Het leven van een vrachtrijder: oktober 2015

zaterdag 31 oktober 2015

vrijdag 30 oktober 2015

Het krieken, vertrekken, en wederom de drie planeten, ditmaal links van mij waarvan er twee duidelijk en opvallend te zien zijn, Jupiter en Venus in de Leeuw en niet ver er vandaan Castor en Pollux, de hoofden van de tweeling en nog nadat ik Grosseto voorbij was, waren de twee planeten tijdens de eerste dageraad nog goed zichtbaar.

Onderweg was ik, vanuit het noorden en via één van de vele wegen naderde ik de stad met een geschiedenis van meer dan 2700 jaren, de stad volgens de legende ontstaan door Romanus, één van een tweeling die door wolven groot gebracht werden en op de plek waar nu de stad is, tweelingbroer Romulus doodsloeg; althans, zo leerde ik het in de vijfde klas van de lagere school.

Aan de oostkant bevond zich het losadres en aldaar ontdeed ik mij van de laatste goederen die nog in de oplegger aanwezig waren; daarna parkeerde ik het voertuig en fietste in vogelvlucht naar het centrum en langs de voornaamste toeristische trekpleisters; verwonderde mij erover dat er zoveel mensen belangstelling hebben voor al die oude, voornamelijk stenen, aftandse rommel zoals het gehavende Colosseum uit het jaar 70 en -schandalig!-gefinanciert uit de opbrengst van de plunderingen van Jeruzalem terwijl de grote steenkolos vooral gehavend werd door twee middeleeuwse aardbevingen die hun werk niet afmaakten.

Rijen dik, zelfs eind oktober. Overigens: het was schitterend weer en het leek op een kortstondige terugkeer van de zomer. Natuurlijk; ik moest ook even naar de dwergstaat Vaticaan en fietste om het hele land heen; vergaapte me een poosje aan de enorme menigte op het grote plein voor de Sint-Pieter die zijn replica op éénderde van de ware grootte in Oudenbosch heeft en constateerde dat Papa, de Paus, niet thuis was hoewel het venster van zijn werkvertrek open stond. Een tijd lang fietste ik tegen het verkeer in langs de oever van de Tiber en daarna kwam ik voor de tweede keer langs het witte erepaleis ter ere van de eerste koning van Italië, Vittorio Emanuel de Tweede waarop aan weerskanten godin Victoria aan de teugels van een quadriga staat.

De minnares van Mars en haar vierspan zijn wel meer te bewonderen; onder andere op de Brandenburger Tor te Berlijn en de eerste die zich met een vierspan liet afbeelden was de als wreed bekend staande Nero. Terug fietste ik langs Tra- en Hadri-janus en parkeerde mijn rijwiel tegen het statuut van Cesar voor een fotootje. Trajanus kennen we nog van de boog in Benevento en als onderwerper van de zonen van Ismaël, de Nabateëers; Hadrianus van zijn lange muur tussen Engel- en Schotland waar hij naar schatting negenduizend man ter bewaking beschikbaar had gesteld. Ook toen dus werd het met belastinggeld gesmeten.

Nog even terug, nadat ik tijdens de oversteek via een prachtige brug over de Tiber naar het indrukwekkende paleis van Hadri wuifde, langs het colosseum; het merkwaardige theater waar naar schatting meer dan vijfhonderdduizend mensen het leven lieten; relatief overigens weinig Christenen die immers voor de bouw door Nero gruwelijk werden omgebracht. Vespasianus liet het colos bouwen juist op de plaats waar een meertje was dat ter ere of door Nero was aangelegd; juist ook om de herinnering aan Nero uit te wissen.

En zo fietste ik de oude stad weer uit, op zoek naar de truck, zette de fiets in het fietsenhok en ging op weg, terug in noordelijke richting, nu via een andere weg die naar Rome leidt, de eeuwenoude Via Cassia en tijdens de avondschemering passeerde ik Viterbo, een stad, ooit woonplaats van Pausen, waar ook de "nieuwe" Paus gekozen werd; edoch tijdens een kiesronde rond 1200 die meer dan 1000 dagen duurde, sloot de bevolking de kardinalen op en zette ze op water en brood om de keuze nu maar eens te bespoedigen.

Dat lukte. Een langsreizende pelgrim, Tebaldo Viscontini uit Piazenca werd naar binnen gehaald, tot priester geweid en maar meteen als paus gekozen en nam de naam Gregorius X aan en zijn eerste daad was de instelling van het conclaaf; nam het idee van de ongeduldige burgers van Viterbo over en sindsdien komen bij de stemming voor een nieuwe Paus de kardinalen bijeen en krijgen louter water en brood net zolang totdat een nieuwe Paus gekozen is en nooit duurde het meer zolang als de meer dan duizend dagen van weleer.

Viterbo, de stad ook waar een kerstkind werd geboren; Natalina werd op 25 december 1874 geboren en werd reeds vroeg zangeres; leidde een onstuimig leven, had, ondermeer, een korte "affaire" met een Russische Tsarenzoon, zong vele opera's en oratoria waarvan slechts een enkele opname bewaard gebleven is; slechts drie of vier 78-toerenplaten zijn bekend terwijl ze in haar tijd uiterst vermaard was.

Natalina Cavalieri, doorgaans kort Lina genoemd, zong vele keren in Cosi fan Tutte en de andere Ponti-opera's en moet een absolute top-sopraan geweest zijn. Na alle onstuimigheid werd zij tijdens de Tweede Wereldoorlog onbezoldigd ziekenverpleegster in een ziekenhuis te Firenze dat in februari 1944 werd gebombardeerd en waarbij zij om het leven kwam. Haar lichaam werd nooit gevonden.

Niet ver van Viterbo, richting Sienna, aan de Via Cassia, parkeerde ik 't voertuig. Met voelbaar de ruim dertig fietskilometers over de lichte Romeinse glooiingen nog in armen en benen; alsof ik voor 't eerst een quadriga had gemend.

Aldus schreef ome Willem.

.

Rome

Godin Victoria aan de teugels van een Quadriga

.

donderdag 29 oktober 2015

Oktoberweer

Duister gerommel dat terugkeerd, weerkaatst tegen verderop gelegen bergen; onstuimige regenval over een groot deel van Toscana en ik, ik overnacht tijdens de reis onderweg.

Een wat merkwaardige reis, want vanaf Tortona eerst een anderhalf uur naar 't noorden, terug als 't ware omdat in Tortona op afspraak werd gelost en die afspraak nu eenmaal zo was gemaakt dat ik de route niet logisch kon volgen.

Terug dus, naar Milaan, en nog wel aan de noordkant, reden waarom ik erg vroeg vertrok zodat ik in beperkte verkeersluwheid over de tangenziale, dat is de rondweg, langs de eeuwenoude stad snorde en tijdens de dageraad in Macherio aankwam.

Het lossen duurde niet lang; rond half tien kon ik verder naar het volgende losadres dat ik die dag niet bereiken zou. En zo reed ik weer terug, weer langs Milaan en dwars over de enorme vlakte waarover een dichte grijze sluier lag; op de heenweg, toen het nog donker was, had het immens hard geregend en nu leek het of alleen de leeggestroomde verpakking was achtergebleven.

Vanaf Parma rolde ik de bergen in; dwars door de wolken die zich nadrukkelijk als verhulling van de toppen manifesteerden en afdalend naar La Spezia klaarde het wat op. Niet zozeer dat er zon door de wolken kwam, maar wel dat ik verder reed zonder grijze sluier om mij heen; hoog boven het landschap dreef een afwisselend wolkendek dat ver weg, richting de zee, aan 't breken was.

Pisa, en Livorno; ik reed over de oude kustweg langs Livorno waar de weg even pal langs zee komt en waar alle strandbezoekers, zomers taltijk aanwezig, niet meer aanwezig waren. Ver in zee vonden zonnestralen doorgang door de wolken tot op het zilte oppervlak; boven mij afwisselend van donker- naar lichtgrijs dat zich later, toen ik had besloten bij Vada te parkeren en tt overnachten, vertaalde in regelmatig buiig onweerweer; strijd in de hemelse gewesten; flitsen, aanwassend gerommel en hevige regen; dan weer stil, terugtrekkend strijdgewoel; een half uur en dan, opeens, terugkerende woede; stortregen met soms een korte windvlaag tijdens boos gerommel; lichtflitsen terwijl elk spoor van menselijke aanwezigheid ontbreekt. Dan. Dan ist weer stil; alsof de heerlegers zich hergroeperen. Echt oktoberweer waar zelfs in Italië niet altijd de zon schijnt.

Aldus schreef ome Willem.
.

woensdag 28 oktober 2015

Livorno

De zee
.

Lariksbruin

Aostadal

.

Artikel 93

De aanslag ondernomen met het oogmerk om het Rijk geheel of gedeeltelijk onder vreemde heerschappij te brengen of om een deel daarvan af te scheiden, wordt gestraft met levenslange gevangenisstraf of tijdelijk van ten hoogste dertig jaren of geldboete van de vijfde categorie (art. 93 wetboek van strafrecht).

Hoog in de lucht een dunne nevel, een nagenoeg sterloze hemel, maar door de nevel was wel een vale maan zichtbaar dat een bleek licht wierp over het Lac Léman; aan de overkant Evian en Thonon van welks laatste stad enkele plastic flessen mineraalwater naast bij in de cabine liggen.

En nadien in het oosten drie vanachter de bergtoppen tevoorschijn komende klimmende, heldere planeten; als enige zichtbare stralende hemellichamen achter de wolkensluier; Venus-Jupiter en Mars. Opvallend en vol mysterie, zo vlak na de laatste rode maan.

Enkele uren in zo ongeveer het laatste deel van 't vrije Europa; de rest van de vrije landen werden door politici verkwanseld aan een superstaat zonder enige historie en achtergrond, geleid door machtslustelingen die zich weinig gelegen laten aan de wens van de individuele burger.

Rond negen uur zette ik weer eens wiel op Italiaanse bodem, het oude land en ik daalde er in af; Aosta, en later het oude Piëmonte en snorde door tot Tortona waar een eerste wachtende klant mij enkele uren liet wachten. Zo gaat het in deze wereld; wachten en wachten laten; rond half zes en bij de eerste schemer was 't eindelijk klaar en ik besloot de nacht om de hoek bij een niet te versmaden eetgelegenheid door te brengen op een parkeerplek waar elke avond veel collega's die weet hebben van deze plek logeren komen; collega's van diverse "westerse" nationaliteiten. Nationaliteiten, zo die nog bestaan.

In de avond en na 't eten begon het te regenen; getokkel op 't stalen dak en mijn gedachten overdachten de laatste jaren waarin, in Nederland, de Haagse politici tegen de wil van de meerderheid van de bevolking ons hebben uitgeleverd aan een onheilspellende vreemde mogenheid; zeker tegen een tweederde meerderheid dat voor een dergelijk wetswijziging nodig is. Op slinkse wijze werden we overgeleverd aan een mogendheid zonder indentiteit, zonder geschiedenis en waar democratie geen enkele intrinsieke rol meer speelt en ons land werd afgeschaft.

Waarom blijven diegenen die ons uitleverden nog steeds vrijuit gaan?

Aldus schreef ome Willem
.

dinsdag 27 oktober 2015

Nabij

..nabij de Zwitserse grens

.

Pontarlier

Aankomst in de herfst van 2015
.

Herfstrood

In de Jura

.

Het zongetokkel

Voort ging 't weer; nadat ik uit de Cantal terugkeerde; het geheimzinnige Cantal, hooggelegen in 't midden van Frankrijk, deel van het oude Auvergne, geboortestreek van de Markies de la Fayette (Brioude) en zaterdag in Amsterdam van lading wisselde, vertrok ik weer.

Dit keer meer oostelijk, door de Ardennen en een deel van Lotharingen gevolgt door de Doubs waar het stralend weer was.

Een route overbekend, voor mij althans. Epinal, Lure, Beaume les Dames, Pontarlier; in schitterend zonnig herfstweer, waar de zon, tokkelend op haar eigen stralen, de bruingeworden bladeren steelde en bespeelde waardoor onhoorbare klanken de diepste sentimenten van mijn meer dan menselijke geest tot leven wist te roepen; zowaar, het werd meer dan twintig graden.

En dan, onderwijl, 't besef; de dramatische toestand. Het meest fnuikende is dat de gemiddelde mens niet tot nauwelijks beseft in welk een dramatische, ja, ellendige toestand ze zich bevind: zelfs ouderen maken verre reizen en ik zie ze zelfs in draaimolens klimmen; als een soort verdoving en om maar te vergeten, vergeten terwijl de tijd maar kort is. Het houd mij, bij al die laatste zetten, gedurig bezig want Chronos, de tijd, haalt ons allen in.

Het andere land; Zwitserland, wist ik binnen de Europees afgesproken tijd te bereiken; steeds koudere en langere nachten zijn ons deel; toch hoorde ik in het onhoorbare zonnesnarenspel gespeeld op hele en halve noten en vallende kastanjes ritmen van de eeuwigheid, een tijdloos perk dat nooit in Chronos armen vallen zal.

Aldus schreef ome Willem

.