En zo, alszo, bijna ongemerkt; en ik voordat ik het zelf goed en wel in de gaten had, kwam aan op 't laatste hoekveld, het veld dat onder meer hanno affilato la loro lingua come spada e hanno scagliato come frecco parole amare als inhoud heeft; elk vakje heeft zo zijn eigen taal, eigen geschiedenis en beweegredenen.
Meer rijden dan wettelijk is toegestaan, veel meer; nochtans geen wettelijke overtreding. Tegenstrijdig, maar toch mogelijk, zoals het in de kwantummechanica mogelijk is dat deeltjes net zo snel linksom als rechtsom draaien.
Waar, tenslotte, kun je er dichter bij zijn dan in het hooggebergte; alsof ik een voorportaal betrad; schoonheid, niets anders dan schoonheid; schittering in de morgen- en middagzon; juist vandaag!
Nadat ik 't meeste vroeg in de morgen nabij Lyon achterliet, trok ik in oostelijke richting verder; kortom, naar de wereld van 't hooggebergte en rond half negen parkeerde ik de truck in het Mauriennedal; voor de overzijde van 't massief had ik 17 doosjes, 17 slechts, nauwelijks 100 kilo.
Intussen ontdekte ik naast de schoonheid van de omgeving, ook de hoge schoonheid van de spraak aan gene zijde van de bergen; zo hier en daar raakt dit volk mat haar taal hemelse gewesten aan.
Na een half uur reed ik weg; in een gehuurde camionette, terwijl de truck verbaasd achterbleef. Achter in 't bakje de 17 doosjes en ik scheurde naar boven, juist vandaag naar boven en werd stil van de eenzaamheid en de pracht die mijn ogen vulden; portino i monti pace al popolo, e le colline guistizia!
Naar beneden, Susa voorbij en in de nabijheid van de oude Piemontaanse hoofdstad gaf ik de 17 doosjes af en maakte onmiddellijk rechtsomkeer; wederom kringelend naar boven waar de middagzon de omgeving in hemelslichterlaaie had gezet.
Vandaag, het laatste veld en terwijl gestaag smeltend sneeuw overal kleine riviertjes schiep, werd ik door de verheven taal bevangen; i fiumi battano le mani esultino insieme i monti davanti al Segnore. Poich'egli viene a governare le terra.
Zingende beekjes, applaudiserende natuur en bergen vol vrede; onverzadigbaar mijn ogen; het samenspel van wolkenflarden met de besneeuwde toppen deed de mooiste klanken horen en ik, ik, de eerste dag op 't laatste veld, hoog, op de kam van de Mont Cenis, twee keer en toch misschien hier.
Hier, waar de hemel de aarde raakt; waar dan toch, ik vermeldde het reeds eerdere keren, de olifanten met Hanibal en zijn leger passeerde.
' T bleek van korte duur, maar door de intensiteit leek het eeuwen eindeloos. Rond half vijf was ik terug bij de truck en nadat ik het nevenvoertuig had ingeleverd snorde ik verder. Terug nu,Chambery en Lyon voorbij, ja, zelfs Macon, de weg op naar Moulins.
Ruim elf uren rijden; volkomen legaal en direct komt daarmee het zicht op de absurditeit vrij. Paray le Monial werd het eindpunt, het eindpunt van de eerste dag op 't laatste veld. In de nachtstilte hoor ik wat varkensgeknor vanuit een even verderop staande truck; soms even een gil; als de truck vertrekt weet ik: de dieren zullen 't daglicht niet meer zien.
Nog gonst het door mij hoofd en hart wat ik tot twee keer toe zag en niet hoorde vandaag; 't kan ook niet anders met zo'n buitenmenselijke ervaring; kent u ook zo'n kado?
Zwijgzaam verlicht de maan spookachtig het terrein met de vele rustende wegreuzen.
Aldus schreef ome Willem.
.
