negenen terug te keren toen e.e.a. Was geregeld om daarna tot de ontdekking te komen dat er pas na twaalven werd geladen wat natuurlijk consequenties had voor mijn rij- en arbeidstijd en voor diegenen die niet weten hoe het in elkaar steekt een uitleg. Als je om zeven uur begint mag je negen of tien rij-uren hebben in vijftien werkuren. Je moet dus altijd ophouden om 22.00 uur. Als ik van de voren weet dat ik pas rond de middag laad, kom ik pas om elf uur en kan dan doorgaaan tot drie uur in de nacht. Gevolg is dat je, als je om zeven uur begint en pas om een uur of vier weg rijdt, je net vier en een half uur kan kachelen en dan is het einde dienst. Allemaal verloren tijd dus en dit alles wegens de immer voorkomende miscommunicatie tussen vervoerder, verlader en opdrachtgever. Welaan daarna over Stendal naar Wolfsburg, het vroegere KF-Stadt (Kraft Freudewagenstadt) geheten waar meer volkswagenwinkels zijn dan supermarkten. Trouwens, de weg tussen Berlijn en Wolfsburg is echt de moeite waard en nagenoeg net zo snel als de autobahn terwijl wij dan tolvrij rijden en geen last hebben van file. Na Wolfsburg over Hanover en Osnabrueck het koninkrijk Nederland binnengereden en aangezien het erg laat was ben ik gelijk gaan slapen. Vandaar dit late bericht.

Vandaag, vrijdag de elfde, een binnenlanddagje. Tenzij er iets buitengewoons voorvalt schrijf ik maandag weer. Vooralsnog een paar zonnige dagen, vooral binnenshuis, toegewenst.

Ome Willem

---

donderdag 10 september 2009

Mittwoch in Berlin!

De mensen. Ook de mensen zijn veranderd. Nee, dat is onjuist; er zijn overal andere mensen die dat anders anders maken. Voorheen voerde je regelmatig gesprekken met oudere duitsers en die bleken vaak Nederland wel te kennen, maar op ongewone wijze omdat ze er als soldaat waren geweest in de tijd van die knul met die snor, terwijl ze van diezelfde vreselijke man vaak in een later stadium een bizar russisch reisje mochten maken. Dat waren toen de vijftigers en die zijn er niet meer, althans niet op de werkvloer. Net zoals de mensen die nog de DDR tijd bewust hebben meegemaakt en wel zo sterk dat ik vanmiddag in Berlijn aan vier mensen vroeg of ik in oost of west was en zij mij onbegrijpend aankeken. Welaan, ze zijn er nog wel die het weten, maar nu toch ook allemaal vijftigers terwijl de dertigers er niets meer mee hebben.
Met de mensen veranderde ook de omgeving. Overal meer en meer voertuigen op en naast de weg, veel dorpen en stadjes kregen rondwegen terwijl de diktatuur van de rotonde ook in Duitsland zijn intrede deed. En niet te vergeten de kennelijk niet tegen te houden opmars van de kaufparken, overal en in elk dopje en stadje. Voorheen reden we door de winkelstraten van dorp naar stad, nu gaan we overal omheen, terwijl hier in het oosten de ontwikkeling zo snel is gegaan dat je alleen aan de enorme ruimte en de "vergeten" afbraak van oude zaken nog kunt waarnemen dat hier het oosten is.
Maar wellicht is het andersom: met het veranderen van de omgeving kreeg je ook andere mensen. Vandaag was ik in Landsberg, Landsberg aan der Saale, niet dat andere Landsberg daar in Beieren waar zoon en kleinzoon van de beruchte arts Mengele een florerend landbouwvoertuigenbedrijf hebben, bij een distributiecentrum van een drogisterijketen met lange wachttijden voor het aanleveren van goederen. Daarna naar Berlijn gegaan alwaar ik mij nog steeds bevind om morgen wat voor Amsterdam op te halen. Ik ga, denk ik, maar eens een beetje rondkuieren. Daar heb ik nu even mooi de tijd voor en wellicht is het schaakcafe op de Kurfuersterdamm er nog.

Ome Willem.
---

Tangermuende an der Elbe.

Tangermuende an der Elbe.

---

dinsdag 8 september 2009

DDR uitziende gebouwen langs een straat in Naumburg.

DDR uitziende gebouwen langs een straat in Naumburg.

---

Oud-DDR-burger

Oud-DDR-burger

Ziehier een ex-DDR-inwoner die zijn Trabant onlangs heeft ingeruild voor een millieuvriendelijk voertuig.
---

Dinsdag alweer.

Detmold, Lage, Lemgo, Hameln, Bodenwerder.
(Bodenwerder, de geboortestad van de Baron van Muenchhaussen).
Mensen nog aan toe, in de jaren dat we nog nauwelijks konden bellen en van internet nog niemand had gehoord en vermoed reed ik hier reeds met vracht, bij tij en ontij, zomer en winter, in het rond, heel vaak in het holst van de nacht. Van rijtijden hadden we wel eens gehoord, maar daar bleef het dan bij. Wat is die omgeving waar ik hedenmorgen doorsnorde, toch veranderd, maar anderszins herken ik nog veel van de stadjes waar ik wel twee paar banden heb versleten. Ook daarna, Gosslar en Goettingen zijn voor mij uit een ver verleden bekend, maar dan, net even verder, waar vroeger een gordijn van ijzer was neergelaten, daar kon je niet komen en het zou er ook nooit van komen . Dachten we. Maar reeds 25 jaar kun je hier ook al ongelimiteerd, zonder enige hindernis te ondervinden, doorkachelen terwijl ook hier veel, erg veel, is veranderd. Dat viel mij weer op toen ik rond dertien uur het voormalige land van Walter en Eric, Ulbricht en Honnecker, binnenging zonder de letters DDR te ontwaren, reed een lang stuk "Landstrasse" over Bad Langensalza, Erfurt, Weimar, Apolda en Naumburg om u mee te delen dat je goed moet opletten om nog zaken vanuit die tijd te ontwaren. Morgen gaan we weer verder, zoals altijd. Tot dan.

Ome Willem.
---

maandag 7 september 2009

Maandag, met een terugblik.

Alweer onderweg, terwijl ik zaterdag nog een flink stuk te kachelen had. Vanaf Clamency via Auxerre en dwars door de Champagne (zie foto's) zoefde ik even na de middag België binnen en was uiteindelijk tegen zessen, net voor het avondeten, thuis en daarna had ik zoveel te doen dat ik aan mijn logje even niet toekwam maar eerst even allerlei andere zaken deed waaronder het genieten van een aardig glas wijn met bijbehorende versnaperingen. Wel heb ik tijdens het intermezzo tussen vrijdag en vandaag kans gezien wat afbeeldingen en filmpjes aan dit o zo schone log toe te voegen. Maar nu ben ik vertrokken, ditmaal oostwaards en heb er maar matig de sokken in. Dat mag ook wel na een weekje van 4000 kilometers. Daarom sukkel ik thans tussen Mu"nster, de stad waar de vrede werd getekend teneinde de tachtigjarige oorlog te beëindigen die tachtig jaar daarvoor begon en 78 jaar duurde, en Hameln, het stadje dat bekend is geworden in Nederland om zijn rattenvanger terwijl die ratten volgens de hamelse bevolking muizen zijn geweest omdat men hier van de Mausenvaenger spreekt. Tja. Verder weet ik het ook niet precies dan dat ik mijn voertuig hier in Lemgo heb neergezet. Ik ga maffen. Tot morgen maar weer. Ik groet u allen zeer.

Ome Willem.
---

zondag 6 september 2009

De bolletjeseend

De bolletjeseend
En hij is er toch ook trots op!! ---

Een bolletjeseend.

Een bolletjeseend.
Als iemand, zoals Jair, alle mogelijke hoge bergen in Zwitserland (2007), alpen (2008) en dit jaar in de Pyreneeën in rap tempe heeft beklommen, dan laat je hem toch in een toepasselijke bergeend rijden!!

---

Col de Pourtillon

Ook deze berg werd bedwongen En hoe!!

Beklimming van de Pradel en op bezoek bij een wijnboer

Beklimming van de pas de pradel.Bijna boven op de Pradel, waar je eigenlijk altijd een beetje wordt gefopt.Op weg naar een wijnboer. Daarvoor moet je soms halsbrekende toeren uithalen!Waarbij je ook nog eens Van Gogh-achtige toestanden tegenkomt.











vrijdag 4 september 2009

Vrijdag en nog niet thuis.

Het komt niet veel voor dat ik vrijdagavond niet thuis ben, maar nu is het wel heel erg aangezien dat ik mij nu nog erg diep in de franse republiek ophoud. Vanmorgen van acht tot twaalf even wachten op 6000 flessen wijn die nog gebotteld, gekurkt, geetiketeerd en in dozen gedaan moest worden alvorens ik kon vertrekken en ik de terugreis uit Meze kon aanvaarden waarbij ik nog wat mooie kiekjes heb genomen en inmiddels reeds geplaatst op dit log. Vooral het viaduc van de heer ir. Eifel roept bij mij dan herinneringen op omdat onder het viaduc de oude doorgaande weg loopt waar je vroeger over moest en je altijd zig-zaggend door de pijlers naar boven kroop op weg van de Cantal naar de Lozere en Aveyron. In ieder geval is de brug van een dermate goede constructie gebleken dat zij nog altijd functioneert. Omdat ik het eigenlijk heel vervelend vind nu nog niet thuis te zijn en ik daar somber onder ben, heb ik de muziek van de eveneens sombere opera Fidelio (u weet wel, die opera van Ludwig van Beethoven waarvan de hoofdpersoon niet eens bestaat) om mijn somberheid nog wat kracht bij te zetten. En nu ga ik slapen en moge ik morgen wat minder somber wakker worden.
Tot later.

Ome Willem.
---

Viaduc de Garabit

Viaduc de Garabit
Een constructie van ir. Eifel. Later heeft hij dat nog eens op een torentje toegepast.
---

De Tarn bij Millau.

De Tarn bij Millau.
U ziet. Kleiner dan onze Linge.
---

Meze. Jeudi, trois septembre 2009 (A.C.).

Inderdaad. Indien u als lezer van dit log goed hebt opgelet, zal u tot de conclusie moeten komen dat ik nu sta waar ik gisteren ook stond, dit ondanks het feit dat ik zo even ruim 600 kilometer heb gekard vandaag. Dat begon vanmorgen vroeg toen ik om zes uur afreisde naar Trets, even voorbij Aix en Provence waar ik ook voorbij die bekende rotsformatie kwam (zie foto) en waar ik op een wijnboerehoeve een dikke duizend flessen wijn aan de lading toevoegde. Daarna verder gagaan en even langs monseigneur Henry van domaine Ile Saint Pierre in Mas Tibert gegaan en aldaar wat lekkers meegenomen en daarna over een driebaansweg (zie foto) naar Vauvert gereden en hondenvoer geladen voor Tilburg (hebben ze dat daar dan niet, ach, een hond wil ook wel eens frans culinair) waarna ik doorbuffelde naar Saint Saturnin en ook daar wijn geladen. Vervolgens terug gereden naar hier, Meze, waar ze morgen vroeg gaan beginnen wijn in de flessen te doen die ik tegen de middag in de laadruimte van mijn voertuig doe en dan af taai naar het land van klompen en edammer kaas. Het wordt dus een latertje deze week. Trouwens: op de laatste foto ziet u de domaine waar ik morgen de laatste doosjes oppak. Nu sta ik aan de Etang, de binnenzee achter de dijk van Age en Sete met vlak achter mij een hele groep op een poot staande in het water naar wat lekkers grazende en vissende flamingo,s. Ik ga hier ook eens kijken of hier in deze knaagschuur iets te knabbelen valt. Oef Mayonaise, daar heb ik wel goesting in.

Ome Willem.

---

woensdag 2 september 2009

Woensdag.

Dat was me vandaag een prachtige dag toen ik vanmorgen opstond en zo ongeveer de laatste pakjes die nog in de laadruimte resteerden afgaf in Fogars de La Selva en ik nog een aller laatst adresje overhield voor wat later bleek een vuurwerkfabriek in Frankrijk te zijn in de buurt van Pamiers. Deswege begon ik vanmorgen aan een prachtige bergrit en zowel mijn Dafje als ik zijn dan helemaal in ons element. We reden eerst over een pasje van 700 meter naar Vic (spreek uit Bic, heeft overigens NIETS met die balpennen te maken) alwaar ik rechts af sloeg richting Ripoll en Ribes bij welke laatste dorpje een prachtige ronddraaiende klimweg begint en die dan na 42 kilometer op houdt. Ik had ook kunnen kiezen om over Berga te gaan, maar dat is wel even 80 kilometer om, dus doe ik dat maar niet. Nadat ik nog even wat kleinigheden kocht in Puigerda stak ik de grens over naar Frankrijk, reed en passant door Ur niet der Chaldeeen naar de Col de Puymorens. Daar is overigens ook een tunnel maar dat vind ik maar niks dus lekker bovenlangs en daarna vlak langs Andorra waarna de uitrit uit de Pyreneeën begon via Ax en Foix om tot slot bij de hiervorengenoemde vuurwerkfabriek uit te komen en waar ze bovendien dat vaatje niet eens wilden hebben maar het is toch allemaal goedgekomen mede omdat ik ze kon overtuigen dat ze dat spul echt nodig hadden. Nou ja, en daarna heb ik nog wat wijn opgehaald even boven Carcasonne en daarna verder gegaan, Beziers voorbij gesjeesd en nu sta ik, even voor montpellier, een wettelijke tijd stil.
Morgen gaan we weer verder.

Ome Willem.
---

Col de Puymorens

Col de Puymorens
1915mtr. Ze hebben hier wel een tunnel onder, maar dan is het net of je door een rioolpijp rijdt


---

Een echter pyrenee

Een echter pyrenee
Een pyreja dus

---

dinsdag 1 september 2009

Brug over de Tarn bij Millau

Brug over de Tarn bij Millau

---

Dinsdag, 1 september 2009 (N.C.).

Na een voortreffelijke nachtrust maar eens verder gegaan, Issoire voorbij en de cevennes doorkruist en even ten noorden van Severac le Chateau gestopt in Le Bossoncours, zo ongeveer de beste routier (voor outsiders, een franse eettent annex knaagschuur voor die bevolkingsgroep waarvan velen vanwege onjuiste overheidsvoorlichting, nogal eens verricht door ene mr. J. Spee, menen dat zij expres en met ongeremde wellust de wegen onveilig maken, chauffeurs dus) van Frankrijk om daar een petit dejunier tot mij te nemen hetgeen overgezet zijnde een ontbijt is. Daarna de -voor zover ik begrijp- hoogste brug van Europa overgegaan (zie foto), ditmaal inderdaad er over, meestal rijd ik onderlangs door Millau, want het is wel wat overdreven om over de Tarn, een beekje nog smaller dan onze Linge, een brug te bouwen met pijlers die hoger zijn dan de parijse Eifeltoren, en daarna de bergen uitgezakt en naar Frontignan, een mooi stadje bezijden Sete, gereden, aldaar twee adressen gelost en vervolgens weer verder naar het zuiden. Het weer was de hele dag dikbewolkt maar toen ik bij Le Perthus de pyreneeen overstak en het land van Sangria en Cave binnenreed was het gelijk zonnig en snikheet. Na de nodige boodschappen even door gereden naar Malgrat del Mar. Goed toeven hier, lekker een bocadillo caliente con tortilla jabon (warm broodje met gebakken ei met ham) gegeten en zit nu aan een lekker mineraalwatertje.

Tot morgen dan maar weer.

Ome Willem.
---